Fálkinn - 13.04.1956, Side 8

8
FÁLKINN
*
Fionið
★
konunfl
★
mínfl/
LÖGREGLUSAGA
NG kona steig létt og iipur-
lega út úr lágum, nettum
um bíl fyrir utan köku-.
búðina í aðalgötunni í Roseville.
Hún er lagleg þessi! hugsaði
Crawford með sér og ætlaði að
fara að blístra en tók sig á. Ný-
skipaður sakamálafulltrúi blístrar
ekki á dömur. Hins vegar nam
hann staðar við kökubúðarglugg-
ann og þóttist vera að skoða
kransakökuna, sem var þar, en í
laumi renndi hann augunum til
þessarar fallegu, sem stóð nú við
búðarborðið og var að versla. En
áður en hann vissi af tók af-
greiðslustúlkan kransakökuna úr
glugganum og fór að búa um hana.
Crawford lagaði ósjálfrátt háls-
bindið sitt, meðan hin fagra gekk
út að bílnum, með kransakökuna
milli handanna. Hún setti hana í
aftursætið og var í þann veginn
að fara inn sjálf þegar henni sner-
ist hugur og gekk nokkur skref
hratt fram gangstéttina.
— Halló, Mary! kallaði hún og
stöðvaði manneskjuna, sem kom
gangandi á móti henni. Nú fyrst
sá Crawford hana — þetta var
blind manneskja, sem reyndi fyrir
sér með hvítum staf, horuð og
bogin í baki, mjög fátæklega til
fara og með hettuklút, sem náði
niður yfir dökku gleraugun.
— Viljið þér aka með mér,
Mary. Ég hefi eitthvað af fötum
handa yður — laglega kjóla, hélt
unga daman áfram. Og nú færð-
ist fjör í blindu mar.neskjuna. —
Kjóla, tautaði hún og hélt fast í
höndina, sem daman hafði rétt
fram. Hún hjálpaði henni inn í
bílinn og svo óku þær burt.
TVEIMUR tímum síðar kom
Crawford inn í skrifstofuna til
Browns stéttarbróður síns, eins
og umtalað hafði verið áður.
Hann ætlaði að byrja leyfi sitt
þarna í Roseville, með því að fara
í veiði með Brown. En þegar
Brown leit upp var andlitið held-
ur en ekki mæðulegt.
— Ég er hræddur um að lítið
verði úr veiðiferðinni, sagði hann
mæddur. — Að minnsta kosti
verður enginn miðdegisverðurinn.
Charles Benton, mikli maðurinn
hérna í Roseville, sem ég hefi
sagt þér frá, var að síma til mín.
Konan hans er horfin, það er ekki
gott að vita Ihvort hún hefir ekki
verið myrt.
Brown fáimaði með hendinni í
grátt gisið hárið á sér og reyndi
að hneppa að sér jakkanum.
— Ég hefi verið lögreglustjóri
hérna í Roseville í heilan manns-
aldur, andvarpaði hann, en morð
hefir ekki komið fyrir hérna allan
þann tíma, ja, varla innbrot, sem
vert er um að tala. Og svo kem-
ur þetta — aðeins einum mánuði
áður en ég læt af embætti með
eftirlaunum. Og svo einmitt
Benton!
— Ég á frí, sagði Crawford,
en þegar hann sá biðjandi augna-
ráð Browns söðlaði hann um og
sagði: — Jæja, ef þú heldur að
ég geti orðið þér að nokkru liði,
er velkomið að ég komi með þér.
CHARLES BENTON, sem sat í
hinni skrautlegu vinnustofu sinni,
hafði elst um tuttugu ár síðustu
tímana, að því er Brown virtist.
Hann kenndi í brjósti um hann.
