Fálkinn - 17.02.1956, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
SÖNN FRAMHALDSSAGA:
Á$T MÍN Oq HSTUR
Eftir RUTH ELLIS.
--------------------- 4 _
Síðan espaði hann sig, eins og alltaf þegar
hann treysti ekki sjálfum sér. Ég þoldi ekki
mikið, nú orðið, og allar þessar geðshrær-
ingar, sem ég komst í, urðu til þess að ég
leysti höfn.
Eitt kvöldið kom hann heim til mín og
andlitið var eins og á kátum skólastrák:
— Leggðu aftur augun og réttu fram
höndina, sagði hann. Ég fékk böggul og opn-
aði hann forvitin. Það var ljómandi falleg
mynd af David.
— Jæja, hefirðu nú verið í slagsmálum við
konuna þína núna, David, sagði hann.
David reiddist en svaraði engu.
Mér hefði þótt vænt um ef hann hefði
viðurkennt afdráttarlaust að hann hefði lagt
hendur á mig. Það hefði að minnsta kosti ver-
ið ærleg framkoma. Það lá illa á mér og
ég fór snemma af dansleiknum. Engin kona
þolir að láta setja sig á gapastokkinn. En
David hélt áfram að gera það.
Þegar ég kom heim hafði Desmond fundið
hótelreikninginn í pappírskörfinni minni. Á
reikningnum stóð nafnið „Frú Blakeley".
Hann áfelldist mig þunglega.
MESTU MISTÖKIN MlN.
Við Desmond urðum sammála um að ég
skyldi flytja úr íbúðinni hans. Þegar ég hugsa
um það núna, skil ég að það var það heimsku-
legasta sem ég gat gert, var að búa nokkurn
tíma hjá Desmond. Allir sem vildu spilla milli
Davids og mín fengu gott tækifæri til að
breiða út gróusögur í tilefni af því, þó að
hann hefði sjálfur fallist á að ég byggi hjá
Desmond.
Við Desmond vorum alltaf vinir. Hann léði
mér peninga til að leigja mér íbúð með hús-
gögnum, sem ég hafði fundið í South Kens-
ington. Hún kostaði sex pund á viku. Og hvað
svo sem koma kann fyrir, skal Desmond fá
peningana sína aftur.
Ég átti að hætta í Little Club í janúar og
þurfti að fara að svipast um eftir nýju starfi.
Fyrst gekk ég á þriggja mánaða námskeið
fyrir ljósmyndafyrirmyndir. Ég er 85 senti-
metrar um brjóst og mjaðmir og 60 senti-
metrar um mittið, og svaraði nákvæmlega
til þess, sem stór tannpasta-gerð hafði hugs-
að sér í auglýsingar sínar. Ég fékk líka til-
boð um að leika í kvikmynd — og verða ljós-
mynduð með frægum kappakstursbíl. En ég
varð að hafna öllum þessum tilboðum —
David var svo afbrýðisamur.
Svo datt mér í hug að fara að læra frönsku.
Það mundi gera mér léttara fyrir, ef ég kynni
hana. Fyrst var það karlmaður, sem kenndi
mér, — en vegna þess að David gerði mér
erfitt fyrir varð ég að skipta um og fá kennslu
hjá konu.
David bjó hjá mér undir nafninu Ellis.
En nú skipti um: Hann var afbrýðisamur enn-
þá. En ég var enn afbrýðisamari en hann,
því að nú sá ég fram á, að hann héldi sig
að öðru kvenfólki líka. Ég hafði sérstaklega
grun á ákveðinni stúlku í- Penn.
— David, sagði ég, — þú mátt ekki kvelja
mig svona! Ég er ekki nema manneskja, og
ég þoli þetta ekki lengur.
Hann þaut upp eins og naðra: — Já, haltu
bara áfram! öskraði hann. — Kallaðu mig
ónytjung og landeyðu. En við erum alls ekki
ólík, þú og ég! Það er svona sem þú vilt hafa
mig. Þú kemur alltaf skríðandi til min aftur!
Ég var hálfbrjáluð af sorg. Eitt kvöldið
sagðist hann ætla að gista hjá móður sinni
og stjúpa um nóttina. Ég trúði honum ekki
og fékk Desmond til að aka með mig þangað.
Ég sat alla nóttina í bílnum fyrir utan húsið,
sem frilla hans bjó í.
Klukkan 9 kom hann út með henni. Þegar
hann sá mig í bílnum var hann fljótur að líta
i aðra átt. Hann var skömmustulegur og aug-
un flóttaleg.
Síðar gerði ég mér ferð til þessarar stúlku.
En hún þverneitaði að nokkuð væri milli síns
og Davids. Og þegar ég spurði hann svaraði
hann aðeins:
— Hún er mér eins og systir!
Ég bað David um að afhenda mér lyklana
að íbúðinni minni í Egerton Gardens. Hann
fór undan í flæmingi, og ég varð að fá Des-
mond til að skerast í málið.
Eitt kvöldið er David heimsótti mig eftir
vinnutíma, sagði ég honum blátt áfram að
ég væri með barni. Hann fór að gráta. Það
var í fyrsta skipti sem hann greip til táranna,
er hann var í klípu.
DAVID SVIKUR LOFORÐ.
Á föstudaginn langa átti David að sækja
mig klukkan 19. En svo símaði hann og sagð-
ist þurfa að hitta Ant Findlater og ná í ýms
ný stykki í bílinn. Svo skyldum við fá okkur
glas saman, öll þrjú. Ég sat og beið og beið,
en David gerði ekki vart við sig.
Um klukkan hálf tvö um nóttina var ég
orðin ær af kvíða og hræðslu. Ég ók út til
Findlater í vagni Desmonds. Þar stóð bíll
Davids fyrir utan. Hann hafði svikið loforð
sitt. Ég hringdi dyrabjöllunni. Enginn opnaði.
Ég barði. Fyrir innan dyrnar voru Ant og
David að hvíslast á, um hvað þeir ættu að
taka til bragðs. En David kom ekki út. Hinn
frægi kappakstursmaður var hræddur við
örvæntandi kvenmannsvæflu.
Þá tók ég vasaljósið mitt og braut rúðu í
bílnum hans. Ég hélt að það mundi lokka
hann út, svo að ég gæti sagt honum hvað
mér fyndist um orðheldnina hans.
Lögreglubíllinn kom í staðinn. Þeir höfðu
þá símað til lögreglunnar! Ég gat skotist burt
áður en þeir sáu mig — en kannske hefði
margt farið öðruvísi, ef ég hefði verið tugt-
húsuð þessa nótt.
Ruth Ellis.