Fálkinn - 24.02.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN.
SIGFIJS SELVÍK var bókavinur af
lífi og sál og lifði á eignum sínum.
Hann elskaði allar gömlu skræðurnar
í hillunum, sem þöktu alla veggi víð-
ast 'hvar í íbúðinni.
Persónulega var hann fremur þurr
á manninn og ófélagslyndur. Hann
átti enga einlæga vini og kærði sig
heldur ekkert um það, því að bæk-
urnar voru honum nóg. Sem stráknr
i skóla hafði hann verið kallaður
Súri-Sigfús, og aldrei brosti hann
nema þegar hann eignaðist nýja bók.
Honum hafði lengi verið raun að
því, að 'hann átti ekki fyrstu útgáfuna
af „Pétri Paars“ eftir Holberg. Hann
hafði spurst fyrir um hana á ferðuin
sinum innanlands og utan. Svo að
það var ekki furða þó að hann glennii
upp augun er liann sá þessa auglýs-
irigu i kvöldblaðinu: „Fyrsta útgáfa
af „Pétri Paars“, prentuð í KhÖfn
1720, til sölu fyrir sanngjarnt verð
hjá Olgeiri hóksala."
Því miður var klukkan orðin 11
cr hann las þetta, svo að lrann varð
að bíða til morguns. Það var tiu
kilómetra leið beiman frá Sigfúsi til
bóksalans, en hann setti það ekki
fyrir sig, því að hann átti gamlan
bilskrjóð, sem nvundi komast þetta
á hálftíma. Selvík einsetti sér að
standa við dyrnar þegar bóksalinn
opnaði morguninn eftir.
Seivík varð andvaka um nóttina,
hann blakkaði svo mikið til. Hann
fór á fætur í aftureldingu, fékk sér
matarbita og athugaði livort billinn
væri ferðafær. Hann vildi ckki eiga
á hættu að leiðangurinn strandaði á
sótugu kerti eða sprungnu lijóli.
Veðrið var einstaklega failegt um
morguninn og það lá vel á Sigfúsi, er
bann brunaði af stað.
Venjulega lók hann því fjarri að
lofa fóiki að setjast upp í hjá sér.
En það var annað mál í dag. Hann
hleypti inn stúlku, sem liafði rétt
upp höndina. Hann vildi vera öllurn
ljúfur i dag.
„Gerið þér svo vel, ungfrú,“ sagði
liann bliður. „Þér munuð ætla út í
Mjóuvik eins og ég!“
Hún brosti og settist fram i bjá
Sigfúsi.
„Gott er nú veðrið," sagði bann.
„Þetita er nú meiri bliðan-“
Þau töluðu saman um alla heinva
og geinva, hókavinurinn og ungfrúin,
og vitanlega barst talið von bráðar
að bókunv.
„Hafið þér gaman af bókunv?"
spurði lvann.
„Ekki sérlega. Ég les að visu tals-
vert, en ég hefi aldrei skilið i fóllci,
senv lvefir ganvan af að ,‘yifna bókunv.“
Sigfús lét aldrei undir höfuð leggj-
ast að tala nváli bókavinanna, og nú
hélt lvann tuttugu minútna fyrirlest-
ur unv yndið af bókasöfnun, en stúllc-
an lvlustaði á nveð athygli.
„Engin gleði er nveiri en gleði bóka-
vinarins, þegar lvann kenvst yfir ein-
tak af einhverri sjaldgæfri lvók,“
sagði Sigfús.
Honum þótti vænt unv að sjá að
stúlkan virtist geta skilið í þeirri
gleði.

