Fálkinn - 06.04.1956, Blaðsíða 8
8
FÁLKINN
USTUR-INDÍAFARIÐ „Bclhaven“
hafði lagt upp frá Southampton
fyrir tveimur dögum, og var langt úti
liafi þegar Hugh Traynor gekk upp
á skrifstofu forstjórans. Um leið og
hann fór út úr'klefanum sínum gekk
ung, glæsilega búin dama fram hjá
honum í ganginum. Traynor Icit á
hana, og þegar honum var litið á
gólfið á eftir, sá hann eitthvað hvítt
við fætur hennar.
Stúlkan sá auðsjáanlega ekki
Traynor, né tók eftir að hún hafði
misst hanskana sína. Traynor kallaði.
Hún leit við og það brá fyrir angistar-
svip á augum hennar.
„Þér hafið misst hanskana yðar,“
sagði Traynor og tók þá upp.
„Þakka yður innilega fyrir,“ sagði
hún og tók við þeim.
Augu liennar voru stór og dökk,
hörundið gult, varirnar viðkvæmar og
sá i óvenjulega hvitar tennur þegar
hún opnaði munninn. Þetta var stúlka,
sem hefði getað vafið flestum karl-
mönnum um fingur sér. Röddin var
lág og djúp og einkennilega titrandi,
og hún talaði með ofurlitlum útlensku-
hreim, svo að Traynor taldi líklegast
að hún væri ítali.
Traynor horfði á hana halda áfram,
en hann virtist ekki hafa orðið gagn-
tekin.n af stúlkunni. En dálitlu hafði
hann tekið eftir, sem hann furðaði
sig oft á næstu dagana.
I-Ijá fararstjóranum fékk liann að
vita, að sir Frederick Leander
Ormsby hefði íbúð á A-þilfarinu.
Sir Frederick var á sextugsaldri,
virðulegur maður með stálgrátt liár,
grá augu og munnurinn varaþunnur
en einbeittur. Hann stóð á miðju gólfi
i klefanum, og var líkast og 'hann hefði
sett sig í stellingar þegar drepið var
á dyrnar. Líklega hafði hann búist
við einhverjum aðsópsmeiri manni en
hann sá þegar Traynor kom inn.
„Jæja,“ sagði hann i stað þess að
lieilsa. „Hvað get ég gert fyrir yður,
ungi maður?“
„Mætti ég fyrst og fremst sýna yður
skilríkin mín?“
Traynor tók fram skjöl cr sýndu,
að hann var eftirgrennslanafulltrúi
hjá stóru tryggingarfélagi í London.
En ekki varð það séð á honum. Hann
var ungur, alls ekki yfir þrítugt, lag-
legur, lausagopalegur í fasi, svo að
fólk átti bágt með að liugsa sér liann
sem mann í ábyrgðarstöðu. „Félagið
mitt,“ sagði hann, „hefir tryggt á-
kveðinn smaragð, sem er eign breska
ríkisins, en sem þér hafið undir hönd-
um núna.“
„Nú, var það út af honum, sem þér
komuð?“ sagði sir Frederick.
„Við höfum fengið bendingu um, að
reynt muni verða að stela þessum
steini frá yður, sir Frederick," liélt
Traynor áfram.
Sir Frederick gleymdi að halda
stellingunum. Hann studdist fram á
borðið, náföiur. „Hvað segið þér?“
stamaði hann.
„Ég sagði að það mundi verða reynt
að stela steininum."
„Þetta er fjarstæða,“ hrópaði hann.
„Enginn veit um þennan smaragð
nema þrír eða fjórir embættismenn
í nýlendumálaráðuneytinu, og svo
herra Keyserling i vátryggingafélag-
inu yðar. Erindi mitt er algeriega
leynilegt, af stjórnmálaástæðum. Eng-
inn veit neitt um það.“
„Afsakið þér! En það er staðreynd,
að við höfum fengið aðvörun, og það
sannar, að einhverjir fieiri en þeir
sem þér nefnduð vita um að steinn-
inn er í fórum yðar.“
„Þá hlýtur herra Keyserling að hafa
svikist um að þegja, þrátt fyrir aðvar-
anir mínar,“ sagði sir Frederick.
Traynor yppti öxlum. „Ég veit ekki
hvernig þetta hefir spurst. Duglegir
þjófar eru þefvísir. En farið hægt i
að kenna Keyserling um þetta. Þér
sögðuð sjálfur, að fjórir embættis-
menn i ráðuneytinu vissu um þetta.
Geta þeir ekki hafa lekið einhverju?“
Sir Frederick var þesslegur að
hann ætlaði að berja manninn. F.n
hann hopaði hvergi. Hann tók upp
vindlingabréf, kveikti í vindlingi,
settist á stólbrikina, krosslagði fæt-
urna og starði á sir Frederick gegnum
tóbaksskýið.
