Fálkinn - 16.03.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
£vu fiannsl
siáltisagt að fara
heím og siunda
móður sina.
Og fórnfýsni
hennar $ékk sín
laun.
★
Lshnir i
hnsinu
JÆJA, ungfrú Dale, sagði forstjórinn
að lokum. — Þessari nýju stöðu fytg-
ir meiri ábyrgð, en þér fáið hærra
kaup og möguleika til að fá enn betri
stöðu. Og svo eigið þér að ferðast
talsvert mikið. Haldið þér að yður
falli það vel?
— Já, ég er viss um það, sagði hún.
— Mér þótti ritarastarfið að vísu
skemmtilegt, en ég hefi alltaf vonað
að ég fengi tækifæri til að koma meira
meðal fólks en áður.
Vik brosti til ungu stúlkunnar, sem
sat beint á móti honum við stóra
borðið. Hann hafði gefið henni gætur
síðan hún byrjaði að vinna hjá hon
um, átján ára gömul og kom beint
af verslunarnámsskeiðinu. Hún var
einmitt eins og hann vildi láta full-
trúa firmans vera, þokkaleg án þess
að vera tiltakanlega lagleg. Hún var
greind og fljót að hugsa, en reyndi
atdrei að láta taka eftir sér — hún
var opinská og alúðleg, en talaði aldrci
um einkamál sín á skrifstofunni. Nú
átti hún að fá að reyna sig sem full-
trúi fyrir firmað og ferðast til allra
stærri bæja til þess að sýna fram-
leiðslu firmans hjá kaupmönnunum.
Þegar Eva kom heim i stofuna, sem
hún bjó í með systur sinni, er var
tveimur árum eldri en hún og hét
Kirstín, sagði ihún henni strax tiðind-
in. Kirstín öfundaði hana.
— Alltaf skalt þú vera svona hepp-
in. Ég fiefði átt að ráða mig hjá ein-
liverju stóru verslunarfyrirtæki í stað
þess að skrælna á málaflutnings-
mannsstofu. Ég hefi enga möguleika
til að fá betri stöðu.
— Þú þarft ekki að kvíða neinu,
svaraði Eva hlæjandi. -Þú giftist sjálf-
sagt áður en nokkur veit. Kristín var
tuttugu og fjögra ára, ljóshærð og með
löng augnahár, svo að karlmennirnir
tóku eftir henni, miklu meira en Evu.
Kirstín brösti hugsandi. — Ja,
kannske, sagði liún dreymandi.
— Mamma verður glöð þegar hún
fréttir um nýju stöðuna mína, sagði
Eva. — Ég held ég láti bíða að segja
henni frá því fyrr en á afmælisdaginn
hennar.
— Æ, liann er á sunnudaginn kem-
ur! Það var gott að þú minntir mig
á það. Heldurðu að lnin búist við okk-
ur heim um helgina?
— Við höfum alltaf farið heim á af-
mælinu hennar. Henni mundi þykja
sárt ef við kæmum ekki.
— Það er ekki til neins að ég fari,
sagði Kirstín. — Þú veist að okkur
mömmu kemur alltaf svo illa saman.
Þegar ég kem til hennar endar það
alltaf með rifrildi.
Eva lyfti brúnunum eins og hún
vildi segja: — Og hverjum er það að
kenna?
Kirstín sneyptist. — Já, já, andvarp-
aði 'hún. — Ég skal koma.
Það voru þrír mánuðir síðan syst-
urnar höfðu verið heima hjá móður
sinni, sem var ekkja, og Evu brá
ónotaiega í brún þegar hún sá hve
hún hafði breytst. Hún hafði lengi
þjáðst af liðagigt en nú var hún lak-
ári en nokkru sinni fyrr — hendurnar
voru bólgnar og linýttar. Hún gat
varla haldið á hníf og gaffli, og hún
átti bágt með að opna hurð.
Klukkutíma eftir að þær komu var
hringt í símann og Eva svaraði.
— Þetta er til þín, Kirstín, sagði
hún. — Það er Per Hannner.
— Ágætt! sagði Kirstín og spratt
upp úr stólnum. — Ég skrifaði hon-
um og sagðist koma liingað í dag.
Kannske hann ætli að bjóða mér út
í kvöld.
Eva og frú Dale urðu einar um
kvöldið, og Eva heftntaði að fá að
sjá um kvöldmatinn og þvo upp, án
þess að móðir hennar hjálpaði til.
Þegar hún kom aftur inn í stofuna
sagði hún: — Mamma, ég finn hvergi
kaffibollana. Hefurðu falið þá?
Frú Dale hló. — Þú verður að taka
tebollana, væna mín. Ég missli kaffi-
boliana á gólfið í vikunni sem leið.
Ég er orðin svoddan klaufi.
— Hefirðu kvalir í höndunum?
spurði Eva vorkennandi.
