Fálkinn - 27.04.1956, Blaðsíða 8
8
FÁLKINN
Björgunin
EGAR Ken Holbrook gerði
sér Ijóst að „Sirius“ var að
sökkva og mundi hverfa í djúpið
von bráðar var það ekki hræðsla
heldur vonbrigði, sem fyrst gerðu
vart við sig. Hann hafði farið
um borð í þetta stóra skip í þeirri
vissu að eiga í vændum skemmti-
lega vetrarferð í hitabeltishöfun-
um og vænti sér mikils af ferð-
inni, ekki síst vegna þess að hún
var gjöf frá Ned frænda hans —
eins konar verðlaun fyrir góða
prófið, sem hann hafði lokið í lög-
um. En það var auðséð að örlaga-
nornin var honum ekki holl.
,,Sirius“ hafði rekist á skipsflak
og stórt gat komið á botninn, og
meðan það var að sökkva voru
neyðarmerkin send í sífellu. Loks
kom svo ný tilkynning: „Eldur
um borð!“
Fyrsta kenndin, sem gerði vart
við sig var sem sagt vonbrigði.
Næst kom einhvers konar ánægja
yfir því að hafa ient í ævintýri
•— strandævintýri. Maður varð
að minnsta kosti þeirri reynsl-
unni ríkari. Hann var ungur og
hraustur og hafði aldrei látið
íþróttirnir sitja á hakanum fyrir
náminu. Þegar hann leit kring um
sig fann hann — og þóttist drjúg-
ur af — að ef nokkur maður
þarna á skipinu væri fær um að
bjarga sjálfum sér úr vanda, þá
væri það hann.
En svo breyttist eigingirnin allt
í einu í fórnfýsi. Björgunarbát-
unum var rennt niður úr davíð-
unum og hann hjálpaði til, eins
og hann væri einn af skipshöfn-
inni, og sneyddi ekki 'hjá hætt-
unum. Konur og börn fyrst! . . .
svo gamlir og sjúkir. Jæja, lík-
lega voru engir sjúklingar um
borð. í sveita síns andlits lyfti
hann fólki yfir borðstokkinn eins
og það væri farangur — en þil-
farið nálgaðist meira og meira
sjávarborðið. Og nú loksins sá
hann stúlkuna, sem stóð bak við
hann. En hann hafði ekki fyrr tek-
ið hana í fangið til að lyfta henni
yfir borðstokkinn en hún tók við-
bragð og losaði sig. „Ekki mig!“
sagði hún, „ekki mig. Ég get bið-
ið.“ Og nú stóð hún við hliðina
á honum og sagði: „Og ég vil
bíða!“
Hún var ung, á að giska tvítug,
og þrátt fyrir slysið var hún hin
borubrattasta þar sem hún stóð.
Augun voru dökkgrá og gáfuleg
og einbeitt. Munnurinn var mjúk-
ur, og Ken Holbrook sá þegar í
stað, að þessa stúlku mundi sér
falla vel við. Ef þau kæmust lif-
andi úr þessum vanda.
„Nei,“ sagði hún, „báturinn er
fullskipaður, en ég skal hafa ein-
hver ráð til að bjarga mér.“
„En . ..“ sagði hann, því að
báturinn var að leggja frá skipinu
og engir eftir um borð nema
nokkrir hásetar, sem flýttu sér
í ýmsar áttir. „En ... !“ Hann
leit kringum sig og sá fleka, sem
orðið hafði eftir. Flýtti sér þang-
að en sá nú að hann var bilaður.
