Fálkinn - 13.04.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Nú sneri dómarinn sér að Sonju Slavko: „Þér verðið að gera yður ljóst, að
drengurinn yðar er ekkert „litla barnið“, sem þér misstuð forðum.
skœruliðarnir iilúðu að lienni og
barninu, eins vel og þeir gátu.
Iíannske hefði allt farið vel ef dreng-
urinn liefði ekki orðið veikur, svo
veikur að luin varð að fara með liann
til bœjarins og leita læknis.
Hún varð að hætta á það.
Enginn hafði sest að í íbúðinni
hennar en ránshendi hafði verið farið
um 'hana. Þó var rúmið liennar eftir.
Þeir konni og sóttu hana undir eins
fyrsta daginn. Hún gat enn fundið
livernig það hafði verið að yfirgefa
staðinn, sem einu sinni hafði verið
heimili hennar og Josips, með barnið
á handleggnum og vonleysi og óvissu
í hjartanu. En það eina sem henni var
í hug var þetta, að drengurinn mætti
ekki deyja! Ef til vill mundi einhver
liðsinna honum og gefa honum með-
'UÍ, svo að hann fengi bata.
Fjórum dögum síðar tóku þeir
drenginn af henni. Sjálf var hún send
í fangabúðir.
Þannig varð Ivan viðskila við móð-
ur sína, og uop frá þeim degi vissi
hun ekkert hvað honum leið. Það var
þá, sem lífið nam staðar í sögu Sonju
Slavko ...
„GEFIÐ MÉR BARNIÐ MITT ... !“
Sonja leit á dómarann og horfði
iengi á alvarlegt andlitið á honum.
Síðan leit hún á konuna, sem sat
við hitt borðið. Hún sá greinilega að
hún hafði grátið. Og maðurinn hennar
horfði niður á hendurnar á sér og
þær voru á sífelldu iði.
Þjóðverjar! hugsaði Sonja með sér,
beisk í hug. Þeir tóku frá okkur fötin
okkar, giftingarhringana ... Gullfyll-
ingarnar í tönnunum á okkur tættu
þeir úr með hnifi. Þeir spörkuðu og
slógu, jusu úr sér ókvæðisorðum og
píndu. Auscwitz! Frá Toplik voru það
þrjátíu konur af þrjú hundruð, sem
koniu heim aftur eftir striðslokin. Ail-
ar hinar hafði dauðinn frelsað fyrir
löngu, eftir óbærilegar þjáningar.
Miran prófessor Jiélt áfram: — Nú
vill hún fá drenginn sinn aftur. Þrátt
fyrir allt er hún móðir hans, en hinn
aðilinn er fósturmóðir hans. Og hún
álítur að ef drengurinn verði áfram
í Þýskalandi, muni sá dagur ekki
vera fjarri, er liann fær að vita hvað
orðið hefir um föður hans og móður.
Hvernig verður þá afstaða lians tii
fósturforeldra sinna og þjóðar þeirra,
sem hefir gert honum og ættingjum
hans svo mikið illt?
Þögnin í salnum var óviðfelldin,
og það var augljóst að það voru ekki
aðeins Þjóðverjarnir þarna í salnum
heldur fleiri, sem kveinkuðu sér við
að svara spurningunni.
Svo sneri dómarinn sér að Sonju
Slavko: — Finnst yður réttlátt að
refsa þessum einstaklingum fyrir mis-
gerðir allrar þjóðarinnar?
Spurningin vakti svo mikla athygii,
að nú beindust augu allra að dómar-
anum.
Inga Hartl spratt upp. Hún leit fyrst
á Sonju og svo á meðdómendurna. —
Við, maðurinn minn og ég, höfum
aldrei verið nazistar, sagði hún og
röddin skalf.
Dómarinn leit kuldalega á hana. —
Vitanlega ekki, sagði hann, — en hvað
gerðuð þið til að stöðva hermdarverk
nazistanna? Sumh fórnuðu sér þó
fyrir það, og kusu jafnvel að deyja
í Ausdhwitz og álika stöðum, fremur
en að gerast samsekir i glæpum
nazista.
Svo sneri hann sér að Sonju Slavko:
— Og hvers ætlist þér til af okkur,
frú Slavko?
Þegar túlkurinn hafði þýtt spurn-
inguna lifnaði augnaráð Sonju allt í
einu við. Og það var einkennilegur
hljómur í orðunum sem hún svaraði
á framandi tungu: „Gefið mér litia
barnið mitt aftur!“ hrópaði hún með
ákefð.
— Litla barnið ... Dauft bros fór
um andlit dómarans. — Það getum
við því miður ekki, frú Slavko, —
ekki litla barnjð ... drengurinn er
orðinn tiu ára!
Nú varð réttarhlé. Þegar Sonja
gekk út úr salnum leit hún ekki við
Ingu, er hún gekk fram hjá henni.
Það stafaði kulda frá henni. Inga og
Franz sátu kyrr og hreyfðu livorki
le'gg né lið. En eftir drykklanga stund
stóðu lsau upp og fóru út.
