Fálkinn - 11.05.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN
Frí
ALLT var hljótt. Jeff reið npp ásana
stórum og sterkum hesti, sem hlýddi
hverri bendingu. í fjarska grillti hann
í svartan blett í tunglsljósinu, sem
hreyfði sig þegar hann kom nær. Það
Voru allar skepnurnar hans. Jeff
brosti í kampinn og reið fram hjá.
Allt virtist í lagi, girðingin traust og
beitin góð. Honum fannst hann mega
til að skreppa hingað og sjá hvort
allt væri í lagi. En fólkið hans virt-
ist hafa gát á öllu, þó að hann væri
ekki við. Hann reið ánægður áfram
og hvarf inn í skugga í þröngum dal.
Hann stansaði allt i einu. Hvaða
kynlega hljóð var þetta? Hesturinn
sperrti eyrun beint upp og starði
framundan sér, en Jeff pirði augun-
um og reyndi að sjá í myrkrinu. Ekki
gátu það verið skepnurnar hans því
að hann var kominn fram hjá þeim.
Og ekki gat það verið rándýr því að
hljóðið var eins og þegar stáli er
barið í stein. Hann reið varlega
áfram. Svo stansaði hann aftur og
hlustaði. En er hann reið milli þéttra
runna og beygði greinarnar til liliðar,
sá hann loks hvað þetta var.
Hann stirðnaði í hnakknum. Svo
svall reiðin í honum og hann greip
um skammbyssuskeftið. Jæja, svo að
Jimmy hafði gert sig að þjófl Þarna
stóð hann og var að gera til eina
kúna hans. Jinimy var alræmdur fyrir
lygar og pretti, ef maður keypti eitt-
hvað af honum, varð maður að athuga
það vandlega, hvort það væri ekki
svikið. En að stela skepnum! Hann
skalf af bræði við tilhugsunina. Hvers
vegna gat þessi hrappur ekki unnið
ærlega vinnu, eins og annað heiðar-
legt fólk? Nei, hann spilaði fjár-
hættuspií, prettaði og sveik. Og nú
var hann farinn að stela búfé líka.
En hann skyldi ekki leika sér að þvi
lengi. Jeff lyfti skammbyssunni og
miðaði beint á Jimmy. Höndin var
stöðug.
Maðurinn þarna fyrir neðan ham-
aðist við að flá kúna, en livarflaði
augunum kringum sig við og við. Hann
sá ekki vel til þarna i myrkrinu, en
samt risti hann rétt fyrir og kunni
sitt verk. Innan skamms liafði hann
lokið við að flá kúna, og nú gróf hann
niður húðina, lappirnar og hornin.
Jeff sat grafkyrr á hestinum og mið-
aði á hann. En allt í einu sá liann komi
og börn Jeffs í huganum. Fimm mög-
ur og föl börn. Kannske voru þau
hungruð núna. Jeff vissi livað það
er, að vera soltinn. Ekki vissu þau
hvað hann var að hafast að?
En hvers vegna gat ekki mannfýl-
an unnið heiðarlega fyrir mat sínum?
Þetta var sjálfsagt eintómt illþýði, og
best að losna við það úr sveitinni sem
fyrst. Og byssuhlaupið stefndi á
Jilhmy og fingurinn bognaði.
Jæja, þessi skiki, sem Jimmy bjó á,
var ekki til að framfleyta sjö manns.
Og hann lá illa við. Alveg niðri við
ána, þar sem alltaf var raki. Og vor-
leysingarnar gerðu tjón, það var erf-
itt býli. — En að stela skepnum. —
Jeff sá að það var gömul kýr, sem
hann hafði stolið. Ef það hefði verið
ungneyti eða kviga, hefði hann lileypt
af byssunni. En hvað stoðaði þó að
liann dræpi hann. Jú, hann mundi
hætta að stela. En — aítur sá hann
West, 75 ára gamall tannlæknir í
Long Beach í Kaliforniu, var að fást
við tennurnar í ungri fallegri stúlku,
þegar hún fleygði sér um hálsinn á
honum og sagði: „Það er ástin, sem
ég þarf meðl“ West losaði sig úr
faðmlögunum, en eftir að stúlkan var
farin uppgötvaði hann að veskið hans
með 150 dollurum var farið líka. Hann
kærði lil lögreglunnar en gat enga
lýsingu gefið á stúlkunni, ekki svo
mikið sem hvernig hárið á lienni væri
á litinn. En hann gaf nákvæma lýs-
ingu á tönnunum, og kannske verður
það stúlkunni að falli.
