Fálkinn - 30.03.1956, Blaðsíða 14

12
FALKINN
MICHEILE
þegar hún kom til hans þekkti hún allt í einu
dömuna við borðið hans.
„Frú Colbert!" sagði hún. „En hvað það
var gaman að sjá yður aftur!“
Michelle roðnaði af ánægju og muldraði
eitthvað, sem enginn heyrði. Celeste settist,
bað buktandi brytann um hádegisverð og fór
að spyrja Michelle spjörunum úr. Hvernig
leið honum Lucien, blessuðum? Vel, en hvað
það var gaman. Og hvar var hann? Farinn
til Alzír! Ja, þessir kaupsýslumenn! Jafnvel
þó að þeir væru nýgiftir gátu þeir ekki hagað
sér eins og annað fólk! Hve lengi ætlaði hann
að verða í ferðinni? Viku? Já, einmitt. Jæja,
það var nú ekki langur tími, en mikið þætti
henni ef hann kæmi svo fljótt aftur. Þessar
kaupsýsluferðir urðu alltaf lengri en maður
áætlaði. Annars var Alzír hættulegur staður.
Ungu arabastúlkurnar voru fallegar, hafði
hún heyrt. Eruð þér ekki óróleg, frú Colbert?"
„Nei,“ svaraði Michelle blátt áfram, og
Michael beit á vörina til að skella ekki upp
úr. Þarna fékk þó Celeste langt nef!
Og Michael var með öðrum orðum stað-
gengill, meðan Lucien var að heiman? Ja,
það sýndi að Lucien var ekki hræddur held-
ur, úr því að hann trúði honum fyrir henni.
Því að Michael var hættulegur maður líka!
Alls staðar kringum þau var mikið mál-
skraf, og Michelle fór hjálfpartinn að sundla
í öllum þessum klið. Hún fann að Celeste
hafði ekki augun af henni, ýmist í laumi eða
hún starði á hana, og henni fannst það óþægi-
legt.
„Þér notið tækifærið til að fara í verslanir,"
sagði Celeste. „Ljómandi er þetta fallegur
kjóll, hann er blátt áfram töfrandi. En ættuð
þér ekki að nota dálítið sterkari lit ...“ Hún
hallaði undir flatt og horfði á Michelle. „Ég
sá nokkuð í gær, sem mundi fara yður vel,
ég skal gefa yður nafnið á staðnum. Þér skul-
uð fara þangað og skoða. Það er ómaksins
vert.“
„Ég er nýbúin að kaupa mér svo mikið
af fötum,“ sagði Michelle sakleysislega. „Ég
hefi ekki einu sinni komist til að fara í þau
öll.“
Og nú vall hinn frægi Celestehlátur upp úr
henni. Þetta var gott — það var gaman að
því. „Góða mín, eruð þér ráðdeildarsöm? Það
væri hörmulegt!"
„Hvers vegna?“ spurði Michelle.
„Ef nokkur frú í París hefir efni á að vera
sóunarsöm þá eruð það þér. Þér ættuð að
vera styrktarfélagi allra tískuverslana í París.
Hefir Lucien beðið yður um að spara?“
„Nei, hann hefir_sagt mér að kaupa hvað
sem ég vil.“
Celeste andvarpaði. „Ég vildi óska að ein-
hver segði það við mig,“ sagði hún. „Ég kaupi
alltaf meira en ég hefi efni á. Er það ekki
satt, Michael?"
„Það er sagt svo,“ svaraði hann hæversk-
lega en kuldalega. Hann vissi að Celeste var
að skopast að Michelle, og honum sárnaði það.
En hann gat ekkert við því gert.
„Heyrið þér, frú Colbert,“ sagði Celeste,
„eigum við ekki að fara saman í búðir, núna
meðan Lucien er ekki heima?“
Michelle horfði hrifin á hana. „Jú, þér
gætuð kannske ráðlagt mér eitthvað. Ég hefi
svo lítið vit á þessu ennþá ...“
„Manni lærist það fljótt,“ sagði Celeste.
„Einn af kunningjum mínum giftist fyrir ári
liðnu stúlku, sem hafði alist upp við fátækt
í smábæ. Hún var þrjá mánuði að eignast
svo mikið af reikningum, að það lá við að
maðurinn hennar yrði gráhærður. Ég skal
kenna yður, frú Colbert. Ég skal verða ráðu-
nautur yðar. Lucien sagði alltaf að ég væri
smekklegar klædd en nokkur önnur kona, sem
hann hefði kynnst.“
Augun í Michelle leiftruðu. „Ef þér viljið
gera svo vel, frú Marteau.“ En svo kom al-
vörusvipur á hana. „Nei, það er ekki hægt.“
„Hvers vegna ekki?“ spurði Celeste forviða.
„Ég ... ég ... Lucien fór svo fyrirvaralaust
í ferðalagið ... ég hefi ekki nóga peninga."
Og nú heyrðist dillandi hlátur Celeste aftur.
„Góða mín, þér getið tekið út vörur í hvaða
verslun sem vera skal — eins mikið og þér
viljið. Þér þurfið ekki að óttast það.“
„Já — en,“ sagði Michelle og leit spyrjandi
á Michael.
„Það er alveg rétt,“ sagði hann hughreyst-
andi.
