Fálkinn - 16.03.1956, Blaðsíða 3

F Á L K I N 3>’
3
íslenslta sen4iherrafrúiit
í Ottawa
>>>>>>>>>>>>>>->>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>->>>>>>>>>>>>
Frú Ágústa Thors, íslenska sendiherrafrúin í Ottawa.
í fyrra, þ. 26. maí, var ég staddur
í blaSamannalióp í Ottawa, höfuðborg
Kanada, er enski þátttakandinn úr
hópnum kemur hlaupandi til mín meÖ
stærsta blað borgarinnar, bendir á
stóra niynd á forsíðunni og spyr:
„Eru allar konur á Islandi svona fal-
legar?“ Ég leit á myndina og sá að
hún var af sendiherrafrú Ágústu
Thors. En blaðamanninum svaraði ég
því, að nei, því miður væru þær það
r.ú ekki allar, og jafnvel ekki nema
fáar. En yfirleitt þættu íslenskar kon-
ur fallegar samt. „Ganga allar islensk-
ar konur þá i svona skrautlegum bún-
ingi?“ spurði Melville hinn enski,
hann var frá „Sunday Pictorial“ i
. London. Nei, það er nú ekki nema
sjaldan, svaraði ég, — það væru ekki
nema fáar konur nú orðið, sem not-
uðu þjóðbúninga, og þetta væri við-
hafnarútgáfan af honum, og væri ekki
r.otuð nema við hátíðleg tækifæri. En
Melville hélt áfrarn að horfa á mynd-
ina og sagði: „Ef ég fengi þessa mynd
í „Sunday Pictoria!“ mundi ég sctja
Honunpr
ritbnndosolnornnno
William C. Jrosl iðluhöldur
á bcsia rithandasafin í heimi
í vor sem leið fór hraðlestin milli
London og Edinburgh af sporinu og
fórust þrir menn en margir særðust.
Gráhærður karl kom skríðandi undan
einum vagninum senr oltið hafði,
beinbrotinn og lagaði úr honum blóð-
ið. Læknir og hjúkrunarmenn flýttu
sér til hans, en hann bandaði hend-
inni og sagði: „Hvar er rithandabókin
mín? Hún hlýtur að vera undir vagri-
inum og þið verðið að ná í hana!"
Mennirnir héldu að kariinn hefði
brjáiast við áfallið, úr því að hann
fór að tala um rithandabókina sína,
beinbrotinn og særður.
En hann var nú samt með öllum
mjalla. Þetta var William L. Frost,
stóriðjuhöldur frá Worcester, og hann
á besta rithandasafn sem lil er í heim-
inum. í rithandabókinni hans eru
yfir 40.000 nöfn, og þar má finna nær
öll kunnustu nöfn sem til eru, ekki
síst þjóðhöfðingjanöfn. Frost hefir
verið að safna í bókina marga ára-
tugi og vill ekki seija hana þótt milljón
dollarar væru í boði. Svo að það var
engin furða ]ió að hann vildi ekki
missa skrudduna þarna í brautarslys-
inu. — Hann neitaði að fara á spítal-
ann fyrr en bókin væri fundin.
,,SAMSÆRI“ GEGN ZARNUM.
Þetta skilja sjálfsagt ekki aðrir en
þeir, sem eru rithandasafnarar sjálf-
ir. Og Frost er ekki aðeins kóngur
yfir hana: „Fallegasta kona i heimi
í fallegasta kjól í heimi.“
En tilefnið til myndarinnar var það,
að kvöldið áður hafði ríkisstjórinn
í Kanada, Vincent Massey haldið hina
árlegu stórveislu sína fyrir útlenda
sendiherra og allra helstu menn
Kanadaríkis. iÞangað kom Thor Tliors
sendiherra í Washington, sem jafn-
framt er sendiherra íslands í Kanada
og fleiri ríkjum, ásamt frú sinni. Þarf
ekkd að spyrja að þvi, að meðál hinna
700 gesta hafi verið margt glæsilegt
fólk og margs konar smekklegir bún-
ingar. Þótti mér gaman að sjá, að ís-
lenski hátíðarbúningurinn og íslenska
sendiherrafrúin vekti svo mikla at-
hygli blaðaljósmyndarans, að hann
kysi einmitt að birta þessa mynd frá
hinni frægu veislu. — Og þess vegna
hefir Fálkinn leyft sér að birta þessa
mynd. Þó hún sé nokkuð stór þá er
hún samt smásmíði hjá útgáfunni, sem
var í Ottawablaðinu. *
Sk. Sk.
