Fálkinn - 04.05.1956, Síða 6

6
FÁLKINN
STUTT FRAMHALDSSAGA
,/Þcir tóku htíientó mitty/ • • • •
---------------------------------eftir Karin Juel
---6 ------------------------------------------
FRAMBURÐUR TONIS.
Þegar þau gengu upp að stóra dóm-
húsinu með úflúruðu turnunum og
gengu upp breiðu þrepin og inn í
skuggalegan, svalan forsalinn, þreif-
aði Toni eftir hönd hennar og leit
kvíðafullur l'rarnan í hana. Hún brosti
hughreystandi til hans og Franz tók
um handiegginn á henni.
í dag áttu þau ekki að fara inn í
réttarsalinn heldur í bjarta skemmti-
lega stofu og þar biðu þeirra dómar-
arnir þrír og Marks fulltrúi. Toni átti
að tala við þá einn, og Inga sárvor-
kenndi honum er hún sá hann fara
inn og dyrnar lokast eftir honum. I
hjarta sínu formælti hún enn einu
sinni stríðinu og allri þeirri bölvun,
sem því fyigir.
Toni stóð og einblindi niður á gólf-
ið. Hann hafði mikinn hjartslátt. Þetta
var alveg eins og eftir harða keppni,
hugsaði hann með sér. Hann óskaði
að pabbi og mamma hefðu mátt vera
með honum þarna inni.
Ofurlítiil eimur af tóbaksreyk var
þarna í stofunni, og sólin skein inn
um gluggana.
Toni leit út undan sér til Marks, sem
var sá eini af þessum fjórum mönnum,
sem hann þekkti í sjón.
— Fáið þér yður sæti, Marlcs full-
trúi, sagði gamall og gráhærður mað-
ur og benti honum á stól. — Og fáið
þið ykkur sæti, herrar mínir. Jæja,
svo að þetta er þá Toni Hartl. Þú ert
stór eftir aldri. Komdu sæll, ég gleymi
alveg að heilsa þér. Hvað ertu eigim
lega gamall?
— Tíu ára.
■— Jæja. Tiu ára. Ég viidi óska að
ég væri ekki nema tiu ára.
Einhver hinna hló góðlátiega.
— Og þú ert náttúrulega í skóla?
— Já.
— Er kennarinn þinn skemmtileg-
ur? Þykir þér vænt um hann?
— Já.
— Heyrðu Toni. Ilvers konar
íþróttir iðkið þið helst i skólanum
núna? Er það kannske knattspyrna?
— Stundum.
— En stundum?
— Við göngum á skíðum.
— Ne ... — gerið þið það? Ert
þú duglegur á skíðum?
Toni ók sér svo að lítið bar á. Til
hvers var eiginlega verið að spyrja
hann að öllu þessu? hugsaði hann
með sér. Eins og hann vissi ekki hvers
vegna houum hafði verið sagt að koma
hingað! Fullorðna fólkið gat verið
lilægilegt stundum, þegar það hagaði
sér eins og köttur kringum heitan
graut.
Það var líkast og dómarinn hefði
lesið hugsanir hans, því að hann
ræskti sig og tók svo til máls aftur.
— Jæja, Toni, þú veist vafalaust
hvers vegna við höfum beðið þig um
að koma hingað. Er það ekki?
Toni leit upp og augnaráðið var há-
tíðlegt og raunalegt um leið. — Já,
það er vegna þess að ég á tvær
mömmur.
— Alveg rétt. En skilurðu hvaða
þýðingu það hefir? Veistu hver mun-
urinn er á eiginlegri móður og fóstur-
móður?
— Já, hún marnnia hefir sagt mér
það.
— Hvor þeirra, meinarðu? Rétta
móðirin eða fósturmóðirin?
Toni leit á hann og nú var einhvers
konar þrái og fjandskapur í augum
hans. — Hún mamma mín, ekki hún
— hin.
Þetta fór að verða erfitt, en Marks
greip fram í. —- Hann á við frú Hartl,
herra dómari, sagði hann stutt.
-— Einmitt það. En hvernig líst þér
á hina móður þína?
— Veh
— Það er gott að heyra.
— Já, auðvitað ...
— Þér þótti gaman að vera með
hcnni þegar hún var í bænum, sem
])ú átt heima í, var það ekki? Þú
fékkst að aka í bíl með henni og hún
gaf þér gjafir. Hefir þú gefið henni
nokkuð í staðinn, Toni?
— Ég kenndi henni að ganga á
skiðum! Nú var Toni hreykinn og
hann fór ekki dult með það.