Michelle andaði djúpt. I rauninni hafði hún
ekki verið fyllilega ánægð með kjólana, sem
Lucien og tískuhúsastjórarnir völdu handa
henni. Hana dreymdi um að eignast eitthvað
litríkara og frábrugðnara venjunni ... svona
eins og fólk notar í kvikmyndum ... eins og
Celeste notaði.
„Þér 'hafið kannske aldrei verið í París áð-
ur?“ spurði Celeste Marteau skömrnu síðar,
er þær höfðu mælt sér mót til að fara í búðir
daginn eftir.
„Nei, aldrei," svaraði Michelle.
„Það hlýtur að vera gaman fyrir yður að
koma hingað,“ sagði Celeste. „Ekkert jafn-
ast á við París! Ég hefi verið í Hollywood
og New York og í London og við Miðjarðar-
hafið ,en ekkert er á við París.“
„Ekki fyrir þá, sem eru bornir og barnfædd-
ir hérna,“ greip Michael fram í. „En mér
liggur við að halda að frú Colbert sakni sveit-
arinnar.”
,,Stundum,“ sagði Michelle.
„Hvaðan úr Frakklandi eruð þér, frú?“
spurði Celeste.
Michelle nefndi nafnið á litla þorpinu, sem
hún hafði átt heima í, og þegar Celeste var
engu nær, nefndi hún líka nafn amtsins, sem
þorpið var í. Celeste kinkaði kolli og sagði
vingjarnlega, að hún hefði heyrt að mjög
fallegt væri þar. Hún setti staðarnafnið á
sig, því að hún hafði einsett sér að komast
að hvers konar manneskja þetta væri.
Þegar hún hafði kvatt þau ók Michael með
Michelle um borgina í bílnum sínum og sýndi
henni ýmsa staði, sem hún hafði ekki séð
áður, og sem Lucien hafði gleymt að sýna
henni. Það voru afviknir, fagrir og friðsælir
staðir, þar sem frægir menn og konur höfðu
átt heima, og Michelle hlustaði hugfangin á
frásögn hans.
Á leiðinni heim til hennar sagði hann:
„Jæja, á morgun sjáumst við ekki, úr því að
þú ætlar út með frú Marteau. En hinn daginn
.. . gleymdu þvi ekki! Ef veðrið verður gott
skulum við aka eitthvað norður á strönd ...“
„Ó,“ sagði Michelle. „Þá fæ ég að sjá
sjóinn!“
„Já, þú færð það,“ sagði Michael og brosti.
Hún sat 'hljóð um stund og hugur hennar
hvarflaði að því, sem henni hafði fundist
eftirminnilegast þennan dag. „Hún er ljóm-
andi falleg, hún frú Marteau. Svo tignarleg!
Ég vildi óska að ég gæti orðið eins glæsileg
og hún.“
„Þú ert ágæt eins og þú ert!“ sagði Michael.
„Og þú verður vafalaust eins glæsileg, þegar
þú ert komin á hennar aldur.“
„Ekki er hún gömul!“
„Hm,“ sagði Michael. „Maður á aldrei að
tala um aldur fríðra kvenna.
„Að hugsa sér — hún þekkti Lucien!“
„Já,“ svaraði Michael í hugsunarleysi. Hon-
um var skemmt við tilhugsunina um, að Cel-
este ætti að heita ung. „Hann dáðist að henni
um eitt skeið.“
Þessi orð festust Michelle í minni. Lucien
hafði verið hrifinn af Celeste. Hún ætlaði að
reyna að verða eins og Celeste, — þá yrði
Lucien kannske ánægður með hana.
„Finnst yður virkilega, að þessi kjóll fari
mér vel?“ spurði Michelle efandi, en undir
niðri var hún ánægð með skjallið. I speglinum
sá hún mynd, sem hún hafði aldrei séð fyrr.
Þetta var nærskorinn taftkjóll, sem hún var
að prófa, mjög mikið fleginn. Að vísu sýndi
kjóllinn mjög vel líkamsvöxtinn, en þetta var
kjóll sem hæfði Celeste, heimsdömunni —
hún gat borið hann uppi. En augu Michelle
voru ekki svo þroskuð enn, að hún hefði
eignast persónulegan smekk. Svona fólk hafði
hún séð á kvikmynd ... svona leit Celeste
út . . . og þá var það svona, sem maður átti
að líta út í þeim heimi, sem Lucien og hún
áttu að lifa í eins og þau væri heima hjá sér.
„Vitanlega fer hann yður vel, frú Colbert,“
sagði Celeste. „Nú fyrst sést hve þér eruð
fallega sköpuð!“ Celeste sá vel sjálf hve frá-
leitt það var að láta unga stúlku eins og Mic-
helle ganga í svona glannalegum kjól, en hún
gerði þetta að yfirlögðu ráði. Henni þótti
gaman af hve flöskugræni liturinn fór Mic-
helle illa.
Celeste sneri sér að frú Richard, eiganda
hins dýra tískuhúss, sem Celeste verslaði allt-
af við, en borgaði sjaldan reikningana sína
fyrr en þeir voru orðnir nokkurra ára gamlir.
Frú Richard sætti sig við það, því að hún
vissi að. Celeste var góð auglýsing fyrir versl-
unina. En upp á síðkastið var hún þó farin