Fálkinn - 20.04.1956, Side 6

6
FÁLKINN
STUTT FRAMHALDSSAGA
„Þcir tóka bnrnlð mitt' t9tt
-----------------------------eftir Karin Juel
4
KVÍÐI TONIS.
Þegar luin hugsaði til Tonis eins
og hann var núna, glaður, opinskár
og sjálfstæður, átti hún hágt með að
gera sér grein fyrir að þetta væri
sami feimni og hræddi snáðinn, sem
hún og Franz sóttu á barnahælið fyrir
nokkrum árum. Hún mundi enn eftir-
væntinguna, er þau sátu þar á hælinu
og biðu. Hún skildi að eflirvæntingin
var miklu meiri hjá henni en hjá
Franz.
Þau áttu að fá dreng og gátu valið
um tvo. Sá fyrri kom lilaupandi inn
í stofuna, það var auðséð hann hann
var frakkur og ófeiminn. Þlann var
varla kominn inn úr dyrunum fyrr
en hann hljóp frá fóstrunni og til
Franz og skreið upp á lmén á honum.
Hann var siblaðrandi og I'ranz var
auðsjáanlega hrifinn.
En bak við fóstruna sáu þau kvíða-
fullt andlit gægjast fram. Hún brosti
og sagði: — Komdu bara, Toni —
vertu ekki hræddur. Komdu inn og
heilsaðu!
En það hreif ekki.
— Hann er miklu óframfærnari,
þessi, sagði fóstran mjúkt, — ekkert
likur honum Hans. En það er ekki
okkur að kenna, því að við höfum gert
allt sem við höfum getað til þess að
gera hann kumpánlegan. Hann var
svona þegar við tókum við honum.
— Kannske það gangi betur ef ég
fæ að vera ein með honum? Inga
horfði á fóstruna. — Ég get að
minnsta kosti reynt.
Þegar fóstran var farin liorfði Inga
lengi á Toni. Hún tók upp öskju með
karamellum og lét thann sjá. — Viltu
smakka á? sagði hún.
En barnið hristi höfuðið.
Hans og Franz skemmtu sér vel í
hinu horninu. Hans sagði honum frá
leikföngunum sinum, þegar Inga leit
til þeirra sat Hans klofvega á hnénu
á lionum.
Hún brosti og hélt áfram að horfa
á Toni. — Af hverju ertu hræddur
við mig, Toni? sagði hún. — Þú þarft
ekki að vera hræddur við mig.
Hún rétti fram liöndina og dró
hann að sér. Og hún vissi að þessa
•stundina átti hún i baráttu við sjálfa
sig. Hvorn þessara tveggja?
Frá sjónarmiði Franz var valið
auðvelt. Hans var einmitt af þeirri
gerð, sem allir feður eru hreyknir af.
Röskur strákur. En þau höfðu komið
sér saman um, að hún fengi að ráða
valinu. Og í hjarta sínu hafði hún
þegar valið. Það var Toni, seni var
á milli þeirra er þau fóru af barna-
hælinu. Franz átti bágt með að skilja,
hvers vegna hún hafði valið svona,
en hann minnist ekkert á það við
hana.
Það tók talsverðan tíma að vinna
bug á feimni og kvíða Tonis. Á hótel-
inu sem þau gistu í hnipraði hann
sig sarnan af hræðslu, undir eins og
Franz kom nærri honum. Hann var
að vísu ekki eins hræddur við Ingu,
en efnilegt var þetta ekki.
Þegar þau voru komin aftur til
Bayern og Franz var farinn á víg-
stöðvarnar á ný, gerðist nokkuð sem
olli henni kvíða. Ilún hafði gengið
frá herberginu, sem hún ætlaði Toni.
Þar var lítið rúm, púlt og skápur til
að geyma leikföngin lians í. Þegar
Iiann var að skoða þetta í fyrsta skipti,
virtist liann ánægður og glaður. Svo
vildi svo til að hann opnaði einn
klæðaslcápinn, þar hékk hermanna-
búningur af Franz. Þá fölnaði litla
andlitið af hræðslu og Toni liljóp á
burt í ofboði.
