Fálkinn - 16.03.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
SABRTN5
★ ★ ★ ★ Kvikmyndasaga úr daglega lífinu
vafalaust með hausinn troðinn af töl-
um, hlutabréfaskráningum og gengis-
sveiflum.
— Þú verður að skilja, að maður
ferðast ekki svona, gegnum París, Lín-
us, sagði hún. —Maður á að eiga heima
í Paris. Þar breytist maður — verður
að nýjum manni ...
— Það var líklega þess vegna, sem
ég var aðeins 35 minútur þar. Það
hefir verið sjálfsvörn ...
Sabrina skildi að þetta átti að vera
glens, en ihún fann til alvörunnar á
bak við. Línus hafði aldrei viljað vera
öðru vísi en hann var — fyrr en nú.
En nú vildi hann auðsjáanlega ekki
halda samtalinu áfrairi. Hann starði út
í sjóndeildarhringinn og sagði: —
Það er að hvessa. Kannske það sé best
að fara að halda í áttina heim.
Hann breytti stefnu og sigldi beint
heim að bryggjunni við Norðurströnd
án þess að segja eitt einasta orð.
Hann lagði að bryggjunni, jafn þög-
ull og fáskiptinn og varð eftir til að
taka niður seglin, en Sabrina fór ein
lieim. Nei, það var vandi að skilja
Línus!
Sabrina hitti föður sinn fyrir utan
bílskúrana. Hún vissi að honum mundi
ekki faiia spurningin, en samt spurði
hún hvað hann áliti um Linus. Hvers
konar maður var hann eiginlega?
Hafði hann nokkurn tíma talað um
hana? Faðir hennar svaraði hkt og
liún hafði búist við: — Góða Sabrina,
bílstjórinn er til þess að stýra bílnum
og hafa gát á veginum.
Og Sabrina fann að faðir hennar
var heldur ekki upplagður til að hafa
iangar samræður þennan lieita sumar-
dag. Og honum var ekki um það gefið
að tala um ihúsbændur sína.
GLETTIN! — Stúlkan með stóra hatt-
inn virðist vera til í allt. Hún heitir
Brigitte Bardot og er frönsk upprenn-
andi kvikmyndadís og vekur athygli
margra ungra manna, sem skrifa
henni bónorðsbréf. En það er meinið,
að Brigitte er harðgift.
SABRINA FÆR BOÐ.
Linus ók á skrifstofuna á sama tíma
og hann var vanur, morguninn eftir,
og Saþrina hugði að honum mundi
finnast að hann hefði rækt að fullu
skyldur sínar sem staðgengill bróður
síns. Húsið var eins og í eyði, og enn
varð hún ekkert vör víð Davíð. Hann
varð að hýrast i herberginu sínu, og
Sabrinu fannst á sér að honum mundi
ekki líka að fá heimsókn. Það var lield-
ur ekkert alvarlegt að honum. Öllu
fremur broslegt.
Timinn leið seint og það var meira
að segja of heitt til að fara i sjó.
En þá var spurt eftir Sabrinu í sím-
anum. Það var Linus sem hringdi
og spurði 'hvort hún vildi koma með
honum i leikhús í kvöld og svo á
dansstað á eftir. Sabrina trúði varla
sinum eigin eyrum. Línus! Út að
dansa? Það var ótrúlegt.
Hann stakk upp á að Sabrina kæmi
til hans á skrifstofuna klukkan sjö,
og áður en hún hafði áttað sig hafði
hann slitið sambandinu.
.Stundvíslega klukkan sjö — ég verð
að verða eins og Línus, hugsaði hún
ineð sér — stóð hún við skýjakljúfinn,
sem Larrabee hafði skrifstofur sínar.
