Fálkinn - 20.04.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
HÆTTULEGUR
NÁGRANNI
ARGIT ýtti saumakörf-
unni sinni frá sér og
stundi. Hún var hund-
leið á að stoppa í sokka, en Pétur
var mesti afreksmaður hvað það
snerti að koma tám og hælum
gegnum sokkaplöggin sin. Það lá
við að hún væri gröm honum í
dag, en þó vissi hún með sjálfri
sér að það var kjánalegt og frá-
leitt.
Pétur var yngri meðeigandinn
í málaflutningsstofu Jensen &
Aas, og Margit hafði verið gift
honum í tólf ár. Þau áttu tíu ára
gamla dóttur, sem Metta hét, en
hún var í heimsókn hjá bekkjar-
systur sinni núna í leyfinu.
Þetta var síðdegis á laugardegi
og Pétur notaði frístundina til
þess að vinna í garðinum. Margit
þóttist nokkurn veginn viss um að
nágrannafrúin, hin fríða og ung-
lega ekkja, frú Werner, mundi
líka vera að vinna í sínum garði
og mundi vera að tala við Pétur
eins og hún var vön. Vitanlega
átti Pétur enga sök á því, að hann
var laglegur og heillandi, en samt
var nú viðkunnanlegra að hann,
giftur maðurinn, hefði einhvern
hemil á því, ihve mikið hann skipti
sér af öðrum en konunni sinni.
Margit varð að játa það fyrir
sjálfri sér að frú Werner var bæði
lagleg og bar sig vel. Hún var
heillandi, jafnvel þó að hún væri
í síðum buxum, há og spengileg.
Margit var þybbnari og þorði
aldrei að sýna sig nema í
pilsi. Hún var orðin 42 ára og
það var orðinn vani hjá henni
að skoða sig í spegli til að gá að
hvort hún sæi ekki grá hár. En
spegilmyndin hafði sefandi áhrif
á hana. Hún hélt sér vel.
Hve gömul skyldi hún frú
Werner annars vera? Rúmlega
þrítug, líklega? Það var erfitt að
giska á aldur kvenna, sem voru
með hennar sniði. Hún hirti vel
á sér andlitið og vandaði til farð-
ans, svo að fátt var til að byggja
ágiskanir á.
Margit leit á klukkuna. Það var
kominn kaffitími. Ágætt, þá
mundu ekki verða lengri samræð-
ur hjá Pétri og frú Werner í dag.
Það sauð á katlinum þegar
Pétur kom inn úr garðinum. —
Hér er ég, gamla mín! kallaði
hann glaðlega. — Maður verður
aldrei eins þyrstur í kaffi og þeg-
ar maður er að pæla garð.
Margit varð undir eins ergileg
yfir þessu gælunafni hans —
„gamla mín“.
— Jæja, hvað hafði frú Werner
á samviskunni í dag? Ég sá að
þið töluðuð lengi saman þarna
úti.
— Það var nú sitt af hverju.
Hún er skrambi viðræðugóð og
skemmtileg þegar maður fer að
kynnast henni. Hún hefir ferð-
ast ósköpin öll, og er ótrúlega vel
að sér í garðyrkju. Hún veit allt
sem maður þarf að vita um blóm
og trjágróður.
— Er það satt?
Þótt Margit væri öll af vilja
gerð gat hún ekki stillt sig um að
vera kaldranaleg í málrómnum.
Pétur leit á hana. — Já, er það
ekki skrítið, að svona kona eins
og frú Werner . . .
— Hvað áttu við með „svona
kona“?
— Svona fíngerð og falleg,
og ...
— Já, hún er fíngerð og falleg
.. . þér finnst það víst.
Margit horfði niður á gólfið er
hún sagði þetta.
— Jú, í augum þeirra, sem
gangast fyrir þeirri tegund fríð-
leika, þá ...
Hann dró seiminn og reyndi að
láta sem minnst á hrifningu bera.
Hann er klókur, hugsaði Margit
með sér. — Og ég sem hélt að þú
dáðist að henni, sagði hún svo.
