Fálkinn - 20.04.1956, Blaðsíða 13

F Á L K1N N
13
Rödd Michelle var hikandi — hún var svo
óvön að Ijúga.
„Opnið þér, frú! En kveikið ljósið fyrst!“
Michelle hugsaði sig um og rak augun í
gluggann. Tjaldið blakti. Hún fór fram úr
rúminu og að glugganum. Engin för voru
á gluggakistunni og henni létti. Svo flýtti
hún sér til dyra og opnaði.
Frú Grotier var alklædd, þó að klukkan
væri hálftvö. Hún starði framhjá Michelle
inn í herbergið. Þar logaði aðeins á nátt-
lampanum.
„Hefir enginn ónáðað yður, frú?“ spurði
hún, og nú varð henni fyrst litið á andlitið
á Michelle.
„Önáðað? Nei, hver hefði átt að ónáða
mig? — Ja, þér ónáðuðuð mig vitanlega."
„Bouvin stendur á því fastar en fótunum,
að hann hafi séð mann fara inn um glugg-
ann hjá yður.“
„Mann?“ hváði Michelle.
Frú Grotier 'hafði ekki af henni augun. „Já,
frúin veit að það hefir sést til einhvers grun-
samlegs manns hérna í kring undanfarið, og
Bouvin og Caillot hafa haldið vörð á hverri
nóttu, og þeir sáu ekki betur en . ..
„Frúin hefði áreiðanlega heyrt það . . .“
heyrðist Bouvin segja fram á ganginum. „Ég
er heldur ekki alveg viss um þetta — en ég
sá ekki betur en skuggi færðist upp vegginn."
Michelle sagði það fyrsta sem henni datt
í hug. „Kannske yður hafi dreymt þetta?“
„Mja . ..“ — Rödd Bouvins var ofurlítið
sneypuleg — „ég verð að játa, að ég blundaði
svolítið — þær hafa verið erfiðar, þessar
vökunætur undanfarið. Ég hrökk við og leit
kringum mig, og sá ekki betur en að einhver
væri undir glugganum frúarinnar. Ég vildi
óska að Caillot hefði haft vörðinn þeim meg-
in. Við biðjum yður afsökunar, frú, en ...“
„Það er ekkert að biðja afsökunar á,“ sagði
Michelle. „Það er fallega gert af yður, Bouvin,
að hugsa svona vel um okkur. En ég vaknaði
ekki fyrr en barið var á dyrnar.“
„Þá hafið þér verið fljót að vakna, frú,“
sagði frú Grotier. „En getur ekki maðurinn
hafa komist inn án þess að þér tækjuð eftir,
og falið sig einhvers staðar hérna?“
Michelle vék til hliðar og svipaðist um í
herberginu. „Hér er enginn, frú, þér sjáið það
sjálf. Það hefði þurft að vera mjór maður,
sem hefði getað skriðið undir rúmið.“
Hún heyrði Bouvin hlæja úti á ganginum
og sneri sér aftur að frú Grotier. „Ég vona
að þið náið í hann seinna,“ sagði hún. „Ég
held að ég verði að fara upp í rúmið aftur,
því að mér er kalt. En það er kannske viss-
ara að þið kannið herbergin fyrir ofan og
neðan ...“
„Það skulum við gera,“ sagði Bouvin.
Hvar er dýrvö, sem veiöimaöurmn leitar að?
Frú Grotier virtist helst ekki vilja fara
út. Hún sagði ekkert, en augu hennar sögðu,
að hún tryði ekki Michelle meira en svo.
Michelle lokaði dyrunum og andvarpaði
djúpt. Hún stóð alveg kyrr og heyrði fóta-
takið fjarlægjast frammi á ganginum, en
þegar hún hlustaði betur heyrði hún að þetta
var aðeins fótatak einnar manneskju. önnur
hafði orðið eftir! Frúin stóð og beið fyrir
utan dyrnar!
