Fálkinn - 04.05.1956, Blaðsíða 11
FÁLKINN
11
Litla sagan.
Qœsashikin
ABSALON Iicildsali brölti upp brekk-
una að veiðikofanum sínum. Það liafði
verið erfið leið þetta — alla leið nið-
ur á símstöð tii að tala við hana Hildu
sína. „Að hún skuli vera svona ónær-
gætin, að vera að gera boð eftir mér
í síma þegar ég ,er uppi í kofa. Meira
en klukkutíma gangur hvora leið,“
lautaði Absalon.
Hann settist á stein.
„Og hún hefði að minnsta kosti átt
að liafa eitthvert erindi. Hvað varð-
ar mig um þó að hún hafi hitt ein-
hverja gamla skólasystur og boðið
lienni i miðdegisverð á sunnudaginn?
Þú verður að skjóta að minnsta kosti
tvær gæsir, sagði hún, rétt eins og
gæsirnar settust á þúfu fyrir framan
mig og biðu eftir að ég skyti þær!
Það var líkt henni Hildu, að bjóða
fóiki upp á gæsasteik áður en gæsin
var skotin!“
Hann hafði nú verið á höttunum
eftir gæsum í heila viku og ekki séð
svo mikið sem eina fjöður. Á morg-
un var sunnudagur, á morgun ætlaði
hann heim og á morgun kom skóia-
systir Hildu með manninn sinn, til
að éta gæsina, sem hann hafði ekki
skotið.
Absalon lieildsali andvarpaði. Það
var hart að koma heim gæsarlaus, það
hafði ekki komið fyrir hann i mörg
ár, en úr því að ekki sást nolckur
fug], var ekkert við þessu að gera.
Hann andvarþaði aftur. Hann hafði
lofað Hihlu að koma með eina eða
tvær gæsir, — bara til að fá hana
til að þegja.
Hann kveikti i pipunni og spýtti
um tönn. „Nei,“ sagði hann, „öllu
má nú ofbjóða.“ Hann hafði ætlað sér
að eiga náðugt síðasta kvöldið í kof-
anum og sofa lengi i fyrramálið.
Og Absalon gerði eins og bann hafði
fyrirhugað, hann las síðustu þrjá
kapítulana af bókinni, og var ekki
búinn fyrr en komið var fram á nótt,
svo að hann varð að sofa lengi út.
Hann var alls ekki í góðu skapi
mcðan liann var að troða dótinu i
bakpokann sinn og singa byssunni í
leðurslíðrin.
„Ergilegt að fá ekki tækifæri til að
skjóta einu skoti, og nú stendur Hilda
líklega með hnífinn í hendinni þegar
ég kem, tilbúin að ráðast á villi-
bráðina.“
Skapið batnaði ekki er hann færðist
nær borginni. Hann sá fyrir dapra
heimkomu og þungan reiðilestur frá
Hildu.
En þegar hann var að konia inn
í bæinn hækkaði á honum brúnin.
„Stopp!“ sagði liann við bílstjórann,
„ég fer út hérna!“ Og svo skálmaði
liann að versluninni „Fugl og fiskur“.
— Eigandi Brynjólfur Baldvinsson.
Þar lágu tvær gæsir i glugganum.
Að vísu var sunnudagur, en kaup-
maðurinn átti sjálfsagl heima i hús-
inu. Hann hlaul að fá gæsirnar, ef
hann færi bakdyramegin.
Brynjólfur Baldvinsson reyndist
vera allra kumpánlegasti karl. Þetta
var alls ekki í fyrsta skipti, sem hann
afgreiddi óheppna veiðimenn á sunnu-
degi. Þeir töluðu lengi um veiðar, svo
stakk Absalon heildsali gæsunum í
bakpokann og náði i leignbíl heim.
Hilda stóð með hnífinn í hendinni
i eldihúsdyrunum. Absalon bjó til fal-
lega sögu — hann hafði skotið báðar
★ Tískumjfnrfír ★
TVEIR PALLEGIR VORHATTAR. — Þeir eru frá París. Annar er frá Marie
Christine, búinn til úr apríkósulitu strái með rósbleikri eða rauðri rós annars
vegar. — Hinn er frá dansk frönskum hattagerðarmanni, Monsieur Svend.
Kollurinn, sem er úr fínu strái, daufbláu, en barðið, sem varla sést er úr
kóngabláu silki.
KJÓLL — DRAGT — FRAKKI.
Tökum vel eftir, því að myndin líkist
öllu þessu dálítið. Það er Nina Riccé
sem sýnir hann í Prince of Walestern
í hinurn fallega prinsessustíl, en þó
sportlegan. Skemmtileg tilbreyting er
það að á bakinu er slá sem er líkt
boleró að aftan en það er þó ekki.
