Fálkinn - 23.03.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
SABRIN5
★ ★ ★ ★ Kvikmyndasaga úr daglega lífinu
Hún var föl. Svo leit hún upp aftur
og horföi alvarleg á hann.
— Ég liafði gilda ástæðu til að hitta
þig ekki í kvöld, sagði hún og lagði
áherslu á hvert orð.
Hún vonaði að Línus mundi skiija
hana án frekari skýringa, og að sam-
talinu væri þar með iokið. Að hann
mundi skilja það, seni hún skildi að-
eins óljóst sjálf. En liann sýndi ekki
á sér snið til að sleppa henni. Þvert
á móti leit hann fast á hana og sagði:
— 'Þú hlýtur að vera svöng!
— Nei, ég er ekki svöng, svaraði
hún. Hvert var hann að fara?
— Ég er að minnsta kosti svangur,
sagði 'hann. — Við skulum fá okknr
svolítinn miðdegisverð hérna, tvö ein.
Ritarinn minn sér alltaf um að hafa
matarbita í kæliskápnum.
Hann gekk fram að dyrum, sem
reyndust vera að ofurlitlu búri, með
vatnskrana og suðuplötu og öðru, sem
þurfti til þess að matreiða máltíð.
Hann opnaði kæliskápinn. Hillurn-
ar voru fullar af 'niðursuðu. Þarna
var allt sem hjartað girntist.
— Kannske þú getir brasað eittlivað
handa okkur? sagði hann.
Hann var svo skrítinn og annars-
hugar, að hún þóttist sjá að hún hefði
eyðilagt kvöldið fyrir honum.
Það var matseldin sem ég fór til
Parisar til að læra, svaraði hún og
reyndi að sýnast glaðleg og hispurs-
laus. — Einmitt til að læra að „brasa“
mat.
Hún batt handklæði um mittið. En
glaðværð hennar beit ekki á Linus, og
jafnvel sá ágæti matur sem hún bar
fram, gat komið lionum i gott skap.
— Að liugsa sér: að vera svona lag-
EFTIR 10 ÁR. — Þýsk móðir og faðir
faðma son sinn, sem er kominn til
Þýskalands eftir tíu ára fangavist í
Sovjet-Rússiandi. Þetta er aðeins einn
af mörgum þúsundum, sem setið hafa
í fangabúðum í Rússlandi síðan á
stríðsárunum.
leg — og svona fær í matseld líka,
sagði Línus loksins.
Sabrína svaraði ekkil Þögnin varð
ógeðfelld og loks muldraði Sabrína
niðurlút: — Ég skammast mín svo
mikið, Línus!
— Skammast þín? Hvers vegna?
sagði hann forviða og klappaði lienni
á kinnina.
Henni fannst að hann mundi ekki
vera eins forviða og hann lést vera.
Hún gat ekki setið kyrr lengur. Hún
gat ekki haldið þessum skrípaleik
áfram mínútu lengur.
— Þú veist það vel, sagði hún æst.
— Þú veist það fullvel. Ég hefi eiskað
Davíð alla mina ævi, og svo þarf«ekki
annað en að hann verði veikur nokkra
daga til þess að ég fari að sigla og
dansa með þér og ... Æ, þetta gerir
mig vitlausa.
LÍNUS SAMUR VIÐ SIG.
Sabrina gat ekki haldið áfram. Hún
var svo ung og óþroskuð og ósjálf-
bjarga. Hvað var að gerast? Hvað var
þetta undarlega, sem liún fann til?
Hvernig gat einföld ung stúlka eins
og hún hamlað á móti jafn einbeittum
og hættulegum manni og Linus var?
Hann stóð út við gluggann og sneri
bakinu að henni. Þetta var kuldalegt
bak, og hún gerði sér ljóst að úr þeirri
átt var engrar hjálpar að vænta. Og
nú fannst henni það beinlínis illa gert
af Línusi að reyna ekki að hjálpa
lienni úr ógöngunum.