Hún var lengi að fá hann til að ró-
ast aftur. Ef hann heyrði óvenjulegt,
livellt 'hljóð hrökk hann í kuðung,
en hann grét aldrei. Og Inga tók
cftir að hann var alltaf hræddur við
eitthvað, jafnvel þegar hann svaf.
Hættur og skelfing voru i draumunum
hans. Hvað hafði komið fyrir þetta
barn, áður en það kom á hælið?
Drengurinn hlaut að hafa orðið fyrir
þrælslegri meðferð. Á hljóðum and-
vökunóttum var hún að hrjóta heil-
ann um hvernig Franz liði núna og
hvernig hún ætti að losa Toni við
hræðslukenndina, sem lá eins og farg
á honum.
Einn daginn varð henni ljóst, að
eitt hræddist Toni meira en allt ann-
að: Hermannabúninga — þýska her-
mannabúninga! Þessi staðreynd vakti
örvæntingarhroll i henni, en hjá
henni varð ekki komist. Þetta var
svona. Það var þess vegna, sem hann
var svo hræddur við Franz.
VÖRN INGU.
Þegar Inga Hartl stóð upp i rétt-
inum daginn eftir, til að verja móður-
kröfu sína, var hún róleg og styrk.
Dr. Miiller, málflytjandi hennar,
stjórnaði vitnaleiðslunni. Inga sagði
frá erfiðleikunum, sem hún átti í með
drenginn fyrst í stað, um kvíðann
og hræðsluna, sem hann gat ekki sigr-
ast á. Og hún hafði aldrei séð hann
gráta. Ekki fyrr en ...
— ... það var daginn sem bréfið
kom, sagði hún lágt, — tilkynningin
um að mannsins mín væri saknað og
að hann væri sennilega fallinn. Við
höfðum einmitt setið við að skrifa
honum, Toni og ég. Toni spurði mig
hvort ég héldi að pabbi mundi svara
því, sem hann hefði skrifað. Og þá
gat ég ekki staðist mátið. Þá sá hann
mig gráta í fyrsta sinn, og svo fór
liann að gráta líka. Upp frá því grét
hann eins og önnur börn gera, þegar
eitthvað amar að þeim og þau verða
fyrir mótlæti.
— Heyrið þér, frú Hartl, þér hafið
sagt að drengurinn hafi verið sérstak-
lega hræddur við einkennisbúninga,
sagði dómarinn. — Af hverju haldið
þér að það geti stafað?
Inga þagði og hún var þakklát fyrir
að málflytjandi hennar svaraði: —
Herra dómari, sagði hann alvarlegur.
— I ævi drengsins er kafli, sem við
vitum í rauninni ekkert um — tím-
inn sem leið fram til þes að hann
komst á barnahælið. Hann getur hafa
horft upp á einhver hermdarverk,
orrustu og eyðileggingu, eftir að liann
var tekinn frá móður sinni — og
einmitt af hálfu manna, sem voru í
svona einkennisbúningum.
Dómarinn kinkaði kolli. — Haldið
þér áfram, dr. Múller!
— Þér áttuð heima í liinum þýska
liluta Tékkóslóvakíu, var ekki svo,
frú Hartl? Og barnið hjá yður? Þér
urðuð að flýja þaðan. Hvenær var
það?
— Þegar rússneski herinn kom.
— Og hvernig fór um heimilið og
eigurnar?
— Ég gat ekki haft með mér nema
það sem ég gat borið.
— Þér fóruð gangandi með dreng-
inn nærri því þrjú hundruð kílómetra,
að þýsku víglínunni. Hvernig gátuð
þér haldið í ykkur lífinu á því ferða-
lagi?
— Ég vann fyrir matnum, á bæj-
unum, í vegavinnu og annarri vinnu
sem var að fá. Á einhverju varð mað-
ur að lifa.
— Mig langar að spyrja yður einn-
ar spurningar, frú Hartl. Á þessari
löngu leið hittuð þér sveitakonu, sem
bauðst til að taka drenginn af yður.
Hún sagði að þér gætuð sótt hann
þegar þér hefuð fengið einhvern
samastað?
— iÞað er rétt. Hún bauð mér það.
— En þér neituðuð boðinu. Hvers
vegna?
— Vegna þess að drengurinn hefði
tekið sér nærri ef ég hefði yfirgefið
hann.
