Fálkinn - 02.03.1956, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
Lýsing og mynd af Heath var auS-
vitaS send lögreglustöðvum um allt
land og við fengum boð frá lögregl-
unni í Worthing, að hann hefði sést
þar. Maður í Worthing, sem þekkti
hann frá stríðsárunum gat frætt lög-
regluna á, að Heath hefði komið þang-
að til að hitta konu, sem ihann þekkti.
Þegar lögreglan náði i hana, sagði
hún að Heath hefði sagt sér að morð
hefði verið framið í gistihúsherberg-
inu ihans í London, og að hann hefði
Howe, forstjóri sakamáladeildarinnar
og blaðafulltrúi minn til min. Sá sið-
ari sagði, að eitt blaðið ætti mynd af
Heath, sem það ætlaði sér að birta.
Howe lagði áherslu á að bæði bilstjór-
inn og afgreiðslustúlkan í náttklúbbn-
um treystu sér til að þekkja Heath.
En ef myndin kæmi í biaðinu gæti
verjandinn haldið því fram, að þau
yrðu fyrir áhrifum af henni, og þá
yrði framburður þeirra ekki eins mik-
ils virði. Howe bað mig um að tala
við blaðið.
Nú getur jafnvel ekki yfirmaður
Scotland Yard hindrað að blöð birti
það sem þeim sýnist, ef það varðar
ekki við lög. En hann getur gefið góð
ráð, ef mikið er í veði.
Þetta var dálítið snúið. Við höfum
enga ástæðu til að ætla að Heatli
fremdi fleiri morð, en hugsanlegt var
það þó. Og þá hefði lögreglan átt sölc
á því að hindra, að ógæfusöm kona
fengi að vita, að það var morðingi,
sem hún var með.
En ég'!var sannfærður um að Howe
liti rétt á málið. Ég réð blaðinu til
að birta ekki myndina, og blaðið
gegndi því.
NÝTT MORÐ.
Þriðja júli sat kona, sein dvaldi á
Norfolk Hotel, og borðaði miðdegis-
verð með öðrum hótelgesti, sem kall-
oði sig Rubert Brooke og kvaðst vera
kapteinn. Konan hafði verið hjúkr-
unarkona i stríðinu og hét Doreen
Marshall. Þau fóru út eftir matinn,
en næturvöröurinn á gistihúsinu varð
ekki vör við að þau kæmu lieim um
nóttina. Eigi að siður var kapteinn-
inn í berbergi sínu um morguninn og
þegar næturvörðurinn minntist á
þetta við liann, hló hann og sagðist
hafa klifrað inn um gluggann að
gamni sínu.
En Doreen kom alls ekki aftur og
hótelstjórinn spurði Brooke hvað orð-
ið hefði af henni. Hann eyddi því, en
sagði að ef hótelstjórinn óskaði, skyldi
hann fara til lögreglunnar og segja
henni það sem hann vissi.
Á lögreglustöðinni benti hann á
mynd af stúlkunni og sagðist hafa
skilið við hana á bryggjunni hálftima
eftir miðnætti. Honum skildist á
henni að hún ætlaði heim.
Sagan var sennileg. En hann mundi
ekki eftir að njósnarar Scotland Yard
Og svo hringdi hann til Scotland
Yard og bað um að maðurinn yrði
handtekinn samstundis.
Brooke tók þessu illa, en það stoð-
aði ekki. Svo bað hann um að mega
skreppa á gistihúsið og sækja jakkann
sinn — hann var i flúnelsskyrtu og
buxum. Lögreglan sótti jakkan sjálf,
og i vasanum var kvittun frá böggla-
geymslu járnbrautarstöðvarinnar i
Bournemouth. Lögreglan fékk hand-
tösku út á kvittunina. I henni voru
slæm gögn gegn Brooke: digurt keyri,
blár trefill og gerviperla. Engin för
fundust á keyrinu. En blóð var í trefl-
inum, sama flokks og Margery
Gardner.
Nú var Brooke fluttur til London
og í Scotland Yard urðu margir til
að þekkja hann, i hóp af mönnum,
svo sem bílstjórinn og afgreiðslustúlk-
an i náttklúbbnum. Viðurkenndi hann
þá loks að liann væri Neville Heatli.
V7ar hann nú sakaður um morð frú
Gardner.
VARÐ EKKI BJARGAÐ.
Lögreglan í Bournemouth hélt
áfram leitinni að Doreen Marshall.