— Ég.veit ekki hvað ég á að halda
sagði hún. — Ég veit ekki... En segðu
mér hvort ég hefi ímyndað mér of
mikið. Segðu mér hvort þú hafðir
hugsað þér að bjóða mér til Parísar
eða ekki ...
Ilún gat ekki haldið áfram. Því að
þarna — á borðinu fyrir framan hana
— lá dálítið, sem varð til þess að
henni fannst hjartað ætla að hætta
að slá. Tveir farmiðar með franska
Atlantshafsfarinu „La Liberté". Tveir
larmiðar!
Það var ekki um að villast. Tveir
farmiðar. Tveir! Það varð aðeins ráð-
ið á einn veg. Hún tók farmiðaheftin
upp af borðinu og vóg þau í hendi
sér. Og enn einu sinni gleymdi hún
öllum draumunum, sem luin árum
saman hafði ofið um Davíð.
Hún starði á andúðlega bakið við
gluggann með nýja birtu i dökkum
augunum. Munnvikin titruðu.
— Línus, hvers vegna hefirðu ekki
sagt neitt? Hvers vegna sagðir þú mér
ekki að ég ætti að fara með þér til
Parísar?
Hún hefði viljað bíta úr sér tunguna
undir eins og hún hafði sleppt orðinu.
Hún skildi þegar, að hún hafði verið
á villigötum. Og svar hans staðfesti
þann hræðilega grun. Þegar 'hann
sneri sér að henni var andlitið tómt
og sviplaust.
— Það var alls ekki ætlun mín að
fara með þig til Parísar, sagði hann
kuldalega.
Hann þagði augnablik og liélt svo
áfram: — Ég hafði bara hugsað mér
að senda þig til Parísar.
Sabrinu svimaði. Hún varð að halda
sér í borðbrúnina til að detta ekki.
— En hvers vegna hefir þú keypt
tvo farmiða? spurði lnin hvíslandi.
Línus sneri sér að glugganum aft-
ur. — Annar er fyrir tóman klefa,
sagði hann. — Ég liélt að það væri
auðveldara að telja þér hughvarf ef
þú héldir ...
Hann þurfti ekki að segja meira.
.Sabrina skikli allt. Hún sá gegnum
ráðagerð hans. Línus var alltaf sjálf-
um sér líkur. Hann var óbifanlegur,
harður eins og steinn. En hún vildi
heyra þetta af hans eigin vörum, lieyra
dauðadóminn yfir draumum sínum ...
— Hvers vegna gerðir þú þetta,
Línus? spurði hún.
— Vitanlega af kaupsýsluástæðum.
Dettur þér i hug að ég hafi ætlað að
sætta mig við að þú kollvarpaðir öll-
um áformum mínum? Að ég mundi
horfa á það rólegur, að þú kæmist
upp á milli Davíðs og unnustunnar
hans, og liindraðir sameiningu firm-
anna Tysons og Larrabees? Þú varst
blált áfram fyrir mér, og þess vegna
varð ég að koma þér burt.
Þó undarlegt mætli virðast særðist
Sabrina alls ekki eins djúpt og ástæða
hefði verið til. Að vissu leyti vor-
kenndi hún Línusi meira en sjálfri
sér. Hann lifði aðeins fyrir peningana
sína og hafði hvorki áhuga á né til-
finningu fyrir neinu öðru í veröldinni.
Hún tók upp annan farmiðann og
sagði: — Ég tek annan miðann. Það
þarf engar ráðstafanir til að snúa
á mig. Ég fer til Parísar.
PARÍS AFTUR.
