Fálkinn - 23.03.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
I-------------------
★ Tískumgndír ★
_-------------------i
LITLA SAGAN.
Bláhlufihu-Hans
ANN var svo píslarlegur og grár
er hann kom labbandi upp veg-
inn og beygði inn í kirkjugarðinn.
Fötin voru orðin of stór bonum.
Hann hélt á einhverju bláu í bend-
inni. Þéttum krans af bláklukkum.
Það var liaust og bláklukkurnar fyrir
löngu fallnar fyrir Ijánum niðri í
dalnum. En hann sótti þær upp í heiði
þennán dag. Á bverju ári. A afmælis-
daginn bennar. Hann var orðinn gam-
all núna, og flest fór fram hjá honum.
En þessum degi gleýmdi hann aidrei.
„Þarna kemur Bláklukku-Hans,“
sagði fólkið þegar það sá hann koma
með kransinn í hendinni.
Þau höfðu verið svo ung og sæl þá.
Lif hafði svoddan yndi af bláklukk-
um. Síðasta kvöldið sem hún kom á
ástmót við hann áður en ógæfan varð,
hafði liún bláklukkusveig um höfuð-
ið. Hann spurði hana hvernig henni
litist á nýja vinnumanninn, sem var
kominn til þeirra. Lif hló: „Hann er
laglegur,“ svaraði hún ertandi. En
eftir augnablik tók hún höndunum
um hálsinn á 'honum og sagði, að það
væri hann einn, sem hún kærði sig
um.
En hann gat ekki gleymt hlátrinum
hennar þegar hann fór heim um
kvöldið. Hann hataði nýja vinnu-
manninn, hann var svo sjálfbyrgings-
legur og glannalegur, og einu sinni
hafði hann tekið um hálsinn á Líf,
svo Hans sá. Hann kreppti hnefana.
Hann varð svo undarlegur þegar hann
reiddist, þá lentu allar liugsanir hans
i einni bendu.
Svo kom freistingin. Hann vissi
hvar húsbóndinn geymdi peningana
sína. Hann gæti tekið þá og grafið
þá niður. Og þá mundi grunurinn
vafalaust falla á nýja vinnumanninn.
Hans leið verstu kvalir dagana eftir
að hann hafði tekið peningana. Sam-
viskan sárkvaldi liann. Hann titraði
allur er liann var að segja húsbónd-
anum að nýi vinnumaðurinn licfði
peninga eins og sand. — Mörg vitni
voru leidd í málinu. Pilturinn stóð
náfölur fyrir sýslumanninum og
þrætti. Ög loks kom sannleikurinn i
Ijós. Einliver hafði séð til Hans þeg-
ar hann var að grafa niður pening-
ana. Hann fékk þunga refsingu. Fátt
er ljótara en að stela og láta gruninn
falla á saklausan mann.
Gleðililátur Lífar hal'ði hljóðnað um
stund. En er frá leið leit hún oftar
hýru auga til nýja vinnumannsins
með bjarta brosið, en var hljóð og föl
eftir það. — Þetta varð henni ofurefli,
hún hafði ekki mótstöðuáfl þegar
mest var þörf á. Barnið sem fæddist
fór lika í gröfina með henni.
Nokkrum dögum síðar kom Hans
aftur. Hann iðraðist sáran, og gat
ekki skilið hvernig lionum liefði nokk-
urn tima getað dottið í hug, að Líf
kærði sig um aðra en hann. Gamla
reiðin, eldþokan sem honum fannst
hafa komið fyrir augun á sér, var
horfin. Og nú frétti hann að Líf væri
dáin. Þegar hann stóð við gröfina var
líkast og öll lilveran yrði að rúst
kringum hann. Hann hneig niður og
engdist í grátkviðunum og lá þarna
allan daginn. Þegar hann stóð upp
aftur kom þokan yfir hann á ný, en
hún var ekki rauð heldur grá, þétt
og órjúfanleg.
Hann lokaði sig inni i litla kofan-
um sínum, og fólk gat ekki svalað
forvitni sinni. Hvernig skyldi hann
taka þessu með Líf.
En þegar hann fór að láta sjá sig
aftur þekkti fólk liann ekki fyrir
sama mann. Fyrrum hafði liann verið
bráðtir og þess vegna hafði fólk haft
gaman af að erta hann. Nú var harin
eins og í leiðslu og auguii útbrunnin.
En einkennilegast var að hann virtist
alls ekki raunalegur — og eftir því
sem frá leið virtist helst sem hann
byggi yfir einhverri leyndri hamingju.
Hann virtist alveg hafa gleymt að hún
hafði brugðist lionum. Þegar hann
sat við gröfina i frístundum sínum
hjalaði hann við hana, eins og hún
sæti bráðlifandi við hliðina á honum.
Allt sumarið lágu nýjar bláklukkur
á leiðinu hennar. Og á afmælisdaginn
kom hann alltaf með kransinn. Fingur
hans voru krepptir af gigt, en krans-
inn alltaf jafn fallega bundinn.
Hann slapp við að vera kallaður
fábjáni. Bláklukku-Hans fannst hon-
um fallegt nafn, og hann brosti þegar
hann heyrði fólk nefna það.
SPEGLAR OG
AST
AÐ er fullyrt að kvenfólkið verji
240 dögum ævi sinnar i að spegla
sig. Ekki vitum vér hvort satt er, en
víst er það, að sumar konur liafa var-
ið miklu lengri tíma fyrir framan
spegilinn. Til dæmis sat Elísabet
Austurríkisdrottning klukkutímunum
saman fyrir framan spegilinn á hverj-
um degi. Það var einkum jarpa hárið,
sem henni þótti svo fallegt. Hún lél
meira að segja telja á sér liöfuðhárin!
