Fálkinn - 27.04.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
hún enn þyrstari. Og í staðinn fór
hann að segja henni, hvað hann
hefði haft fyrir stafni um ævina,
fram að þessu, og hvað hann hefði
hugsað sér að gera hér eftir. Hún
hugsaði með sér: Þetta er dug-
legur piltur. Skyldum við eiga
að deyja saman. Deyja úr þorsta.
,,Og þegar þeir hafa bjargað
okkur,“ sagði hann, ,,þá . .Allt
í einu tók hann eftir að andlitið
á honum var komið ofan í sjóinn,
því að björgunarbeltið var ekki
hausnum til neins stuðnings. Hann
rétti úr sér. Ekki dugði þetta. Þá
var honum dauðinn vís. En innan
skamms var hausinn kominn upp
úr aftur, og nú var selta á vörun-
um á honum. „Æ, drottinn minn,
ég held að ég sé að sofna.“
Hann hugsaði til Genovevu.
Hún hlaut að vera enn þreyttari
en hann. Hann dró hana að sér
og neyddi hana til að halla höfð-
inu upp að öxlinni á sér. ,,Sofðu,“
sagði hann. „Sofðu, Genoveva, ef
þú ert syfjuð. Ég skal vaka yfir
þér. Treystu mér.“
En þó skrítið væri leið ekki
nema augnablik þangað til hann
var staddur á engi með miklu af
blómum. Þar hitti hann telpu, og
sjálfur var hann lítill drengur.
Hann tíndi blóm handa henni
þangað til hann varð svo þreytt-
ur að hann varð að hvíla sig og
halla höfðinu upp að öxlinni á
henni. Hún var mjúk og heit, en
engið var döggvott. Hann heyrði
hjarta hennar slá ...
Hann vaknaði og ... það var
hræðilegt. Það var ekki höfuð
hennar sem hallaðist upp að öxl
hans, heldur þvert á móti. Hann
hafði sofnað. Hún brosti. „Þei,
þei!“ hvíslaði hún. „Þetta er allt
í lagi. Sofðu meira.“
„Nei,“ hrópaði hann. „Það er
ég sem á að halda vörð.“
... þau voru í flugvél og hún
sat við stýrið. Nú voru þau fuglar,
sem flugu hlið við hlið. Þau
hækkuðu og lækkuðu . . . Hann
reif sig upp úr svefnrofanum og
sá að stjörnurnar tindruðu yfir
þeim og ljóminn skein úr augum
Genovevu. Var endurspeglun
stjarnanna í þeim, eða voru það
tár? Meðaumkvunartár. Hann
fann að hann var að blunda aftur.
En höfuð hans var á öruggum
stað.
„Ég vil það ekki,“ muldraði
hann. „Ég vil það ekki! Það er
.. .“ Hann ætlaði að segja, að
hann leysti hlutverk sitt aumkv-
unarlega af hendi, er hann ætl-
aði að vera verndari hennar og
vörður. En svefninn tók hann
aftur ...
f dögun fann eitt skipið þau og
tók þau um borð. En það var ekki
fyrr en tveimur dögum síðar, sem
Ken fékk fulla rænu, um borð í
„Jupiter", sem þá var að sigla
inn á höfn. Fyrst af öllu datt hon-
um Genoveva í hug, en hann þorði
varla að spyrja, þegar skipslækn-
irinn kom inn. „Það var ung
stúlka, sem hét Genoveva Parker
...“ stamaði hann.
Læknirinn kinkaði kolli.
„Já, það var dugleg stúlka,“
svaraði hann. „Hún svaf ekki
nema sjö til átta tíma, og síðan
hefir hún verið á fótum, eins og
ekkert hefði í skorist.“
„En ég þá?“ spurði Ken. „Hve
lengi hefi ég legið hérna?“
„Fjörutíu og átta tíma,“ sagði
læknirinn, „hvorki meira né
minna. Ungfrú Parker hélt að þér
hefðuð rekist á eitthvað. Hún
hefir spurt eftir yður. Á ég að
biðja hana um að koma inn til
yðar?“
En Ken gróf höfuðið niður í
koddann, svo mikið skammaðist
hann sín. „Nei,“ sagði hann. „Ég
er þreyttur, ég vil sofa áfram, ...
sofa.“ Honum fannst hann mundi
ekki geta afborið að láta hana
vorkenna sér. Hann vissi vel áð
hann hafði ekki orðið fyrir neinu
áfalli, ekki rekist á neitt, en hún
hafði sagt þetta til að hlífa hon-
um við skömminni. Hann gat ekki
dirfst að láta 'hana sjá sig fram-
ar, annan eins aumingja og hann
hafði reynst. Það var hún sem
hafði bjargað honum en ekki hann
henni.
Þarna lá hann og lét sem hann
svæfi þegar „Jupiter“ var dreginn
upp að hafnarbakkanum. Hann
hreyfði sig ekki þegar einhver
drap á dyrnar og opnaði hurðina
varlega. Þetta var hún, hann
vissi það þó að hann sæi það ekki.
Og hann vissi hvað hún hugsaði.
Auminginn, liggur hann þarna!
