Fálkinn - 24.02.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN

HELLE
* FRAMH ALDSSAGA *
%
fet. *

var vön að kaupa fötin sín í. Hann ætlaði að
fara þangað í fyrramálið og tala við eigand-
ann, kaupa ýmislegt af því nauðsynlegasta,
nærfatnað og þess háttar, og fara svo með
Michelle þangað siðdegis. Hún mundi ekki
þurfa nema tvo—þrjá daga til að fata sig,
og svo gat hann látið bombuna springa.
Hann brosti í kampinn þegar hann hugsaði
til þess hvað frú Grotier mundi segja.
Vegurinn þornaði og rykið óx eftir því sem
þau komu nær París. Allt í einu sagði Mie-
helle: „Ég hefði átt að vera í gamla kjóln-
um minum.“
Lucien varð hissa og leit upp. „Hvers
vegna?“
„Vegna þess að rykið er svo mikið hérna.
Fíni kjóllinn óhreinkast."
Hann hló. „Hugsaðu ekki um það. Þú skalt
fá marga nýja kjóla.“
Michelle hugsaði um þetta. Það voru bjart-
ar framtíðarhorfur. „En það verður svo dýrt,“
sagði hún. „Og ég hefi fengið hringinn.“
Lucien leit undan. Honum varð hugsað til
ættarskartgripanna, sem voru geymdir í
bankahólfinu.
„Ég hefi nóga peninga," sagði hann. „Þú
skilur víst að þú verður að ganga öðru vísi
til fara hér eftir en hingað til.“
„Já,“ sagði hún hálf angurvær.
Rann leit til hennar og þá hvarf kvíði henn-
ar undir eins. „Þú þarft ekkert að óttast,“
sagði hann. „Ég veit að þetta verður dálítið
erfitt og óvenjulegt fyrir þig fyrst í stað,
en þú veist að ég hjálpa þér. Ég verð alltaf
nálægur til að hjálpa þér, hér eftir, Michelle."
„Já,“ svaraði hún og brosti til hans. Hann
hafði lært að elska þetta bros. Það var svo
bljúgt og varfærið ennþá. Það var líkast og
það þyrði ekki að breiðast yfir andlitið, en
héldi sig í munnvikunum og kveikti ofurlítinn
neista í sjáaldrinu.
Þegar þau nálguðust borgina staldraði hann
við og náði í síma. Jú, Michael Sylvestre var
heima. Hann varð hissa. „Ég hélt að þú værir
suður við Miðjarðarhaf ?“
„Nei,“ sagði Lucien. „Ég kem til þín eftir
klukkutíma. Ég verð að biðja þig um að hjálpa
mér, Michael. Og þú verður að gefa mér
þagnarheit, fyrst um sinn.“
„Þú gerir mig forvitinn,“ sagði Michael og
hló. „Þú munt ekki hafa flækst í net Celeste
hinnar fögru. Ég hefi heyrt ávæning af því
þarna að sunnan.“
„Ég slapp nú við hana, sem betur fór!“
sagði Lucien.
„Ágætt!“ var það eina sem Michael sagði
við því.
„En ég er búinn að gifta mig ...“
„Hvert í hei ....“
„Já, ég er hamingjusamasti maður í heimi,
Michael, og hún er alls ekki eins og þú býst
við. Ég vona að þú sýnir nærgætni þegar þú
sérð hana.“
Michael Sylvestre sleit samtalinu og varð
hugsi. Hann var órólegur. Lucien hafði lagt
mikið að sér og aldrei unnað sér neinnar hvíld-
ar. Hafi franskur maður nokkurn tíma unnið
afrek fyrir ættjörð sína, þá var það hann. Og
hann hafði verið þreyttur. Honum var trú-
andi til alls. Hverri hafði hann gifst? Ein-
hverri dans- eða fimleikastelpu, sem hann
hafði ’komist yfir. Einhverju ennþá verra en
Celeste Marteau ... nei, verra gat það varla
verið, því að það mundi verða dýrt að kaupa
sig frían af Celeste, dýrt, jafnvel fyrir Lucien
Colbert.
Ótal tilgátum skaut upp í Michael meðan
hann var að búa allt undir komu hjónanna.
Hann hafði ekki ráðið til sín þjón síðan fyrri
þjónninn hans féll í stríðinu, og hann hafði
vanist að hugsa um sig sjálfur, þessi erfiðu
ár, sem hann var í hernum.
Kökur og vín stóð á borðinu þegar þau
loksins kornu.
Þarna stóð Lucien í fordyrinu og kornung
stúlka við hliðina á honum. Það var orðið
skuggsýnt úti, og Michael gat ekki séð annað
en að hún var dökkhærð og í skelfing Ijótum
kjól. Hann vissi ekki hvað hann átti að segja
eða gera.
„Þetta er Michelle," sagði Lucien, og það
var einhver hreimur í röddinni, sem Michael
veitti eftirtekt strax. Það var hróðugur og
hamingjusamur maður, sem talaði. Var hann
orðinn bandvitlaus?
