Fálkinn - 20.04.1956, Blaðsíða 12

12
FALKINN
¥
MICHELLE
* FRAMH ALDSSAGA *
14
' ^
‘ ,V<S5S^ wáSSS* .v<^* .v<!^
3
J
'í> *
fTÆT^
‘ .x<S8^ «<§>
kannske gæti hann útvegað mér góða stöðu.
Og svo verðum við að hjálpa Albert.“
„Hvar er Albert?“
„Það veit ég ekki.“ Það kom áhyggjusvipur
á Jules. „Við urðum samferða í borgina, undir
eins og við fréttum að þú hefðir gifst þessum
milljónakóngi — maður verður að nota tæki-
færið, og ekki var ástríkið á okkur svo mikið
þarna heima, að nokkur sjá eftir okkur. Ja,
þú skalt ekki hafa áhyggjur af „konunni"
hans Alberts. Hann sér fyrir henni.“
„Ef þið hafið orðið samferða hingað ...“
byrjaði Michelle.
„Já, það var einmitt það. En hann hvarf
fyrsta kvöldið, og ég hefi ekki séð hann síð-
an. Ég frétti að lögreglan hefði tekið hann,
þegar hann var að reyna að gera innbrot
hjá manninum þínum — ég skil ekki hvað
hann meinar með svoddan flónsku. Hann ætti
að vera farinn að skilja, að það er það vit-
lausasta, sem hann getur gert.“
„Ég las um það í blaðinu í dag,“ sagði
Michelle. „Sem betur fór var ættarnafnið
ekki rétt stafað.“
„Ég sá það líka,“ sagði Jules. „Þeir halda
að hann hafi verið að reyna að stela teikn-
ingum — en Albert hefir alltaf verið óvarkár,
og aldrei getað þagað yfir því, sem honum
dettur í hug. Það er þess vegna, sem hann
kemst alltaf í bölvun. Hann getur aldrei gert
neitt skynsamlegt. Hvað ætli hann hafi haft
við þessar teikningar að gera ? Það er mér
ráðgáta. Ekki þekkir hann nokkurn njósn-
ara frá erlendu ríki ...“
Þau gengu hlið yið hlið fram veginn, í átt-
ina frá hliðinu, en í skugganum frá garðin-
um læddist manneskja á eftir þeim.
„En í hvaða erindum ert þú?“ spurði
Michelle.
„Ég hefi sagt þér það. Ég ætla að kynnast
honum mági mínum. Finnst þér það nokkuð
skrítið?"
„Þú hlýtur að skilja, að Lucien og þú . . .“
„Jæja, — ertu orðin derrin strax?“
„Nei,“ svaraði Michelle úrvinda. „Ég veit
að ég er ekki nærri nógu góð handa Lucien,
en þú hlýtur að sjá það sjálfur að þú . ..“ hún
horfði á hann, „... og Lucien, eigið ekki
saman.“
„Ég viðurkenni að ég er ekki vel til fara,"
sagði Jules og lét sér hvergi bregða. „En við
erum systkin og þegar maður hugsar til
hvernig klæðaburðurinn þinn hefir breyst, þá
ætti ég að geta gert mér von um að breyta
mínum líka. Mér dettur ekki í hug að móðga
ykkur, en maðurinn þinn gæti hjálpað mér
til að koma mér á laggirnar.“
„Hvað heldur þú að ...?“
„Þú hlýtur að játa, að við Albert fengum
ekkert vegarnesti, til að leggja upp í lífs-
baráttuna," sagði Jules. „Ekkert okkar. Þú
máttir til að þræla eins og húðarklár hjá
Ohatou gamla og allir skömmuðu okkur eins
og hunda, áður en við komumst á legg. Ein-
göngu af því að hún mamma var ekki úr
sveitinni.“
„Lucien er í ferðalagi,“ sagði Michelle.
„Reyndu ekki að ljúga því að mér!“
„Það er dagsatt, Jules! Hann er í Alzír!
Hann hefir verið þar í heila viku. Hann hefir
flugvélasmiðjur þar líka, en það var eitthvað
í ólagi þar, sem hann varð að lagfæra."
Jules horfði tortrygginn á hana. „Ég get
nú komist að hvort þú ert að Ijúga að mér
eða ekki,“ sagði hann.
„Ég er engu að ljúga!“ sagði Michelle í
öngum sínum. „Hann er ekki heima! Ég veit
ekki hvenær hann kemur! Hvernig fer þetta?
Þegar hann fær að vita um að Albert . ..“
„Já, það er skrambi leiðinlegt," sagði Jules
og varð alvarlegur í málrómnum. „Mér hefði
aldrei getað dottið annað eins í hug. Þá hefði
ég ekki látið hann koma með mér. Ég borg-
aði fargjaldið fyrir hann, skilurðu. Og nú
er ég skítblankur.“
„Ég hefi enga peninga í bili,“ sagði Mic-
helle.
„Hvaða bull! Annað eins og þú hefir versl-
að síðustu dagana.“
„Maður getur verslað þó að maður hafi
ekki peninga," sagði Michelle. „Maður getur
tekið út í reikning."
„Já, það er alveg satt!“ svaraði Jules. „Þá
geturðu keypt eitthvað, sem ég get veðsett.