— Sjáum nú til. Kannske þú hefðir
gaman af að fara með henni til
Júgosiavíu?
Nú kom ofsaliræðsla fram í augum
Tonis, og neðri vörin fór að skjálfa.
— Ég vil verða hérna, sagði liann og
leit flóttalega á dómarana á vixl.
— En heldurðu ekki að þér mundi
líða vel hjá henni réttu móður þinni,
Toni?
Nú stóðst Toni ekki mátið lengur.
Allir félagar Tonis stóðu fyrir utan dyrnar til að kveðja hann og Max rétti honum blóm ...
Hann grúfði andiitið á handlegginn
á sér og fór að gráta.
Annar meðdómandinn leit umvönd-
unaraugum á stéttarbróður sinn. Svo
gekk hann til Tonis og tók hendinni
um öxlina á honum. — Svona, Toni
minn, vertu ekki að gráta. Við viljum
þér ekki nema vel, vertu viss um það.
Við erum hérna til þess að hjálpa þér
til að afráða hvað þú viljir 'helst
sjálfur.
En Toni var óhuggandi og gráturinn
ágerðist. Litli kroppurinn hristist og
skalf, og það tók Marks fulltrúa lang-
an tírna að sefa liann svo, að hann
gæti farið með hann aftur til Ingu
og Franz, sem sátu og biðu frammi
i ganginum.
Inga opnaði faðminn á móti honum
og hann tók báðum höndum um háls-
inn á henni. Hana sveið í hjartaræt-
urnar er hún sá útgrátið andlitið, og
hún strauk honum um hárið til að róa
hann.
ÁLIT ÞRlGGJA DÓMARA.
í sömu svifum var lcallað innan úr
réttarsalnum að Slavko-málið væri
tekið fyrir. Fólkið streymdi inn, og
Inga og Franz stóðu upp og fóru með
Toni inn i salinn og settust á sinn
stað. Sonja Slavko var komin inn áð-
ur með Marks fulltrúa. Hann hafði
sótt hana í bifreið.
Frú Slavko sat andspænis þeim, eins
og í fyrra skiptið. Andlit hennar var
fölt og hún var afar þreytuleg. Það
voru þjáningardrættir kringum frið-
an munninn, og hún sýndist svo mjó
og rengluleg í svörtu kápunni.
Dómarinn bað um þögn í salnum.
Og Williams dómstjóri tók til máls
og gerði grein fyrir álili sinu.
— Sum mál eru þannig vaxin, að
það er ómögulegt að fullnægja rélt-
lætinu, þegar dæmt er um þau, byrj-
aði hann. — Hlutverk réttvísinnar er
það, að launa þeim sem hefir gert
hið rétta, bæta þeim sem orðið hefir
að líða, og refsa þeim sem framið héfir
ranglæti. Hin rétta móðir þessa barns
hefir saklaus orðið að líða hinar
hörmulegustu þjáningar. Ef við skell-
um skolleyrum við kröfum hennar
og bónum um réttlæti, leggjum við
á hana refsingu — ofan á allt það,
sem hún hefir orðið að liða .. .
Inga Hartl sat álút og lilustaði, kval-
in af angist.
—■ Fósturforeldrarnir komu inn i
líf drengsins er öll framtíð hans, bæði
líkamleg og andleg, var í voða. Það
er eingöngu að þakka ástúð þeirra og
umönnun, að hann er orðinn sá sem
hann er í dag. Ef við tökum drenginn
frá þeim, gerum við okkur seka um
það hróplega ranglæti að refsa þeim
fyrir allt það góða, sem þau hafa gert
fyrir drenginn.
Hér stendur gyðja réttlætisins milli
tveggja kvenna, og veit ekki hvora
þeirra hún á að dæma. Við höfum því
neyðst til að hverfa að þvi ráði, að
taka ekki tillit til þessara kvenna. Við
verðum að einblína á, hvað barninu
muni vera fyrir bestu — og livað er
því þá fyrir bestu? Það er þetta, sem
er svo vandasamt að segja um. Dreng-
urinn hefir sjálfur sagt: Ég vil verða
þar sem ég er núna, á eina heimilinu
sem ég man og sem ég þekki. Ilvernig
getum við, fullorðna fólkið, tekið frá
honum allt það, sem honum þykir
vænt um? Frá foreldrum sem hafa
alið hann upp í ástríki, frá skólanum,
frá félögum hans, og frá landinu, sem
hann hefir vanist að telja föðurland
sitt? Harmleikar styrjaldarinnar eru
margir, og við verðum að varast að