rilhandasafnara heldur er hann lika
formaður rithandasafnaraklúbbsins í
London. í bókum hans er skráð hvern-
ig menn hafi komist yfir ])essi og
];essi nöfn. Og liti maður í þessa
„prótokolla“ á maður bágt með að
stilla sig um að hrista höfuðið og
segja, að þessari fyrirhöfn og peninga-
útlátum hefði nú verið betur varið til
einhvers þarfara.
Að þvi er Frost snertir þá nær rit-
handasafn Iians ekki aðeins til kon-
unga, svo sem Georgs V., Edwards
VII. og Georgs VI. og drottninganna
Mary og Elizabeth og annarra þjóð-
höfðingja í veröldinni heldur og til
stjórnmálamanna og kunnra vísinda-
manna og íþróttamanna og listamanna,
Árið 1913 hafði hann einsett sér að ná
i nafn Nikulásar Rússakeisara. Zar-
inn var viðstaddur hersýningu i Eng-
landi og við það tækifæri fannst undir
vagni hans miðaldra maður. Lögreglan
þóttist viss um að þarna væri kominn
níhílisti, sem ætlaði að drepa zarinn.
Hann var tekinn og handjárnáður.
En það þótti skritið að engin
sprengja fannst á manninum heldur
aðeins sjálfblekungur og bók. Við
yfirheyrsluna kom það fram að mað-
urinn hefði ætlað að eignast rithönd
zarsins, og taldi lögreglan þá að mað-
urinn væri vitlaus og lá við borð að
hann lenti á hæli. Zarinn frétti um
þetta og bað um að manninum yrði
sleppt og skrifaði honum bréf. Og
þar fékk mr. Frost þær sárabætur sem
bann óskaði.
MOLLISON — EKKI LINDBERG.
Einn félaginn í rithandaklúbbnum
í London hafði einsett sér að ná i
rithönd Charles Lindbergs flugkappa.
Hann faldi sig í flugvélinni, sem hann
liéll að Lindbergh ætti. En hann hafði
farið flugvélavillt, og inn í vélina kom
flugmaður sem hann kannaðist ekkert
við. Hann hét Jim Mollison og nú flaug
hann á burt með laumufarþegann.
Þegar hann fann hann varð hann
mjög reiður og hótaði að fleygja hon-
um útbyrðis i fallhlif. En svo fór að
hann lenti og skilaði honum af sér
og skrifaði nafnið sitt í bókina hans.
Nokkrum árum síðar var Mollisoji
orðinn einn al' frægustu flugköppum
í heimi.
Þessi dæmi sýna, að það er stund
um haft mikið fyrir að ná rithöndum
manna. Einn fékk svo vænan löðrung
er hann bað um rithönd, að hann
gekk með bólgna kinn i marga daga
— það var hnefakappinn Jack
Dempsey, sem afgreiddi löðrunginn.
Það skal tekið fram Dempsey lil af-
sökunar, að hann hélt að maðurinn
væri innbrotsþjófur og þótti þvi viss-
ara að verða fyrri til að lumbra á
honum, — En þegar það sanna vitn-
aðist i málinu fékk maðurinn þó rit-
höndina — í kaupbæti á löðrunginn. *