Fálkinn - 02.03.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
I3ABR1NA
★ ★ ★ ★ Kvikmyndasaga úr daglega lífinu
Það var sjötugur greifi, Raymond de
Tourville, sem gekk undir einu af
gofugustu nöfnum Frakklands og átti
ljómandi fallegt hús i París og auk
þess gamla höll, ekki langt frá borg-
inni. Greifinn de Tourville elskaði
mat rneira en nokkuð annað á jarð-
ríki, og besta tómstundastarf hans
var það, að brasa matinn sjálfur. Hon-
um fannst hann aldrei læra of mikið
um mat.
'Gamli greifinn var áfjáður og eftir-
tektarsamur nemandi, en það var eitt,
sem honum tókst aldrei vel: að búa
til eggjaréttina i öllum þeim myndum,
sem monsieur Pierre heimtaði að mað-
ur kynni: Gerviegg — „pochéegg —
„en cocoette“ — pönnuegg. Hann
gat ekki einu sinni brotið gat á egg
með þeirn glæsilegu tilburðum sein
monsieur Pierre heimtaði. Og það
var óhugsandi að fá góðan vitnisburð
hjá monsieur Pierre án þess að kunna
alla leyndardóma eggjameðferðarinn-
ar. Gamli greifinn var i öngum sínum,
og það fór svo að Sabrina varð vinur
hans í neyðinni. Sabrina var fljót að
læra og það kom á daginn að lnin var
handlagin líka. Hún vorkenndi vesl-
ings gamla greifanum og hjáipaði
honum með alla eggjaréttina hans.
Vitanlega voru þetta óleyfileg svik,
en Sabrina hafði ekki brjóst til að
neita, þegar hann kom og grátbændi
hana um lijálp.
Gamli greifinn vottaði henni þakk-
læti sitt með öllu móti. Hann bauð
heni heim til sin í Paris og út í höllina
líka. Hann kynnti hana fyrir vinum
sínum og kenndi henni hvernig mað-
ur ætti að haga sér á æðri stöðum.
Hann fór með hana á viðhafnarsýn-
ingar i óperunni, og þar fékk hún að
sitja skammt frá forsetastúkunni, og
hann hjálpaði henni til að kaupa rétt-

í SKARÐINU. — Stoltur og státinn
stendur þessi hermaður úr Pakistan-
hernum í hinu sögufræga Khyber-
skarði og stjórnar umferðinni milli
Afganistan og Pakistan.
an fatnað á réttum stað. Hann fékk
meira að segja Dior vin sinn til að
sauma samkvæmiskjól handa hinni
amerísku vinstúiku sinni. Þetta var
ný veröld, sem opnaðist Sabrinu litlu.
Hann Davið skyldi svei mér glenna
upp augun þegar hún kæmi heim!
Litla, hrædda Sabrina úr eplatrénu
var grafin og gleyjnd! Um aldur og
ævi!
NÝ SABRINA.
Faðir hennar skrifaði lienni og
sagði henni fréttirnar frá Nyrðri-
Strönd. Fyrst i stað réðst hún eins
og úlfur á hvert bréf sem kom og las
það upp til agna, en þegar frá leið
fannst henni ekki eins spennandi að
lesa um það sem gerðist heima. Það
var alltaf það sama upp aftur og aftur
— um daglegt líf bræðranna, ásta-
sigra Daviðs og fyrirætlanir Linusar,
um samkvæmi og dansleiki hjá
Larrabee-fjölskyldunni. Þegar frá
leið fannst Sabrinti þetta vera svo
fjarri, og eins og i öðrum heimi, sem
hún ætti ekki heima í iengur. Þegar
hún leit á sig í speglinum einstöku
sinnum, með stuttklippt hár og í
frönskum fötum — gat hún ekki ann-
að en skellt upp úr. Breiðu hvítu
lennurnar gljáðu milli rjóðra varanna,
og likamvöxturinn naut sín svo vel
í kjólnum. Það var óskiljanlegt að
hún — þessi opinberun fegurðarinnar
— skyldi einu sinni hafa þráð Davíð
— hún, sem átti nú fleiri aðdáendur
en hún gat talið á fingrunum. Já, hún
hafði lært margt hjá monsieur Pierre
—miklu fleira en pabbi hafði hugsað
sér!