— Hún er alveg eins og þið karl-
mennirnir viljið hafa kvenfólkið.
Þið dáist alltaf af yfirborðinu, ef
það er nógu fágað, en kærið ykk-
ur kollótta um hvað undir bjórn-
um er. Og það kemur sér víst
yfirleitt vel fyrir kvenfólkið, eða
að minnsta kosti sumt af því.
Margit fann sjálf að þetta voru
fánýt orð, en gremjan hafði bor-
ið hana ofurliði.
Pétur horfði á hana um stund
áður en hann svaraði: — Þú ferð
vill vega núna, góða mín. Frú
Werner er skemmtilegur ná-
granni. Ég hélt að þér félli vel
við hana.
— Það er vafalaust ek-kert út
á hana að setja, góði minn, og ég
hefi ekkert á móti henni sem ná-
granna eða að kynnast henni, en
þar með er ekki sagt, að ég kæri
mig um að fá hana í vinahópinn.
En það er prýði að henni hvar
sem hún er.
— Það er gott að heyra að þér
er ekki í nöp við hana, sagði Pét-
ur, — því að hún hefir boðið okk-
ur heim í kvöld. Hana langar til
að sýna okkur sérstaklega vand-
að postulín, sem hún á.
— Nei, heyrðu nú Pétur! Mig
langar ekki vitund til að fara að
heiman í kvöld. Ég hefi höfuð-
verk. Tókstu þessu boði?
— Já, vitanlega gerði ég það.
En settu það ekki fyrir þig. Hún
lofaði mér að ég skyldi fá nokkra
góða afleggjara líka, svo að það
er best að ég skreppi snöggvast
til hennar og sæki þá, og segi
henni að við getum ekki komið.
Margit sat kyrr og horfði í
gaupnir sér um stund, eftir að
hún hafði heyrt að hurðinni var
skellt. Svo stóð hún hægt upp
og fór að bera kaffibollana út af
borðinu. Hvað var eiginlega að
henni? Henni fannst einhvern
veginn að hún væri höfð útund-
an, síðan fallega frúin fluttist inn
í húsið þarna við hliðina. Mikil
flónska var það annars, að láta
svona. Ekki gat hún áfellst Pétur
fyrir að kvenfólkið leist vel á
hann. Það var engin nýlunda að
kvenfókið hrifist af honum, en
íram að þessu hafði honum tekist
að láta ekki kveikja í sér. Var
það ást hennar sjálfrar á honum,
sem gerði hana svona viðkvæma?
I-Iún gat eiginlega ekki fengið sig
til að trúa því heldur, því að hún
hafði aldrei tekið þctta nærri sér
áður, þegar aðrar konur voru að
gefa Pétri undir fótinn. Nei, þetta
var eitthvað nýtt — það var eitt-
hvað annað með frú Werner en
allar hinar. — Hún var ekki í
vafa um það.
Það var ekki um að villast að
að Pétur dáðist að nágrannanum
cg gerði sér far um að vera sem
skemmtilegastur þegar hún var
viðstödd. Honum var alltaf að
hugkvæmast eitthvað nýtt og
nýtt, sem hann gæti gert henni
greiða með — gera við bekk,
mála lystihúsið, pæla upp des eða
eitthvað annað. Og þegar garð-
urinn entist ekki þá var gripið
til kínverska postulínsins.
Margit var nógu hreinskilin við
sjálfa sig til að viðurkenna að
hún væri afbrýðisöm, en það
bætti ekkert úr skák. Það var
líkast eins og eitur væri að læsa
sig um hana alla og spillti fyrir
henni öllu því, sem kalla mátti
hamingju og gleði. Hún varð að
reyna að taka á því sem hún átti
til, og reka þessa vondu tilfinn-
ingu á burt. Ef hún yrði þolinmóð
og harkaði af sér yrði kannske
allt eins og áður.
YRSTI þátturinn í nýju áætl-
uninni var sá, að Margit bauð
frú Werner heim eitt kvöldið, til
þess að kynna hana fyrir móður
sinni. Hún hafði komið í heim-
sókn og ætlaði að verða nokkra