Fálkinn - 06.04.1956, Qupperneq 7

FÁLKINN
7
eldralaust barn í staðinn? Ég á við
— ef henni finnst ranglæti, að henn-
ar barn hafi verið tekið frá lienni
með valdi, þá finnst henni ranglæti
að mitt barn sé tekið fró mér.
— En, sagði Marks með hægð en
með áherslu, — hún á barn sem er
hennar eigið barn. Hún á drenginn,
hann er blóð af hennar blóði og látna
mannsins hennar, sem hún elskar enn,
og sem var hrifsaður frá lienni og
skotinn. Þér verðið að muna það, frú
Hartl.
Inga tók höndunum fyrir andlitið
og grét óstjórnlega.
— Hvers vegna ... hvers vegna er
þetta stríð til! Drottinn minn, hvers
vegna ... livers vegna!
TONI FÆR AÐ VITA ÞAÐ.
— Tilbúnir! Hlaup!
Kallið bergmálaði i tæru loftinu.
Sólin skein. Snjórinn hvítur og glitr-
andi. Flöggin í svigbrekkunni blöktu
í andvaranum.
Toni brunaði af stað. Hann var allt-
af að hugsa um pabba og mömmu,
hvort þau væru þarna í áhorfenda-
liópnum, er hann sveigði lilið úr hliði
niður brekkuna, og horfðu á hann.
Þau hlutu að vera ánægð með hann!
Hann komst fyrstur í mark. Rjóður
og með augun ljómandi af gleði svip-
aðist hann um kringum sig.
— Hefirðu séð hann pabba minn?
spurði hann litla fjörlega stelpu, með
tvær músarófufléttur.
— Nei, ég hefi hvorki séð hann eða
hana mömmu þina, svaraði hún.
Og nú fannst lionum ekkert gaman
að þessu lengur. Sigurgleðin var horf-
in, ljóminn farinn af sigrinum.
Mamma og pabbi höfðu ekki horft
ó hann.
Hins vegar mætti liann póstinum.
— Það var gott að ég hitti þig, sagði
pósturinn og klappaði Toni á öxlina.
— Ég á að heilsa þér frá honum
pabba þinum. Hann gat ekki komið
því að þau þurftu að bregða sér í
smáferð, hún mamma þín og hann.
Það var eitthvað áriöandi. Þeim þótti
mjög slæmt að geta ekki komið, en
þaö varð ekki við þvi gert.
Toni tók skíðin sin og bjóst til
heimferðar. Hann var vonsvikinn. Og
órólegur líka — livað gat hafa komið
fyrir? Alit hafði verið eittlivað öðru
vísi en vant var, síðustu dagana. Ekk-
ert hafði verið eins og það átti að
vera, síðan á afmælinu lians. Pabbi
liafði komið i skólann og talað við
kennarann, og mamma var stundum
að gráta á nóttinni, þegar hún hélt
að liann svæfi og lieyrði ekki til
hennar. Og svo kom þetta — að hverfa
svona fyrirvaralaust.
Harður snjóbolti hitti kinnina á
honura, svo að hann fékk um annað
að hugsa. Hann leit upp og kom auga
á Max, sem stóð skammt frá, ásamt
nokkrum félögum sínum.
Max hló kaldranalega. — Slavko!
Slavko! orgaði hann og benti á Toni.
— Skárra er það nú nafnið — Slavko!
Toni var ekki lengi að beygja sig
og hnoðaði snjóbolta og kastaði á
Max. Hann var sótrauður af reiði.
En Max Ihélt áfram að storka hon-
um. — Útlendingur, útlendingur!
Slavko heitir hann, og hann er út-
lendingur!
— Viltu éta þetta ofan í þig! Toni
fann að cyrnafliparnir á honum hitn-
uðu. — Ef þú tekur það ekki aftur
þá skal ég lumbra á þér.
En Max bélt áfram: — Það stendur
í blaðinu. Hann pabbi las það upp-
liátt fyrir mig.
Hvers vegna hafið þið ekki sagt mér þetta fyrr? —
Af því að við héldnm að hin móðirin þín væri dáin,
svaraði Franz.
Nú gekk fram af Toni. Hann réðst
á Max hamsiaus af bræði. Þeir slógu
og spörkuðu hvor annan þangað til
pósturinn gekk á milli og skildi þá.
Þegar Toni kom heim var húsið
mannlaust. Hann ærðist af bræði og
tók skól og þeytti henni í gólfið. Og
svo settist hann við borðið og fór
að gróta.
í sömu svifum komu foreldrar lians
inn úr dyrunum.
— Góði Toni, hvað er að? Hvað
hefir komið fyrir? spurði móðir hans.
— Þið lofuðuð að koma á skiða-
mótið, sagði hann ávítandi.
— Víst gerðum við það. En svo
kom annað fyrir, sem olli því að við
þurftum að skreppa inn í borgina.
— Hvers vegna kalla þeir mig út-
lending?
— Ilver gerði það?
— Max.
Inga faðmaði hann að sér. Svo færði
hún sig skref frá honum og horfði
fast í augun á honum.
— Þú verður að taka þessu skynsam-
lega, Toni, þá skal ég skýra það allt
fyrir þér. Skilurðu það, væni minn,
að þú átt aðra móður lika. Hún á
Alveg: his§a.
Arðvænleg sjóndepra.
