Fálkinn - 16.03.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
sjálfri sér cr liún lá í rúminu sínu
og starði gaiopnum augum upp í loft-
ið. Hún skammaðist sín fyrir sjálfa
sig, eigingirnina og hugsunarleysið.
Því að það var Davíð sem iiún elsk-
aði. Það var 'hann, sem hún hafði
elskað alla sina ævi. Það var út af
Davíð, sem hún hafði ætlað að fyrir-
fara sér, einu sinni. Og það var út af
Davíð sem liún hafði farið til Parísar.
Það var hans vegna, sem hún hafði
lært ailt sem gamii greifinn liafði get-
að kennt henni um listina að klæðast
ogihreyfa sig fallega. Og það var hans
vegna sem hún hafði komið lieim
aftur! Og það var við hann sem hún
hafði dansað „stóra“ dansinn, „stóra“
kvöldið, þegar hann og hinir karl-
mennirnir liöfðu ekki tekið eftir neinu
nema lienni. Kvöldið sem Sabrina
litla varð í einni svipan drottning
dansleiksins.
Og svo þurfti ekki meira til en að
hann yrði fyrir óliappi og yrði að
íiggja nokkra daga í rúminu — og að
Linus bróðir hans, þessi alvarlegi og
hátíðlegi Línus, sem aldrei hafði sinnt
henni hót, tæki upp á því að skemmta
sér með henni nokkur kvöld — meira
þurfti ekki til þess að hún hlýpi
gönur og steingleymdi Davíð. Af
hverju kom þetta? Stóð henni ekki
á sama Um Línus?
Hún þrýsti höndunum að augunum
og bylti sér milli lakanna og fannst
þau vera lieit og rök, þó að sumar-
nóttin væri svöl og hrein. Nei, hún
mátti skamníast sín fyrir að hafa
svikið Davið svona. Það síðasta sem
hún sá í huganum um leið og hún sofn-
aði, var andlit Davíðs, alvarlegt og
með raunaleg augu.
En þegar Sabrina liitti Davíð dag-
inn eftir var hann hvorki alvarlegur
né raunalegur. Hann virtist þvert á
móti vera harðánægður með tilvcr-
una þarna sem hann lá í sloppnum
uppi í hengirekkjunni. Sabrina vissi
að hún var með dökkar rákir undir
augunum eftir andvökunóttina, og
vildi helst ekki láta hann sjá sig, en
hann hafði komið auga á liana og
benti henni að koma.
— Hæ, Sabrina, sagði hann. - -
Komdu hingað!
Sabrina hikaði enn, en sá brátt að
hún varð að gegna. En hún var óstyrk
í hnjánum er hún koin nær. Hún var
gröm sjálfri sér fyrir að láta samvisk-
una vera að kvelja sig.
Davíð vatt sér út úr liengirekkjunni
FIMIR REIÐMENN. — Sex menn
standa í pýramída á þremur hestum,
sem hlaupa á fleygiferð! Hver vill
leika þá list eftir. Það er kósakka-
flokkur, sem sýnir þessa list á þýskum
sirkusum núna.
og kom á móti henni, og hún sá að
hann stakk við og notaði staf. Hún
lét sem hún tæki ekki eftir því.
— Góðan daginn, Sabrina. Ég var
farinn að lialda að þið Línus hefðuð
strokið saman. Ilvar liafið þið haldið
ykkur þessa daga?
Röddin var jafn glaðleg og vant var
og glettnin skein úr augunum. Ómögu-
iegt að vita hvað hann hugsaði eða
hvað honum fannst. Sabrina lyfti
hendinni og heilsaði hikandi.
— Góðan dag, Davið, sagði hún og
fann sjálf að röddin var lúpuleg. Þetta
hefði henni ekki getað dottið í hug
fyrir nokkrum dögum, cr hún komst
öll á loft hvenær sem hún sá Davíð.
