Fálkinn - 27.04.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
getað orðið maður úr honum, ef við hefðum
haft peninga og hann ekki verið svona hrif-
inn af Albert.“
,,Ja, þetta lagast allt,“ sagði Michael. „Ég
skal láta þig fá peninga handa honum, ef
hann hittir þig aftur, og svo segir þú honum
að hann eigi að koma til mín. Skilurðu það?
Til mín. Ég skal ganga frá þessu. Eiginlega
ættir þú að fara suður, til Luc]ens.“
Hann sá Ijómann sem kom á andlit Mic-
helle þegar hann minntist á að hún færi til
Luciens, og í fyrsta skipti á ævinni varð hann
afbrýðisamur gagnvart vini sínum.
„Við tölum um það seinna,“ sagði hann.
„Fyrst er að gera upp við Jules. Ég hefi ekki
mikið af peningum heima, en eitthvað getur
hann fengið, og svo verðum við að hafa eitt-
hvað eftir 'handa Albert .. . í kvöld . . .“
„En ég átti að fara til Celeste , kvöld ...“
„Þú verður að senda afboð.“
Michelle hlýddi, og svo fóru þau út og
fengu sér hádegisverð. Að svo búnu fóru þau
á staðinn, sem Jules hafði tiltekið.
Hann sá þau álengdar fjær. Og Michelle
veifaði til hans, en hann var að hugsa um
að leggja á flótta þegar hann sá að hún var
ekki ein. Hins vegar var svo mikil umferð á
akbrautinni, að hann komst ekki yfir götuna,
og þau voru því komin að honum áður en
hann vissi af.
„Jules,“ sagði Michelle. „Þetta er herra
Sylvestre, vinur Luciens. Hann hefir lofað
að hjálpa mér og þér.“
„Ekki veitir af,“ sagði Jules stutt. „Albert
er kominn í steininn. Lögreglan náði í hann
í morgun, þegar hann var á leiðinni frá
Versailles til Parísar. Ég sagði þér lika, að
hann mundi verða tekinn. Þeir ná alltaf í
hann. Og nú veit ég ekki hvað maður á að
gera.“
„Komið þér,“ sagði Michael, „við getum
ekki talað saman hérna á götuhorninu. Við
verðum að koma heim til mín. Þér þurfið ekki
að kvíða neinu,“ bætti hann við þegar hann
sá svipinn á Jules. „Yður er óhætt að treysta
mér — ef þér hagið yður skikkanlega.“
„Ég hefi ekki hugsað mér annað,“ muldr-
aði Jules.
Hann fór með þeim, án þess að segja fleira.
Þau keyptu blað á leiðinni, og þar stóð að
glæpamaðurinn Albert Chatous — nú var
nafnið rétt stafað — hefði náðst og væri
kominn í svartholið aftur. Hann þverneitaði
að segja hvar hann hefði haldið sig og hvað
hann hefði haft fyrir stafni.
„Jæja, nú getur hann þó að minnsta kosti
ekki ónáðað Michelle frekar,“ s-agði Michael.
„Þá þekkið þér ekki Albert rétt, herra
minn!“ sagði Jules.
Hann var hrifinn af framkomu Michaels
Hvar er leikfélaginn?
og hve húsakynni hans voru skrautleg. Þegar
þeir fóru að tala saman, sagði hann að það
eina, sem fyrir sér hefði vakað, hefði verið
að fá Lucien til að hjálpa sér. „Albert sagðist
líka ætla að byrja nýtt líf og verða nýtur
maður, en hann laug eins og hann er vanur.
Það er aldrei hægt að treysta Albert.“
Michael skrifaði hjá sér heimilisfangið hans
og bannaði honum að heimsækja Michelle
oftar, fyrr en Lucien væri kominn heim. „Ef
yður er eitthvað á höndum þá komið þér til
mín!“ sagði hann. „Og reynið að fá einhverjar
upplýsingar um hvað bróðir yðar hefir gert,
og helst líka hvað hann hafði hugsað sér að
gera.“
„Ég skal ná i kvensuna hans,“ sagði Jules,
„hún veit vafalaust sitt af hverju.“
Þegar hann var farinn ók Michael Michelle
heim. Hún var þreytt og hvíldar þurfi. Hann
skildi við hana fyrir utan dyrnar og horfði
á eftir henni inn. En hann sá ekki andlitið
á frú Grotier þegar hún rétti henni póstinn.
Það voru eníf tvö bréf, annað frá Lucien og
hitt stimplað í París um morguninn og skrift-
in viðvaningsleg.
Michelle opnaði þetta bréf. Það var frá
þessari, sem Jules kallaði „kvensuna hans Al-
berts“ og það var stutt og laggott:
„Lögreglan hefir náð í Albert aftur. Ef
maðurinn yðar sér ekki um að hann
verði látinn laus, þá verður það verst
fyrir yður sjálfa, og allir skulu fá að vita
að frú Colbert er þjófssystir. Þér hafið
viku frest.“
Flugvélin létti. Þetta var snemma morguns
og talsvert kalt. Lucien hagræddi sér í sæt-
inu og skipti sér ekki af neinu. Þetta var
einkaflugvélin hans og hún átti að fljúga við-
komulaust til Parísar — honum lá á að kom-
ast heim. Af því að hann fór svona fljótt heim
núna, varð hann að fara aftur innan skamms,
en þá ætlaði hann að hafa Michelle með sér.
Hann horfði niður á blátt Miðjarðarhafið.
Alzir hvarf við sjóndeildarhringinn. Til vinstri
sá 'hann Gibraltar í fjarska og Pyreneaskag-
ann. Það var dásamlega gott skyggni — lík-
ast og hægt væri að horfa inn í eilífðina á
allar hliðar — en hann var alls ekki í skapi
til að njóta fegurðarinnar. Hann var órólegur.
Hann tók upp veskið sitt með bréfi Mic-
haels og las það aftur. Hann hafði fengið það
tveim tímum á undan símskeytinu, sem hafði
ráðið því að hann bjóst til ferðar samstund-
is. I bréfinu hafði hann lesið um hve Mic-
helle var hrifin af að hafa eignast Celeste
fyrir vin og um hina áformuðu heimsókn
til okrarans Tachot. Hann hafði ekki haft
áhyggjur af því, öllu fremur hafði hann haft
gaman af því. Michael vissi ekki að hann
þekkti Tachot og að það hafði farið í hart
milli þeirra nokkrum sinnum út af einhverjum
ættingjum hans. Hann átti í fórum sínum
gögn, sem gætu volgrað okraranum undir
uggum, og Tachot mundi ekki þora að ybba
sig. Celeste skjátlaðist ef hún hafði skorið
refina til þess. Hann hafði hugsað þetta mál
talsvert og komist að þeirri niðurstöðu, að
Celeste hefði líklega talið víst að hún mundi
giftast honum og ‘hefði þess vegna talið sér
óhætt að fara óspart með peningana. Og nú
mundi henni finnast, að Michelle væri rétt
til að borga brúsann. Hann hafði gaman af
rökvísinni í þessu. Það var enginn möguleiki
á því að Celeste gæti haft ill áhrif á Michelle.
Hann þekkti Michelle. En það gerði Michael
ekki.
En svo kom símskeytið. Það var stutt:
„Komdu strax heim. Bræður Michelle í klípu.
Þú einn getur kippt því í lag. Michael.“
Eftir átta tíma var hann kominn af stað.
Bræður Michelle . . .
Hann mundi eftir Jules, sem hann hafði
talað við, daginn sem hann hafði numið Mic-
helle á burt. Hann var allt annað en viðfelld-
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiOsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Mona Lísa brosir.