Gamall maður í Wellington á New
Zealand getur þakkað sjóndeprunni
fyrir að hann græddi kringum 5.000
sterlingpund á veðreiðum ekki alls
fyrir löngu. Hann hafði afráðið hvaða
liest hann ætlaði að veðja á — það
var einn þeirra, sem liklegastir þóttu
til að vinna — en þegar hann ætlaði
að fara aö kaupa miðann, varð liann
þess var að hann hafði týnt gleraug-
unum. Mislas hann því númerið á
hestinum í skránni og veðjaði á hest,
sem enginn hafði trú á. En þessi
hestur varð fyrstur og gaf 2000-fald-
an vinning — 5.000 pund. Svo að nú
liefir gamli maðurinn efni á að kaupa
sér ný gleraugu, en líklega notar liann
þau ekki þegar hann fer á veðreiðar.
Meiri orku!
Sérfræðingar UNO hafa reiknað, að
árið 2000 muni mannkynið þurfa á
átta sinnum meiri orku að halda, en
notuð er i dag. Án atómorkunnar sé
þessi aukning ógerningúr, því að allar
þær orkulindir ,sem felast i kolum,
olíu og jarðgasi mundi þrjóta. Sönui
sérfræðingar áætia, að árið 2000 muni
um fimm milljarðar manna verða á
jörðinni, eða tvöfalt fleiri en nú.
heima langar leiðir héðan, i öðru
landi. Þegar þú varst ofuriítill, svo
lítill að þú manst ekkert eftir þvi —
það var á stríðsárunum — þá tóku
þeir þig frá henni móður þinni. Og
svo fundum við pabbi þinn þig, á hæli
sem móðurlaus börn voru send á. Og
við fengum þig og síðan liefir þú
verið drengurinn okkar.
— Hvers vegna liafið þið ekki sagt
mér þetta fyrr?
— Af því að við héldum að hin
móðirin þin væri dáin, sagði Franz.
— En nú vitum við að hún er lifandi,
Toni.
— Ætlar hún kannske að koma
hingað og verða hjá okkur?
— Nei, ekki býst ég við því. Ég
veit ekki með vissu hvernig þetta fer.
En nú skaltu ekki verða óróiegur út
af þessu, Toni, þú verður að lofa mér
þvi. Þetta fer allt vel, treystu því.
Inga þrýsti honum aftur að sér og
hann tók eftir að hún grét. Svo hark-
aði hún af sér, Lrosti til hans og
sagöi: — Nú geturðu sagt Max að
þú eigir tvær mömmur! Það eru ekki
margir drengir, sem eru svo ríkir!
Orsök og afleiðing.
Hún var nýorðin ekkja og kom nú
til líftryggingafélagsins til að sækja
trygginguna fyrir manninn sinn.
Skrifarinn sem tók á móti henni
spurði: — Finnst yður það ekki dá-
lítið grunsamlegt, að maðui|inn yðar
dó svona stuttu eftir að hann hafði
keypt trygginguna? Hún var mjög liá.
Úr hverju dó liahn eiginlega?
— Úr hverju hann dó? Það skal ég
segja yður. Hann ofreyndi sig á að
vinna fyrir iðgjaldinu.
Tónelska stúlkan bitti tónelska pilt-
inn, sem átti afmæli á næstunni, og
spurði hann livers hann óskaði sér í
afmælisgjöf. Og hann svaraði að sig
hefði lengi langað til að eignast Tungl-
skinssónötuna hans Beethovens á
grammófónplötu.
Á afmælisdaginn kemur stúlkan me'ð
piötuha. — Hériia kem ég nú með
tunglskinsvalsinn, sagði hún. — En
skelfing var það vitlaust fótkið í bljóð-
færaversluninni. Það hafSi aldrei
lieyrt talað um Bert Hovens Band.
Stærsta flagg í heimi er Bandarikja-
flagg, 49 metra langt og 24 metra
breitt og vegur 544 kíló. Það var saum-
að fyrir sýningu í Pittsburgh árið
1909.
Vitið þér...?
að það er ekki rétt að eitt hunds-
ár svari til sjö mannsára?
Að minnsta kosti halda vísinda-
menn því fram að hvolpurinn þrosk-
ist eins mikið á fyrsta missirinu og
barnið gerir á fyrstu fimmtán árum
sínum, og að tvö fyrstu hundsárin
svari til 24 mannsára. — En eftir
það þroskast hundurinn seinna, þvi
að livert ár sem hann bætir við sig
telst svara til fjögurra ára lijá mann-
inum.
að Eiffelturninn í París þyngist
í hvert sinn sem hann er mál-
aður?
Það fara nefnilega livorki meira
né minna en 35 tonn af málningu á
allan turninn.
Hjartans þakkir!
Eftir að Björnstjerne Björnson var
dáinn í Paris kom ungur læknir til
frú Karoline Björnson og bað um
leyfi til að smyrja líkið. Og það fékk
liann að gera. Á eftir gaf fjölskyldan
lækninum mynd af skáldinu. En þessa
mynd hafði Björnson ætlað að gefa
ritliöfundi einum í þakarskýni fyrir
bók, sem hatin hafði sent Björnson.
Þegar læknirinn kom heim og fór að
skoða myndina sá hann að skrifað
var aftan á hana, með rithönd skálds-
ins: — „Hjærtelig tak for velgjort
arbeide“!
Framhald í næsta blaði.