Fálkinn - 13.04.1956, Blaðsíða 13
FÁLKINN
13
öftustu síðu. Henni fannst hjartað hætta að
slá.
Þetta var léleg mynd af kornungum manni,
en þó ekki svo léleg að hún gæti ekki þekkt
manninn. Það var Albert, eldri bróðir hennar.
„Lögreglan leitar hans!“ stóð yfir mynd-
inni, og titrandi af angist las hún að Albert
Chamous, innbrotsþjófur, sem lögreglan
hefði handtekið fyrir viku, er hann var að
brjótast inn í hús, hefði strokið úr fangelsinu
og léki nú lausum hala. Það var talið líklegast,
að hann færi huldu höfði einhvers staðar ná-
lægt Versailles. Svo kom lýsing á glæpa-
manninum og skrá um innbrotin, sem hann
hefði framið. Þegar hann var tekinn höndum
var hann að fremja innbrot í flugvélasmiðjur
Colberts. Lögreglan taldi, að það mundu ekki
hafa verið peningar, sem hann var að ásæl-
ast, heldur muni hann hafa verið að reyna
að komast yfir teikningar að nýrri flugvél,
sem lí'klegt þætti að útlent ríki mundi vilja
ná í.
Colbertsmiðjurnar! Fyrir viku! Sama dag-
inn sem Lucien fór! Hann hafði þá ekki frétt
um innbrotið. Annars mundi hann undir eins
hafa séð, að þetta var bróðir hennar. Chatou
var reyndar ekki sjaldgæft nafn, en ... Hún
leit aftur í blaðið. Þar stóð Chamous. Það
hlaut að vera prentvilla. Til allrar hamingju
var prentvilla þarna, annars . . .
Það fór ískaldur hrollur um hana, er hún
hugleiddi þetta. Hugsum okkur að Michael
hefði séð greinina!
Michael! Og hún átti að vera með honum
í kvöld.
Þegar hún náði loksins í hann, eftir að
hafa hringt hvað eftir annað, og sagt honum
að hún væri þreytt og treysti sér ekki til
að fara út í kvöld, var klukkan orðin yfir
sex. Michael hafði orðið dálítið hissa og hafði
spurt hvort hún ætlaði að verða með Celeste,
en hún hafði svarað, að hún ætti ekki að
hitta hana fyrr en annað kvöld.
,,Þá sjáumst við ekki fyrr en á sunnudag-
inn,“ hafði Michael sagt, ,,en þá neita ég að
taka við afboði, Michelle. Þá síma ég til Luci-
ens og segi, að ég ráði ekkert við þig!“
Hún hafði hlegið að þessu, en þegar Mic-
hael hafði slitið sambandinu, stóð hann kyrr
um stund og hugsaði sig um. Nú hafði hann
ekkert að gera í kvöld, — og auk þess hafði
hann hlakkað til að hitta Michelle. Honum
fannst allt í einu, að veröldin væri svo öm-
urleg og innantóm, — að dagurinn hefði tap-
að allri fegurð, úr þvi að hann fékk ekki að
hitta hana.
En meðan hann var í þessum hugleiðingum
hringdi kunningi hans til hans, og stakk upp
á, að þeir skyldu borða miðdegisverð saman.
Þegar þeir hittust, sagði þessi vinur hans:
„Celeste Marteau er sjálfsagt komin í pen-
ingavandræði aftur, eftir að það fór út um
þúfur hjá henni að ná í Colbert."
„Jæja,“ sagði Michael annars hugar.
„Ég sá hana með eigin augum — hún fór
til Tachot í dag. Hún sá mig ekki, og mér
þótti það leitt. Mig hefði langað til að vera
kynntur þessari töfrandi ungu stúlku, sem
var með henni.“
Michael hrökk við. Hann vissi að Michelle
hafði verið með Celeste um daginn. „Hvernig
leit þessi töfrandi, unga mær út?“ spurði
hann.
