Fálkinn - 11.05.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
yimvatnsglasið
ETTA var á fimmtudegi, rétt fyr-
ir lokunartíma og verslun H. C.
Andersen & Son troðfull af fólki.
Eldri kynslóðin í bænum hélt sig
aðallega að þessari verslun, því að
inin Var í lágu timburhúsi og með
viðkunnanlegu, gömlu sniði, en ungu
piltarnir komu ])angað til að fá tæki-
færi til að tala við afgreiðslustúlkuna,
liana Gretu Andersen, ljóshærðu fal-
legu stúlkuna.
En þó að Greta væri jafn stillileg
og búðarstúlkuleg og hún var vön,
var hugur hennar langt í burtu — hjá
Tuma Madsen, nýja búðarmanninum
í „karhnannadeildinni", sem faðir
hennar kallaði svo.
Sem betur fór gátu viðskiptavinirnir
ekki séð að hún var viðutan. Gústaf
Dal, sem hún var að afgreiða, hafði
að minnsta kosti ekki nokkurn grun
um, að eitthvað væri öðru vísi en það
ætti að vera, þarna sem liann stóð
og lagði hausinn í bleyti til að finna
átyltu til að njóta fjólubláu augnanna
í henni Gretu dálitla stund enn.
— Ég er alveg viss um, að það var
eitthvað enn, Greta, muldraði hann.
— En mér er ómögulegt að muna hvað
það var.
— Sápa, rakblöð, andlitsvatn? sagði
Greta til að hjálpa upp á minnið i
lionum. — Hárþvottalögur ...
— Þarna kom það, flýtti hann sér
að segja þegar liann sá að hún renndi
örvæntingaraugum á klukkuna yfir
dyrunum. — Stórt glas af hárþvotta-
legi. Handa henni systur minni.
— Hárþvottalögur, þessi lika ný-
móðins hégómi, nöldraði gamla jóm-
frú Jensen, sem var næst eftir honum
í röðinni. — Þá er nú grænsápan
betri! En livað er orðið af honum
Madsen? Hann ætlaði fram i geymsl-
una og brýna fyrir mig skæri.
— Hann kemur vafalaust á hvcrri
stundu, sagði Greta. •— Hann varð
bara að búa um dálítið sein þurfti að
senda, fyrst.
— Það er meiri tíminn sem hann
er að þessu. Hvenær kemur hann
pabbi yðar heim aftur, ungfrú And-
ersen?
— Ekki fyrr en eftir hálfan mánuð,
svaraði Greta. — Læknirinn bannaði
honum að koma fyrr, en á meðan
verðið þér að sætta yður við Madsen
og mig — við gerum það sem við
getum. Hún reyndi að brosa.
Um leið og hún teygði sig upp i
hilluna eftir hárleginum, iieyrði hún
einhvern hlæja. Iiún vissi undir eins
hver það var, og hjartað í henni
hoppaði.
— Sæl vertu, Greta, heyrði hún
sagt. Það var djúpi kunnuglegi mál-
rómurinn hans Hans.
Hún leit upp og varð kafrjóð. Hún
hafði ekki séð Hans lengi. Það var
líkt þessum sjálfbyrgingslega strák og
koma þarna vaðandi, eins og ekkert
væri að.
— Ef þú vilt bíða eftir að röðin
komi að þér, sagði hún luildalega, —
verður þú afgreiddur eins og aðrir.
Hann brosti út undir eyru, og barði
kumpánlega á öxlina á Gústaf. — Það
er nærri því eins og þú ætlir að fara
að setja upp ilmvatnsverslun, sagði
hann ertandi.
Gústaf virtist allt í einu umhugað
um að komast á burt sem fyrst, og
Greta hvarf sem snöggvast bak við
skáp, til að reyna að jafna sig. Ilans
hafði sagt, að það væri eingöngu
hennar vegna, sem ungu mennirnir
kæmu þarna í verslunina — það er eitt
af því, sem hafði orðið þeim að sund-
urþykkju.
— Það er þetta augnaráð, sem þú
gefur þessum bölvuðum kjánum, liafði
hann sagt. — Þú gerir þá svo ruglaða
að þeir þekkja ekki jólin frá pásk-
unum. Þú blátt áfram hefir út úr þeim
peningana.
