Fálkinn - 24.02.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
£ABRTNA
★ ★ ★ ★ Kvikmyndasaga úr daglega lífinu
ÁST í FJARLÆGÐ.
Einu sinni var ung, lítil stúlka, scm
átti heima á stað, sem hét NyrSri-
Strönd og er á Langey, skammt frá
New York. Stúlkan var mjög ung og
■lítil og grönn, og húsið var stórt, meö
mörgum herbergjum og mörgu vinnu-
fólki. í bifreiðaskýlinu voru margir
bílar og á höfninni voru margir bát-
ar. í garSinum var garSyrkjumaður,
og þarna var líka bílstjóri, sem ók
bílunum og annar maSur, sem leit
eftir bátunum. Úr glugganum sínum
gat stúlkan horft yfir tennisvöllinn,
sem var undir beru lofti, en annar
var undir þaki, og yfir sundskála og
úti-laug, og tjörn, sem var full af
gullfiskum. iÞað var gaman að lifa
á þessum stað, — svo gaman að mað-
ur skyldi halda að það væri ævintýri.
En svo varð stúlkan fullvaxta og
fór aS fara út fyrir afgirta leikvöllinn
sinn og — uppgötvaði heiminn.
Stúlkan hafði stór, biiðleg augu —
eins og hind. Og þaS var líka ýmislegt
sem minnti á hind í hreyfingum henn-
ar og grönnu, mjúku og fíngerðu vaxt-
arlaginu. Stúlkan hét Sabrina —
Sabrina Fairdliild. Hún var dóttir
bílstjórans í stóra 'húsinu, sem Larr-
abee-fjölskyldan átti, en það var ein
af rikustu fjölskyldunum í Bandarikj-
unum og átti verksmiðjur og eim-
skipafélög og iðjuvera-samsteypur um
allan heim. Sabrina þekkti ekki ann-
an heim en stóra húsiS. Þar var hún
fædd og uppalin, og hafði leikið sér
við Davíð, sem var yngri sonur ríku
fjölskyldunnar. Nú liafði hann verið
giftur tvívegis og trúlofaður margfali
oftar. Sabrina elskaði Davíð — DavíS
sem var svo heillandi meS smitandi
hláturinn og ómótstæðilegu spékopp-
ana — Davíð sem dansaði svo guð-
dómlega og duflaði við allar laglegar
stúlkur, og var svo gerólíkur honum
Línusi, eldri bróður sínum.
Eftir að faðir þeirra dró sig i hlé
tók Línus við stjórn allra fyrirtækj-
anna.
Linus gekk alltaf i gráum eða bláum
tvíhnepptum jakka og með Eden-
hatt. Línus var nákvæmlega jafn „að-
hnepptur" og sniðréttur í skapi og
jakkinn hans var. Línus fór á skrif-
stofuna sutndvíslega klukkan hálfníu
á hverjum morgni. FaSir Sabrínu ók
honum iþangað i sérbyggSum Rolls-
Royce-bíl, með skrifpúlti, sima og tal-
vél við sætið. Hann kom heim stund-
víslega klukkan hálfsjö á hverju
kvöidi. Línus hló aldrei. Hann hafði
ekkert gaman af að dansa, og datt
ekki í hug aS renna hýrum augum
til nokkurrar fallegrar stúlku.
Já, Sabrína elskaói DaviS. Hún
elskaði hann af öllu sínu unga hjarta
og hafði elskað hann frá því að hún
mundi fyrst eftir sér. En Davið vissi
ekki neitt um það. Davið duflaði við
allar laglegar stúlkur, og stundum
giftist hann þeim eða trúlofaðist.
Sabrina hafði ekki sagt nokkurri
manneskju frá þvi, að hún elskaði
Davíð — heldur hefði hún viljað
deyja — en ef lil vill hefir bílstjór-
ann, föður hennar grunað hvernig
henni var inanbrjós-ts. Því að stund-
um iofaði hann Sabrínu að aka með
sér í stóra Rolls Royce-bíinum fina,
og þá sagði hann henni, að þó að
þeim væri báðum leyfilegt að aka í
svona fínum bíl, þá mætti hún aldrei
gieyma hvað væri aftursætið og’ iivað
framsætið — og á milli þeirra væri
þykk glerrúða.
— Því máttu ekki gleyma, telpa mín,
sagði hann og bætti svo við: Það
þýðir ekki að reyna að gleypa tiinglið.