Greifynjunni Castiglione þótti líka
gaman að dást að sér í spegli. Einu
sinni eyðilagði hún dýrt málverk, sem
gert hafði verið af henni. Hún bar
fram sér til afsökunar, að svo kynni
að fara að málarinn gæti orðið hrifn-
ari af málverkinu en henni sjálfri.
Þá var hún ekki af baki dottin, hvað
speglana snertir, ungverska vínkaup-
mannsfrúin Kate Horovath. Hún sat
timunum saman við spegilinn og dáð-
ist að hve dásamlega hún væri sköp-
uð. Einu sinni tók hún þátt i sam-
keppni um hver ætti flesta spegla og
var sigurvegaranum heitið 2000 sterl-
ingspundum. Kate tók þátt í þessari
lceppni með lifi og sál. Hún átti nóg
af peningum og keypti nú alla spegla,
sem hún náði til. Þegar hún hafði
safnað i Ungverjalandi fór hún til
útlanda og keypti þar. En þegar dóm-
nefndin kom að skoða safnið hennar
gekk svo fram af tyrkneska milljóna-
mæringnum, sem liafði gengist fyrir
þessu, að hann framdi sjálfsmorð!
Kate liafði safnað livorki meiru né
minna en 2700 speglum. Niu af tiu
herbergjunum í húsinu voru barma-
full af speglum, og þegar maður Kate
dó, árið 1922, voru speglarnir eina
verðmætið sem búið átti. Og nú varð
hún að fara að selja speglana, hvern
af öðrum, til þess að fá fyrir mat. En
það var af miklu að taka. Og nóg eftir
til þess að Ivate gæti skoðað sjálfa
sig. Svo bar bað við einn góðan veður-
dag að henni varð fótaskortur og hún
datt á stór.an spegil. Spegillinn brotn-
aði og hún skar sig «á glerbrotunum.
Nágrannarnir heyrðu neyðaróp henn-
FALLEGUR OG ÍBURÐARLAUS. —
Takið eftir hversu Iitlu er kostað til
skreytingar á þessum laglega kjól.
Efnið er beige ullarefni og sniðið hið
sigilda prinsessusnið. Aðeins hnappa-
röð að framan.
ar, en komu of seini til að bjarga
'henni. Henni blæddi út.
Að því er menn best vita, er það
aðeins einn karlmaður, sem hefir haft
„spegildellu". Það var sir John Soane,
sá sem stofnaði Soanes Museum í
London. Hann lét fella spegla svo
hundruðum skipti inn í þilin i stof-
unum sínum, og þar eru þeir enn til
sýnis hverjum sem hafa vill.
Iin svo eru líka konur, sem alls
ekki þola spegla. I.afði Montague leit
ekki í spegil í tutlugu og tvö ár. Hún
hafði fengið bólusótt og afskræmst í
andliti.
Cliarles Worth leit heldur aldrei i
spegíl. Hann fékk ellimörk er hann
var aðeins sjö ára, varð gráhærður
og hrörlegur á fæti eins og sjötugur
maður. Foreldrar hans vöruðust að
láta liann fá tækifæri til að líta i
spegil, hann var meira að segja ekki
látinn koma nálægt lygnupolli. Eu
samt fór svo einu sinni, að honum
varð Iitið í spegil og varð þá svo mikið
um að hann fékk taugaáfall og dó. *
í matvöruverslun einni í Hamborg
sló i hart milli kaupmannsins og konu
hans, og kostaði orrahríðin meðal
annars 250 egg. Þetta byrjaði með því,
að frúin fór að liafa orð á því, að
bóndi hennar væri grunsamlega stima-
mjúkur við ungfrú eina, sem kom
inn til að versla. Lenti þessum þrcm-
ur nú í háarifrildi og þegar þeim varð
orða vant fóru þau að kasta eggjum,
sem höfðu þann eina galla að ]>au
voru ekki fúl. Stóð eggjakastið þang-
að til ekkert egg var orðið eftir, en
þá byrjaði handalögmál. Lögreglan
varð að skerast i leikinn og það tók
heilan dag að hrcinsa „eggjasnapsinn"
af búðarveggjunum.
FALLEGUR VETRARFRAKKI. — Það
hlýtur að vera erfitt að sauma falleg-
an frakka úr svona þykku efni, en
Jacques Griffe hefir leist þá þraut
með skásaumum og tvennum skávös-
um. Axlirnar eru alveg út á handlegg
þar sem ermin er saumuð við. — Húfa
og uppslög og kragi úr mislitu skinni
eða efni.
GÖNGUKJÓLL DIORS. — Hann kall-
ar hann „Skotte“ og það er líka fljót-
séð. Hann hefir valið skosk köflótt
efni, hann hefir fellt pilsið allt í
kring og hann hefir notað húfu scm
er alveg eins og húfa skotanna.
í fyrra liðu tæpir þrír dagar að
meðaltali milli þess að nýtt skiit hlypi
af stokkunum, fyrir norskan reikning.
Aðeins ein þjóð í heimi jók flota sinn
meira á árinu en Norðmenn. Hjá þeim
var aukningin 136 skip, 762.365 smá-
lestir samtals eða nær átta sinnum
meira en allur skipafloti íslendinga.