Það var eins og allt nýja sjálfstraustið
væri rokið úr henni. Henni fannst
Inin vera vargur í véum — ekki aðeins
gagnvart Davið heldur líka gagnvart
sjálfri sér og öllura draumum sínum
og þrá. Hún kvaldi sig til að horfast
í augu við hann.
— Davíð, sagði hún skjálfrödduð og
sneri sér hálfvegis undan. — Kysstu
mig! Kysstu mig fast!
Hún vonaði að hann tæki ekki eftir
hikinu og samviskubitinu sem heyrð-
ist í rödd hennar. En hafi hann gert
það þá lét hann að minnsta kosti ekki
á því bera.
— Ég óska mér einskis fremur,,sagði
hann. — Ég hefi þráð í marga daga
að fá að kyssa þig.
Hann þrýsti henni að sér. Sabrina
iokaði augunum er hún fann varir
hans við munninn á sér. Það var þettn,
sem hún hafði alltaf þráð, hugsaði
hún með sér — þetta hafði hana
dreymt um daga og nætur i mörg ár.
En hún fann að það var eitthvað enn-
þá sem vantaði — eittlivað sem var
ekki eins og það átti að vera. Hún
þóttist vita að það væri henni sjálfri
að kenna. Hugur hennar var að breyt-
ast. 'Það var ekki Davíð, sem liafði
breytst.
— Haltu mér fast, Davíð, hvíslaði
hún með öndina í hálsinum, slepptu
mér ekki.
Það var óþarfi að biðja hann um
það, og Sabrinu fannst hún segja ó-
þarflega mikið. Henni hefði verið
hollara að þegja ,en eitthvað innvortis
með henni knúði hana til að halda
áfram.
— Ég held að ég fari ekki út með
Linusi oftar, sagði hún.
Hún iðraðist undir eins eftir að lhin
hafði sagt þetta, en Davíð þrýsti lienni
fastar og fastar að sér.
— Það yrði verst fyrir Linus, sagði
hann. — Honum veitti svci mér ekki
af að skríða úr skurninu sinu við og
við.
Davíð kyssti hana aftur og Sabrinu
leið betur. En þó var kvíðinn í felum
í hjarta hennar, og það lireif ekki
þó að hún þrýsti höfðinu að öxlinni
á Davið.
SABRINA GERIR UPPREISN.
Undir hádegið var hringt frá Lin-
usi af skrifstofunni í New York. Hann
vildi að hún kæmi og sækti liann á
skrifstofuna á sama tíma og kvöldið
áður, og að þau færu eitthvað út og
skemmtu sér. Það hefði verið svo
gaman í fyrra skiptið, sagði Línus.
Hann hafði einsett sér að skemmta
sér þessa daga, þangað til liann færi
til Parísar. Sabrinu datt fyrst í hug
að segja nei, en einhverra hluta vegna
kom hún sér ekki að því. Hún var
eins og allar hinar, liugsaði hún með
sér. Merkilegt að hún skyldi láta telja
sér huglivarf, þegar liún heýrði þessa
lágu rólegu rödd, sem var svo vön að
skipa fyrir og láta hlýða sér.
Þegar Linus „bað“ um eitthvað var
það sama sem skipun, það var gert
— engu síður en gegnt var þegar hann
þrýsti á hnappinn á skrifborðinu sínu.
lEn undir eins og hún hafði slitið
sambandinu kenndi hún vaxandi mót-
þróa i sér. Hún skyldi sýna honum,
að 'hún þyrði að liafa aðra meiningu
en hann!
Að vísu fór hún til New York, en
af ásettu ráði kom hún hálftíma of
seint að skýjakljúf Larrabees. Og hún
var ekki þannig klædd að liún gæti
farið á þá staðina, sem Linus mundi
helst kjósa.
Nei, Sabrina var alls ekki i dans-
kjól. Hana langaði ekki að dansa við
Línus. Hún vildi ekki komast undir
óhrif 'hans oftar. Hún hafði farið i
þröngar síðbuxur. Og svo var hún í
treyju og með bast-skó á fótunum.