Ung stúlka sem var úti að viðra hund-
inn sinn tók eftir miklu flugnageri yfir
skógarkjarri. Hún fór til lögreglunn-
ar, sem fann lík Doreen þarna, alls-
nakiö. Skammt frá lágu 27 perlur af
sömu tegund og fundist höfðu í tösku
Heats. Það kom síðar á daginn að
„Brooke“ liafði veðsett hring fyrir
5 pund og selt úr fyrir þrjú — hvort-
tveggja var frá ungfrú Marshall.
Venjulega hefi ég engan tíma til að
hlusta á mál rekin fyrir rétti. En ég
var nýr maður i Scotland Yard þegar
þetta gerðist og taldi mig hafa gagn
af að fylgjast með þessu máli til enda.
Sá Neville Heath, sem ég sá í réttin-
um, virtist vera stillilegur og mjög
ánægður með sjálfan sig, og bafa
fengið gott uppeldi og menntun, en
gersamlega samviskulaus.
Sannanirnar voru veigamiklar. Og
verjandinn gat ekki borið þvi við, að
vitnin hefðu orðið fyrir áhrifum af
því að sjá mynd af manninum. Verj-
andi Heaths hélt því fram að hann
hefði sýnt svo rúikinn siðferðisbrest
að hann hlyti að teljast geðveikur —
og þess vegna ekki ábyrgur gerða
sinna. Reyndur sálsýkifræðingur hélt
því hins vegar fram að ekki væri vafi
á þvi að Heath hefði vitað hvað liann
gerði og vissi að það var glæpur. Rétt-
urinn komst að sömu niðurstöðu og
Heath var hengdur.
Ég skal geta þess að fyrirspurn kom
fram í þingi út af því, að ég hefði
beðið um að birta ekki myndina af
Heath. En innanrikisráðherranum
reyndist auðvelt að sannfæra þing-
menn um, að þetta hefði verið rétt.
PINGRAFÖR FELLA.
í fingrafrasafni Scotland Yard eru
1,25 milljón spjöld, hvert með mynd
af öllum tíu fingrum, og safnið vex
um 50.000 spjöld á ári. Kerfið byggist
sem kunnugt er á því, að engir menn
hafa sams konar fingraför. Jafnvel
fingraför ein-eggja tvibura eru ekki
alveg eins.
Aðalsafnið er til þess að tengja þann
seka við sín fyrri afbrot, svo að ævi-
saga hans sé eins og opin bók þegar
hann kenmr fyrir rétt. Grennslunar-
mennirnir taka stækkaðar myndir á
vettvangi glæpsins og bera þær saman
við myndirnar sem fyrir eru. Ef 16
punktar eru eins, telja þeir fullsann-
að að um sama mann sé að ræða.
Sumir glæpamenn reyna að bjarga
sér með því að nudda fingurgómana
með sandpappa, en húðin grær fljót-
lega aftur, með sama mynstri eins og
áður. Það er jafnvel hægt að taka
fingraför af líkum, sein farin eru að
rotna.
En það er seinleg vinna að fást við
fjngrafaramyndanir og mikla vand-
virkni þarf við það starf.
Auk aðalsafnsins höfum við annað
safn, þar sem hver fingur er sér á
spjaldi. Hér er ekki um það að ræða
að tengja sakamanninn við lians fyrri
sögu, heldur að þekkja aftur einstakt
fingrafar, sem fundist hefir þar sem
glæpur hefir verið framinn, eftir
mann, sem lögreglan veit ekki hver
er. Ef leita þyrfti meðal allra þeirra
tíu milljón einstakra fingrafara, sem
eru í aðal-safninu, yrði það óvinnandi
verk .Þess vegna nær þetta fingrafara-
safn (einstakra fingra) aðeins til
alræmdra glæpamanna frá síðustu
fimm árum, og þar eru ekki nema
100.000 spjöld. En við höndina er
einnig safn frá síðustu átján árum,
en þar er ekki leitað nema þegar um
morð eða aðra mjög alvarlega glæpi
er að ræða. Flokkunin er byggð á
gáranum á miðjum vísifingurgóm. Um
150 glæpir á ári komast upp fyrir að-
stoð þessa safns.
í öðru safni eru fingraför, sem tekin
liafa verið þar sem glæpir liafa verið
framdir, en ekki verða rakin til „gam-
alla kunningja“ lögreglunnar. Þessi
fingraför hjálpa til að ljóstra upp um
1750 glæpamenn á ári.
