Fálkinn - 06.04.1956, Page 12
12
FALKINN
k
MICHELLE
4
12: u
’ .JNÍ^ aW“ a\W a^ A^ a\^
* FRAMH ALDSSAGA
sá fram á, að eitt af því, sem sjálfsagt var
að gera til að afrná endurminningu Michelle
um óvild frú Grotier, var að reyna að auka
henni sjálfstraust. Þess vegna byrjaði hann
með því að segja henni, að það hefði verið
í almæli við Rivierann, að Lucien hefði verið
að draga sig eftir Celeste, og að lánardrottn-
ar Celeste hefðu verið farnir að núa lófana
við tilhugsunina um, að hún næði í ríkan
mann. „Ég var sjálfur hræddur um Lucien
fyrir henni,“ sagði hann.
„Heldurðu ekki að hann hefði orðið ham-
ingjusamur ef hann hefði fengið hana?“
spurði Celeste, sem enn var í vafa og eintóm
aðdáun á Celeste Marteau.
„Nei,“ svaraði Michael. „Michelle, það er
svo margt, sem þú skilur ekki ennþá. Ef mað-
ur vildi fá sér hjákonu, væri Celeste ágæt
til þeirra hluta. Hún er óviðkomandi hvers-
dagslífinu, hún er glæsileg og skemmtileg ...“
„Já, hún er góður leikari," sagði Michelle.
„En, líttu á, hún getur aldrei orðið góð eigin-
kona. 1 fyrsta lagi er hún of sjálfselsk, hún
hugsar aðeins um sjálfa sig. I öðru lagi er
hún svo bruðlunarsöm, að hún mundi verða
of dýr flestum, jafnvel Lucien. I þriðja iagi
— ja, þegar maður giftist, vill hann ekki koma
heim til kvikmyndadísar á hverjum degi,
heldur elskandi konu, sem getur lifað með
honum í því hversdagslega en ekki aðeins í
glaumnum. Manstu hve góðan mat þú bjóst
til handa okkur Lucien, í fyrsta skipti sem
við hittumst? Geturðu hugsað þér Celeste í
eldhúsi?“
„Nei,“ sagði Michelle dræmt. „En hún kann
ekkert til matreiðslu."
„En það kannt þú. Þér finnst meira að segja
gaman að fást við matartilbúning, hugsa ég.“
„Ja-á.“
„Það er aðalatriðið."
Hann hélt áfram að segja frá: að Lucien
hefði séð fram á hvílíka ógæfu það mundi
baka honum að verða ástfanginn í Celeste
og þess vegna hefði hann farið fyrirvaralaust
frá Rivieranum.
„Ef maður hefir nokkurn tíma elskað konu,
þá elskar Lucien þig,“ sagði Michael.
Michelle þagði. Hann var að gefa henni
hornauga og sá að hún deplaði tárvotum
augunum.
„Ef þetta er í raun og veru svona,“ sagði
hún, „þá ætla ég að reyna að verða eins og
hann vill hafa mig, hversu erfitt sem það
verður. Þú 'hefir ekki hugmynd um, Michael,
hve gerólík fyrri ævi mín er þeirri tilveru,
sem Lucien hefir flutt mig í. I dag spurði Cel-
este mig hvort ég kynni nokkra nýtisku
dansa. Ég sem alls ekki kann að dansa. Eg
verð mér til skammar og Lucien lika.“
„Við skulum bæta úr þvi, fljótlega!“ svar-
aði Michael vingjarnlega. „Við skulum borða
einhvers staðar þar sem hljóðfærasláttur er,
og ég skal kenna þér að dansa.“
Og þar af leiðandi fóru þau í allt annan stað,
en Michael hafði ætlað sér í fyrstu. Það fór
kannske ekki sem best orð af þeim stað, en
þar var góður matur og góð hljómsveit, og
leyfilegt að dansa þar án þess að vera sam-
kvæmisklæddur. Yfir matnum var honum
ánægja að sjá hve vel Michelle kunni sig. Það
mundi alls ekki verða eins erfitt að venja
hana, eins og hann háfði haldið. Það erfiðasta
var að kenna 'henni að halda uppi viðræðum.
Hún kunni ekki fágað mál, og hafði enga nasa-
sjón af því, sem var að gerast í heiminum.
Svo fóru þau að dansa. Fyrst var Michelle
hrædd, en hún komst brátt að raun um, að
þetta var ekki eins erfitt og hún hafði haldið.
Hún hafði eyra fyrir tónlist og hrynjandi, og
innan skamms var hún farin að dansa svo
vel, að Michael var hrifinn.
Einhverjir sátu við borð úti í horni og
horfðu á Michael og Michelle.
„Sylvestre hefir náð sér í eina nýja,“ sagði
einn þeirra. „Lagleg stelpa!“
„Ég hefi séð þau áður,“ sagði annar. „Eg
hefi heyrt að þetta sé kona Colberts. Hvað
heldurðu að hann segi um þetta?“
„Ég veit ekki,“ sagði annar. „En er hann
ekki í Afríku. Ég hefi heyrt eitthvað um það.“
„Þegar kötturinn er úti .,.“
Það var orðið dimmt þegar þau fóru heim.
Michelle var þreytt en afar ánægð. „Ég hefi
aldrei skemmt mér svona vel áður, held ég,“
sagði hún. ,,Ö, Michael, mikið er gaman að
dansa!“
Michael kinkaði kolli en svaraði ekki. Hann
hafði gert uppgötvun í kvöld. Það mundi
verða miklu erfiðara en honum hafði dottið
í hug, að verða bróðurlegur vinur Michelle.