Sir Frederick virtist allt í einu kom-
ast á þá skoðun, að það væri undir
virðingu sinni að setja áminningu frá
vesælum fulltrúa fyrir sig, og sagði
kuldalega:
„Jæja, liver ætlar að stela steinin-
um, með leyfi að spyrja?“
„Ég veit ekki. Eg fékk aðvörunina
í sima. Það var kvenmaður sem talaði.
liklega ung stúlka. Röddin var með
ofurlitlum útlendum hreim. Þetta var
á síðustu stundu og ég varð að fara
með fyrstu lest til að ná „Belhaven“
i Southampton. Nú er ég hér. En hvar
er steinninn geymdur. í peningaskáp
skipsins?"
Sir Frederick dró svarið svo lengi,
að það hefði mátt halda að hann ætl-
aði ekki að svara. „Nei,“ sagði hann
slutt. „Okkur í ráðuneytinu kom sam-
an um, að það væri best að láta ekki
neinn á skipinu vita að stcinninn væri
úm borð. Mér var sett i sjálfsvald að
ákveða hvernig steinninn væri best
geymdur.“ Hann hvessti augun á
Traynor, eins og hann væri að aðvara
hann um að hnýsast ekki í stjórnar-
leyndarmál. Traynor reykti hugsandi.
„Væri ekki réttast að láta skipstjór-
ann geyma steininn?“ sagði hann var-
færnislega. „Þá þurfam við ekki að
kvíða — að minnsta kosti ekki fyrr
en við komum til Bombay.“
„Þvaður!" hreytti sir Frederick út
úr sér. „Ég er enginn óviti. Haldið
þér að ég láti kjaftasögur hræða mig?“
„Þetta er meira en kjaftasaga,“
sagði Traynor, „það er staðreynd.
Daman sem símaði vissi áreiðanlega
livað hún var að tala um. Þér getið
skrifað það bak við eyrað.“
„Smaragðinum er óhætt. Ég hefi
gert fullkonmar ráðstafanir."
„Hm. Þessi þjófur er áreiðanlega
enginn viðvaningur. Þó ekki væri
nema það, að hann veit að steinninn
er tryggður hjá okkur, sýnir að hann
veit livað liann syngur.“
Sir Frederick rétti úr sér. „Ég verð
að láta yður vita, að ég er vanur að
annast sjálfur það, sem mér kemur
við.“
„En ég tala sem fulltrúi fyrir ...“
„Má ég minna yður á að félag yð-
ar hefir fengið ríflega borgun fyrir
það litla, sem það leggur i hættu,“
sagði sir Frederick kuldalega. „I
tryggingarbréfinu er ekki eitt orð um
að steinninn eigi að geymast í pen-
ingaskápnum á „Belliaven“.
Traynor horfði lengi á manninn,
eins og hann væri að gera mat á hon-
um. „Eruð þér vopnaður?" spurði
hann loks.
„Það er ég.“ Sir Frederick tók í
jakkalafið og lét sjá i skammbyssu,
sem stóð upp úr buxnavasanum.
„Jæja,“ sagði Traynor og slökkti í
vindlingnum. „Sælir!“
Hann fór áður en sir Frederick fékk
tækifæri til að reka hann út. Hann
gilti einu hvaða álit stjórnarerindrek-
inn hafði á lionum. Hann átti aðeins
að hindra að steininum yrði stolið.
Traynor fór út á þilfarið og fór að
íhuga stjórnmálarefjar i heild sinni.
Smaragðinn átti að fara til indversks
maharaja, sem stjórnin þurfti að koma
sér vel við. Stjórnin kallaði þetta gjöf,
en í rauninn voru það mútur. Sir
Frederick, sem átti að afhenda „gjöf-
ina“, var vararitari i nýlendustjórn-
inni. En af því að steinninn var hátt
tryggður, hvíldi ábyrgðin á herðum
Traynors.
Þó að Traynor virtist fara sér hægt
var liann ekki iðjulaus næstu daga.
Hann gekk um, skoðaði andlit á fólki,
til að verða einlivers vísari. En hann
sá cnga grunsamlega manneskju.
Eftir miðdegisverð varð honum litið
á ítölsku dömuna, sem hann hafði
rekist á forðum. Hún var ein og sómdi
sér vel í samkvæmiskjól, með glitr-
andi gimsteina og silfurspennu um
hrafnsvart hárið. Hún dreypti á
líkjörglasi og virtist ekki hafa hug-
mynd um að fólkið í kring væri að
dást að henni.
