Fálkinn - 13.04.1956, Side 9

FÁLKINN
9
ÉG kann ekki við þetta, sagði
Brown nokkru seinna, er tveir
lögreglumennirnir voru að rann-
saka hvort þeir fyndu spor í
garðinum. — Það væri jafnvel
ástæða til að halda, að Dora
Benton hefði framið þjófnaðinn
sjálf. Hvers vegna annars hefði
hún gefið vinnufólkinu frí í dag?
Einmitt í dag! Og hverjir vissu,
aðrir en hún, að Benton geymdi
svona mikla peninga í skápnum
sínum? Við verðum líka að muna,
að við vitum ekkert um fortíð
hennar. Benton náði sér í hana
einhvers staðar — ég hdd helst
að það hafi verið í New York.
Það er ekki að vita nema hún hafi
haft einhvern samsekan með sér?
— En hvernig skýrir þú þá
blóðblettina, Brown? Og hvernig
hefði ókunnugur bíll átt að aka
gegnum alla Rosevilie og til baka
aftur, án þess að tekið hefði verið
eftir því ? Það var oí mikil áhætta
til þess að nokkur reyndi það?
— Og þó veit ég það ekki. —
Garðurinn liggur upp að skógi,
sem Benton á, og hann hefir lagt
veg gegnum skóginn, beint út á
þjóðveg nr. 18.
— Jæja, það er líka annar
möguleiki til, sagði Crawford
þurrlega, — nefnilega að þessi
mikli Benton hafi komið konunni
sinni fyrir kattarnef sjálfur og
síðan falið skartgripina og pen-
ingana, til þess að villa lögregl-
unni sjónir. Fannst þér hann ekki
vera furðu rólegur út af fjár-
munahvarfinu. Þessi möguleiki
gefur að minnsta kosti skýringu
á blóðblettunum.
ÞEIR ræddu þetta fram og aftur
og komu með ýmiss konar tilgát-
ur. Nú voru þeir komnir inn í
skóginn. Þar sáu þeir dálitla tjörn
blasa við, ofurlitla tjörn með
vatnsliljum við bakkana.
— Þetta er góður staður til að
fela lík á! tautaði Brown og hopp-
aði þúfu af þúfu, en svört leðjan
spýttist upp meðfram skónum
hans.
— Farðu varlega, kallaði Craw-
ford. — Þessi dý geta verið botn-
laus.
—- Þau eru botnlaus, svaraði
Brown og hoppaði áfram. En allt
í einu nam hann staðar og dró
eitthvað vott og forugt upp úr
leðjunni. Gegnum slýið var hægt
að sjá hvassan, franskan hæl.
Þessi skór gat ekki verið af öðr-
um en Doru . ..
— Við verðum að láta dæla
þennan pytt þurran! sagði Brown
áhyggjufullur meðan þeir voru að
stikla á þúfunum til baka. — Þó
að ég haf ði ekki nokkra hugmynd
um, hvernig maður á að fara að
því. Við höfum hvorki menn né
útbúnað til slíks. Hérna hefir
aldrei drukknað manneskja, all-
an þann tíma, sem ég hefi verið
hérna.
— Þú verður sjálfsagt að fá
hjálp úr næsta bæ, sagði Craw-
ford. — Hæ! Hvað er nú þetta?
Hann var rétt dottinn um eitthvað
sem lá á milli þúfna.
— Hundur Doru! hvíslaði
Brown og fölnaði í framan er
Crawford dró hundinn upp úr leðj-
unni. — Hún elskaði þennan
hund! Hann hefir verið drepinn
hérna. Og er það ekki sönnun
fyrir því að Dora liggur dauð
liérna í einhverjum pyttinum líka?
— Náðu þá í fólk í kvöld svo
að við getum byrjað að leita
snemma í fyrramálið. Bú þú
Benton undir það versta, en hafðu
augun opin. Ég er ekki viss um,
að morðinginn sé langt að.
ER þeir höfðu borðað í flýti fóru
þeir Brown og Crawford að rýna
í skýrslurnar, sem aðstoðarmenn
Browns höfðu viðað að sér. Þar
voru fáar upplýsingar, sem gætu
virst skipta máli.
— Hefir þér ekki þótt einkenni-
legt, sagði Crawford við Brown
er þeir voru að tala um skýrslu-
plöggin, — að Dora Benton hefir
beiniínis hvatt vinnufólkið til að
íá sér frí og fara út? Annars hef-
ir hún hvorki verið eftirlát né
gjafmild, svona yfirleitt. Fóikið
fékk aldrei neitt aukreitis hjá
henni. Eina manneskjan sem hún
var rausnarleg við, var blinda
ílary. Ég ’hefði annars gaman af
að tala við hana, því að maður-
inn sem hafði tal af henni, fékk
ekkert upp úr henni nema sundur-
laust rugl. En hún hefir þó verið
sú seinasta, sem sá Doru lifandi.
MARY átti heima í hrörlegum
kofa, ekki langt frá Benton.
Garðurinn kringum húsið var
líkastur ruslabing, með alls konar
úrgangi og skrani. Þeir sáu kerl-
inguna álúta og með svörtu
gleraugun er þeir óku heim að
kofanum. Hún rétti úr sér þegar
hún heyrði í bílnum.
