Fálkinn - 24.02.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
virtist hat'a komist i liættu af tilvilj-
un, varði sig og hrósaði sigri betur
cn nokkurn tíma áður. En þegar leið
á daginn eftir var henni ljóst að ein-
iiver öf! væru eigi að síður að naga
rætur þessarar hamingju. Dick Windy-
ford hafði ekki símað aftur, en eigi
að síður kenndi hún einhvers, sem
liún hélt að stafaði frá lionum. Aftur
og aftur fieyrði liún orð hans: „'hetta
er gerókunnur maður. Þú veist cngin
deili á honum.“ Og samfara þessum
orðum kom myndin af andlitinu á
Gerald, það hafði læst sig, eins og
l.jósmynd á plötu, á ncthimnuna i
augunum á henni þegar hann sagði:
„Heldurðu að það væri hyggilegt af
þér, Alix, — að fara að rifja upp
gamlar Bláskeggssögur?“ Hvers
vegna hafði hann sagt það?
Það hafði falist aðvörun í orðun-
um, vottur af hótun. Það var eigin-
lega eins og hann hefði sagt: „Það
er ekki hollt að Jni farir að snuðra
lim æviferil minn, Alix. Þú gætir orð-
ið fyrir slæmu taugaáfalli ef þú gerðir
það!“
Föstudagsmorgun var Alix sann-
færð um, að kona liefði spunnist inn
i lífsferil Geralds — Bláskeggsklefi,
sem hann reyndi að leyna fyrir lienni.
Og nú blossaði upþ í lienni afbrýðin,
sem hún að jafnaði hafði verið lítt
möttækileg fyrir.
Hafði hann ætlað að hitta kven-
mann klukkan níu um kvöldið? Og
var þetta með framköllunina bara
fyrirsláttur og lygi, sem hann hafði
gripið til?
Fyrir þremur dögum mundi hún
hafa verið fús til að sverja að hún
þekkti manninn sinn út og inn. En
nú var hann eiginlega gestur, sem
hún þekkti ekki neitt. Hún fór að
bugsa um þetta óskiljanlega hatur,
sem hann hafði sýnt i Georgs garð.
Það var svo ólikt stillingunni sem
liann sýndi að jafnaði. Það var
kannske litilsvert atriði, en sýndi þó
að hún þekkti ekki manninn, sem
hún var gift.
Á föstudaginn þurfti liún að fá sitt
af hverju úr bænum og stakk upp á
því við Gerald áð hún skryppi, en
Gerald yrði heima í garðinum á með-
an. Henni þótti kynlegt að hann reis
öndverður gegn þessu og sagðist
skyldi fara sjálfur, en hún gæti verið
heima. Alix var vönust því að láta
undan honum, en henni þótti þessi
þrái hans einkennilegur og henni
varð órótt. Hvers vegna mátti hún
ckki fara niður í þorpið sjálf?
Og svo skaut skýringunni upp.
Itafði Cierald hitt Dick Windy-
ford, þótt hann minntist ekki á það?
Afbrýði hennar, sem hún átti ekki
vott af fyrir giftinguna, liafði þróast
siðan. Gat því ekki verið líkt farið
um Gerald? Var það ekki liugsanlegt,
að hann vildi sjá um að þau Dick
sæust ekki framar? Þessi skýring var
góð, hún sefaði Alix, og iienni þótti
\ænt um hana.
En þegar kom fram yfir nónið fór
henni að líða illa aftur. Hún barðist
gegn freistingu, sem hafði náð tang-
arhaldi á henni síðan Gerald fór.
Loks friðaði hún samviskuna með þvi,
að hún yrði hvort sem var að taka
til í herberginu uppi. Hún fór upp
stigann og inn í herbergi Geralds.
Tók með sér þurrku, til að minna
sig á hvað hún ætti að gera.
— Ef ég væri bara viss um það?
sagði hún við sjálfa sig, hvað eftir
annað. — Ef ég væri bara alveg viss
um það.
Hún reyndi árangurslaust að telja
sér trú um, að ef eitthvað grunsam-
legt liefði verið í fórum hans, nmndi
hann hafa eyðilagt það fyrir langa-
löngu. En gegn þvi minntist liún þeirr-
ar staðreyndar, að þess háttar mann-
tegund er oft svo gerð, að hún geymir
hættuleg sönnunargögn eins og sjá-
aldur auga síns.
Og hún stóðst ekki freistinguna.
Hún roðnaði af blygðun meðan luin
i óðaönn skoðaði i bréfabindi og skjöl,
opnaði skúffur og ieitaði meira að
segja í vösum hans. Aðeins tvær skiiff-
ur voru læstar, en nú stóð Alix á sama
iim allt. Hún var sannfærð um að
í annarri hvorri þeirra væru sannanir
fyrir því, að Gerald hefði verið í þing-
um við aðra konu — þessa, sem léði
henni engan frið.
Hún mundi að Gerald hafði lagt
lyklana sína á borðið niðri. Hún náði
í þá og reyndi þá, hvern af öðrum.
Sá þriðji gekk að skúffunni. Alix opn-
aði hana. Þar var ávisanahefti og dá-
liiil mappa úttroðin af reikningum,
og innst i skúffunni bréfaböggull og
bundið utan um.
Alix gekk upp og niður af mæði
er hún leysti bandið. Svo kom djúpur
roði á andlitið — liún setti bréfin
á sinn stað og lokaði skúffunni. Þvi
að bréfin voru frá henni sjálfri, frá
þvi áður en þau giftust.
Svo fór hún að skrifpúltinu, fremur
til þess að láta ekkert óreynt, en af
því að hún héldi að það bæri árangur.