Lítil marmaraplata með gullstöfum
var það eina, sem benti til livaða
fyrirtæki og peningamusteri hann
hefði að geyma. Og nú var það sjálfur
æðstipresturinn sem hún átti að liitta í
hinu allrahelgasta, og henni fannst
skrítið að hún skyldi aldrei hafa stigið
fæti inn fyrir þessar dyr, þó að hún
hefði alist upp i brauði þessa fyrir-
tækis frá barnæsku.
Hún fór í lyftunni upp á efstu hæð,
þar var skrifstofa Larrabees. Allar
dyr stóðu opnar, og það var auðséð
að hann átti von á lienni. Sabrina
gekk gegnum fremri stofurnar og
loks kom hún auga á Línus. Hann
sat við gríðarstórt spegilfagurt skrif-
borð með kynstur af símtækjum og
talvélum kringum sig. Veggirnir í
skrifstofunni voru þiljaðir með
mahogní, og stóiarnir fóðraðir með
dýru leðri. Fjöldi glugga á veggnuin,
sem vissi út að ánni.
Línus var að lesa einhver skjöl og
lieyrði ekki þegar iiún kom inn —
ekki fyrr en hún ræskti sig. Þá spratt
hann upp og kom á móti henni. —
Velkomin Sabrina, sagði hann og tók
i hönd liennar. — Það var gaman að
þú gast komið.
Sabrina vissi ekki hverju hún átti
að svara, en hann hafði ekki búist
við neinu svari frá henni. — Komdu,
ég ætla að sýna þér dálítið, sagði
liann.
Hann hélt í höndina á henni og
leiddi hana að einum glugganum fyrir
innan skrifborðið. Sabrina tók öndina
á lofti. Þarna var ævintýralegt útsýni.
Þar sást yfir allt Manhattan og þarna
var áin. Og langt í fjarska sá hún
Atlantshafsskipin, sem litu út eins og
leikföng úr þessari hæð.
— Er óliætt að trúa þér fyrir leynd-
armáli, Sabrina? sagði hann og hélt
svo áfram að bíða eftir svari: — Já,
það getur þú vafalaust. Sérðu skipið
þarna — þetta hvíta, lengst til hægri?
Sabrina leit þangað sem fingurinn
benti. — Það er franska skipið „La
Liberté“, sagði hann. — Það fer á
fimmtúdaginn. Og þá ætla ég að vera
innanborðs.
Sabrina var dálitla stund að átta
sig á þessu. En svo rann upp fyrir
henni hvað í vændum var. Línus ætl-
aði til Parísar. Og hann ætlaði með
skipi! Ekki með flugvél! Var þetta
hugsanlegt? Gat hann yfirgefið þessa
skrifstofu? Gat hann gleymt fyrirtæk-
inu? Gat hann gleymt sjálfum sér?
Það var svo að sjá.
Linus sneri sér að henni og sagði
ákafur: — Ég er þreyttur, Sabrina.
Þreyttur á skrifstofunni, þreyttur á
skrifstofustúlkum, þreyttur á kaup-
sýslu. Ég ætla að flýja frá því öllu.
Sabrina liorfði spyrjandi á hann.
— Það hefðir þú átt að gera fyrir
löngu, sagði liún lágt.
Línus varpaði öndinni. — Ég skildi
það þegar þú fórst að tala um Paris.
sagði hann. Og ég vona að það sé
ekki of seint, ennþá.
Sabrina ihló. — Það er aldrei of
seint að koma til Parísar! Ó, Línus, ég
hlakka til — þín vegna! Þú liefir gott
af því að komast burt frá þessu
öllu ...
— Hefirðu lesið Shakespeare?
spurði hún allt í einu.
Línus horfði á hana eins og álfur
úr hól. — .Shakespeare? Ekki mikið.
Hvers vegna spyrðu?
— Nei, ekki af neinu sérstölui. Mér
datt bara i hug setning, þar sem hann
segir: „Það er til veröld fyrir utan
Verona ...“ Það muntu sanna síðar.