En Sabrína hafði nú sínar melning-
ar um þetta síðasta, þó að hún’þyrði
ekki að segja nokkurri lifandi sál
það. Sabrina hafði nefnilega einsett
sér að „gleypa tunglið" — en hún
hafði ekki getað gert sér grein fyrir
hvernig hún ætti að fara að þvi.
ÖSKUBUSKA í EPLATRÉNU.
Sabrina var nýlega orðin átján ára
kvöldið sem saga þessi hefst, og lienni
fannst hún vera fjær Davíð og tungl-
inu'en iiún hefði nokkurn tíma verið
áður á ævi sinni. í kvöld hafði hún
klifrað upp í gamla eplatréð í garð-
inum, og þar sat hún á grein og
starði löngunaraugum á fallega og
skrautbúna fólkið, sem var að dansa
á svölunum í tunglsljósinu. Þetta var
eitt af síðustu kvöldunum hennar
þarna á Nyröri-Strönd. Eftir nokkra
daga átti hún að fara til Parísar og
ganga á matreiðsluskóla þar. Faðir
hennar hafði ákveðið það.
— Þetta er einn af bestu skólunum
í allri Parisarborg, hafði faðir hennar
sagt. — Þú mátt gieðjast og þakka
fyrir að ég get sent þig þangað. Þar
geturðu lært ailt sem matreiðslu
snertir, og þegar þú kemur aftur get-
urðu fengið matseljustöðu hjá livaða
hefSarfólki sem vera skal.
París! Matselja! Sabrina gretti sig.
Hún vildi alls ekki fara til Parísar
og hún vildi alls ekki verða mat-
reiðsiukona! Hana langaði ekkert til
Parísar og hafði engan áhuga á
matseld! Hana langaði til að vera
á skemmtuninni þarna niðri. Hana
langaöi til að hún sætti sörnu meðferð
og annað kvenfólk, því að nú var hún
ckki barn lengur! Fólk hafði gleymt
að hún var orðin uppkomin! Já, hún
hafði svei mér um annað að hugsa
en að læra að sjóða mat! Og þetta
„annað“ — það var Davíð.
Þaðan sem hún sat gat lnin séð
hann vera að dansa við unga ljóshærða
stúlku, sem virtist vera 'heimsk og til-
gerðarleg, og sem flissaði svo að það
var ekki sjón að sjá. En það skildi Da-
víð ekki, því að hann kyssti hana á
kinnina ogihvíslaði éinhverju í eyraÖ á
henni og hagaði sér að öllu leyti eins
og bandvitlaus karlmaður.
Sabrina vissi vel livað það var, sem
hann hvíslaði að ungu stúlkunni. —
Komdu, við skulum stelast burt frá
fólkinu, hvíslaði hann. — Farðu á
undan mér niður að tennishúsinu, svo
kem ég á eftir. Ég ætla að sækja svo-
lítið inn að veitingaborðinu.
„Eitthvað að veitingaborðinu“ —
það þýddi kampavinsflösku sem hann
var vanur að fela undir hvíta
smokingjakkanum, og tvö glös, sem
hann stakk í rassvasana. Og svo fór
stúlkan — eða stúlkurnar, þær voru
orðnar margar hjá honum á undan-
förnum árum — á undan honum nið-
ur að tennisskálanum, og þar beið
hún eftir honum og þar kyssti hann
hana — og svo lét hann smella þegar
hann Iosaði tappann úr flöskunni.
Sabrina heyrði oftast smellina þangað
sem hún sat í trénu. Og svo hcllti
hann í glösin og þau skáluðu og döns-
uðu á tennisbrautinni, eftir laginu
sem þau lieyrðu ofan úr húsinu. Og
hann kyssti hana aftur — fyrst bak
við eyrað og svo á kinnina og seinast
á munninn.
Sabrina lokaði augunum til að loka
þessa óþægilegu sýn úti. Þetta var
viðbjóðslegt og gróft. Hvernig gat
Davíð lialdið þessu áfram, með hvert
brosandi flónið eftir annað — þær
voru allar eins og þær reyndu að líta
út eins og Marilyn Monroe ... Sabrinn
togaði í ergelsi í ódýra bómullarkjól-
inn sinn. Þarna dansaði Davíð bros-
andi við heimskar glóhærur í silki-
kjólum með lireisturgliti. Og hérna
sat hún í gamla kjólnum sínum!
