Fálkinn - 04.05.1956, Síða 8
8
FÁLKINN
CÁRA vissi, að eitthvað stóð i blað-
inu um Derek. Faðir hennar hafði
ekki viljað láta hana ná i það í morg-
un, og þegar iiún fór að leita að þvi,
fann hún það livergi, fyrr en henni
hugkvæmdist að leita í eldhúsinu. Þar
lá það, og brotið þannig að myndin
af Derek sást. Hún tók það og hélt
á því í bendinni og reyndi að sann-
færast um að þessi slæma mynd væri
af Derek, manninum hennar sem
hvarf.
Eldhússtúlkan hélt niðri í sér and-
anum og horfði á hana. Það var lík-
ast og allt andlitið héldi niðri í sér
andanum. Lára fann það, þarna sem
hún stóð í græna morgunkjólnum,
með yndislega rauða hárið sitt ógreitt.
Eldhússtúlkunni hafði fallið vel við
Derck eins og hinu fólkinu, og kenndi
iienni um að hann hafði farið burt.
Allt í einu heyrði Lára eldhússtúlk-
una kjökra. „Ó, frú Steele, hann var
svo góður! Hann getur ekki hafa gert
neinum illt.“
Lára klappaði henni á öxlina. „Auð-
vitað hefir hann ekki gert það. En
lögreglan auglýsir eftir honum, af því
Naðurinn, sem hvarf
að við erum hrædd um að eitthvað
kunni að hafa orðið að honum.“
Hún tók blaðið og fór inn i herberg-
ið sitt, læsti að sér og fór að lesa
þurra lýsinguna, sem lögreglan hafði
samið:
„Hæð 18614 cm„ þyngd 76 kíló.
Ljóst hár, blá augu. Aldur 31 ár. Þeg-
ar hann hvarf var hann í gráum
frakka, gráum fötum, með brúna skó.
Hann gekk ekki með hatt .Og svo
kom síðasta línan, sem hún las aftur
og aftur. Það voru venjuleg orð og
fjölluðu um það, sem hún hafði alltaf
vitað. En þegar hún las þau var eins
og sorg hennar og angist fengi laus-
an tauminn, og hún skildi hvers
vegna þriggja ára hjónaband þeirra
hafði orðið harmsaga .. . eða var að
verða það .. . Ef Derek kæmi ekki
aftur!
Það voru ekki aðeins orðin heldur
dýpsta meining þeirra, sem liún skynj-
aði. Hún skildi livers vegna liún hafði
ekki getað gert Derek hamingju-
saman.
„Annar fóturinn er ofurlítið styttri
en 'hinn, svo að maðurinn sýnist
stinga ofurlitið við, eða teygja úr sér
þegar hann gengur ...“
Derek gat aldrei gleymt hvernig
Lára leit út þegar liann sá hana í
fyrsta skipti. Hann hafði farið til
Néw Hampshire i viku leyfi, í veiði-
ferð með föður sínum, og eitt kvöldið
sátu þeir saman við varðeldinn, með
nokkrum piltum úr nágrenninu og
prnuðu sér. Það var farið að skyggja.
Allt í einu kom Lára fram á milli
trjánna, án þess að kalla — án þess
að segja orð. Hún stóð þar allt í einu,
eins og skuggarnir hefðu skapað liana.
Reykurinn frá bálinu var eins og létt,
grá slæða milli grenitrjánna, og skíða-
úlpan hennar var svo mjallhvít, en
rauða hárið virtist vera lýsandi eins
og eldurinn. Hann þóttist vita að hún
hefði villst frá einhverju gistihúsinu
hinumegin við vatnið.
Hann stóð upp og bauðst til • að
fylgja henni heim, eftir að hún hafði
ornað sér við eldinn. Og þegar þau
höfðu gengið spölkorn, kannske einn
kílómetra, vissu þau bæði að þau voru
ástfangin.
Hann gat aldrei skilið hvers vegna
hún hafði orðið ástfangin af honum.
Kannske af því að hann var svo ólík-
ur öllum öðrum, og af því að hann
var alveg óhugsandi eiginmaður handa
henni.