Gerðu það á morgun, og svo hittumst við á
eftir, og ég skal sjá um að koma því í pen-
inga. Skartgripir eru bestir.“
„En hvernig á ég . ..“
„Hvaða þvaður er þetta. Heldurðu að ég
geti ekki leyst þá út aftur, þegar ég hefi feng-
ið peningana hjá þér? Ertu alveg peninga-
laus núna?“
Hún opnaði töskuna sína. „Ég á ekki nema
þúsund franka,“ sagði hún, „og ég veit ekki
hvenær Lucien kemur aftur. Ég þarf svo-
lítið ...“
„Láttu mig fá nokkur hundruð franka! Mér
dugir það þangað til á morgun!“ sagði Jules.
„Þegar ég hefi fengið meiri peninga hjá þér
á morgun ætla ég að reyna að finna hann
Albert og sjá um að hann komist á burt, svo
að ekki verði frekari vandræði út af honum.
Ég skal kenna honum mannasiði!"
Michelle rétti honum peningana og heyrði
hann segja, að hann mundi hitta hana dag-
inn eftir á tilteknum stað í París. Hún var
hætt að geta hugsað. örvæntingin bar hana
ofurliði.
Jules varð henni samferða að hliðinu aft-
ur og sá hana 'hverfa inn um það. Áður en
þau skildu minnti hann hana á, hvar þau
ættu að hittast og sagði svo um leið og hún
fór: „Góða nótt, væna mín. Sofðu nú vel!“
Michelle nam staðar og horfði á eftir hon-
um fram veginn, en sá ekki skuggann, sem
var nokkru fjær. „Væna mín!“ Það hafði
hann aldrei sagt fyrr! Það hafði enginn sagt
nema móðir hennar og Lucien.
Hún fór til baka sömu leiðina og hún hafði
komið. Skugginn elti hana en beygði svo í
aðra átt er þau komu inn í trjágöngin.
Hún fór beint upp i herbergið sitt, sagði
að sér væri illt í 'höfðinu og langaði ekki í
mat en vildi vera ein. Frú Grotier svaraði
ekki, en horfði kuldalega á hana, en Michelle
var svo þreytt og annars hugar að hún tók
ekki eftir því.
Nú var orðið dimmt og gluggatjöldin blöktu
í kvöldgolunni. Hún tók bréf Luciens og sett-
ist með það í hendinni, eins og hún vildi
leita huggunar og fá styrk af því.
Hugarraunir hennar voru enn meiri en
ella vegna þess sem Celeste hafði sagt um
stöðu Luciens í mannfélaginu. Ef það yrði
kunnugt að bróðir hennar væri innbrots-
þjófur ... Ó, hvað átti hún að gera? Og hún
varð að láta Jules fá peninga á morgun! Hvar
átti hún að taka þá? Henni fannst ógerningur
að koma aðvífandi inn í einhverja skart-
gripaverslunina og taka út dýra skartgripi ...
Þá mundi hún eftir Tachot. Ef til vill vildi
hann lána henni meira? Hún gæti skrifað
undir annað blað. Þegar Lucien kærni heim
ætlaði hún að segja honum, að Jules hefði
heimtað peninga, og þá mundi Lucien gefa
henni nóg til að borga Tachot ...
Það var vafalaust eina úrræðið.
Hún háttaði og lagðist fyrir, en lá lengi
andvaka þangað til loksins að hún sofnaði.
Allt í einu vaknaði hún við eitthvað. Hún
settist upp í rúminu. Það var dimmt í her-
berginu og mótaði aðeins fyrir glugganum,
sem var ofurlítið ljósari en veggurinn í kring.
En i miðjum þessum ljósari fleti sá hún eitt-
hvað — dimman skugga, skuggamynd af
manni, sem var að klifra inn um gluggann.
Michelle þorði varla að draga andann en
sat grafkyr í rúminu og fannst hjartað ætla
að springa. Hún skildi hver maðurinn var —
það hlaut að vera Albert, hann hafði sést
skammt frá Versailles.
Nú var hann kominn inn og sneri bakinu
að glugganum og reyndi að átta sig. Allt í
einu féll glampi frá vasaljósi á andlitið á Mic-
helle og hún tók andann á lofti.
„Þei-þei!“ hvíslaði rödd. „Hljóðaðu ekki!
Það er ég — Albert!“
1 sömu svifum heyrðist rödd fyrir utan.
„Jú, ég sá hann klifra upp hérna einhvers
staðar — ég held inn um gluggann frúar-
innar.“ Það var garðyrkjumaðurinn.
Albert bölvaði. ,.Nú eru þeir á hælunum
á mér. Hvar get ég falið mig?“
Michelle var fljót að hugsa. Hvar gat hún
falið hann. Og svo mundi hún eftir stóra
klæðaskápnum og hljóp fram úr rúminu,
þreifaði fyrir sér í myrkrinu og fann hurð-
ina. „Hérna!“ hvíslaði hún. „Hérna — flýttu
þér!“
Eftir tvær mínútur var hún komin upp í
rúmið aftur, en þá heyrði hún fótatak fyrir
utan dyrnar. Einhver drap létt á dyrnar og
hún kallaði: „Hver er þar?“
„Það er ég, frú!“ sagði rödd frú Grotier.
„Hvað er að? Hvað viljið þér mér um miðja
nótt, frú?