— Hver er þar? spurði hún
angistarfull. Brown sagði henni
hvað í efni væri, og hún gekk á
undan þeim inn í kofann. Þar var
furðu hreint og þokkalegt. Rúm-
ið var umbúið, á borðinu var
morgunverðurinn — og lykt af
iimvatni í stofunni. Jafnvel Brown
fór að hnusa. En um leið komu
þeir auga á kjóla Doru Bentons
og fengu skýringuna — ilmurinn
var auðvitað af þeim.
Crawford lét Brown um að
yfirheyra blindu Mary, en svip-
aðist í stofukytrunni á meðan.
Blindu Mary féll þetta auðsjáan-
iega ekki, hún var óróleg og allt-
af að snúa sér á stólnum. Tvisvar
sinnum beygði Crawford sig nið-
ur, annað skiptið til að taka eitt-
hvað upp af gólfinu frammi við
gluggann, og í hitt skiptið lyfti
hann upp ábreiðunni á rúminu.
Það var kominn skrítinn glampi
í augu Crawfords. Hann læddist
þegjandi yfir gólfið og nam stað-
ar við hliðina á Brown. Andlit
blindu Mary var enn fölt og eins
og á múmíu. Hún sat með mjóar
og tærðar hendurnar í fanginu.
Allt í einu dregur Crawford
upp skammbyssu og miðar henni
á andlitið á gömlu konunni. En
enga breytingu er á Mary að sjá
við þetta. Crawford hikaði. Gat
það verið að honum skjátlaðist?
Hann færði skammbyssuna enn
nær andlitinu.
— Afsakaðu mig. sagði hann
hátíðlega við Brown. — Ég skal
skýra þetta fyrir þér á eftir.
Eina sekúndu var allt hljótt,
en svo tók Mary báðum höndum
fyrir andlitið og æpti: — Nei, þér
getið ekki gert það. Eins og eld-
ing spratt hún upp af stólnum —
án þess að hirða um hvíta staf-
inn — og út í bifreiðina. Hún var
að leita að „startaranum" á biln-
um er þeir réðust á hana, og hún
barðist eins og villidýr meðan
þeir voru að setja á hana hand-
járnin. Crawford sleit af henni
höfuðklútinn, og nú sást fallega
hárið á — Doru Benton!
ÞAÐ var ilmvatnið, sem varð
henni að falli, sagði Crawford er
þeir félagarnir sátu saman yfir
ölglasi á eftir. — Ég tók eftir að
i'murinn kom ekki aðeins frá
kjólnum á stólbakinu heldur líka
frá Mary sjálfri — og af kodd-
anum, þegar ég lyfti ábreiðunni
af rúminu. Og við gluggann fann
ég nokkrar langar neglur, sem
hún hafði klippt af sér. Svo að
þá datt mér í hug að reyna,
hvernig hún brygðist við er ég
miðaði skammbyssunni.
— Það verður þá Mary gamla,
sem við finnum i pyttinum á
morgun, sagði Brown daufur í
dálkinn. — Skartgripina og pen-
ingana hafa aðstoðarmenn mín-
ir grafið upp úr sorphaugnum fyr-
ir utan kofann. Dora hafði undir-
búið allt vel. Hún hafði sýknt og
heilagt brotið heilann um, hvern-
ig hún ætti a.ð sleppa úr prísund-
inni í Roseville án þess að þurfa
að sleppa tilkalli til peninganna
og skartgripanna frá Benton. Og
loks fann hún úrræðið, þar sem
Mary var — hún var ágætt fórn-
arlamb. Enginn mundi sakna
Mary, og hún gæti haldið áfram
að leika hlutverk hennar þangað
til hvarf Doru Benton væri fallið
í gleymsku. Og þegar hún hypj-
aði sig á burt mundi engan gruna,
að hún hefði sex hundruð þúsund
króna virði í pinklinum sínum.
— Mér þykir þetta leitt vegna
Bentons, sagði hann. — Or því að
NÝTT MET? — Ökugikkurinn Donald
Campell, sem er methafi í hraðsigl-
ingum, er kominn til Bandaríkjanna
og hyggst bæta met sitt þar. — Hér
sést hann vera að kveðja konuna sína
í London.
SIGRAÐUR HLAUPARI.
Enski hlaupagikkurinn Gordon Pirie
hefir aldrei þessu vant verið sigraður,
en ekki í hlaupi heldur í ást. Hann
ætlar að fara að giftast, og konuefnið
er líka hlaupari — Shirley Hampton,
sem setti heimsmet í hlaupi 1952.
Nýjasta flónska í skótísku er sú að
mála andlit á táleðrið á skónum. Þess-
ir skór, sem eru gerðir í Diisseldorf,
fengu verðlaun á sýningu í Bologna
í Ítalíu.
svona er gæti ég vei hugsað mér
að það væri blóð Doru í blettun-
um á gólfinu hjá honum. En
svona er lífið. Og hvað segirðu
nú um að koma í veiðina? Við
erum báðir lausir og liðugir núna.