„En ég get ekkert af þvi sem þú
getur,“ sagði hann hreinskilnislega
einhvern daginn eftir að þau voru
bæði komin til New York og höfðu
helgað sig ástinni sýknt og heilagt,
eins og elskendur eru vanir að gera.
Hann reyndi að gera lienni ljóst, live
ólíkur væri hennar heimur og hans.
„Fjölskyldan min borðar i eldhúsinu,
þegar ekki eru gestir. Faðir minn er
óbreyttur vélstjóri, og móðir mín hef-
ir aldrei á ævi sinni komið á fegrunar-
stofu. Og ég sjálfur, Lára — ég held
að mér muni ekki falla lífið sem þú
lifir.“
Hún hafði fengið allt. Það liggur
við að maður gæti sagt að hún hefði
lifað á kjúklingum og rjómaís, en
hann á steiktum fiski og brauðsúpu.
Allt fólkið kringum hana hafði borið
hana á höndum sér. En hann hafði
orðið að strita, og vissi hvernig fátækt
og tilbreytingaleysi getur gert fólk
súrt og geðvont -— en líka hugulsamt
og hjálpsamt.
Auðvitað skildi hún að hann var
fátækur. En hún hafði aldrei skilið,
fyrr en núna, er hún hún starði á
auglýsinguna, hvílík auðævi hann
hafði átt í orku sinni, góðu skapi og
seiglunni.
Ilún hafði alltaf verið hamingjusöm.
En hann hafði alla sína ævi orðið að
berjast við það, sem hann vildi aldrei
tala um — ofurlitla lielti, sem gerði
hann öðru vísi en allt annað fólk. Hve
honum hafði gramist þetta i upp-
vextinum.
Ilann talaði aldrei um þetta líkams-
lýti við Láru, en hún vissi vitanlega
að vinstri fótur hans var ofurlitið
styttri en hinn. Hana hafði aldrei
grunað hvílíka þjáningu og auðmýkt
þetta hafði bakað honum.
Hann hafði ætlað sér að tala við
Láru um þetta áður en þau giftust, en
fann aldrei hugsun sinni orð. Þess
vegna talaði hann þeim mun meira
um allt hitt •— um að hann hefði allt-
af verið fátækur, og að það væri ekki
langt síðan hann fór að ganga sæmi-
leg til fara.
„Ég skal hjálpa þér til þess,“ sagði
Lára. „Ég skal hjálpa þér til að verða
allt sem þú vilt!“ Hún hugsaði ekki
út í, að þessi orð voru auðmýkjandi
fyrir hann.
Derek sagði: „Við verðum að byrja
á því, sem við eigum sameiginlegt —
og hvað eigum við sameiginlegt,
góða?“ Hann hugsaði til hins rík-
mannlega heimilis hennar, vina henn-
ar, allra þeirra lífskjara, sem hann
hafði aldrei vanist.
„Við eigum hvort annað,“ svaraði
hún. „Það er eitthvað i okkur, sem
getur orðið hættulegt ef við förum
ekki gætilega, Derek.“
„Þá er best að við flýtum okkur
að giftast,“ sagði hann brosandi og
gleymdi minnimáttarkenndinni. Því
að hún hafði haft rétt að mæla: í
ástinni voru þau jafningjar. Og fyrst
nú, þrem árum síðar, skildi hún, að
hann hafði verið lienni stórum fremri
í ástinni.
Þau giftust og þau elskuðust svo
heitt, að hún fann ekki neitt athuga-
vert við veröldina lians. Hann fór
með hana heim i fátæklega húsið for-
eldranna sinna í litla verksmiðju-
bænum í New Hampshire, og hún
skeytti ekkert um þó að útvarpið væri
öskrandi allan daginn, eða faðir hans
tæki af sér skóna og sæti á sokka-
leistunum við að lesa kvöldblaðið. En
Derelc tók eftir, að Lára særði móður
hans stundum með því að skeliihlæja
að þvi, sem hún talaði í alvöru.
