Fálkinn - 13.04.1956, Page 12

12
FALKINN

> A# A#
MICHEILE
FRAMH ALDSSAGA
13
Celeste andmælti nokkuð, því að hún hélt
að það væri hyggilegra. „En getið þér ekki
sent þessum frænda yðar peningana í smá-
slöttum?“
Michelle hristi höfuðið. „Þá mundi hann
reiðast undir eins. Hann höfðar mál og stefnir
fólki fyrir allit. Og það yrði leiðinlegt fyrir
Lucien.“
„Vafalaust væri það leiðinlegt, fyrir mann
sem er í jafn miklu áliti,“ svaraði Celeste og
reyndi að stilla sig um að brosa. Eins og
Lucien gæti ekki kippt öðru eins smáræði
í lag á svipstundu, og kennt ágjörnum bónda
hvað lög og réttur er.
Michelle horfði á 'hana. „Ég var hrædd
um það,“ sagði hún. „Að fólk mundi fara að
tala um það, ef það fréttist.“
Celeste datt nýr hrekkur í hug, þegar hún
heyrði þessi orð. „Það væri auðvitað hræði-
legt!“ sagði hún. „Fólki í annarri eins stöðu
og Lucien — hann er í rauninni einn af
fremstu mönnum þjóðarinnar — er alltaf veitt
athygli. Smávegis hneykslismál mundi baka
honum óbætanlegt tjón. Og hann er líka svo
ærukær — og stoltur af gamla ættarnafninu
, og stöðu sinni í mannfélaginu."
„En hvað á ég að gera?“ sagði Michelle
örvæntandi.
„Við skulum hugsa málið!“ sagði Celeste.
„Látum okkur nú sjá ... það er hægt að fá
lánaða peninga .. . það er alls ekki óvenju-
legt að konur, jafnvel af tignum ættum, fái
peningalán til að borga skuldir, sem þær vilja
helst ekki láta mennina sína vita um. Það
er hægt að fara til einhvers þagmælsks manns,
sem lánar peninga.“
„Já,“ sagði Michelle glöð, „það vil ég gera.“
„En það er athugandi, að þeir heimta háa
vexti,“ sagði Celeste. „Fyrsta kastið getið
þér ekki borgað nema renturnar, frú Colbert.
En fyrr eða síðar opnar Lucien auðvitað fyrir
yður hlaupareikning í banka, sem þér getið
tekið út í án þess að gera grein fyrir til hvers
þér notið peningana, og þá getið þér borgað
skuldina. Þér eigið svo gott nafn, að yður
verður ekki skotaskuld úr að fá lán.“
Klukkutíma síðar sat Michelle í lítilli, daun-
illri kompu og beið meðan Celeste var að bera
fram erindi hennar við mann, sem hún hafði
ekki séð. Hann var kallaður herra Tachot,
en Celeste hafði sagt að hann væri mjög rík-
ur, og hefði grætt peninga sína á að lána
öðrum gegn háum rentum. En í raun réttri
var hann einn af kunnustu og alræmdustu
okrurunum í París, en þá manntegund hafði
Michelle í sakleysi sínu enga hugmynd um.
Dyrnar sem Celeste hafði farið inn um,
opnuðust allt í einu, og lítill, sköllóttur karl
kom fram. Michelle fann ósjálfrátt til við-
bjóðs og ótta þegar hún sá hann, þó að hann
heilsaði mjög hæversklega og byði henni að
koma innfyrir. Hún var rugluð og miður sin
þegar hún kom inn í skrifstofuna, en þar sat
Celeste og brosti hughreystandi til hennar.
„Þetta er allt í lagi,“ sagði Celeste. „Ég
hefi útskýrt málið fyrir honum, og þér þurfið
ekkert að gera nema að skrifa nafnið yðar á
blaðið.“
Blaðið -lá á borðinu, og Michelle tók við þvi
þegar maðurinn rétti henni það, og nú reyndi
hún að lesa hvað á því stóð, en botnaði lítið
I því, annað en það að hún fengi lánaða 200.
000 franka gegn 15 af hundraði í vexti og að
lánið skyldi endurgreiðast eða framlengjast
eftir einn mánuð. Þegar hún reyndi að stynja
því upp, að hún mundi ekki hafa neina peninga
eftir einn mánuð, sagði Celeste að það gerði
ekkert til, en að hún yrði aðeins oð koma
hingað eftir mánuð og undirskrifa nýtt
skuldabréf. Það væri svo einfalt mál.
Og svo skrifaði hún undir og maðurinn
tók fram hrúgu af seðlum úr peningaskáp í
veggnum, og taldi handa henni. Hún taldi
sjálf peningana á eftir. Hún var alltaf athugul
á peninga — Jean frændi hafði kennt henni
það.
„Ekki veit ég hvernig ég get þakkað yður
þetta!“ sagði hún við Celeste er þær voru
komnar út á götuna.
„Minnist þér ekki á það, — það er ekkert
að þakka!“ svaraði Celeste, og það var fylli-
lega sannleikanum samkvæmt. „En gleymið
nú ekki — eftir einn mánuð frá deginum í dag,
og á sama tíma! Ef ekki stendur allt í pallinn,
getur Tachot verið illskeyttur.“
„Ég skal skrifa það í dagbókina mína,“
sagði Michelle.“
Þetta var heitur og fagur sumardagur, og
Celeste stakk upp á að þær skyldu fara í
dansskólann í dag. En Michelle sagðist vilja
fara heim — hún ætlaði að skrifa frænda
sínum og koma bréfinu í póst, og um kvöld-
ið ætlaði hún að hitta Michaei.