Þetta hafði endað með þvi, að þau
sögðu bæði tvö ýmislegt sem þeim
var ekki alvara að segja, og loks hafði
Hans strunsað út úr dyrunum — og
út úr tilveru hennar.
Síðan voru liðnir þrir mánuðir. Á
fþeim tíma hafði Óli Pétur bróðir
hennar verið kvaddur i herþjónustu,
og Tumi Madsen liafði komið í versl-
unina í hans stað. Við tilhugsunina
um Tuma varð henni undir eins rórra
aftur, og hún var örugg. Það var
flónska að komast í svona mikla geðs-
hræringu þó að Hans kæmi inn í
búðina.
Þegar hún kóm fram fyrir skápinn
aftur, sá hún að Hans og jómfrú Jen-
sen voru i óða önn að tala saman.
— Það er líkast og þindin í mér
kiprist saman, sagði jómfrú Jensen.
— Þetta kemur alltaf eftir að ég hefi
borðað.
— Það er vafalaust nábítur, sagði
Hans. — Ég á frænku, sem er alveg
svona ...
— Hérna er hnifurinn yðar, jóm-
frú Jensen, tók Tumi fram i og brosti
eins og engill.
— Það var meiri tíminn, sem þetta
tók, svaraði jómfrú Jensen birnulega.
Og svo strunsaði hún út.
Turni brosti, en þótti súrt í brotið.
— Ég er sjálfsagt ekki eftir hennar
höfði, er ég hræddur um.
— Þú getur varla búist við að allt
kvenfólk falli þér að fótum, svaraði
Hans og virti fyrir sér andlitið á
Tuma, fritt og með töfrandi brosi, og
hárið skrautgreitt og gljáandi.
— Hver er næstur? spurði Greta
hikandi. Henni fannst einhver hætta
i loftinu. — Hvað var það fyrir yður,
ungfrú Iversen?
Ása litla Iversen liristi höfuðið svo
að lokkarnir dönsuðu. — Ég er að
bíða eftir honum Madsen. Ilann hefir
lofað mér að velja réttan varalit handa
mér.
Greta varaðist að lita í hlakkandi
augun á Hans og lcvaldi sig til að
brosa. I gamla daga hafði hún verið
sjálfkjörin ráðunautur um allt sem
að andlitsfegrun laut, en nú var það
liðið hjá. Ofurlítið bros frá Tuma
var nóg til þess að allar ungar stúlk-
ur í bænum völdu sólbrúnan undir-
farða og grænl undir augun. Salan
jókst og margfaldaðist og Andersen
gamli brosti ánægjulega í kampinn,
en Greta var engan veginn eins ánægð
og faðir liennar. Það var eins og Hans
hafði svo oft sagt við hana. — Kaup-
menskan er ekki allt í þessu lífi.
N/ESTI, gerið þér svo vel! sagði Greta
eins og grammófónplata. Hans oin-
bogaði sig fram að diskinum og horfði
á hana. Hann var nærri því eins hár
og Tumi, og að minnsta kosti eins
laglegur og skemmtilegur, ef maður
hafði smekk fyrir hlæjandi, gráum
augum, framstæðri höku og ijósu
liári.
— Skelfing ertu hugsandi i dag,
Greta, sagði hann brosandi.
— Já, ég hefi skelfing mikið að
gera líka, svaraði Greta stuttaralega
og leit aftur á klukkuna.
— Ætlarðu út á eftir með honum
dökkhærða Rómeo þínum? sagði hann
ertandi.
— Ég get ekki séð að þig varði neitt
um það, svaraði hún kuldalega og
reyndi að varast að hugsa til allra
þeirra stunda, sem hún og Hans höfðu
verið saman, og allrar skemmtunar-
innar, sem þau höfðu átt saman. —
Hvað ætlar þú að kaupa?
— Eitt eða annað sérstaklega kven-
legt, sagði hann. — Hæfileg gjöf
handa indælli ungri stúlku. Geturðu
ráðlagt mér nokkuð?