Það kom fyrir við skírn í London,
að presturinn leit hornauga til ungl-
ings eins, sem hafði staðið upp og
færði sig nær áður en skírnarathöfnin
hófst.
— Þér eruð of ungur til að vera
skírnarvottur, sagði prestur.
— Afsakið þér, prestur, sagði ungi
maðurinn — en ég ætla mér alls ekki
að vera skírnarvottur. Ég er nefni-
lega faðir barnsins.
Dómarinn: — Þér játið að liafa
kallað Hannes þjóf og bófa?
Sá seki: — Já, mér þýðir ekki að
þræta fyrir það.
Dómarinn: — Það getur orðið dýrt
spaug. Hafið þér nokkru við að bæta?
Sá seki: — Já, víst liefði ég það, ef
ég hefði bara efni á því.
Spákonan hafði týnt manninum
sínum i þrengslunum við Arnarhól
17. júni og fór til lögreglunnar til að
biðja um hjálp til að finna liann. En
varðstjórinn segir við hana:
— Þið spákonurnar lesið svo oft úr
spilunum hvar glataða hluti er að
íinna. Getið þér ekki lagt upp spilin
og séð hvar maðurinn yðar er?
Spákonan liugsaði sig um dálitla
stund, dró svo upp skítug spil og
dreifði þeim um borðið. Svo sat hún
lengi og horfði á þau.
— Jæja, segir varðstjórinn, — hvar
er þá maðurinn yðar?
— Hm ... segir spákonan, — látið
þér mig fá tíu krónur, — Þá skal ég
segja yður hvar hann er.
hungruðu börnin, í huganum. Hver
ætti að annast um þau?
Hann lét byssuna síga og linyklaði
brúnirnar. Til hvers var hreppstjór-
inn nema til þess að annast um svona
mál. Það var ekki í Jeffs verkahring
að skjóta Jimmy, heldur hreppstjór-
ans. Eða að minnsta kosti að setja
liann í fangelsi. En hvernig átti hrepp-
stjórinn að fá vitneskju um málið?
Með því að eigandi kýrinnar kærði
þjófnaðinn? Nei, aldrei! Að kjafta í
hreppstjórann, — nei, liann gat snuðr-
að það sjálfur. Hann starði lengi á
Jimmy. Var ekki Jeff svo mikill mað-
ur, að hann þyldi ekki að missa eina
gamla belju? Sérstaklega þegar börn-
in voru finnn!
Nú hafði Jimmy grafið niður húð-
ina. Ilann sléttaði vel yfir. Svo stakk
hann rauðum ketstykkjunum i striga-
poka. Hann sá ekki að greinarnar í
runnanum þarna uppfrá réttu úr sér,
og heyrði ekki hófatak hests, sem
fjarlægðist. Nei, allt var liljótt. Hann
lagði pokann yfir þverbak á hestin-
um sínum, settist sjálfur á bak og reið
burt.
Silfurskært tunglið skein á dimm-
bláum himni og lýsti slóð tveggja ríð-
andi manna, sem fóru hvor í sina
áltina. Annar á stökki en liinn fetið. *
★ Tískumgmlír ★
ANDSTÆÐURNAR mættust í kvöldsamkvæmi þar sem önnur stúlkan var
klædd hvítum silkisatínkjól með flegnu hálsmáli, en hin var í svörtum kjól
úr sama efni, háum í hálsinn en ermalausum. Báðir hafa kjólarnir mjó belti
með spennum.
VORDRAGT. — Hún er frá tískuhúsi
P. Garden í París. Pilsið er gainall
kunningi, beint upp og ofan, en jakk-
inn er nýr, hann er stuttur og ein-
hnepptur með berustykki. Það er svo
sem ekkert við þessa dragt, en marg-
ar rnunu snúa sér við til að athuga
hattinn nánar.
FALLEG SKUGGAMYND. — Hannah
Troy hefir gert þennan stutta, rauða
silkikjól. Framan á bolnum sem er
hlýralaus er slaufa svarandi til þeirr-
ar sem er að aftan þar sem bolurinn
og pilsið mætast.