ÞESSI FALLEGA DRAGT er köflótt
úr brúnu og gráu. Jakkahornin eru
hringskorin og styttri að framan.
Ermarnar eru líkastar og á jakka.
gæsirnar I einu skoti. Svo fór hann
inn í stofu til að fá sér blund, og
sofnaði hinn ánægðasti. Ilann svaf
lengi. Hilda varð að vekja hann.
„Gestirnir geta komið eftir hálf-
tíma,“ sagði hún. „Þú verður að fara
að hafa fataskipti."
Absalon heildsali staulaðist hálf-
sofandi upp á loft. Hann hafði baðað
sig og var að enda við að raka sig,
þegar gestirnir komu.
„Hugsaðu þér,“ heyrði hann Ilildu
scgja niðri i forstofunni, „maðurinn
minn skaut tvær gæsir í einu skoti!“
Absalon var glaður. Hann hlakkaði
til að geta gætt gestunum á frækilegri
veiðisögu.
„Ferðu ekki að koma, góði?“ kall-
aði Hilda upp stigann.
„Jú, undir eins, elskan mín,“ svar-
aði hann. Svo fór liann niður.
Hilda og skólasystir hennar stóðu
i forstofunni.
„Þetta er maðurinn minn,“ sagði
Hilda, „og þetta er lnin Álfdís skóla-
systir mín. Maðurinn hennar, hann
Brynjólfur Baldvinsson kaupmaður,
situr inni í stofu.“
— Hvernig stendur á því að þér
gelið tilgreint svona nákvæmlega hvað
klukkan var þegar maðurinn gaf yður
á hann?
— Ég leit á armbandsúrið hans um
leið og höggið reið á mig.
Söngflokkurinn gerði sér ferð á
heilsuhælið og hélt hljómleika fyrir
sjúklingana. Og á eftir tók söngstjór-
inn til máls og sagði að lokum: — Og
svo óska ég ykkur góðs bata!
— Sömuleiðis! svaraði rödd aftar-
lega í salnum.
Þegar trúboðinn hafði lokið ræðu
sinni gekk hann á milli áheyrandanna
og talaði nokkur orð við hvern ein-
stakan. Við einn þeirra sagði hann:
„Hvernig er þvi farið með þig, Jónas,
lifir þú í friði við guð?“
„Það kemur þér ekkert við,“ svar-
aði maðurinn. „Við útkljáum það okk-
ar á milli, guð og óg, og viljum ekki
neinn sletturekuskap fram i okkar
einkamál."
Slysaskotið.
Pusi í Blesu ætlaði að halda sam-
kvæmi fyrir granna sina og vildi
vanda vel til. Hann hafði heyrt sagt
að styrjuhrogn væri mesta lostætið
sem hægt væri að hafa á brauð, og
keypti dós, en þegar búið var að
smyrja vantaði hrogn á horn á einni
sneiðinni svo að Pusi setti nokkur
rjúpnahögl á sneiðina, þvi að þau litu
út eins og hrognin. Þetta fór ágætlega
og enginn tók eftir neinu. Daginn eft-
ir hitti Pusi þann gestinn, sem feng-
ið hafði haglasneiðina og spurði:
„Tókstu ekki eftir neinu skrítnu i
gær?“
Nei, ekki hafði liann gert það.
— Af því að þú skilur saklaust gam-
an skal ég trúa þér fyrir því að það
voru högl á einni brauðsneiðinni sem
þú ást.
— Ja, mikill fjári! Nú skil ég hvers
vegna ég skaut köttinn um leið og ég
beygði mig til að láta á mig skóna
i morgun!
Það komst sú saga á loft að Bjarni
i Króki liefði verið fullur á laugar-
dagskvöldið og mundi hafa náð sér
í heimabrugg. Idreppstjórinn frétti
þetta og hann gerði sér ferð til manns-
ins til að yfirheyra hann.
— Heyrðu Bjarni minn, var það
heimabrugg sem þú drakkst?
— Já.
— Og hvar fékkstu það?
— Beint ofan í kjaftinn!
Skoti nokkur var að taka lögreglu-
þjónspróf vestur í Ameríku.
— Hvernig á maður að dreil'a mann-
fjölda, sem safnast saman á götunum?
spurði kennarinn.
— Ja, ég veit ekki hvernig þið gerið
það hérna, en heima tökum við bara
ofan höfuðfatið og réttum það fram
og biðjum um aura lianda Samverj-
anum, svaraði Skotinn.
Tvær lelpur komu inn í búð og sú
eldri bað um pakka af tuggugúmmi.
— Á ekki systir þín að fá pakka líka?
spurði kaupmaðurinn.
— Nei, liún fær tuggurnar mínar
þegar ég er hætt við þær, svaraði
telpan.