Dunk! Dunk! Sabrina opnaði augun
og settist upp. í bræði sinni yfir ást-
aratlotum Davíðs við ljóshærðu,
skríkjandi brúðuna hafði Sabrina
misst jafnvægið og dottið ofan úr
trénu. Þarna sat hún flötum beinum
i moldinni og verkjaði í spjaldhrygg-
inn. En það var þó ekki það versta
— Sabrina hafði dottið margsinnis
ofan úr eplatrénu undanfarin ár —
það versta var að þarna stóð einhver
og horfði á hana, og hún heyrði rödd
segja: — Halló, Sabrina. Ertu farin
að leika Tarzan?
Þetta var Davíð prúðbúinn og töfr-
andi í hvíta smokingnum og stúturinn
á kampavínsflöskunni stóð upp úr
barminum. Hann hló smitandi hlátri.
— Sæll, Dayíð, svaraði Sabrina, en
hún heyrÖi sjálf að henni mistókst
að sýnast frökk og ófeimin.
Davíð rétti fram höndina til að
hjálpa lienni á fætur, en Sabrina lést
ekki sjá það og brölti á fætur hjálpar-
laust.
— Eg hrasaði, sagði hún og reyndi
að gera sig mannalega.
— Hrasaðir? Þá liefir mér missýnst.
Ég sá ekki betur en að þú dyttir ofan
úr trénu, sagði hann.
Sabrina óskaði þess af lieilum hug
að lnin gæti sokkið ofan í jörðina og
hún fann hvernig kinnarnar á henni
urðu sótrauðar af blygðun og auðmýkt.
Hún fann tárin þrýstast fram bak við
augnalokin og renna niður kinnarnar.
En liún vildi ekki — mátti ekki —
gráta. Davið mátti ekki sjá hana gráta.
Það var ekki einasta það, að hún hafði
gert sig að flóni í augum mannsins
scm hún elskaði, og dottiö ofan úr
tré rétt við tærnar á honum, einmitt
þegar hann ætlaði að fara að drekka
með og dansa við aðra stelpu —
heimska glóhærða gæs, sem skrikti í
hvert skipti sem hann livíslaði ein-
hverju að henni — þetta var allt við-
bjóðslegt og hræðilegt, en hvað sem
því leið skyldi hann ekki fá að sjá
hana gráta! Þarna var aðeins eitt úr-
ræði. Sabrina snerist á lága hælnuin
og tók á rás út í garðinn og að bíl-
stjórabústaðnum, með bómullarkjól-
inn flagsandi um langa, mjóa skank-
ana. Hún heyrði Davíð kalla eftir
sér, en fann að það var of mikil niður-
læging að láta sem hún sinnti því.
Hún var ung og viðkvæm, og fannst
það mikil hörmung að Davíð skyldi
hafa séð hana svona broslega á sig
komna.
SABRINA VILL DEYJA.
Sabrana kveikti ekki á lampanum
þegar ihún kom upp í herbergið sitt.
Hún settist i gamla ruggustólinn, sem
hafði verið uppáhaldsstaöur hennar
ár eftir ár. Og nú lét hún tárin flóa
óhindrað. Hún hafði aldrei verið
svona einmana og yfirgefin siðan
móðir hennar dó, þegar hún var litið
barn. Engri manneskju í heiminum
þótti vænt um hana. Hún reyndi að
varast að hugsa um Davíð, en það
tókst ekki. Hún sá hann alltaf fyrir
sér niðri á tennisbrautinni — þar sem
hann var að dansa við ungu stúlkuna
i hvíta kjólnum — alveg eins og hann
liafði dansað við og duflaö við aðrar
slúlkur i hvítum kjólum í mörg ár.
En á liana — Sabrinu — leit liann ekki
einu sinni. Það var líkast og hann
vissi ekki að hún væri til. Hún var
ekki annað en leikfang frá bernsku-
árunum, sem hann hafði fleygt inn í
skot. Honum hafði aldrei flogið í hug,
að hún var ekki framar freknótt
HÚN GETUR SVARAÐ! — Þessi
dökkeyga stúlka með fallega brosið
heitir Patricia Burke og er dóttir
sendiherra Pakistans á Norðurlönd-
um. Hún er svona glöð af því að hún
hefir unnið 64 sterlingspund í fyrir-
spurnakeppni enska útvarpsins. Hún
stundar nám í enskri bókmenntasögu,
til þess að verða enn færari um að
taka þátt í útvarpskeppninni.