Þó mundi vera hægt að fijóta á
honum. Og svo sagði hann hæ-
versklega: „Gerið þér svo vel að
fá yður sæti. Báturinn fer eftir
augnablik!“
Og það gerði hann líka. Það er
að segja skipið. Þau voru ekki
fyrr komin út á flekann, en þar
voru sjóklæði, vatnskútur og
matarkassi, en „Sirius“ sogaðist
niður í djúpið, sem aldrei mundi
skila þessu stóra skipi aftur. Hann
tók um annan handlegg henni og
hélt fast. „Verið þér ekki hrædd-
ar,“ sagði hann eins og hann væri
að tala við lítið barn. „Þetta fer
allt vel, þér skuluð ekki efast um
það. Við höfum bæði flekann og
björgunarbelti, og skipið sendi út
neyðarmerki, sem hljóta að hafa
heyrst.“
„En það verður dimmt von
bráðar,“ sagði hún án þess að
nokkur snefill af hræðslu heyrðist
í rödd hennar. „En hvað sem öðru
líður er vatnið ekki kalt.“
Þau fundu það bæði, því að
sjórinn fossaði innfyrir korkbrún-
ina á flekanum.
„Já, við erum svo sunnarlega
á hnettinum,“ sagði hann í tón,
sem átti að sýna, að hann væri
hvergi hræddur. „Annars er þetta
golfstraumurinn. Yður ætti ekki
að þurfa að verða kalt. En nú
skuluð þér láta mig um allt. Við
skulum bjarga okkur með sóma.“
Hann lagði út árar. Þegar
„Sirius“ sogaðist ofan í djúpið
voru þau komin góðan spöl frá
verstu sogunum og iðukastinu.
Hann talaði huggandi til hennar:
„Þeir sendu neyðarmerki, og
í fyrramálið verður kominn hóp-
ur af skipum hingað, og þau
kanna sjóinn hérna allt í kring.
Svo að þér skuluð engu kvíða . . .
Á þessu augnabliki sáu þau að
eitthvert hart rekald, sem hafði
slitnað frá skipinu við árekstur-
inn. Eða kannske var það hluti
af skipinu sjálfu. Korkflekinn
stakk stöfnum og allt í einu stóð
Ken Holbrook á höfði í sjónum.
Hann var með björgunarbelti svo
að hann sökk ekki djúpt, og fyrsta
hugsun hans er honum skaut upp
aftur var: „Stúlkan . . . hvað hef-
ir nú orðið af henni?“ Þarna var
hún. Hann tók nokkur sundtök
og náði í hárið á henni í sjávar-
borðinu. Hún virtist ekki vera
hrædd og það var líkast og hún
væri að bíða eftir honum. „Drott-
inn minn,“ hrópaði hann. „Ég hélt
að ég hefði misst yður!“
Það skein kankvísi úr gráu
augunum. „Onei, það er nú ekki
hlaupið að því að losna við mig.“
Þau hossuðust upp og niður á
öldunum, hlið við hlið. Nú datt
Ken í hug, að þau væru eiginlega
ekki mikið kunnug ennþá. „Hvað
heitið þér?“ spurði hann lengst
neðan úr öldudal. „Ég heiti Ken
Holbrook." Og ofan af öldukamb-
inum heyrði hann svarað: „Gen-
oveva Parker. Og í nótt er nóg
að kalla mig Genovevu."
Þau fóru að líta kringum sig
eftir flekanum, en það var líkast
og myrkrið hefði gleypt hann.
Kannske var hann í tíu metra
fjarlægð, kannske ekki nema í
þriggja metra — það var þýðing-
arlaust að leita. En þeim fannst
eins og það gerði ekkert til.
„Þetta er dugleg stelpa,“ hugsaði
Ken með sér. Að vissu leyti var
yndislegt að hafa hana þarna,
svona nærri sér. Hann rétti henni
höndina og hún tók í hana. Mjúkt
en þó stöðugt. „Við verðum að
halda saman,“ sagði hann hug-
hreystandi, „... í alla nótt,
Genoveva.“ Honum fannst mikill
hljómur í nafninu. „Vertu róleg
og treystu mér, Genoveva. Við
megum ekki skilja. Haltu fast í
mig!“
„Já, Ken,“ svaraði hún.
Það kann að vera að tveir tím-
ar hafi verið liðnir — undur hægt.
Salta vantið sem skolaðist yfir
þau hafði kveikt í þeim þorsta,
en hvorugt þeirra vildi minnast
á það. Hann hugsaði með sér: Ef
ég fer að tala um þorsta verður