„Þér eruð oft með Michael?“ spurði Celeste.
„Já, núna, meðan Lúcien er ekki heima.
Michael lofaði að líta eftir mér meðan Luci-
en væri í ferðinni. Ég þekki svo fátt fólk
ennþá ... ég þekkti ekki einu sinni yður,
frú Marteau, þegar hann Lucien fór.“
„Góða mín, við skulum fljótiega bæta úr
því!“ sagði Celeste. „Ég ætla að hafa ofur-
lítið samkvæmi annað kvöld. Viljið þér
koma?“
Michelle tók boðinu með þökkum, en var
þó um og ó. Hvernig átti hún að haga sér
innan um allt þetta fólk? Ætli því fyndist
hún ekki vera búraleg og heimsk? Hún ætl-
aði að spyrja Michael ráða í kvöld.
Þegar hún kom 'heim biðu hennar tvö bréf
eins og daginn áður. Annað var frá Lucien og
hún varð undurglöð er hún sá það. Utaná-
skriftina á hinu bréfinu gat hún ekki þekkt,
en það var stimplað í París. Hún fór upp í
herbergið sitt með bæði bréfin og ætlaði að
lesa þau áður en hún færi að skrifa Jean
frænda. Hún hafði farið inn í pósthús á heim-
leiðinni og sent peningana í póstávísun.
Hún opnaði ókunna bréfið fyrst, í þetta
skitpið. Þegar hún leit á undirskriftina föln-
aði hún og fannst hjartað í sér ætla að hætta
að slá. Hún las bréfið:
„Kæra systir! — Þú verður vonandi eldá
hissa þó að þú heyrir að ég sé í París?
Þegar maður hefir eignast svona fína
ættingfa, finnst mér ekki nema sjálfsagt
að heimsækja þá, en af þvi að ég veit
ekki hvenær þú ert hélst heima, skrifa
ég á undan mér, til að láta þig vita, að
ég ætla að heimsækja þig á föstudags-
kvöldið. Ég er nú ekki beinlínis vel til
fara, svo að kannske er ekki vert að ég
berji að dyrum hjá þér, en þú getur st.að-
ið við liliðið i norðvesturhor ninu i garð-
inum — þar er svo sjáldan fólk — og
biðið þar eftir mér klukkan átta. Nú er
Albert kominn i klandur aftur, en það get-
um við talað betur um þegar við hittumst.
Ef þú ert forfölluð á föstudag þá kem ég
á laugardag, en liitti ég þig ekki þá, verð
ég að koma upp í liöllina svona eins og
ég er. Þinn einlægur bróðir. J ule s
Nú var drepið á dyrnar. Michelle faldi
bréfið og svaraði: „Kom inn!“
Það var frú Grotier sjálf, sem kom inn með
kaffi á bakka. „Ég heyrði að frúin var komin
heim,“ sagði hún. „Hér er kaffið frúarinnar
og miðdegisblöðin. Garðyrkjumaðurinn hefir
beðið mig að skila til frúarinnar, að hún skuli
varast að vera ein á gangi í garðinum á kvöld-
in. Það hefir sést til einhvers grunsamlegs
manns, sem er að laumast þar um, núna
undanfarin kvöld, og garðyrkjumaðurinn
heldur, að þetta sé bófi, sem lögreglan í París
er að leita að. Það stendur víst eitthvað um
það þarna í blöðunum.“
„Þakka yður fyrir, frú Grotier!“ sagði
Michelle.
Frúin horfði mjög í'hugandi á hana. Það
var eitthvað ískyggilegt, fasið á henni í dag.
Eins og hún hefði vonda samvisku. Frú
Grotier hugsaði margt þegar hún fór niður,
og komst að hinum einkennilegustu niður-
stöðum.
Michelle drakk kaffið án þess að opna bréf-
ið frá Lucien. Henni fannst líkast og hún hefði
orðið föst í gildru og gæti ekki losnað. Hún
varð að tala við Jules, annars mundi hann
koma öllu í uppnám — hún þekkti hvernig
hann var. En hvernig átti hún að komast að
þessu 'hliði? I
Loks tók hún bréf Luciens og opnaði það,
og sem snöggvast fór unaðsleg öryggiskennd
um hana. En undir eins og henni varð litið
á bréfið frá Jules, sem lá á borðinu, féllst
henni hugur aftur.
Hún tók eitt dagblaðið, eins og í leiðslu
og fór að líta í það. Lucien hafði sagt henni
að hún yrði að lesa blöðin á hverjum degi
— það var einn liðurinn í menntun hennar
— og til þessa hafði hún ekki vanrækt það.
En nú var henni gersamlega ómögulegt að
hafa hugann við það, sem hún var að lesa
um stjórnarkreppur, slys og deilur milli aust-
urs og vesturs, — hún gat ekki einu sinni
haft hugann við tískudálkana og slúðursög-
urnar. Allt í einu rak hún augun í dálítið á