— Þér voruð 61 dag i þessu ferða-
lagi. Áttuð þér nokkurn stað vísan,
sem þér gætuð farið á? Ættingja eða
kunningja?
— Nei.
— Og svo lentuð þér af tilviljun i
Bayern, þar sem þér eigið heima núna
— peningalaus og áttuð engan að.
Hvernig koniust þér af?
— Ég var svo heppin að fá atvinnu.
— Og hve lengi voruð þér ein?
Ilvað leið langur tími þangað til þér
fréttuð að maðurinn yðar væri á lifi?
— Fimm ár. Þá fékk ég bréf frá
honum frá Rússlandi. Hann var veik-
ur og stóð til að senda hann heim.
— Og allan þennan tíma unnuð þér
fyrir barninu, gáfuð því fæði og kheði,
komuð því i skóla og voruð því eins
og móðir. 1 meira en fimm ár — alein.
— Drengurinn fékk allt sem hann
þurfti.
— Þakka yður fyrir, frú Ilartl. Þér
megið setjast.
En ‘hún stóð kyrr í sömu sporum,
með höfuðið niður á bringu. Svo leit
hún hægt og hægt upp til dómarans
og horfði á liann. — Ég er ekki nema
fósturmóðir Tonis, sagði hún hreim-
lausum rómi, — en ég hefi elskað
hann og elska hann enn — meira cn
nokkuð annað í veröklinni.
Dauðaþögn varð um stund. Svo
lieyrðist lágt pískur um salinn, og
dómarinn ræskti sig og tók til máls
og sneri sér að konunum tveimur,
sem háðar voru í þungum þönkum.
— Frú Slavko, ■— frú Hartl!
Þær litu báðar upp er þær heyrðu
nöfn sin nefnd.
— Mig langar til að beina eftirtekt
ykkar að nokkrum atriðum. Barn er
ekki eign móðurinnar. Það er eign
guðs og sjálfs sín. Við sem hérna
sitjum eigum að gegna því hlutverki,
að stuðla að því sem drengnum er
fyrir bestu -— um þetta verðum við
að hugsa, fyrst og fremst. Hvar hefir
drengurinn besta möguleika á að eign-
ast gæfuríka framtíð? Við verðum
einnig að taka tillit til óska hans
sjálfs, liann er orðinn nógu þroskað-
ur til þess. En liann liefir aldrei talað
við hina réttu móður sína. Hann verð-
ur að fá tækifæri til þess. Hann verð-
ur að fá að kynnast henni, án trufl-
andi álirifa utan frá, eða nokkurs á-
róðurs.
Nú sneri dómarinn sér til Sonju
Slavko: — Og þér, frú Slavko verðið
nú þegar að gera yður Ijóst, að dreng-
urinn er ekki litla barnið, sem þér
misstuð forðum, lieldur ung sjálfstæð
manneskja.
Þess vegna liefir rétturinn ákveðið,
að drengurinn og móðir hans fái að
vera saman um stund, við aðstæður,
sem teljast megi örifggar. Og þegar
þeirri samveru er lokið, fær drengur-
inn að láta álit sitt i Ijós. Að svo
búnu mun rétturinn taka endanlega
ákvörðun i málinu. Réttarhöldunum
er hér með lokið um sinn.
MÓÐIR OG SONUR HITTAST.
Smátt og smátt fór Sonja Slavko
að gera sér skiljanlegt, að þó að tim-
inn hefði staðið kyrr öll þau ár sem
hún beið og þráði, þá hafði hann færst
úr stað samt. Og litla barnið hennar
hafði færst úr stað með honum, það
liafði vaxið og þroskast og var orðið
hugsandi vera og sjálfstætt „ég“.
Þegar hún fór út úr réttarsalnum
VAKNA ÞÚ! — Ungfrú Jennifer Hall-
is tók þátt í reiðkeppni í Teddington
í Englandi fyrir skömmu, en meðan
hún beið eftir að röðin kæmi að henni
fleygði hún sér á grasið til að hvíla
sig. Þegar kom að henni gekk hest-
urinn hennar til hennar og kyssti
hana. Það var líkast og hann væri
að láta hana vita af tímanum.