Fálkinn - 16.03.1956, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
í lögreglubókunum frá 1949 mátti
sjá, að í sambandi við bvarf frú
Evans nokkurrar, sem átti heima á
sama stað og Christie, hafði lögreglan
frétt að hundur Christies hafði grafið
íhauskúpu upp i garðinum. Þetta stóð
ekki í neinu sambandi við morð frú
Evans, lík hennar fannst í úthúsi rétt
rétt á eftir. Christie hafði tekið haus-
kúpuna og fleygt henni ofan í kjall-
ara á húsi, sein liafði orðið fyrir
sprengju. Þar fann lögregian hana
síðar. Læknirinn sem rannsakaði
hana, taldi hana vera af 33 ára konu.
Þetta var tilkynnt, en engrar konu
hafði verið saknað, svo að haldið var
að þessi kona iiefði farist í sprengju-
árás.
En nú var auðséð að hauskúpan til-
lieyrði beinagsindinni úr garðinum
hjá Ohristie. Smásjárannsókn leiddi
í ljós að báðar konurnar höfðu verið
grafnar í garðinum í öllum fötunum
fyrir 9—10 árum. Ennfremur upp-
iýstist að önnur konan mundi hafa
verið 21 árs, um 170 cm. á hæð og ein
tönnin var með silfurkrónu, eins og
læknar i Mið-Evrópu eru vanir að
nota. Hin konan liafði verið 30—40 ára
og 158 cm. á liæð.
Þessar tvær konur voru aukaatriðið
i Christie-málinu, svo að almenningur
fékk aldrei glögga vitneskju um hvi-
líkt þrekvirki læknarnir frá London
Hospital unnu þarna. En skjalasafn
Scotland Yard geymir allar upplýs-
ingarnar:
í ágúst 1943 livarf ung flóttastúlka
— lluth Fiirst hét hún og var frá
Wien. Hún var þá 21 árs. Annarrar
konu var saknað árið eftir. Hún liét
Muriél Amalia Fady, 32 ára, og vann
í útvarpstækjaverksmiðju í London.
Þegar hún fór frá frænku sinni í
Putney 9. okt. 1944 sagði hún: — Ég
verð ekki lengi burtu . . . Síðan hafði
enginn séð hana. Hún var í svörtum
kjól. Tætlur úr svörtum silkikjól
fundust i garði Christies.
Lögreglan þóttist viss um að það
væru beinagrindur þessara tveggja
kvenna, sem hefðu fundist í garðinum.
En eftir svona mörg ár var ómögulegt
að sanna neitt samband milli þeirra
og Cliristies. Þess vegna heimsótti
yfirfulltrúinn Christie i fangelsinu, i
samráði við verjanda lians.
Fulltrúinn spurði hvort hann vildi
segja nokkuð um leifarnar, sem hefðu
fundist i garði hans. Og Christie gal'
skýringu, sem staðfesti það álit, sem
lögreglan hafði komist að. Hann liafði
■hitt Ruth 'Fiirst 1943. Hún fór með
honum inn. Þar kyrkti hann hana með
snæri og gróf hana í garðinum. Er
hann pældi garðinn nokkru seinna
fann hann hauskúpu sem hann
brenndi.
Hann hafði unnið í útvarpstækja-
smiðju og kynnst Muriel Fady. Eitt
kvöldið heimsótti lnin hann, og kvart-
aði undan sárindum í hálsi. Hann
lét ihana anda að sér salva úr krukku,
sem var í sambandi við gasleiðsluna.
Salvinn deyfði gaslyktina og Muriei
féll í ómegjn. Kolsýrlingur hafði líka
fundist í likunum i veggnum. Christie
minnti að hann hefði bundið sokk
um hálsinn á henni og grafið liana í
öllum fötunum. Síðar sagðist hann
ekki muna hvort það liefði verið Rutb
cða Muriel, sem hann hefði gefið gas.
En hann var viss um að hauskúpan
sem hundurinn liafði grafið upp, væri
af Muriel.
HVER MYRTI FRÚ EVANS?
Christie gaf þessa skýrslu í viður-
vist verjanda sins. Og nú minnist
hann fyrst á aðdragandann að dauða
frú Evans. Ilinn 2. desember 1949
fannst hún og 14 mánaða dóttir henn-
ar, Geraldine, í skúr hjá Rillington
Place 10. Þær höfðu báðar verið
kyrktar. Evans bjó i ibúðinni yfir
Christie og fór á burt 14. nóv. Hann
fannst bráðlega og játaði að liafa orðið
konu sinni og dóttur að bana. Hann
kom fyrir rétt 13. jan. 1950 og sækj-
andinn byggði kæru sina aðallega á
barnsmorðinu, þó að sönnunargögnin
snertu einkum konumorðið.
Christie og kona hans vitnuðu bæði
á móti Evans. Þegar verið var að
yfirheyra Christie var það borið á
hann, að hann væri morðinginn eða
vissi meira um morðin en hann vildi
segja. En hann svaraði: „Það er lygi!“
Fyrir rétti tók Evans aftur játning-
una, sem hann hafði gert fyrir lög-
reglunni. En kviðdómurinn trúði
honum ekki og liann var dæmdur sek-
ur um barnsmorð og hengdur.
Nú skýrði Christie frá að hann
befði heimsótt frú Evans tvisvar i
nóvember. Fyrra skiptið sá liann að
liún hefði reynt að drepa sig á gasi.