En Traynor sá fljótt að hún var
ekki óvirk. Hún gaf óspart auga manni,
sem sat skammt frá, og það var eng-
inn annar en sir Frederick, sem hún
var að gefa undir fótinn. Hann sat
við skipstjóraborðið.
Traynor horfði á þetta um stund,
og spurði svo þjóninn, hver þessi kona
væri.
„Það er greifafrú da Fiesole," hvísl-
aði hann. „Hún fer til Napoli.“
Daginn eftir sat greifafrúin við skip-
stjóraborðið, til hægri við sir Fred-
erick. Og næstu daga urðu þau óað-
skiljanleg.
Traynor tók eftir öllu, sem þau
höfðust að. Enginn var yfir hans
grun liafinn. Hún gat verið greifafrú,
cn hún gat líka verið þjófur. Hún gat
verið ástfangin,t en hún gat líka liaft
annan tilgang með kynningunni.
Traynor tók eftir að hún varaðist að
gefa sig að hinum farþegunum. En
við sir Frederick var hún svo ljúf að
engu tali tók.
Traynor langaði oft til að aðvara
sir Frederick. En það var auðvitað
hvernig gamli maðurinn brygðist við
ef einhver gæfi í skyn að greifafrúin
væri þjófur. Svo að Traynor beit á
jaxlinn og bölvaði í liljóði.
En hann kynntist brátt öðrum
manni, ítala, sem hafði næsta legu-
stólinn við hann á þilfarinu. Þetta
var lítill maður, rnjög grannur, lag-
legur og auðsjáanlega af gamalli höfð-
ingjaætt. Hann hét Prelati og sagðist
vera að ferðast sér til heilsubótar.
Hann gekk með lituð gleraugu, var
alltaf vafinn inn í þykkan vetrar-
frakka þegar hann sat á þilfarinu,
borðaði allar máltíðir niðri i klef-
anum sínum og kom ekki upp á þilfar
nema örstutta stund kvölds og morgna.
Traynor sá fljótt að miklar andstæð-
ur voru í Prelati. Hann var siðmennt-
ur og fágaður, en af orðum hans mátti
oft ráða, að han væri grimmdarsegg-
ur. Hann fór ekki dult með að hann
væri rikur, en í orðum hans var
beiskja í garð alls og allra.
Traynor fannst hálfvegis að hann
hefði séð þennan mann einhvern tíma
áður, fyrir löngu. Hann reyndi að
koma þvi fyrir sig, hvar og hvenær
það hefði verið, en gat það ekki. Hann
óskaði að hann gæti fengið að sjá
hann gleraugnalausan. Þegar skipið
kom til Marseille voru þeir orðnir
svo miklir mátar að Traynor þorði
að minnast á þetta.
„Andlitið á yður kemur mér svo
kunnuglega fyrir sjónir,“ sagði ég.
„Höfum við ekki sést einhvern tíma
áður?“
Þeir sátu á þilfarinu og horfðu út
á höfnina. Nýir farþegar höfðu komið
um borð, aðrir farið frá borði, og
bráðum átti skipið að sigla.
„Svei mér ef mér finnst ekki eins,“
svaraði Prelati hægt. „En ég held nú
samt að það geti ekki verið. Ég er
ilalskur á svif> og þér englendings-
legur. Það er sjálfsagt þess vegna, sem
okkur finnst við kannast við svipinn.“
Stóri frakkinn, sem Prelati hafði
altaf ofan á sér rann niður, og hann
rétti fram höndina til að breiða hann
ofan á sig aftur. Traynor hafði aldrei
séð hendur hans áður. Þær voru smáar
og fallegur, en það sem Traynor tók
fyrst og fremst eftir, var stórt ör í
kross á hægra liandarbakinu. Prelati
sá forvitnina skína út úr lionum og
sagði:
„Þér eruð að horfa á örið,“ sagði
hann. „Það er endurnunning síðan ég
átti að fara i herinn. Yður finnst það
kannske hlægilegt þegar þér sjáið mig
núna, en einu sinni var ég nýliði i
Scuola Militaire í Modena. Sex ælt-
liðir Prelatiættarinnar hafa borið
sverð fyrir konung og ættjörð, og sem
elsti sonur föður míns var ég sendur
á herskólann til að bregða ekki af
venjunni. En ég fann fljótlega að her-
mennskan átti ekki við mig. Það var
einn félagi minn, sem gaf mér þetta
ör þegar við skárum úr smávegis deil-
um með sverðunum. Þetta er kallað
dauðakrossinn eða örlagakrossinn, og
Orlagn-
krossinn
Dýrmætum gimsteini var stolið um borð
i ,,Belhaven“. — En hver var þjófurinn?