Fálkinn - 04.05.1956, Blaðsíða 12
12
FÁLKINN
HELLE
16
* FRAMH ALDSSAGA *
%
inn. Dylgjur hans höfðu ef til vill verið skilj-
anlegar, og það var varlegt að dæma hann
of hart fyrir að hann gat ekki hagað sér eins
og maður. Michelle sagði að hann væri líkur
föður sínum, sem hafði verið landeyða — en
Albert var lifandi eftirmynd föður síns,
aðeins meiri fantur og síngjarnari. Michelle
hafði miklar mætur á minningu móður sinn-
ar, sem hafði verið tæld í hjónaband af lag-
legum ungum manni, er síðar sýndi að hann
dugði ekki til neins.
Hvað gátu þeir hafa gert, Albert og Jules?
Hvað hafði komið fyrir? Michael hefði ekki
símað svona, ef ekki væri eitthvað alvarlegt
á seyði.
Honum fannst flugvélin standa kyrr í loft-
inu. Hann þráði Michelle, þráði að faðma
hana að sér og segja henni að engin hætta
væri á ferðum — hann skyldi kippa öllu í
lag. Dagana sem hann hafði verið í Alzir hafði
hann verið svo önnum kafinn, að hann gat
lítið hugsað um hana nema þessar stuttu
stundir, sem hann var að skrifa henni bréfin.
En nú gátu áætlanirnar, sem hann hafði verið
að gera og fundirnir sem hann hafði flogið
frá og deilurnar við verkamennina ekki bund-
ið hug hans lengur.
Hvað svo sem skeð hafði, hugsaði hann
með sér, mundi Michael hafa gert það, sem
hægt var að gera. Nú yrði hann að borga
þeim Albert og Jules ríflega fjárupphæð og
sjá um að þeir kæmust úr landi, til dæmis
til Ástralíu eða í frönsku nýlendurnar. Það
var fleira, sem hann varð að athuga, áður
en hann færi suður aftur. Það hafði verið
reynt að brjótast inn í smiðjurnar í París —
einhver hafði verið að leita að leynilegum
teikningum, hélt hann. Eins og Lucien léti
teikningarnar að nýju flugvélinni liggja þar,
sem óbreyttur innbrotsþjófur gæti náð í þær!
Hvernig var þessu eiginlega háttað? Hann
tók fram blaðaúrklippuna og bréfið, og las
hvort tveggja. Og nú fyrst sá hann hvað mað-
urinn hét. I blaðinu stóð Chamous, og það
hafði hann lesið. En í bréfinu stóð annað
nafn. Albert Chatous ...
Albert Chatous ... það var bróðir Mic-
heile ...
Hvaða bull! Chatous var svo algengt nafn,
og Albert að minnsta kosti jafn algengt. Það
mundu vera til mörg hundruð Albertar
Chatous í Frakklandi! Þetta var bara til-
viljun . . .
En Miehael hafði skrifað, að bræður Mic-
helle ...
Það var líkast og hann hefði sótthita og
snert af óráði og væri að tönnlast á að þetta
væri ekki annað en buil og tilviljun. En svo
hugsaði hann öðrum þræði um hve Michelle
mundi taka sér þetta nærri — eitthvert
hneykslismálablað mundi eflaust ná í fréttina
og nota stóra stafi á að innbrotsþjófurinn væri
bróður konu Luciens Colberts ... Það yrði
dálagleg saga! Hvað mundu kunningjarnir
segja? Hvermg gæti hann kynnt Michelle í
þeim heimi, sem hún stöðu sinnar vegna átti
heima í, og sem hún bar af öllum í?
Honum fannst ferðin taka óendanlega
langan tíma, að flugvélin stæði kyrr í himin-
blámanum, þó að véladrunurnar segðu annað.
Loks gat hann farið að telja mínúturnar
sem hann átti eftir. Það var farið að líða að
nóni. Michael mundi hafa fengið símskeytið
um að bíða hans á flugvellinum. Hvað mundi
hún hafa að segja honum í fréttum?
Kannske væri Michelle þar líka. Michael
mundi hafa látið hana vita. Nú mundi hún
verða örugg, er hann væri kominn aftur til
hennar og tæki allan vanda í sínar hendur.
Aumingja litla stúlkan hans, að lenda í öllu
þessu meðan hann var að heiman! — En þetta
var ergilegt. Hann hefði átt að geta séð fyrir,
að þetta gæti borið að höndum, og athugað
bræður hennar áður en hann fór. En honum
hafði alitaf fundist þeir svo fjarlægir henni.
Hann hafði hrifið hana á burt úr veröld, sem
hún átti ekki heima í, og lofað henni að hún
skyldi aldrei lenda þar aftur. Og þau höfðu
ekki verið gift nema svo stuttan tíma, og
hún þekkti bræður sína svo lítið að þeir
höfðu sjaldnast verið heima meðan móðir
þeirra lifði, og Michelle hafði verið hjá gamla
Jean í svo mörg ár, og kannske ekki séð þá
nema svo sem einu sinni á ári.
En einhvern veginn varð að ráða fram úr
þessu. Hann mundi vafalaust koma nógu
snemma heim til að geta afstýrt hneykslinu.
