Fálkinn - 06.04.1956, Síða 6

6
FÁLKINN
STUTT FRAMHALPSSAGA
//Þcir téka bornlð mitt' 9 9 9 t
---------------------------eftir Karin Juel
"2------------------------------------
BRÉFIÐ.
Einn morguninn áður en hún og
Franz voru staðin upp frá morgun-
matnum, og Toni hljóp niður stigann
í örfáum skrefum með skólatöskuna
dinglandi á bakinu, rakst liann á póst-
inn, sem var á leið upp stigann.
— HeyrSu, ætlarðu aS gera út af
viS okkur báSa? sagði pósturinn og
hló. — Liggur ])ér svona mikið á?
FarSu upp meS þetta bréf til lians
pabba þíns þá hlífir þú fótunum á
mér við þeim snúningum.
Toni snaraðist upp stigann aftur.
Hann fleygSi bréfinu í móSur sína,
sem var komin fram að stiganum og
augun loguðu af angist. — Segðu
honum pabba, að hann verði að gefa
mér frímerkið!
Og svo var hann þotinn niður stig-
ann aftur. Þegar útidyrahurSin skellt-
ist fannst Ingu hljómurinn i henni
vera svo annarlegur. Eins og liurðin
væri að lokast fyrir fullt og allt milli
hennar og Toni.
Hún leit á bréfið, sem hún hélt á
i hendinni — á það sem var prentað
á efri brúninni. Bókstafirnir dönsuðu
fyrir augunum á henni og liún átti
erfitt um andardráttinn.
„Dómstóll Sameinuðu þjóðanna.
Þýskalandsdeild bandamannanefnd-
arinnar.
Hún fór inn í borðstofuna og hneig
niður á stól. Það var komiö. Bréfið
sem mundi gereyða iífsgæfu hennar.
Hennar og Franz og Tonis!
Lamandi vanmáttarkennd færðist
um ailan líkamann, í hverja taug og
æð. Henni var ómögulegt að 'hugsa
framar. Aðeins að finna til. Sálar-
kvöiin var svo mikil, að Iienni var
ómögulegt að hugsa skýrt.
Hún vissi ekki hve iengi lnin sat
svona, með bréfið í lvendinni, en hún
rankaði við sér er hann iireyfði sig.
Hann fleygði allt í einu dagblaðinu á
borðið.
— Þetta er þá komið i blöðin! sagði
hann bitur. -— Meira að segja áður
en okkur er tilkynnt það! En það
segir liklega nánar frá þessu í bréfinu,
býst ég við.
Hún rétti honum bréfiS án þess að
segja orð, en hún sá hann ekki því
að augun voru full af tárum.
Hendur lians skulfu er hann reif
upp gula umslagið og fletli bréfinu
hægt sundur.
„Viðvíkjandi endurheimt Ivans
Slavko, foreldralauss barns, sem
týndist á stríðsárunum stefnir dóm-
stóllinn yður hér með ti! að mæta ...“
— Foreldralaus!
Orðin komu eins og neyðaróp frá
Ingu, þar sem hún sat og þrýsti báð-
um höndum að brjóstinu. — Hvernig
geta þeir sagt að hann sé foreldra-
laus! Og „týnt barn“! Toni, sem við
elskum og sem við ...
Franz hafði lagt frá sér bréfið.
Hann rétti fram hendurnar ti! hennar,
eins og hann viidi reyna að afstýra
voöa. — Þeir hafa þetta orðalag, sagði
hann lágt. — Formið er svona. Þeir
hafa til meðferðar mörg þúsund mál
af þessu tagi.
Hann andaði djúpt. — Nú vitum
við þó hvað málinu líður, sagði hann
fastmæltur. — Hér verður barátta, og
þvi hafði ég líka búist við. Ég liefi
fundiS á mér að þetta mundi koraa.
Spurningin er aðeins sú, hvað við
eigum að gera. Og hvort við getum
gert nokkuð núna undir eins. Mála-
flutningsmaðurinn sem ég talaði við
sagði að við yrðum að bíða þangað
til fyrirkallið kæmi og haga okkur
svo eftir því.
TILRAUN.
Eftir að Franz var farinn til vinn-
unnar reyndi hún að gera eitttivaS
til gagns innanhúss, en ln'in gat ekki
komið neinu í verk. Loks gafst hún
upp við það, en fór í önnur föt og
hélt af stað þangað sem Franz vann.
Hann stóð með hefil í hendinni þeg-
ar hún kom æðandi inn: — Franz,
við verðum að gera eittlhvað! ViS
verðum að lara til Múnchen og hitta
Marks fulltrúa og ungfrú Ponchet.
Þau eiga upptökin að þessu máli ,og
við verðum að tala við þau. Hvers
vegna hafa þau ekki skrifað okkur?
Við verSum að fara Franz!
— Núna í dag?
— Já.
— Bara aS ég geti fengið mig laus-
an. Ég ætla að tala við liúsbóndann.
Nú setti að henni nýjan kvíða. —
Hann getur varla neitað þér um það.
Eða áttu á hættu að missa vinnuna,
ef þú ferð?
— Við förum livað sem hann segir,
sagði Franz drungalega. Það var
mæðusvipur og þreyta á sólbrenndu
andlitinu.
En nú datt henni ailt í einu annaS
í hug. — En skíðamótið í dag! sagði
hún. — ViS megum iíklega til að
koma þangað! Hvað mundi Toni segja,
ef við færum ekki þangað. Hann er
þátttakandi sjálfur og heldur að hann
vinni. Við megum ekki baka honum
vonbrigði með því áð vera ekki við-
stödd, Franz. Mótið hefst ekki fyrr
en eftir skólatíma.