Fjólubláu augun urðu heiftarleg.
Það var ekkert leyndarmál, að Hans
var farinn að vera grunsamlega mikið
með annarri stúlku, en hún hafði
haldið, að hann væri svo sómakær
að koma ekki inn til gömlu unnust-
unnar sinnar til að spyrja hana hvað
liann ætti að kaupa handa þeirri nýju.
— Hefirðu hugsað þér nokkuð sér-
stakt? spurði hún stutt.
— Já, tvímælalaust, svaraði hann
og brosti til hennar. — En mig lang-
aði til að vita, hvað þér fyndist vera
viðeigandi gjöf handa undurfallegri
ungri stúlku?
Hana sárlangaði til að segja honum
að hann skyldi kaupa vænan skammt
af blásýru, en hún stillti sig og spurði
í staðinn: — Hvað segirðu um bað-
salt, eða handsnyrtingartæki eða
farðadós?
— Æ, Greta, þú verður að finna
eitthvað betra, sagði Ilans og brosti
gleiðu ertnisbrosi. — Þetta á ekki að
vera gjöf handa gamalli frænlui.
— En hvernig væri þá að gefa henni
glas af ilmvatni? sagði Tumi. — Allar
ungar stúlkur elska ilmvötn, er það
ekki, ungfrú Andersen?
— Já, þú ættir að vita það, svaraði
Greta og reyndi að láta ekki á ergels-
inu bera. Það var eitt af þvi, sem
hún átti erfitt með að sætta sig við
hjá Tuma — hann gat afgreitt þrjá
í einu og þar að aulc haft augun á
henni.
— Það væri kannske ekki sem vit-
lausast, sagði Hans. — Hvaða ilmvatn
er best af þeim sem þið liafið til sölu.
— „Rliapsody in BIue“, svaraði
Tumi viðstöðulaust. — Það er tví-
mælalaust langbest.
Og svo tók hann fram glas, en Greta
horfði fokreið á hann.
— Get ég fengið að finna lyktina
af þessu? sagði Hans. Greta opnaði
lítið sýnishornsglas með semingi og
strauk tappanum við úinliðinn á sér.
Kryddaður töfrandi ilmur fyllti loftið
kringum þau. Hann tók í höndina á
lienni og hélt henni upp að andlitinu
á sér. — Það er ekkert út á þessa lykt
að setja, sagði hann. — Hvernig þykir
þér hún, Greta?
Greta kippti að sér liendinni. —
Glasið kostar 70 krónur? sagði hún
stutt.
Hann borgaði orðalaust. — Sjáumst
aftur, sagði hann um leið og hún rétti
honum böggulinn. — Og — góða
skemmtun.
Gretu langaði til að gráta. Hún
hafði hugsað sér að halda þessu glasi
eftir handa sjálfri sér, en hafði alveg
gleymt því í önnunum.
Tumi ha'fði boðið henni á sumar-
dags-dansleikinn i Oddfellowhúsinu
og þetta ágæta ilmvatn hafði verið
kjörið fyrir bláa kjólinn liennar, en
nú hafði Tumi eyðilagt þetta, með
því að fara að gaspra fram i það, sem
lionum hafði ekki komið neitt við.
— Upp með skapið! sagði hann og
sló nýja uppliæð á kassavélina. — Það
verður nýtt sölumet hjá okkur í dag.
Þú hefir eittlivað að skrifa honum
föður þinum, þegar þú sendir honum
bréf næst.
— Kaupmennskan er ekki allt,
svaraði Greta mæðulega.
Það var glaða sólskin, ákjósanleg-
asta veður til að fara í bíl eitthvað
út fyrir bæinn.
— Hvernig skemmtir þú þér? sagði
Tumi og beygði bilnum inn á mjóan
akveg, með birkitrjám á báðar hendur.
— Prýðilega, svaraði Greta af ein-
tómri hæversku og óskaði að hún
segði satt. En þó að þetta væri augna-
blikið, sem hún hafði verið að bíða
eftir alla vikuna, gat lhin ekki hugsað
um annað en dansleikinn, sem í hönd
fór, og einhverja aðra stúlku, sem