Benton var hár maður og þrek-
inn, dálítið hvass og drembilegur
á svipinn. Hann var hinn ókrýndi
konungur þarna í bænum. Hann
átti nokkrar verksmiðjur, bank-
ann þar á staðnum og hlutabréf
í fjölda fyrirtækja. Hann var sex-
tíu ára, en eins og hann var núna,
þarna sem hann sat, virtist hann
vera gamalmenni. I herberginu
mátti sjá verksummerki eftir
handalögmál: blómakeri hafði
verið velt, rispur eftir háa hæla
á flísagólfinu. Skartgripaskápur-
inn hafði verið brotinn upp, og
hillurnar með flauelsfóðrinu stóðu
auðar. Peningaskápur, sem var
falinn í veggnum — gerð hans
var annars ófyrirgefanlega ófull-
komin — hafði verið opnaður og
tæmdur. Benton taldi, að stolið
hefði verið frá sér kringum 600
þúsund króna virði.
Hann virtist kunna spurningum
Browns illa. Augu hans hvörfl-
uðu í sífellu að tveimur dökkum
blettum á gólfinu — blóðblettum.
— Finnið þér konuna mína!
sagði Ihann. — Mig gildir einu um
peningana og skartgripina — ég
verð að fá konuna mína aftur!
Þeir gátu tosað honum inn í
annað herbergi og nú fór Brown
og menn hans að gera hina venju-
legu áthugun í skrifstofunni.
Benton reyndi að harka af sér
og gera grein fyrir því, sem skeð
hafði.
— Konan mín kom heim klukk-
an rúmlega sextán. Það var rétt
svo að ég gat kvatt hana áður
en ég fór í klúbbinn, — ég fer
þangað alltaf siðdegis á laugar-
dögum til að spila billiard. Kon-
an mín var í besta skapi og sagðist
ætla að gefa vinnufólkinu frí, og
svo gætum við ekið út og borðað
miðdegisverð saman á einhverj-
um skemmtilegum stað. Hún
hafði keypt sér stóra kransa-
köku ...
Crawford sperrti allt í einu upp
augun. Var þetta mögulegt?
Glæsilega unga konan sem hann
hafði séð — og þessi gamli mað-
ur? Hann laumaðist frá þeim og
fór að skoða stóra ljósmynd á
einu borðinu. Jú, þarna var hún,
konan úr bifreiðinni! Og nú mundi
hann líka hvað Brown hafði sagt
er þeir voru á leiðinni heim til
Bentons — að Benton hefði ekki
gifst fyrr en fyrir rúmu missiri.
Það hafði vakið mikla athygli,
er Benton kom heim úr ferðalagi
með fallega, unga konu með sér,
svo unga, að hún hefði nærri því
getað verið barnabarnið hans.
Allar frúr í Roseville, sérstaklega
þær sem áttu heimasætur, höfðu
orðið fokvondar, og heldra fólkið
í Roseville vildi ekki taka frú
Doru Benton fyrir góða og gilda
vöru. Fólk hafði gengið fram hjá
henni, og hún hafði verið einstæð-
ingur, en virtist ekki setja það
fyrir sig.
— Konan mín kom með blindu
Mary með sér heim, hélt Benton
áfram. — Dora var alltaf svo inni-
lega góð við hana. Ég geri ráð
fyrir að hún hafi komið með hana
til þess að gefa henni einhvern
fatnað, eins og hún var vön. Hún
hafði líka tekið ofan af kransa-
kökunni. En þegar ég kom heim
klukkan átján, var Mary farin —
og Dora var farin Ííka. Húsið var
mannlaust. En bíll Doru var á
sínum stað í skúrnum.
Brown hafði náð í einn af að-
stoðarmönnum sínum, svo lítið
bar á, og sagt honum að fara
heim til blindu Mary.
— Ég er hræddur um að það
Verði lítið á þvi að græða, sagði
Benton vondaufur. — Mary er því
miður hálfgerður fáráðlingur, og
það kemur ekki til mála að hún
sé neitt við hvarf konunnar minn-
ar riðin.