Loksins! Þarna var París! Þarna var flug-
völlurinn. Þar biðu Michael og Michelle.
En það var Michael einn, sem tók á móti
honum þegar hann kom út úr flugvélinni!
„Hvar er Michelle?" spurði hann.
„Ég veit ekki,“ svaraði Michael. „Hún var
ekki heima þegar ég símaði í morgun, eftir
að ég hafði fengið skeytið þitt, og þegar ég
símaði aftur, áður en ég fór hingað, var hún
ekki komin heim. Mér heyrðist frú Grotier
vera stutt í spuna. Ég skil ekki hvar Michelle
getur verið. Hún lofaði mér í gær að rasa ekki
að neinu. Ég hefi ekki hitt hana síðan ég sím-
aði til þín.“
Þeir óku frá flugvellinum og Michael sagði
honum frá öllu sem hann vissi. Fyrst af
Chatous gamla og fjárkröfu hans, og hvernig
Celeste hefði ginnt Michelle til að fara til
okrarans.
„Það er ekki hættulegt," sagði Lucien.
„Tachot þekkir mig og er hræddur við mig.
En Celeste ... jæja, það er eins gott að láta
það bíða. Ég skal sjá til þess að Michelle hitti
hana ekki oftar.“
Michael kinkaði kolli. „Michelle er ekki hjá
Celeste núna,“ sagði hann. „Ég símaði og
spurði að því. Celeste var heima. Hún var
dálitið móðguð yfir að Michelle hafði sent
afboð í samkvæmið í gær. Veslings mann-
eskjan þarf að kynnast fólki, sagði hún. Ég
hafði hugsað mér að kynna hana í samkvæm-
islífinu núna, eftir að ég hefi hjálpað henni
til að velja sér föt. Hm. Það væri gaman að
vita hvað Celeste hefir í huga. Ég treysti
henni ekki meira en svo.“
„Ekki ég heldur," sagði Lucien, „en hún
getur ekki hafa haft slæm áhrif á Michelle
... það skilur þú sjálfsagt þegar þú hugsar
til þess, að Michelle spurði hana ráða eftir
að hún hafði fengið bréfið frá frænda sínum.
Michelle 'hélt að Celeste vissi hvað það væri
að vera í peningavandræðum."
„Þess konar sakleysi getur verið hættu-
Iegt,“ svaraði Michael stutt. „Ég held ...
Lucien horfði forviða á hann en hann þagn-
aði. „Hvað heldurðu?"
„Ég held að þú hafir tekið of lausum tökum
á þessu, Lucien. En þú hefir auðvitað haft
meira að hugsa en svo, að þú gætir gefið þér
tima til að íhuga hvernig henni liði.“
Lucien hugsaði sig um. „En við höfum
ekki verið gift nema einn mánuð. Við ... ja,
þú reynir hvað þetta er, sjálfur, þegar þú
giftist.“
„Hvað sem öðru líður þá hefðir þú átt að
hafa hana með þér.“
„Ég gat það ekki. Hún var ekki undir það
búin ...“
„Áttu við að þú skammist þín fyrir hana?“
Rödd Michaels var svo hvöss að Lucien brá
við. „Skammist?" át hann eftir. „Hvers vegna
skyldi ég skammast mín fyrir hana? En hún
er ekki nógu slípuð enn .. . henni hefði fund-
ist hún utangátta þarna syðra. Þú veist að
það er erfiðara að einangra sig þar. öll
franska nýlendan þekkir mig síðan ég var
þar á stríðsárunum."
„Þú varst með öðrum orðum hræddur um,
að hún þætti ekki nógu fín ennþá. Er það
ekki það, sem kallað er að skammast sín
fyrir einhvern. Svo að þú skildir hana eftir
hjá frú Grotier, eftir það sem undan var
gengið. Ég gat ekki verið með henni alltaf.
Og ég gat ekki gert að kunningsskap hennar
og Celeste."
Lucien svaraði ekki. Bíllinn rann áleiðis
til Versailles án þess að Lucien gerði sér
grein fyrir, hve mikið var rétt í orðum Mic-
haels.
Michael tók til máls aftur. Hann sagði að
Jules hefði skrifað Michelle og neytt hana
til að hitta sig, tekið af henni mest af pen-
ingunum sem hún hafði og ráðlagt henni að
kaupa skartgripi út í reikning og veðsetja þá,
til að útvega honum meiri peninga.
„Mikill þorpari er þetta!“ sagði Lucien.
„Já, upp á sína vísu. En ég held samt að
honum sé við bjargandi. Hugmyndir hans eru
bara öðruvísi en þínar og mínar. Hann vill
að þú gefir honum tækifæri til að komast á
réttan kjöl — einhvers staðar í nýlendunum,
skildist mér helst. Ef mér skjátlast ekki langar
hann til að gifta sig, en konuefnið vill hafa
einhverja tryggingu. Hvort hann hefir skap-
festu til að byrja nýtt líf, verður framtíðin
að sýna. Hinn bróðirinn er verri ...“
Með vaxandi gremju hlustaði Lucien á sög-
una af flakki Alberts í Versailles og að hann
fór inn um glugga til Michelle.
Michael hafði lokið frásögninni er þeir