Utan yfir þessu var hún i siðri úlpu
úr úlfaldahári. Húnhafði yfirleitt ekki
liugsað sér að Línus fengi að sjá hana.
Hún fór ekki i lyftunni upp i skrif-
stofuna, en hringdi til hans úr síma-
klefa niðri í anddyrinu.
— Blessað barn, hvað gengur að
þér? spurði Linus í símanum. Það
var gremja í röddinni, því að hann
var ekki vanur að þurfa að bíða eftir
neinum. — Klukkan er yfir ótta. Svo
hvarf gremjan úr röddinni og hún
varð hlý og innileg. Og meira þurfti
ekki til þess að einhver ólga kæmi í
Sabrinu.
Hún hljóp yfir allar skýringar. —
Ég get ekki hitt þig i kvöld, sagði
hún. — Ég er svo þreytt.
Nú varð þögn um sinn og Sabrina
hélt að hann hefði slitið sambandinu.
en svo heyrðist röddin aftur:
— Sabrina, livar erlu? Hvaðan sim-
arðu?
Þegar hann nefndi nafnið liennar
fannst henni eins og hann þrýsti að
hendinni á henni.
Fyrst datt herini í hug að ljúga og
segja að hún væri í simaklefa úti í
bæ. En þegar til kom sagði hún eins
og satt var, að hún stæði í klefa niðri
í anddyrinu. Og svo bætti hún við,
með þráa: — En ég kem ekki upp
til þín!
Aftur varð þögn. Svo sagði hann
rólega og virtist alls ekki óþolinmóð-
ur: — Ég lieyri svo illa i þessum
síma. Viltu bíða meðan ég reyni aðra
línu?
Sabrina heyrði smell í símanum og
beið eftir að röddin kæmi aftur. Og
það gerði lnin lika, en úr annarri átt.
Hún heyrði að klefahurðin var opn-
uð og fann að Línus klappaði á öxl
hennar.
— Ég sting upp á að þú komir með
mér upp á skrifstofuna og segir mér
hvað gengur að þér, sagði hann.
Sabrina var komin i gildruna. Línus
hafði snúið á hana. Hann hafði farið
í hraðlyftunni í stað þess að reyna
annan síina. .Hún gat ekki mótmælt,
en fylgdi honum auðsveip upp, en
vonaði að hann mundi taka eftir hve
slóðalega hún var klædd. Ef til vill
liel'ir hann gert ]rað, en hann lét það
ekki á sér sjá.
Það var dauf, þægileg birta inni í
stóru skrifstofunni. Línus lét hana
•setjast í hægindastól og kom með glas
handa lienni.
— Nú, hvað gengur að þér? spurði
hann, og Sabrinu fannst hann likastur
skólakennara, sem ætlar að fara að
skamma óhlýðinn nemanda. Hún varð
niðurlút og dökk augnahárið titruðu.
Framhald í næsta blaði.
Vitið þér...?
að grískir þrælar í fornöld voru
kvaldir er þeir áttu að bera vitni
í rétti?
Þelta var gert áður en vitnaleiðslan
hófst. Það var sem sé trú manna, að
þrælar nmndu aldrei segja satt fyrir
rétti, nema þeir væri kvaldir fyrst.
og skoska belgflautan er frá tíð
Iíaldea?
Sumir hafa ihaldið því fram að hún
væri vopn, sem liefði verið notað til
að hræða óvini og stökkva þeirn á
flótta. En hún liefir frá upphafi verið
notuð víða um Evrópu og kom þangað
frá Kaldeu. — Nú eru Skotar einir um
að hafa þetta skrítna hljóðfæri í
heiðri.
hvers vegna slaufa er vinstra
megin á karlmannahaltaborðun-
um?
Það er arfleifð frá riddaratimunum,
því að þegar riddarar fóru til lmrt-
reiða festi unnustan þeirra blóm
vinstra megin á hjálminn — þeim
megin sem hjartað var.