Fálkinn - 30.03.1956, Blaðsíða 12

10
FÁLKINN

BANQjST HLUMPUR og vinir hans
★ MYNDASAGA FYRIR BÖRN *
6.
— Það eru þá skjaldbökur þarna í húsinu, -— Þetta eru einstaklega fjörugar pöddur. — Rjómaís! Namm-namm! — Heyrðu,
Durgur. Ætli þær séu ekki frænkur hans Nú skal Peli sýna þeim hvað hann hefir i sérðu kaskeitið þarna. Við skulum fara og
Skjaldar okkar? pokanum sínum. tala við það.
— Gerðu svo vel, Klumpur. Hraðbréf til — Þökk fyrir, en við höfum nú bréfakassa, — Ég er svo forvitinn að sjá hvað stendur
þín! Ég veit ekki hvað í því stendur, þú verð- þarna á fallega húsinu, sérðu. Láttu það í bréfinu. En það er sjálfsagt að reyna hvort
ur að lesa það fyrir mig. Þar. póstkassinn dugir.

* Sbrftiur *
— Má hann Leifur ekki koma út og
lcika sér aftur?
— Þetta verða þá 2.75 fyrir ketið
í itriðdegisverðinn, og 6.25 fyrir bein-
in handa hundinum yðar ...
Herra Jokkumsen og kona hans voru
svo til nýgift. En Jokkumsen var mjög
samhaldssamur og þegar hann fór i
söluferð norður i land, lét hann kon-
una sína ekki fá nema lítið af pening-
um til búsins. Hann lofaði að senda
meira að norðan en hafði auðsjáanlega
gleymt því. Svo fékk liann símskeyti
norður á Húsavik: -
„Húseigandinn heimtar leiguna.
Símaðu peninga."
Jokkumsen símaði til baka: „Er
peningalaus, sendi bráðum. Þúsund
kossar.“
Konan símaði um hæl: „Þarf ekki
peninga. Borgaði húseigandanum með
einum af þessum þúsund. Hann gerði
sig ánægðan með það.“
Jokkumsen sendi peninga sam-
stundis.
Uppgefinn Hollywoodkóngur er að
segja frá friinu sínu í Miami: „Hún
tók vitaníega ekki í mál að vera ann-
ars staðar en á dýrasta gistihúsinu —
100 dollara á dag. Og svo vildi hún
endilega koma á hestbak. Og þá varð
hún endilega að detta af baki og falla
í öngvit. Ég lét ná i lækni, og hann
sagði að hún mundi ekki fá meðvit-
undina aftur fyrr en eftir tíu vikur.“
„Tíu vikur! Hvað gerðir þú þá?“
„Ég flutti okkur vitanlega á ódýr-
ara gistihús."
„Hvernig er liann þessi nýi vinur
þinn, Inga min?
„Hann er dásamlegur! Þú getur ekki
liugsað þér yndislegri blá augu en
hann hefir — og svo síðustu gerð af
Mercedes Benz.
— Pabbi, ef þú gefur mér eina
krónu skal ég segja þér livað sótarinn
sagði við liana mömmu i morgun!
— Hérna er krónan. Og hvað sagði
sótarinn svo?
— Hann spurði hana livar hann
mætti þvo sér um hendurnar.
Hún hafði tekið honum. Og nú er
hann öruggur um sig og spyr: —
Hvers vegna tókstu annars ekki ap-
anum, lionura Hansen?
— Af því að ég elskaði annan.
— Heyrðu, elsku IJans! Mig
dreymtli í nótt að þú gæfir mér undur
fallega minkakápu. Hvað heldurðu að
það boði?
— Vonbrigði.
— Þetta skal verða síðasta sinn sem
ég giftist af ást!
Itáð við kvefi.