Fálkinn - 11.05.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN

m
MICHELLE
5
* FRAMH ALDSSAG A *
17
núna. Hvernig heldurðu að þú getir náð í
hana?“
„Hún hlýtur að koma til baka, sagði Lucien,
„hún verður ...“
En hún kom ekki. Michael sat hjá honum
og þeir voru á fótum alla nóttina og biðu.
Hvorugur sagði margt. Þeir höfðu alltaf ver-
ið góðir vinir, höfðu lifað skemmtileg ævintýr
saman á unga aldri og verið hvor öðrum
vinir í raun. Aldrei hafði nokkurt sundur-
lyndi orðið á milli þeirra og aldrei höfðu þeir
rifist. En nú var eitthvað að. Lucien skildi
ekki hvað það var. Hann hélt helst að Michael
væri vonsvikinn út af honum, og þess vegna
reyndi hann að kryfja sjálfan sig til mergjar
og finna hvaða mistök sér hefðu orðið á. Var
það honum að kenna að Michelle var horfin.
Nei, hann vildi ekki trúa því. Hún kæmi
áreiðanlega aftur. Kannske hafði hún farið
heim ... kannske hafði hún fengið nýtt bréf
frá frænda sínum og farið heim til að rekast
í einhverju . . .
„Michael, gætir þú farið og komist fyrir
hvort hún hefir farið heim til sín?“
„Hvers vegna ferðu ekki sjálfur?" Michael
starði á hann.
„Skilurðu ekki að ég verð að vera hérna,
þegar hún kemur?“
„Hm! Ég er ókunnugur þar ...“ Hann
hugsaði sig um. „Ég get reynt að ná i Jules
Chatous og senda hann. Hann finnur hana
vafalaust. Þú getur verið viss um, að hann
vill ekki missa hænuna, sem verpir gulleggj-
unum."
„Farðu og reyndu að finna hana strax —
viltu gera svo vel?“
Michael stóð upp. „Já,“ sagði hann, ,,ég
skal gera það. En íhugaðu eitt vel, Lucien!
Viltu fá Michelle aftur? Þetta mál verður
hljóðbært, það er óhjákvæmilegt. Henni gerir
það ekki mikið til — hún hefir ekki kynnst
heiminum ennþá, tildri hans og miskunnar-
leysi. En það verður erfitt fyrir þig. Ef hún
kemur ekki aftur, verður hægt að þagga
þetta niður og sögurnar hjaðna af næringar-
leysi. Eftir nokkurn tíma er þetta gleymt ...
Lucien stóð andspænis honum og hvítnaði
af reiði.
,,Heyrðu!“ sagði Lucien. „Þér þykir vænt
um hana!“
„Nei,“ svaraði Michael. Þér þykir vænt um
hana. En ég elska hana!“
Hann sneri sér frá Lucien og fór, og Lucien
Colbert stóð eftir og hugleiddi hvað hann
hafði sagt.
Michael fann Jules þar, sem hann hafði
sagt honum heimilisfang sitt og Jules fór heim
með fyrstu lest um morguninn.
Dagurinn leið. Michelle kom ekki.
Michael símaði og sagði Lucien, að hann
hefði sent Jules, og skyldi láta hann vita
undir eins og eitthvað fréttist.
Lucien varð að fara í flugvélasmiðjurnar
fyrripart dagsins. Nú var Joseph, sem flug-
vélin hafði farið nýja ferð til að sækja, á
leiðinni, og undir eins eins og Joseph kæmi
fengi Lucien hjálparhellu heima. Þegar hann
kom heim síðdegis var hljótt í húsinu.
„Hvað óskar herra Colbert að fá að borða?“
spurði frú Grotier.
„Sama hvað er,“ sagði Lucien.
Hún góndi forviða á hann og fór út.
Svo kom Joseph og Lucien var svo beygður,
að hann trúði honum fyrir öllu saman, eins
og vini sinum. Hann gleymdi alveg að hann
var húsbóndi á heimilinu, en Joseph þjónn.
„Við finnum hana áreiðanlega, herra,“
sagði Joseph.
Næsti dagur leið einnig án þess að Michelle
yrði vart. Juies símaði að hún hefði ekki
komið heim, en hann ætlaði að bíða í tvo
daga, ef ske kynni að hún kæmi.
Og svo kom nýr morgunn. Og með póstinum
kom bréf frá Michelle — flugpóstbréf, sem
hafði verið endursent frá Alzír.
„Lucien,“ stóð í bréfinu, „ég hefi eingöngu
valdiö þér ógæfu og óþægindum, og eina úr-
ræðið er að ég hverfi. Ég mun alltaf elska
þig. Michelle.“
Frú Maret andvarpaði af eintómri ánægju.
Forsjónin hafði verið henni holl. Hún hafði
að vísu álitið, að það væri talsverð hætta að
ráða til sín al-ókunnuga manneskju, sem ekki
hafði nein vottorð eða meðmæli, en henni leist
þannig á ungu stúlkuna, að sér væri óhætt
að treysta henni. Og núna, eftir að vika var
iiðin þótti henni vænt um að hafa gert þetta.
Hún hafði aldrei haft vinnukonu, sem var
jafn iðin, og sem hafði verið jafn kröfuvæg
um frí.
