Fálkinn - 17.02.1956, Page 13

FÁLKINN
13
Daginn eftir fór ég aftur þarna út eftir og
hafði gát á húsinu. David, Findlaterhjónin og
laglega negrastelpan, sem var vinnukona hjá
þeim, óku burt saman í bíl Findlaters. David
og stelpan sátu i aftursætinu.
SKUGGALEGAR MINNINGAR.
Á páskadaginn sat ég heima og var að rifja
upp fyrir mér það sem gerst hafði síðustu
tvö árin: Þetta var löng röð af döprum end-
urminningum, sem komu fram í huga mér.
Þegar ég varð fyrst ástfangin af David stjórn-
aði ég ágætum náttklúbb. Ég átti rnarga að-
dáendur, innstæðu í banka og fallega íbúð.
Nú var ég í einu herbergi — og átti mann,
sem annan daginn fullvissaði mig um að hann
elskaði mig út af lífinu, en hinn daginn taldi
sig ekki of góðan til að svikja mig. Mann,
sem glaðnaði og tókst á loft þegar hann vissi
að ég hafði látið fóstrinu, sem hann var faðir
að. Mann, sem hélt framhjá mér. Ég fylltist
óstjórnlegri löngun til að drepa hann.
Drengurinn minn var hjá mér um pásk-
ana. Þegar ég hafði lagt hann, tók ég fram
skammbyssuna, stakk henni í töskuna mina
og ók ‘heim til Findlaters. Ég man ekki hugs-
anagang minn eða tilfinningar mínar á leið-
inni í bílnum. Bíll Davids stóð ekki fyrir ut-
an hjá Findlater. Hann var líklega á einhverj-
um veitingastaðnum. Ég hefði viljað fara um
þvera og endilanga borgina til að finna hann.
En ég þurfti ekki að fara iangt. Aðeins
nokkur hundruð metra — á krána Magdala.
Þar stóð grágræni Vangardinn OPH 615.
ÉG SKÝT DAVID.
Ég fór að þramma fram og aftur fyrir ut-
an krána — líkast og ég gengi í svefni í svölu
myrkrinu. Stundum vaknaði ég eins og af
dvala þegar ég heyrði hávaðann í járnbraut-
arlestunum á Hampstead Heath Station. Ég
man að ég sá David og Clive Gunnell vin hans
koma út úr kránni. Þeir voru með nokkrar
ölflöskur.
Ég sagði ekki orð, opnaði bara töskuna
mína og náði í skammbyssuna. Það sem síð-
ar gerðist er hulið þoku fyrir mér. Ég man
aðeins blóðið. Ég hefi aldrei séð eins mikið
blóð á einum stað. David iá á gangstéttinni,
ég sá glampa á hringinn og armbandsúrið
hans í bjarmanum úr kránni.
Clive saup hveljur eins og krakki. — Hvers
vegna skaust þú mig ekki fremur? Hvers
vegna gerðir þú þetta? Nú er úti um ykkur
bæði!
Einhver af þeim, sem höfðu safnast í kring
sagði: — Reyndu að harka af þér, maður.
Sýndu að það sé mergur í þér!
Einhver gaf mér vindling, sjúkrabíllinn kom
Hvar er strokufanginn?
vælandi og einhver sagði: — Hann er stein-
dauður!
Lögreglumenn, bílar, blaðamenn, kuldalegu
stofurnar á Hampstead-lögreglustöðinni, sætt
te og undarleg tilfinning um að vera allt önn-
ur manneskja, sem nú sat þarna í biðsalnum
í gráum fötum ...
I yfirheyrslunni í Hampstead daginn eftir,
hugsaði ég:
— Hversu margar konur mundu standa í
sömu sporum og ég geri núna, ef þær hefðu
haft skammbyssu í kommóðuskúffunni sinni?
Ég man að alltaf var sama lagið eins og
klukknahljómur fyrir eyrunum á mér: — I
still believe we were for each other ... Enn
held ég að við höfum verið sköpuð hvort fyrir
annað ...
SIÐUSTU STUNDIR RUTH ELLIS.
Fimmtán stundum áður en Ruth Ellis var
hengd í Hollowayfangelsinu, sagði hún bróð-
ur sínum frá því sem gerst hafði nóttina sem
hún skaut David Blakeley:
Hún nefndi nafnið á manninum, sem hafði
útvegað henni morðvopnið. Hann hafði fægt
byssuna og hlaðið hana.
— Ég hafði drukkið hræðilega mikið þetta
kvöld, sagði Ruth. — Það var áfengistegund,
sem ég hafði aldrei smakkað áður. Ég var
í einhvers konar vimu alla leiðina að Magdala-
kránni, þar sem ég bjóst við að David mundi
vera. Þegar hann kom út, miðaði ég byssunni
og skaut. En ég var svo drukkin að ég man
ekkert hve mörgum skotum ég skaut. Ég sé
hann svo greinilega, þar sem hann liggur á
gangstéttinni, en það kemur ekkert við til-
finningarnar í mér.
— Ég snerti aldrei skammbyssuna fyrr en
þetta kvöld.
Þegar ég heimsótti Ruth Ellis i síðasta sinn,
sáust þess merki að henni væri órótt út af
því sem biði hennar. Hún grét. Það hafði
hún ekki gert áður. En viðskilnaður okkar
var ekkert dramatiskur. Allt ofur blátt áfram.
Alveg eins og þegar maður kveður ættingja
á sjúkrabeði, þegar heimsóknartímanum
lýkur.
Hún hætti allt í einu að tala og sat hljóð
um stund. Svo starði hún á okkur nokkrar
sekúndur og tárin komu fram í augun aftur:
— Jæja, vertu nú sæl, mamma ... og pabbi
... vertu sæll, Sonny ...
Svo sneri hún sér snöggt frá þeim og gekk
út úr heimsóknarstofunni ... Án þess að líta
til baka. *
E ndir.
-----------------------------—
NÝ FRAMHALDSSAGA:
Snbríim
Um fáar kvikmyndir síðustu ára hef-
ir verið eins mikið talað og um Para-
mount-myndina „Sábrina“. Það stafar
bæði af því að efnið er hugnæmt og
myndin framúrskarandi vel tekin og
leikin.
Efnið talar til tilfinninga. Það er
gamla sagan um Öskubusku, sem eignast
kóngssoninn, sögð 'i nýtísku formi, því
að hér er það bilstfóradóttir, sem elsk-
ar milljónamœringinn unga, sem eng-
inn gerir sér von um að hún fái.
Það er hin nýja kvikmyndadís Audrey
Hepburn, sem leikur stúlkuna, en mann-
inn sem hún elskar leikur William
Holden, en Humphrey Bogart leikur
bróður hans, sem er gjörólíkur honum
að skapferli. Og það ætti að vera sönn-
un fyrri því að hlutverkin eru vel af
hendi leyst og leiknum vel stjórnað, að
bæði Audrey, Holden og leikstjórinn
fengu „Oscar-verðlaunin fyrir þessa
mynd.
I-—,—.—.—.—.——-—.—--------—.—.——-i
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiösla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1 %—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Hvert einasta skot
í mark.
4