Lára hafði einsett sér að gera Derek
eins og hún vildi hafa hann. Hún
byrjaði á því að kalla hann nýju
nafni. Heima var hann kallaður Joe,
en það líkaði henni ekki. „Ég ætla
að gefa þér nýtt nafn, því að ég á þig
ein,“ sagði hún, og svo hafði lnin sagt
að Derek hæfði vel ljósa hárinu og
bláu augunum hans.
Nýja nafnið — J. Derek Steele, stóð
á nafnspjaldinu hans — liafði ein-
kennileg áhrif á hann. Gamli Joe
Steele var horfinn. Hann var eins
og óvönduð föt, sem ekki hæfðu finu
umhverfi.
Hún kenndi honum margt smáveg-
is — hvernig hann eigi að orða hugs-
anir sinar, og í hvert skipti sem hon-
um gramdist þetta hugsaði hann með
sér: Ég elska hana svo lieitt — það
er aðalatriðið. Og hann varð að játa,
að það sem hún vildi breyta í fari
lians, voru gallar, sem liklega ættu
að hverfa. „Þú getur ekki að þessu
gert,“ var hún vön að segja og klapp-
aði honum um leið.
Nei, hann réð sér ekki sjálfur. Og
gallarnir voru ekki honum að lcenna.
Þau höfðu verið gift i tvö ár þegar
Lára fór að tala um það upp úr þurru.
Hún hafði oft minnst á Gordon Bien-
her lækni, og Derek vissi að þau voru
gamlir vinir. Hann var eldri en Lára,
en fjölskyldur þeirra höfðu þekkst
árum saman. Þegar Blenhér kom til
New York var ekki nema eðlilegt að
liann gisti hjá þeim.
Þetta kvöld hafði Derek farið i
verksmiðjuna klukkan níu, til að líta
eftir tilraun, sem hann var að gera.
Þegar hann kom heim aftur sátu þau
við arininn, og hann beið eftir að
Lára ætlaði að blanda í glas handa
lionum, þegar hún sagði: „Góði, ég
var einmitt að tala við hann Gordon
um fótinn á þér — að þú værir
haltur.“
Fyrst hélt hann að sér hefði mis-
heyrst — eða væri að dreyma. Þau
höfðu aldrei minnst á fótinn, og liann
hafði dáðst að henni fyrir það. Hann
hélt að hún tæki ekki eftir þessu lýti
hans, það lá við að hann befði gleymt
þvi sjálfur.
„Heyrðirðu ekki það sem ég var að
segja, góði?“ sagði hún. „Ég var að
tala við hann Gordon um fótinn á
þér ...“
Hann gekk hægt inn i stofuna og
skalf allur af hlygðun. Hann reyndi
að segja eitthvað og brosa. Honum
fannst líkast og þau hefðu sagt að
hann væri með kláða eða lús.
„Það er ekkert að gera við því,“
sagði hann lágt.
„Þvert á móti, gamli vinur,“ sagði
Gordon. „Við teljum alltaf víst að við
getum gert við . .. nú, er það með-
fætt? Liklega hefir eitthvað verið at-
hugavert við matarhæfi móður þinn-
ar. Fátækt fólk etur oft óheppilega
fæðu — það veit ekki hvað matarhæfi
er. Það er mesta furða, að oftast eign-
ast það vel sköpuð börn. Það er auð-
vitað ekki ihægt að teygja fótinn. En
hver veit nema hægt sé að gera eitt-
hvað með geislum. Iíomdu til mín á
spítalann á morgun.“
Lára var hrifin. „Ilugsa sér, að
þurfa ekki að stinga við!“
„Þetta er óveruleg skekkja/1 hélt
Gordon áfram. Hryggurinn á þér hefir
gert sitt til að vinna bug á lienni."
Derek horfði rólega á þau, svo að
þeim gat ekki dottið í hug að hann
hugsaði aðeins þetta: Jæja, þið voruð
að tala um það ...
Þegar þau voru komin upp til sín
að hátta, sagði Lára: „Góði, ég hefi