Skönnnu siðar fengu þau sér sæti
á litlu kaffihúsi þarna skanunt frá til
þess að fá sér kaffibolla. Franz tók
fast um hönd Ingu og reyndi að horf-
ast í augu við iiana. Þegar hún ioksins
ieit á hann, varð hann harmi lostinn
af að sjá hina djúpu sorg, sem skein
úr augunum. Og ekki aðeins sorg
heldur ótta líka.
— Frú Slavko hatar okkur, sagði
Alveg: his§a.
Vísindamaður við Cambridge-há-
skóla, sem hefir rannsakað svokall-
aðar seguhnagnaðar bergtegundir,
hefir komist að þeirri niðurstöðu, að
fyrir 600 milljón árum liafi verið jafn
heitt á norðúrheimskautinu og nú er
á Hawaij. Nyrst á Grænlandi og á
Alaska hafa fundist steingervingar af
jurtum og trjám, sem nú vaxa í hita-
heltinu.
Beigar eru farnir að undirbúa
heimssýningu, sem á að halda í Brux-
elles 1958. Það verður stærsta sýning-
in, sem nokkurn tima hefir verið
haldin i Evrópu.
1 Sandwich i Kent er fyrir nokkru
tekin til starfa efnagerð, sem fram-
leiðir læknislyfin terramycin og
tetramycin. Þessi lyf duga við fleiri
hún lágt. — Finnurðu ekki á þér
hvernig hún hatar okkur? En hvernig
getur henni dottið i hug að hún geti
allt í einu orðið móðir Tonis núna,
og að honum geti fundist hún vera
móðir sín? Það er um seinan. Er ekki
liægt að koma henni í skilning um
það?
— Ef til viil hefir dómarinn átt
við það, með siðustu orðunum sem
hann sagði, sagði Franz, en undir
niðri hafði hann enga trú á þvi sjálfur.
— Hún nær í hann! Ég finn það
á mér. Hún lætur aldrei undan. Og
heyrðu, Franz — eftir allt sem hún
liefir ]íolað, sem hún sagði fyrir rétt-
inum — hvað get ég eiginlega borið
fram til að vega á móti þvi?
— Hefirðu gleymt öllu þvi, sem
þú hefir gert fyrir Toni? sagði Franz.
— Nú kemur til þinna kasta að stnnda
fyrir máli þínu, Inga. Segðu frá öllu,
síðan við komum fyrst i barnahæl-
ið. Manslu eftir því?
Eins og ég niuni ekki eftir þvi, sagði
■hún. — Ég man það eins og það hefði
skeð í gær ...
sjúkdómum en penicillin og strepto-
mycin.
Fyrsta skipið, sem smíðað liefir ver-
ið i flugvélasmiðju er hinn svokallaði
„vasa-kafbátur“ Bandaríkjahersins.
Hann er aðeins 50 feta langur, vegur
25 tonn og hefir finun manna áhöfn.
Svonefnd „ultrahljóð" — þ. e.
hljóð með mjög miklum sveifluhraða,
eru nú notuð til þess að lækna gigt.
Á hersjúkrahúsi í Bandaríkjunum hef-
ir þessi aðferð reynst vel gegn liða-
gigt. Læknarnir segja, að hljóðið lækni
ekki gigtina til fulfs en dragi mikið
úr kvölunum, svo að sjúklingunum
líði betur.
Suður-Ameríkumaður einn hefir
tekið einkaleyfi á regnkápu, sem er
gerð úr vatnsheldum pappir. Hún er
teygjanleg, svo að karlar og konur,
ístrubelgir og horkrangar geta notað
sömu kápuna.
Vitið þér...?
að það er ekki framleiðslukostn-
aðurinn, sem ræður kolaverðinu?
í Englandi fær kolanámumaður 13
sterlingspund i vikukaup, en koiin
sem hann framleiðir kosta 7 pund og
5 sh. tonnið. ítalskur námumaður fær
5 pund i vikukaup en þar eru kolin
4 sinnum dýrari. í Frakklandi fær
námumaðurinn rúmlega tvöfalt hærra
kaup en í Ítalíu og auk þess ókeypis
húsnæði og eldsneyti, en þó er kola-
verðið i Frakklandi helmingi lægra
en i ítaliu.
að Napoleon kom lagi á götunöfn
og húsnúmer?
í gamla daga voru húsnúmer af
•handahófi og sums staðar mörg hús
með sama númeri í sömu götu, og
númeraröðin á ringulreið. — Napolc-
on lagfærði þetta og tók upp þá regiu
um húsanúmer, sem notuð er víðast
um heim í dag: að númerin væri i
áframhaldandi röð og oddatölurnar til
vinstri og jafnar tölur lil iiægri, jieg-
ar gengið væri frá lægra númeri til
hærra.
að fundist hafa bein úr meira en
250.000 mammútum?
Mammútinn er fílategund, sem fyrir
löngu cr úr sögunni. Ilann var loðinn
og talsvert stærri en núlifandi fílar,
og tennurnar voru íbognar og 4—5
rnetra langar. í Síberiu og á Siberiu-
eyjum hafa fundist leifar af yfir 250
þúsund mammútum.
Framhald í næsta blaði.