Finnntudagurinn rann upp jafn
lieitur og sólrikur og allir aðrir dag-
ar á þessu blessaða sumri. Á Nyrðri-
Strönd byrjaði dágurinn alveg eins
og vant var. Sumir fóru i sjó, aðrir
léku sér á tennisvellinum, en aðrir
nenntu ekki á fætur. Símar liringdu
og bílar koniu og fóru. Allt var eins
og vant var á jiessum leikvangi mill-
jónamæringanna. En það var aðeins
á yfirborðinu. Undir iétta yfirborðinu
var óró og geigur, eittihvað vart um
sig og ósagt, sem gat sprungið þá og
þegar.
Línus hafði boðið til stjórnarfund-
ar á skrifstofunni klukkan eitt. Og
fundarboð frá Línusi jafngilti skipun.
Hann hafði sérstaklega lagt áherslu
á — og það átti fyrst og fremst við
um Davíð — að enginn vanrækti að
koma. Engin forföll yrðu tekin gild.
Að svo búnu lét liann föður Sabrinu
aka sér á skrifstofuna. Hann hallaði
sér aftur í horninu og gaf í sífei'u
fyrirskipanir gegnum loftskeytatækið
í bílnum, eins og hann var vanur.
Þegar hann kom að skrifstofunni bað
'hann bílstjórann um að vitja um sig
klukkan sex. eins og vant væri. En
Fairchild átti að fara heim og sækja
dóttur sina og flytja hana niður í skip,
því að i dag átti hún að fara.
Þessi skyndilega ákvörðun Sabrinu
um að fara til Parisar aftur, svona
stuttu eftir að hún var komin heim,
kom eins og reiðarslag yfir alla. IJk-
Icga hefir faðir hennar skilið betur
en nokkur annar hvernig ástatt var,
en hann var hyggnari en svo að hann
léti nökkra forvitni á sér sjá.
Úr sæti sínu við stýrið hafði liann
eins konar útsýn yfir það, sem gerðist
á þessu milljónamæringaiheimili. Og
fæst af því sem snerti Larrabeefjöl-
skylduna fór fram lijá honum. En
hann var orðvar og hygginn. Hann
minntist ekki einu orði á grunsemdir
sinar þegar hann ók Sabrinu til skips.
Sabrina var með tár í augunum, eu
faðir hennar lét sem hann sæi það
ekki. Hann þagði yfir því sem hann
vissi.
Sabrina faðmaði hann, kyssti hann
og sagði: — Ég skal skrifa þér undir
eins og ég kem á leiðarenda, en spurðu
mig ékki hvers vegna ég fari.
Hann kinkaði kolli. Hann liafði alls
ekki ætlað sér að spyrja. Það var besl
að þegja — það hafði hann lært af
langri reynslu.
Hann kyssti dóttur sína að skilnaði,
en fylgdi henni ekki um borð eða nið-
ur í klefann. Hann sagði aðeins: — Þú
þarft ekki að segja neitt, telpa mín,
þú veist alltaf hvar þú getur náð til
mín.
Það vottaði fyrir brosi á raunalegu
andliti liennar og angurblíðan skein
úr augunum.
— Þú átt við sætið i bílnum, sagði
hún. — Hinu megin við glerrúðuna.
— Ég segi ekki um hvað ég á við,
sagði Fairchild og sneri sér frá. Og
á næsta augnabliki var liann horfinn
i mannþröngina.
Sabrina stóð ein' eftir — jafn ein-
mana og fyrir tveimur áruin. Hafi
það verið henni huggun núna, að hún
var ferðavön, falleg og prúðbúin, var
það ekki nema léleg huggun. Það
stoðar lílið þó að karlmennirnir snúi
sér við og stari, þegar sá eini sem
maður kærir sig um gerir það ekki.
VÍNBERJADROTTNING. — í Aust-
urríki er mikið ræktað af vínviði, en
til þessa hefir engin „vínberjadrottn-
ing“ verið kjörin í landinu. Nú hefir
verið ráðin bót á því, og heitir sú
Eleonore Selitsch, sem fyrst hlaut
tignina. Hún er 18 ára.