Fálkinn - 04.05.1956, Page 13
FÁLKINN
13
komu á leiðarenda. Frú Grotier tók á móti
þeim með kipraðar varir. Nei, frúin var ekki
komin heim ennþá. Hún hafði ekki minnst á
hvenær hún mundi koma heim. Hún hafði
yfirleitt ekki sagt frá, að hún ætlaði út held-
ur farið steinþegjandi.
Lucien flýtti sér upp í herbergi Michelle.
Þar var tómt og hljótt. Hann tók ekki eftir
að ýms snyrtigögn voru horfin af borðinu.
,,Hún hlýtur að koma bráðlega aftur,“
sagði hann. „Henni finnst sér ekkert liggja á,
úr því að hún átti ekki von á mér heim.“
Hún 'hefði átt að hitta mig,“ sagði Michael.
„Ég hefi verið heima allan fyrripartinn í dag,
en hún kom ekki.“
„Það hefir vonandi ekki komið neitt fyrir
hana,“ sagði Lucien. „Það er vissara að við
símum á lögreglustöðvarnar og spyrjum hvort
nokkur slys hafi orðið.“
Þeir voru klukkutíma að ganga úr skugga
um, að enginn hefði slasast, sem lýsingin á
Michelle átti við. Og hún kom ekki enn.
„Það er best að við athugum hvað þú vilt
gera, meðan við bíðum eftir henni. Ég á við
— viðvíkjandi Albert.“
Þeir komu fram með margar tillögur en
þær voru allar felldar. Undir eins á morgun
gat eitthvert hneykslisblaðið náð í fréttina
til bragðbætis handa lesendunum.
„Eina ráðið verður líklega," sagði Michael,
„að reyna að ná í þorparann og fá hann til
að þegja. Ef það dugar þá nokkuð.“
Lucien talaði eitthvað um að hann gæti
talað við lögreglustjórann, sem var góður
vinur hans, og Michael leit hugsi á hann. Hann
yrði þá að segja sínum góða vini, lögreglu-
stjóranum, hver þessi Albert væri ... og þá
mundi ekki líða á löngu þangað til sagan yrði
hljóðbær.
„Aðalatriðið er að þú hefir Michelle,“ sagði
hann.
Lucien leit á klukkuna. „Yfir átta!“ sagði
hann. „Hvar getur hún verið?“
Nú var drepið á dyrnar. Frú Grotier kom
inn í gættina. „Gæti ég fengið að tala snöggv-
ast við húsbóndann," sagði hún.
Lucien fór fram fyrir. „Herra Lucien,“
sagði hún. „Ég er hrædd um að konan yðar
komi ekki aftur.“
• „Hvað eruð þér að segja?“ Lucien þreif í
handlegginn á henni. „Hvers vegna skyldi
hún ekki koma aftur?“
„Ég var uppi í herberginu hennar,“ sagði
frú Grotier. „Ég sakna ýmislegs þar — nátt-
fatnaðar, kjóla og fleira. Nærföt — já, yfir-
leitt allt, sem kvenfólk hefir með sér þegar
það ætlar ekki að koma aftur — um sinn að
minnsta kosti. Og ég hugsa að það verði að
minnsta kosti nokkrir dagar þangað til hún
kemur, því að hún veit ekki betur en að þér
séuð enn í Alzír!“
Hvar er Tceppinauturinn?
Lucien skildi smátt og smátt hvað fólst í
orðum hennar. Það var engin vafi á hvað frú
Grotier hafði í huga.
„Hvaða ástæðu hafið þér til að segja þetta,
frú?“ spurði hann.
Hún yppti öxlum. „Mér hefir alltaf fundist
eitthvað einkennilegt við hana,“ sagði hún.
„Hún var ekki samboðin yður. Hefir viljað
reyna að komast upp úr skítnum, en gat samt
ekki sagt skilið við fortíðina. Hún hefir auð-
vitað gefið herra Colbert í skyn, að hún væri
sakleysið sjálft, og þar fram eftir götunum.
„Ég held að þér séuð ekki fær um að dæma
um það,“ sagði hann.