Vinur hans lýsti henni með mikilli hrifn-
ingu, og það var enginn vafi á, að það var
Michelle, sem hann var að lýsa. Dagurinn var
farinn í hundana fyrir Michael, og hann fór
snemma heim. Þegar heim kom settist hann
við að skrifa Lucien. „Ég vil ekki gera þig
órólegan að óþörfu,“ skrifaði hann, „en ég
held að þú ættir að koma heim sem allra
fyrst. Það er eins konar skólastelpuæði, sem
hefir gripið Michelle; hún er svo hrifin af
Celeste Marteau, og ég þekki Celeste svo vel,
að ég veit að hún hefir ekki fyrirgefið að þú
hafnaðir henni, og ég veit líka, að hún notar
sér kunningsskap við aðra í eiginhagsmuna-
skyni og svífist þá einskis. Michelle er svo
saklaus — Celeste gæti tælt hana út í allan
fjandann, og hefði líklega gaman af því, til
þess að geta hefnt sín á þér. f dag frétti ég
að Celeste hefði verið hjá okraranum Tachot,
og að því er ég best veit var Michelle með
henni . . .“
Michelle hafði enga hugmynd um, að það
sem hann var að segja frá, var það hættu-
minnsta af því, sem fyrir hana hafði komið
þennan dag.
Michelle stóð við hliðið rétt fyrir klukkan
átta. Það hafði valdið henni miklum heila-
brotum hvernig ‘hún ætti að komast þangað.
Loks hafði hún farið af stað undir eins og
hún hafði lokið við að borða, og gengið kring-
um garðinn að hliðinu utanverðu, en ekki
gegnum hann. Þetta var talsvert langur gang-
ur og hún var móð og rjóð þegar hún kom
að hliðinu, og hrædd um að koma of seint.
Hún hafði ekki hugmynd um, að önnur mann-
eskja gekk í humátt á eftir henni alla leiðina.
Jules var hvergi að sjá, og henni gafst
tími til að kasta mæðinni áður en hún sá
til hans, langt niðri á veginum. Hann kom
rólandi með hendurnar í buxnavösunum og
derhúfuna á skakk, og henni varð órótt af
blygðun, þegar hún hugsaði til þess, hvílíkt
hneyksli það hefði vakið, ef þessi róni hefði
barið að dyrum og spurt eftir henni.
Nú sá hann hana og veifaði. Manneskjan
sem hafði veitt Michelle eftirför, dró sig í
hlé bak við tré, og Jules hafði ekki tekið eftir
henni.
Michelle gekk á móti honum, því að henni
fannst tryggara að hitta hann spölkorn frá
hliðinu. „Halló, systir!“ sagði hann glaðlpga.
„Mikið skratti ertu orðin fín!“ Hann stansaði
og virti hana fyrir sér. „Hm! Mér hefði aldrei
dottið í hug, að þú gætir orðið svona myndar-
leg. Þessi Colbert hefir glöggt auga, það verð
ég að segja.“
„Hvað ert þú að erinda hérna í París?“
sagði Michelle stutt.
„Æ, góða systir, þykir þér ekki gaman að
sjá mig?“ sagði hann og glotti. „Ég hélt að
þú yrðir ofsaglöð."
„Vertu ekki að neinu bulli!“ sagði Michelle.
Hann yppti öxlum. „Það er ekki hægt að
segja að þú sért alúðleg.“
„Ég man ekki til að þú hafir verið alúðlegur
við mig,“ svaraði Michelle og reyndi að byrsta
sig, en í raun réttri var hún svo hrædd, að
hún varð að kreppa hnefana til að láta hann
ekki sjá að hún skalf.
„Þú skilur liklega," sagði Jules, „að þegar
maður hefir eignast fína ættingja, verður
maður að sinna þeim eitthvað. Ég hélt að þú
ætlaðir að kynna mig manninum þínum —
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og IVj:—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSvrent.
Vel búinn undir
fcrðina.