Því miður gekk enginn af lyklunum
á liringnum að þvi. En eftir margar
tilraunir fann hún að klæðaskápslyk-
illinn gekk að púltinu. Hún opnaði
j>að. Þar var ekkert nema böggull
af blaðaúrklippum, sem voru snjáðar
og gulnaðar af elli.
Aiix létti. En samt leit hún á úr-
klippurnar, til að sjá hvað það væri,
sem Gerald hefði svo mikinn áhuga
á af blaðaefni, að hann héldi því
til haga. Þetta voru að mestu leyti
amerískar úrklippur, sjö ára gamlar,
og sögðu frá sakamáli hins alræmda
féglæfra- og fjölkvænismanns Charles
Lemaitre. Hann var grunaður um að
hafa myrt konur sínar. Fundust beina-
grindur undir kjallaragólfinu í einu af
húsum þeim, sem hann hafði leigt sér,
og flestar konurnar, sem hann hafði
„kvænst“ höfðu horfið.
Hann hafði varið mál sitl í rétt-
inum af miklum dugnaði og ýmsir
færustu málaflutningsmenn landsins
höfðu aðstoðað hann. Rétturinn úr-
skurðaði að „það væri ekki sannað",
sem hann var sakaður um, og hann
var sýknaður af kvennamorðum, þó
hann hlyti margra ára fangelsi fyrir
aðrar misgérðir.
Alix mundi vel hvílíkar æsingar
þessi dómur hafði vakið á sínum tíma.
og líka live mikil furðutíðindi það
þóttu er Lemaitre tókst að flýja úr
fangelsinu þremur árum siðar. Strokni
fanginn hafði aldrei náðst eftir Jiað.
Fáguð framkoma þessa manns og liið
ótrúlega áhrifavald hans á kvenfólki
hafði valdið ýtarlegum skrifum í ensku
blöðunum, sem gerðu að umtalsefni,
Iive ágætlega hann hcfði varið sig
f.vrir rétti, hve sannfærandi mótmæh
hans voru, og svo Jiað að hann hafði
stundum allt i einu orðið eins og tuska
eða látið eins og ofstopamaður, en ]>að
var talið stafa af hjartabilun, þó að
hinir ósérfróðu kviðdómendur teldu
það vera l'átalæti og uppgerð.
Aðeins ein mynd var af Lemaitre
i þessum úrklippum, sem AIix hafði
náð í. Hún athugaði myndina vei.
Mynd af inanni með mikið skegg, ekki
ósvipaðan barnaskólastjóra.
En á hvern minnti þetta andlit
hana? Henni varð von bráðar Ijóst
að þetta var Gerald, og hún kipptist
við þegar hún sá hve augun og augna-
brúnirnar voru lík honum. Var það
kannske vegna þess að hann hafði
geymt þessar úrklippur? Svo leit hún
yfir það sem undir myndinni stóð.
Það var svo að sjá sem ákærði hefði
skrifað ýmislegt hjá sér í minnisbók
sína, meðal annars daginn sem hann
myrti konur sínar. Síðar hafði kona
borið vitni og þekkt fangann, sérstak-
lega af því að hann hafði ör á vinstri
hendi,
Úrklippan datt úr höndum Alix, og
l'iún riðaði. Á vinstri hendi hafði
Gerald ofurlítið ör ...
HENNI fannst herbergið liringsnú-
ast. Eftir á furðaði hún sig á ]jví hve
fljót hún var að átta sig. Gerald
Martin var Charles Lemaitre! Hún
vissi ])að og féllst strax á það. Hugs-
anir hennar voru á samhcngislausum
tætingi, eins og pappirssneplar, sem
á að raða saman í gestaþraut.
Peningarnir sem borgaðir höfðu
verið fyrir húsið — hennar peningar
— eingöngu hennar peningar. Hluta-
bréfin sem hún hafði afhent lionum.
Meira að segja draumurinn hennar
var nú í réttu Ijösi. Niðri í hugar-
fylgsnum hennar hafði undirmeðvit-
undin alltaf óttast Gerald Martin og
viljað komast burf frá honum. Og
undirmeðvitundin leitaði á náðir
Dicks Windyford. Þetta var líka ein
af ástæðunum til þess að hún féllsl
svona fljótt á sannleikann, án þess
að efast eða gefast upp. Hún mundi
verða næsta fórnarlamb Lemaitres.
Bráðlega, mjög bráðlega, kannske . . .
Henni lá við að hljóða, en þá datt
henni nokkuð í hug. Miðvikudags-
kvöld klukkan níu. Ivjallarinn sem
hann hafði lokið við að múra upp
nýlega! Hann hafði grafið líkin i
kjöllurum áður. Hann hafði hugsað
sér að gera það á miðvikudagskvöld.
En að skrifa þetta upp fyrirfram —
það var brjálæði! Nei, það var rök-
visst. Gerald liélt alltaf minnisbók
um það sem liann hafði fyrir stafni,
morðin voru honum kaupsýsla eins
og allt annað.
En hvað var það sem hafði bjargaö
lienni? Hvað var það sem ef til vill
hefði getað bjargað henni? Hafði
hann iðrast á síðustu stundu?
Svarið kom eins og leiftur —
Georg.
Nú skildi hún hvers vegna hann
varð svona æfur. Hann hafði vafalaust
undirbúið allt, með því að segja að
þau væru að fara til London, en svo
hafði Georg komið óbeðinn til að
vinna i garðinum, liann hafði minnst
á þessa Lundúnaferð en liún þvertekið
fyrir. Það hefði verið of áhættusanit
að stúta henni það sama kvöld, því
að Gcorg gamli hefði getað rakið sam-
talið, sem þau áttu. Dásamleg björg-
Agaiha Chrislie:
,Nfletui'0oltnn
★
Síðari hiuti