Og svo voru árin tvö liðin, einn
góðan veðurdag. Sabrina varð að
fara heim. Monsieur Pierre gaf
henni bestu einkunnina, sem hann
átti til, og gamli greifinn de Tourville
fylgdi henni á járnbrautarstöðina og
kyssti hana á báðar kinnarnar og gaf
henni ljómandi fallegan, kafloðinn
hvolp, með þakklæti fyrir alla hjálp-
ina við eggin.
Glöð og örugg hafði Sabrina skrif
að föður sínum þetta:
„Hittu mig á stööinni, og ef þú skyld-
ir ekki þekkja mig þá snúöu þér aö
, laglegustu stúlkunni á stéttinni, því
aö þaö er hún dóttir þín. Sabrina.
En þegar Sabrina steig út úr lest-
inni einn glóðheitan sumardag, var
enginn til staðar til að taka á móti
lienni. Ekki nokkur sál, að undan-
teknum syfjuðum stöðvarþjóni, sem
lijálpaði henni til að bera töskurnar
hennar út á torgið bak við stöðvar-
húsið, og flýtti sér svo eins og hann
gat inn í forsæluna aftur.
Sabrina skimaði í allar áttir. En
á torginu var engin lifandi vera, og
það hafði engin áhrif l)ó að hún
stappaði fætinum og biti á jaxlinn.
Hvar var pabbi? Hafði hann ekki
fengið bréfið?
Þá bar allt í einu nokkuð við. Ilún
heyrði ógurlegan gný frá bifreið og
reykský þyrlaðist upp á torginu. Ur
skýinu kom lágur bíll, líkur vindli i
laginu, eins og rauð raketta. Sabrina
sá hann aðeins i svip, en það var nóg
til þess að lijartað hoppaði upp í kok
á ihenni. Henni gat ekki missýnst þetta.
Það var Davíð — þessi sami, ómót-
slæðilegi Davíð, sem brunaði um göt-
urnar eins og gandreið, alveg eins
og í gamla daga. Sabrina hafði lyft
upp hendinni til að veifa til hans, en
lét höndina síga aftur. Hann var kom-
inn langt á burt. Henni lá við að gráta
af sorg og gremju.
Þá heyrði hún gnýinn aftur og reyk-
skýið þyrlaðist upp á ný. Davíð var
kominn aftur og ók nú i fallegri beygju
þangað sem lnin stóð. Hann hoppaði
út úr lágu sætinu og stóð andspænis
henni, sjálfum sér líkur, með hattinn
niður á nefi, alveg eins og i gamla
daga.
— Góðan daginn, sagði hann. —
Hvernig líður liérna?
— Góðan daginn, sagði Sabrina.
Hún hafði nafnið hans á tungu-
broddinum, en tók sig á. Það var auð-
séð að Davíð þekkti hana ekki. Hann
stóð og starði á hana og aðdáunin
skein út úr honum. Hann renndi aug-
unum niður eftir henni — ofan frá
litla hattinum og niður á smáu fæt-
urnar i nettu hælaháu skónum. Svo
blístraði hann — alveg eins og ame-
rísku hermennirnir höfðu gert þegar
lnin mætti þeim i París.
— Hvaða manneskja eruð þér eigin-
lega? spurði hann og horfði fast i
augun á ihenni.
— Hver ég er?
Sahrina varð forviða og tókst jafn-
framt að setja upp þykkjusvip. Davíð
tók vitanlega eftri því og var fljótur
að taka sig á.