— Við getum ekki látið það setja
okkur aftur, Inga. F'ranz leit á klukk-
una. — Eftir klukkutíma fer lest til
Múnchen, og hana verðum við aS ná
í, ef við ætlum okkur aS hitta Marks
í dag. Það er að vissu leyti gott, að
Toni fer beint úr skólanum á skíða-
mótið. Þá saknar hann okkar síður.
Ég ætla að skreppa inn og tala við
húsbóndann. Og ég skal verða kominn
heim eftir hálftíma, Iiverju svo sem
hann svarar.
Inga fór heimleiðis á undan honum.
Hún stóð við spegilinn í svefnher-
berginu nokkrar mínútur. Hún kann-
aðist varla við andlitið sem hún sá
— það var annarlegt og ókunnuglegt.
Þetta hærða, harða andlit var eins og
gríma.
— Ég verð að reyna að líta út eins
og manneskja, hugsaði hún með sér.
Þegar hún hafði dubbað sig upp og
haft kjólaskipti, fannst henni að
mögulegt væri að sjá eitthvað af sínum
gamla manni i sér.
MARKS GETUR EKKI HJÁLPAÐ.
Þau töluðu fátt á leiðinni til
Múnchen. Störðu út um klefaglugg-
ann á mjallhvítt landið og fjöllin i
fjarska, sem voru svo falleg og þau
könnuðust svo vel við. Sól var á
tindunum — þetta var besta skíða-
veður. Toni hlakkaði vafalaust til
mótsins. Hann ætlaði sér að sigra i
sinni grein keppninnar. Og ef það
tækist mundi hann verða fram úr
hófi Iiróðugur og vilja láta foreldra
sína njóta heiðursins og gleði sinnar.
En þau voru ekki viðstödd. Og
kannske yrðu þau ekki komin heim
þegar hann kæmi að tómu húsinu.
Hvað mundi hann liugsa? Kannske
mundi áköf hræðslan og einstæðings-
tilfinningin frá fyrstu bernsku lians
grípa hann? Ilann sem aldrei hafði
verið einmana síðan Inga tók hann
að sér.
Franz hafði setið með lokuð augun,
eins og honum væri raun að sjá þá
veröld, sem opinberaðist fyrir utan
klefagluggann. Hann kipraði varirnar
og mjóar, hvitar rákirnar kringum
augun voru áberandi í sóibökuðu and-
litinu.
Þegar þau komu inn í skrifstofu
Marks fulltrúa var Ingu svo mikið
niðri fyrir að hún vissi tæplega livað
hún gerði. Hún rigsaði til fulltrúans
á undan Franz.
— Ó, herra Marks! hljóðaði hún,
— hvers vegna gerið þér okkur þetta?
Getið þér ekki skiliö, hve hræðilegt
þetta er fyrir okkur? Hvað höfum
við gert illt af okkur? Maðurinn minn
og ég höfðum gert drengnum allt gott
eftir bestu getu. Hvorugt okkar finn-
ur annað en að hann hafi verið okkar
barn alla sína ævi. Hvað eigum við
að gera? Þér megið ekki taka hann
frá okkur. Ef þér gerið það þá lifi
ég það ekki af.
Marks var raunalegur á svipinn. —
Það er svo ótrúlega lítið, sem ég get
gert til eða frá, frú Hartl, sagði hann.
— Þegar hjólið fer að snúast á annað
borð þá snýst það miskunnarlaust
áfram.
— En ég hélt að þér hefðuð mann-
legar tilfinningar?
Marks brosti umburðarlyndur og bað-
aði hendinni. — Lög og réttur halda
sínu striki og taka því miður ekki
alltaf tillit tii mannlegra tilfinninga,
frú Hartl. Ég vildi óska að þér skilduð
afstöðu mína til þessa máls, hve hún
er erfið. Ég er nánast tiltekið eins og
vél — eða réttara sagt agnarlítið hjól
í stóru vélinni, sem styrjöldin setti
í gang. Og þið getið bæði verið full-
viss þess, að það hefir kostað mig
langan tíma að sætta mig við að ég
skuli vera vé! að meiru leyti en ég
er mannleg vera. Ef ég hefði átt að
láta tilfinningar mínar ráða i þeim
þúsundum af tilfellum, sem ég hefi
iiaft til meðferðar, þá væri ekki eitt
einasta tár eftir í mér. Fram til þessa
höfum við skráð yfir fjörutíu þúsund
foreldra, sem eru að leita uppi börn
sin, er þau hafa misst út í buskann.
Og tuttugu þúsund börn, sem enn eru
að leita uppi foreldra sina — nærri
sjö árum eftir að stríðinu lauk! Ung-
börn úr öllum Evrópulöndum, sem
hafa verið send í körfum, alveg eins
og nýfæddir kjúklingar, á barnahæli
nasistanna, þar sem þau skyldu alin
upp og gerð að dyggum nasistum.
Upplýsingarnar um fæðingarstað og
þjóðerni þessara barna voru falsaðar,
svo að fólk eins og þér og maðurinn
yðar, frú Hartl, skylduð halda, að
þetta væru foreldralaus þýsk börn,
og alið þau upp og gert þau að góðum
þýskum borgurum.
Án þess að hún gæti ráðið við það,
kom nú spurning yfir varir Ingu —
spurningin, sem hafði kvalið bana
dag og nótt síðan ungfrú Poncliel og
Marks heimsóttu þau hjónin.
— Hvers konar manneskja er þessi
frú Slavko? spurði hún fljótmælt.
— Ég held að hún sé allra besta
manneskja, svaraði Marks l)Iátt
áfram.
— Gæti hún ekki tekið að sér for-
„Útlendingur! Útlendingur! Hann heitir Slavko!“ Nú
gckk fram af Toni. Hann réðst á Max hamslaus af
bræði ...