I fyrstu hafði hann verið hlédrægur gagnvart
henni, óafvitandi. Hann hafði vanist mennt-
uðum veraldarvönum konum, sem gátu hrifið
mann með andríkum samtölum og alls konar
brellum og dyntum, en með allri sinni fegurð
var Michelle ekki annað en ómenntuð sveita-
stúlka. Þótt hann hefði skilið að Lucien gæti
hrifist af henni og hefði fundist hún vera ynd-
isleg andstæða við Celeste, hafði hann þó vor-
kennt honum í hjarta sínu, og verið þeirrar
skoðunar að þetta hjónaband yrði eymd og
hrelling. En nú hafði hann haft Michelle í
faðmi sér og kennt henni að dansa. Hann
fann ennþá til nærveru hennar, fann ilminn
af hári henar og ungum líkama, og nú fannst
honum þau gróðurhúsablóm, sem hann var
vanastur, fánýt og með fölskum ilm. Nú fyrst
skildi hann Lucien til fullnustu.
Klukkan var tvö þegar Micheile steig út úr
bilnum og bauð Michael góða nótt og þakkaði
honum fyrir. Frú Grotier var ekki farin að
hátta en beið eftir henni.
„Frúin kemur seint heim!“ sagði hún ólund-
arlega.
„Já,“ sagði Michelle og kæfði í sér geispa.
„Við fórum svo langt og ég hefi lært að dansa
í kvöld, frú. Finnst yður mér ekki fara fram?“
Frú Grotier kipraði saman munninn og
svaraði ekki. Þegar Michelle var búin til að
fara upp í svefnherbergið sitt sagði hún: „Það
eru komin bréf til yðar.“
Michelle varð glöð þegar hún leit á bréfin
og sá að annað þeirra var frá Lucien. Hún
brosti. „Góða nótt, frú, mér þykir leitt að
hafa haldið vöku fyrir yður!“ sagði hún og
flýtti sér upp stigann.
Áður hafði hún aðeins fengið eitt bréfspjald
og tvö símskeyti frá Lucien, en hún þekkti
skriftina hans, og án þess að skeyta um frá
hverjum 'hitt bréfið var — lét hún það liggja
á borðinu, fór úr kjólnum og í morgunkjól.
Svo settist hún og fór að lesa bréf Luciens.
Það var alveg eins og ástarbréf eiga að
vera. Henni fannst eins og hann sæti við hlið-
ina á henni og hvíslaði að henni ástarorðum.
Ferðin 'hafði gengið vel, en hann þráði hana
mikið — ýmiss konar vandræði höfðu steðjað
að þar syðra — „sem ég skal ekki þreyta þig
með að skrifa um, því að þú skilur hvort sem
er ekki það tæknilega í þeim málum“ — og
því miður voru allar horfur á að hann yrði
að vera lengur en hann -hafði gert ráð fyrir.
„En ég vona að Michael láti þér ekki leiðast."
Og svo komu nokkur blöð í viðbót og augu
hennar Ijómuðu er hún las þau, og hjartað
sló 'hraðar.
Hún hafði lesið bréfið og sat með það í
hendinni, þegar hún heyrði einhver óvenjuleg
hljóð að utan. Það var mannamál. Mannamál
í garðinum á þessum tíma sólarhringsins!
Hún gekk út að glugganum og leit út. Það
var dimmt, en ofurlítil skíma af tunglinu, svo
að hún sá dökka veru á hreyfingu þarna niðri
og þekkti að þar var eldri garðyrkjumaður-
inn. Hann skimaði kringum sig, og von bráðar
skaut upp öðrum manni hjá honum — það
var hinn garðyrkjumaðurinn.
„Hvað er um að vera?“ kallaði hún til
þeirra.
Þeir litu báðir upp og hún sá andlitin á
þeim. „Afsakið þér frú, en við sáum einhverja
grunsamlega manneskju vera að laumast
hérna í garðinum. Við sáum hana líka í gær.
Líklega er það innbrotsþjófur. Það er best
að þér hafið gluggann lokaðan í nótt, frú.;Eða
þangað til við höfum náð í hann.“
Hún gerði eins og henni hafði verið ráð-
lagt. Lucien hafði sagt henni, að talsvert væri
af umrenningum þarna síðan stríðinu lauk.
Þarna var mörgu hægt að stela — hún hugs-
aði til allra skartgripanna sinna og flýtti sér
að læsa þá niðri í hólfinu og stakk lyklinum
undir koddann. i
Svo tók hún bréf Luciens og las það aftur,
stansaði lengi við sumar línurnar, strauk blað-
inu að kinninni á sér og kyssti það.
„Komdu bráðum heim,“ hvíslaði hún. „Ég
þrái þig!“
Allt í einu datt henni í hug, að dvalarstaður
var nefndur í bréfinu og svo settist hún strax
við að skrifa, svo að bréfið gæti komist með
fyrstu ferð morguninn eftir. Hún var óvön
bréfaskriftum og átti erfitt með að velja
hugsunum sínum orð, og enn erfiðara með
að festa orðin á pappírinn. En þarna fæddist
lina eftir línu, með barnalegri skrift. Hún
hafði keypt svo marga kjóla — „þú verður