— Ég bið yður afsökunar, sagði
hann. — Ég ætti kannske að vita það.
Sabrina brosti tvíræðu brosi og
reyndi að gera sig eins og Greta Garbo
hefði verið undir likum kringumstæð-
um. Hún lygndi augunum og horfði
á hann. — Kannske, svaraði hún.
Skuggi af brosi lék um munnvikin.
SAMTAL í GÁTUM.
En nú mundi Davíð hvers vegna
'hann hafði snúið við, eða réttara sagt
hvers vegna hann greip tækifærið ti!
að skoða þessa fögru mær betur, sem
hann hafði aðeins séð hregða fyrir,
er hann brunaði yfir torgið með niu-
tíu kílómetra hraða.
— Má ég kannske aka yður eitt-
livað? Það er erfitt að ná í leigubíla
hérna ...
Sabrina kinkaði kolli og hvolpur-
inn gelti til svars.
Davíð setti töskur Sabrinu í aftur-
sætið og svo var þotið af stað. Davíð
hafði annað augað á veginum, og hitt
á þessari dásamlegu veru, sem sat við
liliðina á honum.
— Hveri á ég að fara með yður?
spurði Davið.
— Til Desoria Lane, sagði Sahrina.
Davið hleypti brúnum. •— Desoria
Lane. Þar á ég heima líka líka.
— Jæja. Það var gaman, sagði
Sabrina og gamli greifinn de Tourville
mundi hafa orðið glaður ef hann hefði
heyrt hve skemmtilega hún sagði
það.
— Þá hljótum við að vera nágrann-
ar, sagði Davíð.
Þau óku þegjandi um stund. Það
var svo djúp hrukka í enninu á Davið,
íið auðséð var að hann hafði fengið
alvarlegt umhugsunarefni.
Sabrina horfði út í bláinn og brosti.
Þetta var gaman. Nú skyldi hann
verða meira hissa en hann hafði nokk-
urn tíma orðið á ævi sinni.
•— Hafið þér átt hérna heima lengi,
eða eruð þér nýflutt?
— Ég hefi átt heima í Langey alla
mina ævi, sagði Sabrina.
— Þetta var skrítið. Ég hélt að ég
þekkti hverja einustu stúlku i Desoria
Lane, sagði Davíð. — En ég' fer sjálf-
sagt að verða gamall. Viljið þér ekki
segja mér hvað þér heitið?
Sabrina hristi höfuðið og brosti
jafn tvirætt og áður. — Þetta er miklu
skefnmtilegra svona, sagði lnin og var
skemmt.
Davíð gerði sér upp örvæntingar-
svip. Hún þekkti þetta allt — svip-
brigðin og hreyfingarnar. Hafði hún
ekki setið timunum saman í laumi og
horft á hann — ár eftir ár?
— Þér gætuð að minnsta kosti sagt
mér hvað hann faðir yðar hefir fyrir
stafni. Þá á ég hægara með að geta.
Sabrina faldi andlitið bak við
hvolpinn. — Getið þér!
Nú horfði Davíð fast á hana. —
Skip? sagði hann.
Sabrina svaraði ekki.
— Flugvélar?
Ekkert svar.
— Bílar?
Sabrina kinkaði kolli. — Að vissu
leyti.
Davíð dró úr ferðinni úr 100 niður
í 90 kílómetra.
— Þér heitið kannske Chrysíer?
Sabrina slapp við að svara spurn-
ingunni, þvi að nú voru þau á næstu
gatnamótum við húsið.
— Þarna á ég heima, sagði Davíð.
— Ég líka, sagði Sabrina.
Davíð varð eins og lifandi spurn-
ingarmerki.
GAMLIR VINIIÍ HITTAST. — Louis
Mountbatten lávarður hefir verið í
Bandaríkjunum ásamt konu sinni.
Þar heimsótti hann fornvin sinn
Averell Harriman.