Hún sá á andlitinu á honum, að vissara
mundi vera að fara varlega.
„Þér trúið mér auðsjáanlega ekki,“ sagði
hún, „og ég gæti varla trúað því sjálf, ef ég
hefði ekki fengið sannanir. Já, sannanir,
herra Colbert! Hún hefir haft stefnumót við
tuskulegan manngarm hérna fyrir utan garð-
inn ... hún fékk einhver undarleg bréf, skrif-
uð á pappir sem ... já, bréf sem engin dama
fær. Ég lét Caillot veita henni eftirför, því
að mér fannst hún vera fullmikið úti, meðan
húsbóndinn var að heiman. Hún var ekki
heima eitt einasta kvöld. Ýmist einhvers stað-
ar með herra Silvestre, þó að hún sé nýgift
og allir viti hvaða orð fer af honum, þegar
kvenfólk er annars vegar!
Eina nóttina faldi hún karlmann inn í her-
berginu sínu,“ hélt frú Grotier áfram. „Við
héldum að það væri strokuþjófurinn sem
hafði verið á vakki hérna í grenndinni. Hann
sást þegar hann var að klifra inn um glugg-
ann hjá henni, en þegar við komum til að
taka hann, sór hún fyrir að hún hefði orðið
nokkurs vör, og hefði ekki vaknað fyrr en ég
barði á dyrnar hjá henni. En ég sá að hún
hafði verið vakandi þegar ég kom, og hún
vildi ekki hleypa mér inn í herbergið. Þegar
ég barði að dyrum nokkru seinna, svaraði
hún ekki fyrr en eftir talsverða stund og ég
heyrði hvíslingar inni, held ég áreiðanlega . . .
og síðan komst fanturinn út um gluggann í
ganginum . . .“
„Ég veit það,“ sagði Lucien. „Og ég veit
líka hver maðurinn var. En grunur yðar er
ekki á neinum rökum byggður, frú. Farið
þér nú, og hugleiðið hvað þér hafið sagt og
hvað þér hafið gert. Nú er konan mín ekki
heima og getur því ekki tekið málstað yðar,
eins og í fyrra skiptið, þegar ég heyrði hvern-
ig þér hefðuð hagað yður. Takið þér saman
dótið yðar og verið ferðbúin héðan á morgun!“
Hann sneri sér frá henni og fór, og frúin
stóð eftir, svipt öllum sínum trompum og
með ósigurinn yfir höfði sér, einmitt þegar
hún hafði þótst vissust um sigurinn.
Lucien kallaði á Caillot garðyrkjumann.
„Hefir frú Grotier sett yður til að njósna
um konuna mína?“ spurði hann.
Michael hlustaði forviða á hreiminn í rödd-
inni. Var Lucien loksins vaknaður núna?
Caillot bliknaði og roðnaði á víxl.
„Herra,“ sagði hann, „frú Grotier skipaði
mér það ... Þér hafið sjálfur sagt að ég eigi
að hlýða skipunum hennar, þegar þér eruð
ekki sjálfur nærri ...“
„En yður datt ekki í hug að frú Grotier
hætti sér ekki lengra en henni var leyfilegt?"
Caillot svaraði ekki. Hann hafði góða
stöðu og fór að gruna, að hann hefði teflt
henni í hættu.
„Þér getið farið,“ sagði Lucien. „Leitið þér
yður að nýrri vist frá mánaðarmótunum."
Caillot fór.
„Jahá,“ sagði Michael rólega bak við hann.
„Það er hægur vandi að skella skuldinni á
aðra. Sagði ég þér ekki að þú yrðir að losna
við frú Grotier, ef nokkur möguleiki ætti að
verða á að þú yrðir hamingjusamur í hjóna-
bandinu? En þá svaraðir þú, að þú vissir ekki
hver ætti að stjórna 'heimilinu ef hún færi.
„Ég ætlaði að reka hana,“ sagði Lucien,
„en Michelle bað henni griða.“
„Já, ég hefi sagt þér að það er til sakleysi,
sem er hættulegt,“ sagði Michael. „Líklega
hefir Michelle farið í eintómri örvæntingu
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTS prent.