„En yður veitir ekki af að hvíla yður dá-
lítið, Michelle,“ hafði hún sagt í gær þegar
það hafði komið til tals að bóna gólfin. „Við
getum fengið aukahjálp til þess — það er
erfið vinna.“
„Ég er vön erfiðri vinnu,“ hafði unga stúlk-
an svarað. „Ef þér aðeins viljið sýna mér
hvernig ég á að fara að því, er ég viss um
að það gengur vel.“
Herra Maret hafði sagt: „Bara að þetta
sé ekki einhver strokukind og hafi glæpi á
samviskunni.“
„Hún er eldri en svo að hún hafi strokið
af vandræðatelpnaheimili, og hún lítur ekki
út eins og glæpakind,“ svaraði frú Maret. Hún
getur ekki verið verri en sú, sem við höfðum
á stríðsárunum, og stal frá okkur áður en
hún strauk.“
Herra Maret var vátryggingamaður og bjó
í einu af úthverfum Parísar, í nýtísku íbúð,
sem konan hans var mjög hreykin af. Börnin
þeirra voru uppkomin fyrir löngu og farin
að heiman, og frú Maret hafði vænst náðugra
ellidaga, sem þó höfðu ekki orðið henni náð-
ugir, því að hún var alltaf í sífelldum vinnu-
stúlkuvandræðum. Sú síðasta hafði hætt eftir
hálfan mánuð — labbað þegjandi á burt.
Fyrir viku hafði frúin verið á gangi í
skemmtigarðinum, skammt frá húsinu þeirra.
Hún hafði sest á bekk, og þar sat ung stúlka
í látlausum en vel saumuðum útifötum. Hún
var þreytuleg og raunaleg og frúin hafði farið
að tala við hana, og orðið þess visari að hún
væri utan úr sveit og ætlaði að verða í París.
Hún hafði spurt frúna hvort hún vissi, hvert
maður ætti að snúa sér til að fá vinnu í borg-
inni, og þá hafði frúin spurt hvers konar
vinnu hún hefði augastað á.
Frúin hafði horft á hana og svo hafði henni
dottið nokkuð í hug, — hún var að vísu
smeyk við það, en leit aftur á ungu stúlkuna
og gerði alvöru úr því. Og nú vann Michelle
Chatous hjá henni. Unga stúlkan hafði að-
eins einn galla. Hún var svo orðfá og hló
aldrei, svaraði aðeins þegar yrt var á hana,
og aðeins einu sinni hafði frú Maret séð hana
brosa. Frúin var forvitin um hvaða raunir hún
hefði ratað í, en vildi ekki spyrja hana. VLt-
anlega hafði hún lesið blöðin ítarlega, til þess
að reyna að komast að því í lögreglufréttun-
um, hvort stúlkan væri ekki einhver galla-
gripur — hvort lögreglan væri ekki að aug-
lýsa eftir henni eða eitthvað í þá átt. En blöð-
in sögðu ekkert um það. Lucien átti ekki gott
með að auglýsa eftir henni. Frú Maret hafði
einn galla — hún hafði gaman af slúðri, og
þegar hún hafði ekki neina vinkonu að þvaðra
við, talaði hún við vinnustúlkuna heldur en
ekki neitt.
„Heyrið þér, Michelle,“ sagði hún, „ég var
hjá kunningjum mínum hérna um daginn, og
þar var verið að tala um að Lucien Colbert
—- þessi sem á allar stóru flugvélasmiðjurnar
og vann öll afrekin á stríðsárunum — hefði
gifst einhverri stelpu, sem var honum ekki
samboðin. Hún kvað vera alveg ómenntuð, og
hann þorir ekki að láta kunningja sína sjá
hana.“ — Michelle leit ekki upp úr því, sem
hún hafði fyrir stafni.
„Yður langar víst ekkert til að heyra um
þetta heldra fólk, Michelle?“ sagði frúin.
„Ég þekki svo lítið til þess,“ svaraði Mic-
helle.
„Ojá, það á sjálfsagt engu skemmtilegri ævi
en við,“ sagði frúin. „Maðurinn minn er van-
ur að segja, að við, millistéttarfólkið, eigum
miklu rólegri ævi og höfum miklu minni
áhyggjur en ríka og tigna fólkið. En þetta er
leiðinlegt fyrir Lucien Colbert. Það lá við að
hann yrði þjóðhetja og hann á afar fallegt
heimili — eins konar höll. Við vorum í
Versailles hérna einn sunudaginn, maðurinn
minn og ég, og þá sáum við stórhýsið hans.
Hann var farinn suður að Miðjarðarhafi sjálf-
ur. Það er sagt að hann hafi náð í þessa stelpu
þar. Það er einhver dansstelpa, held ég.
Subbuleg og kann enga mannasiði ... þessir
karlmenn hafa einkennilegan smekk.“
Michelle leit ekki upp enn og frúin horfði
á hana. „Ef einhver yrði ástfangin af yður
og giftist yður, þá gæti ég skilið það,“ sagði
hún. „Jafnvel þó að það væri ríkur og tiginn
maður, eins og Lucien Colbert. En þetta kvað
vera einhver ankannaleg gála, sem enginn al-
mennilegur maður vill láta sjá sig með.“