Fálkinn - 06.04.1956, Qupperneq 13

F Á L K1N N
13
sjál'fsagt reiður við mig, af því að ég hefi
eytt svo miklum peningum, en frú Marteau
segir, að ég verði að eiga mikið af kjólum.“
Hún 'gleymdi alveg að Lucien vissi ekki, að
hún hafði hitt frú Celeste Marteau.
,,Frú Marteau segir að ég verði að læra
að dansa, og hún ætlar að fara með mig í
góðan dansskóla á morgun. Við Michael
dönsuðum í kvöld — það var voða gaman ...“
Hún sat með pennann í hendinni. Hún
heyrði enn danslögin í eyrum sér, eggjandi,
ögrandi, lokkandi ...
,,Það verður yndislegt að fá að dansa við
þig, Lucien,“ skrifaði hún sakleysislega. „Ég
vildi óska að þú værir kominn hingað núna,
þá gætum við dansað hérna inni. Frú Grotier
er háttuð.“
Loks var bréfið fullskrifað og nafnið kom-
ið undir. Þá fann hún allt í einu tii svo mikillar
einveru. Það var líkast og Lucien hefði verið
hjá henni en væri farinn, og hún ein eftir.
Hún var þreytt eftir allt vafstrið um daginn,
þreytt eftir sínar eigin geðshræringar. Hún
lokaði bréfinu og ætlaði að fara að hátta. En
í þeim svifum mundi hún eftir hinu bréfinu,
sem hún hafði fengið og gekk að borðinu
til að ná í það.
Það var franskt frímerki á því, en það var
ekki stimplað í París. Hún kannaðist ekkert
við skriftina. Það var ijót skrift og umslagið
af ódýrasta tagi. Frú Grotier haíði varla vilj-
að snerta á því.
Michelle opnaði bréfið forvitin og leit á það
og undirskriftina. Það var frá Jean frænda.
Hún hrökk við og allt í einu var allt henn-
ar sjálfstraust, sem frú Michelle Colbert hafði
gefið henni, fokið út í veður og vind, og hún
var aftur orðin unga varnarlausa telpan, sem
var hrædd við frænda sinn og háð honum, og
mátti þakka honum fyrir, að hann hafði ann-
ast um hana.
Bréfið var ekki langt, en það hafði verið
margra tíma verk fyrir Chatou gamla að
skrifa það, og hann hafði verið ánægður með
afrekið. Fyrir tiu dögum hafði Jules, yngri
bróðir Michelle, komið til hans og sagt, að
hann hefði lesið í blaði, að þessi Colbert hefði
gifst Michelle. Hann lagði úrklippuna með
bréfinu — Lucien Colbert og Michelle Chatou.
Maðurinn hlýtur að vera brjálaður, hafði
hann sagt. Eða þá að Michelle er skár í ætt
skotið en ég hélt. Hún hlýtur að hafa hausinn
á réttum stað, þótt engan grunaði það fyr.
Giftast henni! Og hann var margra milljóna
virði, sagði sagan.
Daginn eftir hafði Jean farið inn í þorpið
og spurt ráða hjá fólki, sem þekkti heiminn,
og það hafði náð í heimilisfang Luciens og
spurst fyrir um hann. Og svörin komu nær
samstundis. Þetta var alveg rétt. Lucien Col-
bert, eigandi flugvélasmiðjanna miklu, hafði
gifst stúlku úr þessari sveit, og hún hét Mic-
helle Chatou. Þarna gat ekki verið um neinn
misskilning að ræða. Og svo hafði Jean frændi
hugsað málið nokkra daga, og svo hafði hann
skrifað.
Hann minnti hana á að hann væri fátækur
maður, en af eintómri manngæsku hefði
hann tekið Michelle að sér, fætt hana og
klætt í fjögur ár, án þess að fá eyris virði
fyrir. Úr því að hún væri gift svona ríkum
manni ætti hún að muna fátækan ættingja
sinn og fósturföður og borga honum allan
kostnaðinn, sem hann hefði haft af henni.
Hann taldi þetta tvö hundruð þús. franka virði,
og kvaðst vona að hún sendi sér peningana um
hæl. Hann lauk bréfinu með bestu kveðjum
frá sjálfum sér og Gaston.
„Tvö hundruð þúsund franka!“ sagði Mic-
helle í hálfum hljóðum. Henni fannst þetta
hræðileg upphæð. 1 rauninni var það mikið,
en þó engin stórupphæð í Frakklandi eftir
stríðið.
Hvar átti hún að taka þessa peninga? Hún
átti tuttugu og fimm þúsund franka, sem
Lucien hafði gefið henni. Hefði hann verið
heima, mundi hún kannske hafa sýnt honum
bréfið strax, áður en hún hefði gefið sér
tírna til að hugsa sig um, en núna, er hún
hugsaði málið í næði, fann hún að hún gæti
aldrei beðið hann um svo mikið fé. Hann hafði
nógan kostnað af henni samt.
En Ihún þekkti Jean frænda og var hrædd
við hann. Hún vissi að hann hafði stefnt
manni, sem skuldaði honum fimm þúsund
franka og maðurinn hafði orðið að selja eina
kúna sína upp í skuldina og málskostnaðinn.
Hann mundi reyna að gera Lucien einhverja
bölvun — Jean frændi var vís til þess ...
Hvað átiti hún að gera. Hver gat hjálpað
henni. Michael?
Hún hélt dauðahaldi í tilhugsunina um
Micha'el. Hann hafði sagt henni, að Ihún skyldi
koma til sín með allar sínar áhyggjur, meðan
Lucien væri fjarverandi, og jafnvel þótt Lucien
væri heima mundi Michael geta gefið henni
ráð viðvíkjandi málum, sem hún vildi nauð-
ug tala við Lucien um.
En nei ... Michael mundi kannske bjóðast
til að lána henni peningana, og það vildi hún
ekki. Gæti hún sparað þá? Skrifað Jean
frænda og lofað að senda þetta smátt og smátt
... nei, hann mundi ekki gera sig ánægðan
með það.
Allt í einu datt henni nokkuð í hug, sem
Michael hafði sagt. Eitthvað um að lánar-
drottnar Celeste hefðu núið saman lófunum,
er þeir fréttu að hún mundi líklega giftast
Lucien. Celeste vissi hvað það var að vera
í fjárþröng. Kannske gæti hún gefið henni
gott ráð?
Henni létti við þessa tilhugsun og svo læsti
hún bréf Jeans frænda niðri í kistlinum sin-
um, háttaði og sofnaði strax, því að hún
var þreytt.
Garðyi’kjumennirnir höfðu gefist upp við
þjófaleitina og voru farnir að hátta, og nú
skreið einhver mannvera fram úr runna og
góndi upp á lokaðan gluggann. Hann virtist
ánægður.
„Blessað barnið!“ sagði Celeste. „Þetta var
leiðinleg klípa.“
Hún kveikti í vindlingi og horfði niður á
hann til þess að Michelle sæi ekki sigur-
glampann i augunum á henni. Keppinautur
hennar hafði gefið henni besta trompspilið
án þess að hafa hugmynd um það.
„Já,“ sagði Michelle, „ég veit ekki hvað
ég á að taka til bragðs. Lucien gefur mér oft
peninga, svo að ég gæti borgað þetita smátt
og smátt aftur, ef einhver vildi lána mér upp-
hæðina.“
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.