%
. 46
$
3

GREÍFINN AF ST. GERMAIN
— mesti ævintýramaöur sögunnar
'Uann þóttist vcra 2000 ára gamall.
AÐ er ekki ný bóla að nvonn
villi á sér heinvildir og látist
vera aðrir en þeir eru. En það
verður frægast i sögunni, er
slíkum mönnunv tekst að ginna
þjóðhöfðingja og konvast i hávegu
lvjá hirðununv og lifa þar i vei-
lystingunv. Unv eitt skeið var þetta
algengt bjá Englandskonungunv
og i páfagarði, og við hirð Mariu
Tlveresiu i Wieri og madanve
Ponvpadour i Versailles. — Sá
senv orðið hefir einna frægastur
fyrir að ginna höfðingja eins og
þurs er greifinn af St. Germain.
Auk frönskunnar talaði lvann
rússnesku, iþýsku, spönsku,
ítölsku og ensku vel. Hann
brcytti oft unv nafn, en kunnast-
ur varð hann seriv greifinn af St.
Gernvain og Weldona. Síðari tínva
rannsóknir lvafa leitt i ljós að
lvann var portúgalskur Gyðingur.
Greifinn var fríður sýnunv og
kvenfólkið sveinvaði kringunv
hann eins og flugur kringunv
sykurnvola. En karlnvenirnir dáð-
ust að honunv líka. Hann var tón-
skáld og lék ágætlega á fiðlu, og
einnig vissi hann nvikið i efna-
fræði.
Einu sinni var lvann kynntur
85 ára greifafrú á lvirðdansleik
í Versailles. „Þér eruð kannskp
sonarsonur þess greifa af St.
Germain sem ég þekkti þegar ég
var ung,“ sagði hún.
Saint Gernvain brosti rauna-
lega til hennar. „Það tekur nvig
sárt að þér skuluð ekki þekkja
mig aftur,“ sagði hann. „Hafið
þér gleymt þcgar við vorunv sanv-
an i gondólasiglingum i Venezia,
þeg'ar þér voruð 17 ára og áttuð
heinva hjá frænku yðar i Vene-
zia?“
Ganvla konan varð forviða.
Leyfði þessi ungi nvaður sér að
gera gys að lvenni? „Það eru
bráðunv 70 ár síðan,“ hvislaði
lvún. En eftir dálitla stund sagði
greifinn: „Munið þér tunglskins-
kvöldið forðum, þegar þér nvisst-
uð skóinn yðar útbyrðis og ég
náði í hann? Og þér gáfuð nvér
svolítið nisti i þakklætisskyni."
Ganvla konan lvefir sjálfsagt
nvunað það, þvi að hún rak upp
óp og hneig út af nveðvitundar-
laus.
Greifinn sór og sárt við lagði
að lvann væri yfir 2000 ára ganv-
all. Hann Ivefði verið viðstaddur
krossfcstingu Krists og verið góð-
kunningi postulanna. Hann lét
sérstaklega mikið yfir því hve
ágætir nvenn Pétur og Jóhannes
lvefðu verið. Meðal annarra vina
sinna nefndi hann Karv mikla og
Mariu Stuart. Greifinn hafði að
sjálfsögðu verið viðstaddur þegar
Rizzio var drepinn, „en ég gat
ekki afstýrt ódæðinu,“ sagði
hann.
St. Gernvain eignaðist vvvarga
áhrifanvikla og ríka vini, og þeir
voru eftirlátir við hann er
það spurðist að han gæti búið til
gull úr blýi. Þvi að flestir rikis-
sjóðir voru þá í líku standi og
þeir voru á vorum dögunv. En
reynsla þjóðhöfðingjanna varð
yfirleitt sú, að þeir voru fátæk-
ari þegar tilraununv greifans
lauk — en þá var hann horfinn.
En greifinn átti líka annað,
senv ekki var verra, nfl. lífselix-
irinn, senv gat gefið eilífa æsku.
Það nvun hafa verið þess vegna
senv Karl prins af Hessen bauð
svindlaranunv heinv í höll sina,
Louisenlund (Ziegcllvof hét hún
áður) í Suður-Jótlandi.
Karl prins var hjátrúarfullur
og greifinn sá fljótt, að þar var
nvaður, senv lvægt var að leika á.
Sátu þeir fravvv á nætur og særðu
franv anda fravvvliðinna og
Egyptaguðina Isis og Osiris.
Greifinn var fróður unv ginv-
steina og taldi prinsinunv trú unv
að lvann gæti búið þá til. Stofnaði
prinsinn nú gimsteinagerð handa
greifanum í Eckernförde, en
nokkru síðar dó grcifinn, í febrú-
ar 1784. Brást prinsinn reiður við
er lvann fann lvvergi uppskriftina
að ginvstoinunum. Leitaði lvann
vandlega í reytunv greifans en
varð einskis vísari.
Greifinn af Saint-Gernvain nvun
hafa verið unv sjötugt er lvann dó.
Hann liggur grafinn við eina
stoðina í Nikolai-kirkjunni i
Eckernförde. Engin áletrun eru
á gröfinni, en dultrúað fólk gerir
sér oft ferð þangað að sækja þrótt.
Þrátt fyrir allt er þessi svindl-
ari i hávegunv hafður hjá ýmsum
dultrúarflokkum. T. d. er lvann
tilbeðinn scnv lvelgur nvaður hjá
sérkreddusöfnuðunv í Anveríku.
Það er víst að greifinn lét eftir
sig ekkju, senv dó á fátækrahæli
i Eckernförde árið 1823.

&

v-
I

"4,
k/
%
%

„Viljið þér stansa þarna á horninu,"
sagði lvún þegar þau kovnu að fyrstu
húsaþyrpingunni i Mjóuvík, „og
þakka yður innilega fyrir flutninginn.
Ég lveld að nvér sé farið að skiljast
að það geti verið gavvvan að safna
bókum.“
Sigfús lvrosti þegar hann kvaddi
stúlkuna. Þvi að það var alltaf gleði-
legt að fá fólk á sitt nvál.
Hann varð að aka talsvert unv göt-
urnar í Mjóuvik áður cn lvann fann
bóksalann. Þegar lvann konv að bóka-
versluninni gat hann ekki betur séð
en að hún væri opin, og lvanvv hljóp
við fót að dyrunum undir cins og
lvann lvafði lagt bílnunv sinunv. Það
var svoddan asi á honunv að lvann
rakst á unga stúlku, senv var að
konva út.
„Ó, þarna eruð þér þá,“ tísti stúlk-
an, og Sigfús sá þegar, að þar var
konvinn farjveginn lvans. „Það var
Framhald á bls. 14.
HÁA BRJÓSTLÍNAN er sýnd hér á
þessunv gráa jersey-kjól frá Gres.
Mjúkar fellingar liggja frá öxlinni
ofan að sléttum þröngunv bolnum og
mittið er afmarkað með belti úr sama
efni. Pilsið er snváfellt á hliðunum.
NÝTT NAFN á hinvni tiskunnar,
Ciséle, fravvskt tískuhús og frá því
er þessi tíska komin. Mjög þröngt
pils nveð lausunv, rykktunv dúk á ann-
arri hliðinni.