Hann tók um harða og hnúskótta vinnu-
hönd og muldraði eitthvað um að sér væri
mikil ánægja að kynnast frúnni, og svo fóru
þau inn. Og inni í stóru, gamailegu stofunni
með fallegu húsgögnunum og dýru gólfábreið-
unum, sá hann allt í einu hverju Lucien hafði
gengist fyrir. Ljóti kjóllinn gat ekki falið hið
undurfagra vaxtarlag, og andlitið ... hann
dró djúpt andann, sneri sér að Lucien og
brosti.
Lucien leit á borðið og hló.
„Þú veist ekki hve svöng við erum,“ sagði
hann. „Eins og úlfar. Við höfum ekki bragðað
mat í sex tíma, og þá ekki annað en nesti,
sem við höfum með okkur. Kökur og vín!
Áttu engan mat í búrinu?“
„Jo-ú, ég get steikt eggjahræru og brauð
og smér hefi ég og . ..“
„Nei, herra, lofið mér að sjá um það,“ sagði
Michelle lágt. „Hvar er eldhúsið?"
„Michelle er dugleg við matreiðslu," sagði
Lucien.
Frú Colbert átti að sjá um kvöldmatinn
handa þeim. Michael mundi að hann hafði
búist við að Lucien kæmi heim sem maður
Celeste Marteau, og þegar hann reyndi að
hugsa sér Celeste í eldhúsi gat hann ekki
annað en brosað. Hann fylgdi Michelle fram
í eldhúsið, sýndi henni það sem til var af mat
og fór svo inn, eftir að hafa sýnt henni hvernig
hún ætti að nota rafmagnseldavélina — þess
konar hafði hún aldrei séð fyrr. Það kom
efunarsvipur á hana þegar hann sagði henni
að hún væri heit. Hún sagði fátt en hann
fann að hún tók vel eftir öllu, sem hann sagði
og gerði.
Lucien hafði sest í hægindastól þegar hann
kom inn og þeir litu hvor á annan. Michael
lokaði dyrunum eftir sér.
„Ég óska þér innilega til hamingju," sagði
hann.
„Þakka þér fyrir. Sestu nú, við skulum
tala saman meðan Michelle er úti.“
Lucien sagði honum í stuttu máli frá því
sem gerst hefði og hvernig ástatt væri fyrir
honum. Michael hlustaði á og gerði engar at-
hugasemdir.
„Það er vitanlega sjálfsagt að þið fáið
íbúðina mína eins lengi og þið viljið,“ sagði
Michael. „Ég síma strax til Continental og
spyr hvort ég geti fengið herbergi."
Þegar þvi var lokið sneri hann sér að
Lucien. „Vinur minn, þú skilur sjálfsagt að
þetta er áhættuspil?“
„Þú þekkir ekki Michelle ...“ byrjaði
Lucien.
„Ég sé ekki betur en að þú þekkir hana
ekki heldur," sagði Michael og brosti. „En
ég átti ekki við það. Hún kemur úr annarri
veröld en þú. Heldurðu að hún geti samlagast
þínum heimi?“
„Það hlýtur að takast," sagði Lucien.
„Það tekur tíma og ég er viss um að hún
reynir það,“ sagði Michael. „Já, ég skil þig
— það er sjaldan sem maður sér aðra eins
stúlku. Og þú mátt reiða þig á mína aðstoð,
hvað sem fyrir kann að koma.“
Hann hafði ætlað að minnast eitthvað á
ættingja Michelle og að þeir gætu orðið til
bölvunar, hann hafði ætlað að segja, að
hefðarfólkið vildi vita skil á hvaðan frú Col-
bert væri ættuð, og það gæti orðið til óþæg-
inda — en hvers vegna að spilla brúðkaups-
kvöldinu með slíku? Annars var Lucien maður
til þess að ráða fram úr öllum vanda. Michael
hafði ekki trú á, að það vandamál væri til
í veröldinni, sem hann gæti ekki ráðið
fram úr.
Dyrnar opnuðust og Michelle kom inn. Og
um leið barst þægileg matarlykt um stofuna.
Michael sagði hálftíma síðar: „Ég man ekki
til að hafa nokkurn tíma bragðað neitt,, jafn
gott þessu.“
Michelle gekkst upp við lofið.
Þegar hún hafði borið af borðinu, áetlaði
hún að fara að þvo upp, en Lucien bannaði
henni það. Michael kvaddi og þau voru ein
eftir.
Þegar Lucien kom utan úr forstofunni stóð
Michelle við gluggann og horfði út.
„Hvað ertu að horfa á?“ spurði Lueien.
„Húsin,“ svaraði hún.
Hann hló og gekk til hennar og tók utan
um hana.
„Þér gengur ef til vill illa að venjast París,“
sagði hann. „Mér reyndist það erfitt sjálfum,
eftir árin sem ég var i Afriku. En þú þarft
ekki að verða hérna. Ég á heima fyrir utan
borgina."
„I sveitinni?" spurði Michelle.