Taugabyltan sem hún hafði fengið hafði
nú snúist upp í ótta, og hún var að tryllast
af skelfingu. Hún hafði ekki hugmynd um
hvað frú Grotier mundi gera, og hún var
hrædd um að glæpamaðurinn, bróðir hennar
mundi finnast og baka Lucien hneyksli.
Michelle þekkti Albert mjög lítið. Hann var
nærri því tíu árum eldri en hún, og hafði
alltaf verið prakkari og erfitt að tjónka við
hann. Þegar hún var barn hafði hún verið
lafhrædd við hann, því að hann dró hana á
hárinu og hræddi 'hana til að gera það, sem
hún hafði megnasta viðbjóð á. Hann hafði
verið svo baldinn að ómögulegt var að hafa
hann heima, en hafði ungur verið látinn vinna
hjá öðrum, en allir sem höfðu hann í vinnu
hötuðu hann og voru hræddir við hann. Mic-
helle 'hafði alla tíð verið hrædd við hann og
hatað hann. Það var ekki vottur af ást til
hans í hjarta hennar.
Hún heyrði að hann hreyfði sig inni í
skápnum og angistin ætlaði að bera hana
ofurliði. Hún læddist eins og mús að skápnum
og hvíslaði: „Hafðu hljótt! Hún er að njósna
um okkur!“
Svo gekk hún venjulegum, rólegum skref-
um að rúminu, lagðist fyrir og rétti út hönd-
ina til að slökkva á lampanum, en hætti við
það og tók bókina sem lá á náttborðinu.
Svo liðu nokkrar mínútur. Allt var hljótt.
En svo var allt í einu barið á dyrnar og hún
sagði eins og áður: „Hver er þar?“
Dyrnar opnuðust og frú Grotier kom inn.
Hún skimaði í flýti um herbergið, svo fljótt
að Michelle hefði líklega ekki tekið eftir því,
hefði hún ekki búist við því.
„Ég sá að Ijósið logaði hjá yður enn,“ sagði
frú Grotier. „Það er stundum erfitt að sofna
aftur þegar maður vaknar um miðja nótt,
svo að mér datt í hug hvort ég mætti ekki
koma með eitthvað handa yður?“
„Nei, þökk fyrir,“ sagði Michelle. „Ég ætla
að lesa dálitla stund. Lampinn logar og þá
getur Bouvin séð hvort nokkur reynir að
klifra inn um gluggann til mín. Þakka yður
fyrir hugulsemina, frú. Góða nótt!“
Frú Grotier gat illa annað gert en bjóða
góða nótt og fara.
Michelle lá með hjartslátt og fletti blaði
í bókinni við og við, án þess að hafa lesið
nokkurt orð. Hún heyrði fótatak frú Grotier
fjarlægjast. Eftir stutta stund sem henni hafði
fundist eilífðarlöng fletti hún ofan af sér yfir-
sænginni, gekk út að glugganum og leit út.
Það var aldimmt í garðinum og allt virtist
vera hljótt, en hana grunaði að það mundi
vera Calliot en ekki Bouvin, sem héldi vörð
inni á milli trjánna.
Hún fann það fremur en heyrði, að skáp-
hurðin opnaðist, og hún leit við.
„Þei-þei!“ hvíslaði hún, rétt svo að það
heyrðist.
Albert læddist yfir gólfið og nam staðar
hjá henni. Hún fann andardrátt hans við
kinnina á sér. Þau þögðu bæði. Allt í einu
datt henni nokkuð í hug. Frúin hafði komið
þarna tvívegis og í annað skiptið hafði hún
komið inn án þess að drepa á dyr. Hún flýtti
sér fram að dyrunum og sneri lyklinum, og
frúin, sem stóð frammi í dyrunum, heyrði
það.
Michelle kom til Alberts aftur.
„Ég held að hún sé ekki farin,“ hvíslaði hún.
„Hvaða hún?“
„Frú Grotier. Ráðskonan. Henni er illa
við mig.“
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Góð hugmynd,
sem gafst illa.