Sir Edward Henry lók upp fingra-
farakerfi Scotland Yards. Hann hafði
verið lögreglustjóri Indlands áður en
hann kom til Scotland Yard árið 1901.
Var hann skipaður forstjóri þar 1903
Cherill fingrafarasérfræðingur Scotland Yard er frægur maður. Hér er
liann að skoða fingraför á skammbyssu.
tilkynnt lögreglunni það. Foreldrar
stúlkunnar urðu hrædd þegar þau
heyrðu þetta. og þá hypjaði Heath
sig á burt.
Þegar hér var komið sögunni kom
hafa gott minni. Einum þeirra fannst
hann hafa séð þetta andlit fyrr —
það minnti hann á Heath, sem mynd
hafði verið af i lögreglutíðindunum.
„ÉG ER HVER SEM ER!“ -
scgir >fohn ‘Wayne
Þegar John Wayne sýnir sig i kvik-
mynd, er það öruggt að hún verður
vel sótt. Hvort þetta er miklum leik-
yfirburðum að þakka cr annað mál.
Að minnsta kosti hefir Wayne ekki
fengið Oscar-verðlaun fyrir góðan
leik ennþá, þó að hann hafi leikið í
200 myndum á siðast liðnum 25 árum.
En „hertoginn“, sem svo er kallaður
og iheitir réttu hafni Marion Morrison
og i kvikmyndunum John Wayne,
tekur sér það ekki nærri. Hann veit
að hann er miklu vinsælli hjá al-
menningi en margir þeir, sem geta
státað af Oscar-styttunni. Og alþekkt
ameriskt kvikmyndablað hefir 5 ár
i röð tilnefnt hann sem „leikara árs-
ins“, og fullyrði að kvikmyndafélög-
in græði ineira á lionum en nokkrum
öðrum leikara.
Síðan liann byrjaði að leika i kvik-
myndum, 1927, hefir hann haft kring-
um tíu milljón dollara i tekjur. Á
einu ári, í liittifyrra, nárnu tekjur
hans hálfri milljón dollara, og er þá
miðað við „eftirlaunin", sem hann
greiðir fyrstu konu sinni (af þremur),
Josephine Saenz. Hún fékk 60 þús.
dollara það árið. En í samningnum
sem þau gerðu er þau skildu, var
áskilið, að liún fengi jafnan rúmlega
tíunda hluta af árstekjum hans. Árið
1950 borgaði Howard Hughes honum
301 þúsund dollara fyrir að leika í
„Flying Léalher Necks“ og sagði um
leið: „Hann er vel þess virði —
Wayne er einn af þeim fáu, sem alltaf
fyllir húsin.“
Sjálfur gerir hann þannig grein fyr-
ir þeim óhemjulegu vinsældum, sem
hann nýtur: „Ég túlka liinar frum-
stæðu tilfinningar mannsins — ég
ihata, elska, er reiður eða bliður. Ég er
engin sérstök týpa, og það er einmitt
það, sem fólki fellur vel. Ég er „herra
hver sem er“. Ég hefi gaman af að
drekka, reykja, sigra og dást að fal-
legum konum. Þess vegna finna flestir
sjálfan sig i mér.“ *
Því verður ekki neitað, að engin
þjóð getur sagt „Mikið er allt lijá mér“
með meira rétti en Ameríkumenn. Nú
hefir Max Aigree frá Michigan sett
heimsmet í pípureykingum. Hann lét
3,5 grömm af tóbaki i pípuna og hélt
lifandi i henni í tvo tíma, 5 minútur
og 7 sekúndur.
Dýrafræðingur einn í Suður-Afríku
þykist hafa sannreynt, að ljón hafi
mestu andstyggð á fjólubláum lit,
krókódílarnir þoli ekki að sjá rauðan
lit og fílarnir verði veikir ef þeir sjá
gult.
í Holllandi hefir verið gerð tilraun
með að vinna smér úr frosinni ný-
mjólk. Hefir tilraunin borið góðan
árangur. Smérið úr frösnu mjólkinni
þykir bragðbetra og auk þess eru
meiri fjörefni í því.
og gegndi embætti til 1919. Kerfi hans
er notað enn i dag, með litlum breyt-
ingum.
í næsta blaði: Málið gegn John
George Haigh, sem játaði á sig sex
morð.