Aumingja pilturinn ...
Það var i New Orleans sem þau
höfðu tekið höfn, sagði brytinn.
Skipstjórinn hafði sent frænda
Kens símskeyti og peningar höfðu
verið símaðir um hæl. Og brytinn
vísaði honum þegar á fyrsta
flokks klæðskeraverslun. Loks
fékk hann honum svolítið bréf.
Það var frá henni. „Kæri félagi,“
stóð þar. „Þér verðið að koma
til mín. Ég verð á Hotel Alamar.“
Hann gekk einn niður land-
ganginn. Fyrst varð hann að fá
sér ný föt og síðan koma sér fyrir
á gistihúsi. Hann var ákveðinn í
að fara heim á morgun fyrir há-
degi. Það var óskemmtilegt ferða-
lag. En að hitta Genovevu . . .
ungfrú Parker, nei, það gat hann
ekki. Hann hefði átt að þakka
henni fyrir lífgjöfina. En hann gat
gert það bréflega. Hann mundi
deyja af blygðun ef hann stæði
augliti til auglits við hana ...
Hann fékk dagblað með morg-
unteinu daginn eftir, en hann
snerti ekki við teinu. Því að í blað
inu var löng grein um afdrif
„Sirius“ og þá hetjudáð, sem Ken
Holbrook hefði unnið, fyrst við
björgunina um borð og síðan heila
nótt, sem góður félagi . . . Hann
gleypti hvert orð. Þau höfðu ver-
ið að deyja úr hungri og þorsta
þegar björgunin kom.
En ekki eitt orð um að hann
hefði sofið með höfuðið við öxl
hennar.
Hann flýtti sér að klæða sig og
drakk teið og rakaði sig. Hvers
vegna hafði hún gert þetta? Var
það af eintómri meðaumkvun?
Hún vorkenndi honum líka .. .
jú, hann varð að heimsækja hana.
Hann hringdi og bað um bifreið.
„Ungfrú Parker bíður. Gerið
þér svo vel, þessa leiðina. Hér er
lyftan, þriðja hæð og svo aðrar
dyr til vinstri. Ungfrú Parker bíð-
ur, herra Holbrook.
Hann drap á dyrnar og fór inn.
Honum fannst að hann sæi hana
fyrst núna. Hún var yndisleg,
augun svo mild og mjúkt bros á
vörunum. Yfir nefið var freknu-
rönd, sem fór henni svo vel.
„Hvers vegna gerðuð þér
þetta?“ spurði hann án þess að
heilsa.
„Góðan daginn, Ken,“ sagði
hún.
„Afsakið þér — góðan daginn.
En ég varð svo annars hugar . . .
ég skammaðist mín.“
Hún varð alvarleg. „Hvers
vegna? Ég sá engan sýna annan
eins dugnað og þér gerðuð, um
borð, Ken. Þér voruð svo ... at-
hafnasamur — hrein og bein
hetja. Þér hugsuðuð ekkert um
sjálfan yður, aðeins um aðra. Og
hvað það snertir að ...“
„... að ég sofnaði, já, og að það
voruð þér sem björguðuð lífi
mínu, en ekki öfugt ...“
„Er nokkur þörf á að tala um
það?“
Hann sat við sinn keip. „Hvers
vegna gerðuð þér það?“
Nú brosti hún aftur. „Kannske
af því að ég vonaði að fá að sjá
yður aftur.“
Hann hélt hendinni um ennið.
„Meinið þér ... að þér fyrirlítið
mig ekki?“
Augnaráð hennar varð móður-
leg blítt. „Þér eruð vafalaust
mesti kjáni, Ken. Haldið þér að
stúlka sé á floti með ungum pilti
í heila nótt, og langi ekki til að
sjá hann aftur?“
Hann sveið í handleggina, —
svo mikið langaði hann til að
faðma hana að sér. Og svo gerði
hann það. Hann lyfti henni og
þrýsti henni að sér, setti hana
niður aftur og sagði: „Drottinn
minn — hvað ég er sæll og
glaður!“
Framhald á bls. 14.
NOKKUÐ SNEMMT. — Þessum unga
roanni finnst hann vera orðinn of
gamall til að nota pela, en skyldi
hann ekki vera full ungur til þess að
nota pípuna hans pabba síns? Það
er eina bótin að ekki er tóbak í henni.
BÚA SIG UNDIR EM. — Þessar þrjár
frægu skautakonur eru að æfa sig
undir Evrópu-Meistaramótið (EM) á
skautum, sem fór fram í I’arís í
febrúar. Þær þurftu ekki að bíða
eftir frostunum, því að flestar borgir
hafa skautasvell sem gert er með
kuldablöndun. Þær þrjár sem eru að
æfa sig á innanhússbraut í London,
eru meistararnir Maryvonne Huet
(Frakkland), Rose Pettinger (Þýska-
land) og Yvonne Sugden (England).
ÞETTA ER KOSS. — í dýragarðinum
í Budapest er sérstök deild, sem elur
upp dýr til sölu handa sirkusum og
þess háttar. Meðal þessara dýra má
sjá þennan grafhund og otur, sem
virðast hafa orðið miklir mátar.