Línus klappaði lienni á kinnina. —
Þú ert skrítin, Sabrina litla. Það kom-
ast margs konar hugmyndir fyrir i
kollinum á þér.“
En nú hefir honum kannske fundist
hann vera orðinn full viðkvæmur.
Hann leit á klukkuna og sagði: —
Við verðum að fara, annars komum
við of seint í leikhúsið. Mér er illa
við að koma of seint.
Nú sá liann aftur þann gamla Linus!
Linus, sem hægt var að setja klukk-
una eftir. Línus sem ekki þoldi slæp-
insghátt eða óstundvísi, hvorki sjálf-
um sér né öðrum.
Meðan á sýningunni stóð var hann
þegjandalegur, en er þau voru setst
í gildaskálanum sagði liann nokkuð,
sem gerði liana hissa.
— Hvað er: „Bróðir minn á fallega
vinstúlku?“ á frönsku?
Sabrina leit forviða á hann frá hlið,
en lét sér hvergi bregða. Hún þýddi
setninguna brosandi og velti fyrir
sér hvort hann mundi koma með fleiri
svona spurningar, en hann varð þegj-
andalegur eins og áður. En Sabrina
reyndi liins vegar að koma Iionum á
skrið — það var litið gaman að hon-
um svona.
— Veistu, Linus, sagði hún glettnis-
lega er þau sátu í bílnum á leiðinni
heim, — að mig langar svo mikið til
að gera eitthvað — eittlivað sem ekki
cr vel viðeigandi.
Linus hleypti brúnum. Honum var
ekki lagið að hlæja, en þó votlaði fyr-
ir einhverju, sem gat orðið að brosi,
í munnvikinu.
— Maður á alltaf að gera það sem
manni dettur í hug — er það ekki
boðorðið nú á dögum?
— Ágætt, sagði Sabrina. Hún laut
fram og bretti niður hattbarðinu hans.
Línus sagði ekkert. Loksins kom:
— Er það betra svona?
— Þú mátt ekki ganga um Champs
Elysees og vera á svipinn eins og þú
sérl i jarðarför, sagði Sabrina.
— Hvernig kemst ég áfram í París
án þess að hafa einhverja eins og þig
lil að hjálpa mér, Sabrina. Einhverja
sem getur þýtt málið fyrir mig og
brett niður hattbarðið mitt.
Sabrina fann að hjartað lioppaði
í henni. — Þú hittir eflaust einhverja
á skipinu, seni getur gert það eins
vel og ég, svaraði hún og vonaði að
hann tæki ekki eftir að röddin skalf.
Línus leit við og horfði beint í aug-
un á henni. — Hugsum okkur að ég
væri tíu árum yngri. Hugsum okkur
að þú værir ekki ástfangin af Davíð,
og að ég bæði þig að ...
Hann þagnaði og ákefðin hvarf úr
augunum á honum. — Ég er sjáfsagt
farinn að tala óráð, sagði hann beiskju-
lega.
— Já, ég held það, sagði Sabrina.
En þó vissi lnin að ef hann hefði
beðið hana að koma með sér til Par-
ísar mundi hún hafa sagt já. Einmitt
þá fannst lienni að það væri það ei.na
sem máli skipti. En nú hafði hún
fengið samviskubit. Hún hafði ekki
hugsað til Davíðs eitt einasta skipti
í allt kvöld!
Hún varð fegin þegar þau sveigðu
inn á hliðið á Norðurströnd.
SAMVISKUBIT.
Nei, Sabrina hafði ekki munað eft-
ir Davíð í allt kvöld. Ekki eitt augna-
blik. Hún varð að játa þetta fyrir
FYRSTA BAÐ SALLY. — Mörgæsar-
unginn Sally er tveggja mánaða og á
heima í dýragarðinum í London. Og
þarna á myndinn er verið að baða
hana í fyrsta sinn. Foreldrar hennar
standa hjá og líta eftir að baðvörð-
urinn fari vel með ungann þeirra.