En ihann opnaði dyr og glugga og hún
náði sér. Daginn eftir bað hún hann
að hjálpa sér við sjálfsmorðið, sagði
hann. Hann skrúfaði þá frá gashan-
anum og liélt slöngunni upp að vitum
hennar. iÞegar leið yfir hana skrúfaði
liann fyrir gasið aftur. — Ég held að
það hafi verið þá, sem ég kæfði hana,
sagði hann. Og bætti svo við: — Ég
notaði vist sokk, sem lá þar.
Þegar liann liitti Evans sagði hann
honum að konan hans hefði drepið
sig á gasi. — En ég er viss um að
skuldinni verður skellt á þig, af því
að þér kemur svo illa saman við kon-
una.
Það hélt Evans líka og sagðist ætla
að setja likið á flutningabíl og losna
við það einhvers staðar.
Málið gegn Christie hófst 22. júni
1953 og sækjandinn lagði mesta
áherslu á morð frú Christie. Verj-
andinn neitaði ekki að Christie hefði
drepið konuna en reyndi að fá rétt-
inn til að kveða upp úrskurðinn:
„Sekur en geðveikur". Og i sambandi
við þetta liélt hann öllum hinum morð-
unum mjög á lofti. Aðstaðan var ein-
kennileg: Sækjandinn talaði aðeins
um eitt morð, en verjandinn vildi
gera þau sem flest.
Þegar Christie var spurður hvers
vegna liann segði allt annað nú, en
þegar liann bar vitni i málinu gegn
Evans, svaraði hann: „Ég laug þá,
því að ég var sakaður um bæði morð-
in . ... Líklega af þvi að ég hafði
aldrei snert á barninu ... Hann sagð-
ist hafa verið búinn að gleyma Evans-
morðinu þegar hann var handtekinn
og yfirheyrður. En siðan hafði hann
talað við læknana og verjandann og
ínundi nú miklu meira, sagði hann.
Það var einkennilegt, hve vel hanti
mundi nú atvikin að morði frú Evans,
en um hin morðin var hann í vafa
um niargt.
Tveir sálfræðingar voru i réttinum
og hvor á sinu máli. Sálfræðingur
verjandans taldi hann hiklaust brjál-
aðan, en fangelissálfræðingurinn taldi
liann óbrjálaðan, í laganna skilningi.
Réttarforsetinn benti á, að það sem
kviðdómendurnir yrðu fyrst og fremst
að byggja úrskurð sinn á væri það,
hvort hann liefði vitað hvað hann var
að gera, og ef svo væri, þá livort
hann gerði sér grein fyrir hvort hann
væri að fremja glæp.
Kviðdómurinn var klukkutíma og
22 minútur að ráðgast um málið og
komst að þcirri niðurstöðu að Christie
væri sekur.
Málið var þar með útkljáð livað
Christie snerti. En mörgum fannst
framburður hans viðvikjandi frú Ev-
ans benda á, að Evans hefði verið sak-
laus, er hann var dæmdur til dauða
þremur árum áður. Hann liafði að
vísu verið dæmdur fyrir að myrða
dóttur sína en ekki konuna, en ef
nokkuð væri satt í framburði Cbrist-
ies væri sennilegt að liann liefði drep-
ið barnið líka. Þetta varð til þess að
innanríkisráðuneytið setti nefnd
manna til að rannsaka enn betur ölt
atvik að dauða frú Evans og dóttur
bennar.
Nefndin rannsakaði málið og yfir-
heyrði 23 vitni, jíar á meðal Christie,
sem nú beið dauða sins. Og nú voru
svör hans allt önnur en fyrir réttinum.
— Þetta er alll í þoku fyrir mér,
sagði hann. — Ef einhver kæmi hérna
og segði: „Það er auðvitað að þú gerð-
ir það. Nóg er til af sönnununum",
þá mundi ég játa að ég hefði gert
það ...
I samtali við fangelsisprestinn
sagði liann, að þegar hann hefði talað
við verjanda sinn um þetta, hefði
hann verið ruglaður og fundist best
að meðganga sem flest morð.
Álit nefndarinnar geklc í þá átt að
sannanirnar gegn Evans, á því að
hann liefði myrt dóttur sína, væru svo
miklar, að varla gæti verið vafi á að
hann hefði myrt konu sína lika.
Nefndin áleit líka að Christie hefði
verið kominn á þá skoðun að það
mundi verða honum til málsbóta að
hann meðgengi morð frú Evans líka.
Hinn 13. júlí skilaði rannsóknar-
nefndin áliti sinu og 15. júli var
Cliristie hengdur. Þannig lauk þessu
máli. Um eitl skeið leit út fyrir að
Evans hefði orðið fyrir dómsmorðí,
en álit nefndarinnar tók af allan vafa
um þetta. *
Endir.
í 1600 kílómetra fjarlægð frá jörðu
er alger kyrrð og ekki mundi heyrast
neitt hljóð þar þó hleypt væri af fall-
byssu. Þár er nefnilega ekkert and-
rúmsloft handa hljóðbylgjunum að
berast í.
Verðlaunasamkeppni fór fram í
Cavour í Ítalíu meðal feitustu kvenna
i landinu. Skyldi kjósa þar „fitu-
drottningu“. Sú sem bar sigurinn úr
býtúm hét Benita Copra frá Firenze.
Hún vóg 151 kíló. Sú léttasta sem tók
j)átt i samkeppninni var aðeins 110
kíló.