— Jæja, ekki mjög miklar. En það
er bara þetta, að þær hlýða mér ekki.
Eva hafði tekið eflir að mannna
hennar tók ekki fram hannyrðirnar
sínar, eins og hún var vön á kvöldin.
Hendurnar voru ónýtar.
Frú Dale ræskti sig og hélt áfram
með hægð: — Mér þykir ekki gaman
að segja þér það, Eva, en hann Berner
læknir sagði, að ég yrði að gera það.
Hann segir að ég verði að fá algera
livíld og megi ekki halda áfram að
vinna innanhússtörfin. Ég liafði von-
að, að ég yrði ekki svona slæni, því
að mér hefir alltaf þótt vænt um að
þið systurnar gætuð verið sjálfstæðar
og unnið fyrir ykkur, en nú neyðist
ég til að biðja aðra hvora ykkar um
að koma heim og sjá um heimilið fyr-
ir mig.
— Hvora okkar viltu heldur hafa
heima? spurði Eva kvíðandi. Hún
vissi fyrirfram hvernig svarið mundi
verða.
Frú Dale leit afsakandi á yngri
dóttur sína. — Það verður að vera
þú ,væna mín. Þú veist að okkur Kir-
stínu semur ekki vel.
Hún andvarpaði. — Ég vildi óska
að ég vissi hvers vegna hún er orðin
svona erfið. En ég liefi ekki þrótt til
að reyna að hafa stjórn á henni leng-
ur. Hún verður að reyna að bjarga
sér sem best upp á eigin spýtur.
EVA reyndi að láta ekki á neinu bera.
Móðir hennar mátti ekki finna, að
henni kæmi þetta óþægilega. Henni
þótti vænt um móður sína og vor-
kenndi henni, en það var þungt að
verða að liætta að starfa einmitt núna,
þegar hún hafði fengið hið lokkandi
tækifæri. Hún gat ekki stillt sig um
að hugsa um þetta nokkra stund.
Henni hafði skilist það snennna í upp-
vextinum, að hún væri ekki þannig á
sig komin, að karlmennirnir mundu
sækjast eftir henni — liún var ekki
cins og Kirstín, sem alltaf var umsetin
af piltunum. En Eva hafði aldrei orðið
sár eða látið hugfallast út af þessu
— hún hafði í staðinn sett sér ákveðið
mark í lífinu. Ef hún ætti að takast
starf á faendur, ætlaði liún sér að
verða meira en undirtylla. Hún ætlaði
sér að komast i góða stöðu, eignast
eigið heimili og lifa góðu lífi — og
allt þetta ætlaði lnin að gera af eigin
ramleik.
En það tjóaði ekki að fara að vor-
kenna sjálfri sér. Nú var aðeins um
það að ræða, að gera móður sinni
lífið léttara. Og frú Dale mátti aldrei
finna til þess, að dóttir hennar liefði
fórnað sér fyrir hana.
— Það verður skemmtileg tilbreyt-
ing frá skrifstofuvinnunni að fara
að vinna húsverk aftur, sagði Eva
létt. — Auðvitað kem ég heim og
hjálpa þér, raamma. Kannske ég geti
fengið einhverja atvinnu hérna i bæn-
um hálfan daginn?
Forstjórinn varð forviða og hálf
gramur, þegar hún sagði upp stöðunni.
Ilonum fannst þetta lýsa vanþakklæti
af hennar faálfu. Og enn verra fannst
henni þegar liann bætti við: — Þetta
var flónslega gert, ungfrú góð. Einn
góðan veðurdag hefði maður skrifað
mánaðarkaupið yðar með fjórum tölu-
stöfum.
En i staðinn vann Eva fyrir 300
krónum faálfan daginn á skrifstofu
hjá fasteignasala.
Eftir nokkrar vikur sá hún fram
á. að þetta nægði ekki til að komasl
af. Móðir hennar var efnalítil, og þær
höfðu ekki svo mikil peningaráð að
þær gætu látið sér liða vel. Frú Dale
átti ýmislegt smávegis handa lienni,
til tilbreytingar í einverunni. En það
kostaði peninga.
Peninga, peninga, peninga! Hvar
álti hún að taka peningana? Hvað
gerði annað fólk til að verða sér úti
um meiri tekjur?
Hún gæti vitanlega tekið leigjanda
í húsið. Eva brosti meðan hún var að
taka til morgunmatinn handa móður
sinni. Hvers vegna hafði lienni ekki
dottið þetta í hug fyrr? Þær höfðu
tvö herbergi upp á loftinu, sem þær
gátu vel verið án. Kirstín gæti sofið
inni hjá Evu, þá sjaldan að hún kæmi
heim.
Enþað er enginn hægðarleikur að
finna góðan leigjanda. Því að þegar
sjúklingur var í húsinu, stóð ckki á
sama liver gesturinn var.