Alþýðublaðið - 24.12.1922, Blaðsíða 3

•("' j‘ 'r'% íi j’i* ifí jjí' Íf '$).
A LÞÝÐUB L-A ÐIÐ
með kvcðskap ifnuin að hamla
■pklráð grga þeim karðpdtnada,
etóð «í Jóai biskupi Ýidalía
'Ea ‘ •Jóaapoitilla* og .H*llgr(m*>
kver“ vora þaer giið<orðab«kur,
er þjóðia lai mett og með mettri
cftjrtekt um laagt tkeið. Þett
vegaa roaati þaer haf* Att meitaa
þátt ailira bóka I þvi að móia
tktþgerð þjóðatioaar. Og þjóðla
uaol H. P. meira ea Jóoi biskupi
Vidalio. Það tjeit be*t á þvl, að
fleitir iög'a Jóosbók á hylluna,
þegar önanr húileatarbók bacðó,
þótt hún steðl leogt að biki um
aod iki. Ea engir aálmar urðu til
að þoka Paisíusiiajunum um tet,
— það var tdeina breyttur aldar*
andi. er gat feogið menn til þes»
að leggja þá á hylluna, af þvl að
húileitrar tóku að leggjut nlður,
og œpnn lærðu of vel að syogja
Úigefaodl bókatinnar, hr Stein-
dór Gunnarasoa, hefir gert sér
m)ög far utn að gera haná sem
biz úr garði. Frentun virðiit
vera góð og papplr er sömulélð*
is góður. Svo fæ>t bókin f Ijótn
ándl fallegu skinnbandi. Er hún
jþvi einkar vel failín til tækifærís-
'gjafá. Þéim, áem elga roskián' vip
eða vandamann, er þeir vilja gleðjá
um þeisar hátfðar, er fara f hðnd,
væíi, reynandi að kaupa Hal!*
griaaskver í skrautbiudi KæmÍ
rojer ekki á óvart, þótfe hátiðagieðin
fylgdi kveiinu sem eini konar
kaupbætir. > 5. Kr. P,
Sagsverkagjajírnar
til Alþýðuhússinð.
í gær unnu: Guðlaugnr Jóbtnn
esson Baldursg. 14, Jóa Ólafason
Bragag. 29, Gunnlaugur Mignúa
aon Veiturg. 57, Magnús Einari'
aon Ssli, Jóhann Sigurðsson Ný
tendug. 13, Jón Grímsson, Lvg.
66 og Þorkell Glslason Lindar-
götu 21.
Geir, björgunarsklpið, kom að
aorðan í fyrri tiótfc með sklpshöfn'
ina af .Fillefjeid", er strandaði
fyrir ikömmn við Reykjarfjörð.
Varð skipinu ekki náð út, þvi að
botoinn var brotinn úr þvi.
A hverju kvöldi er börnin
voru komin úr skólanum, fórn
þau og léku sér í garði Risans.
. Fað vár stór, yndislegur garð-
ur, vaxinn mjúku, grænu grasi.
Fögur blótn gægðust hér og þar
eins og stjörnur upp úr gras-
inu, og tólf íerskjutré uxu þar,
og á vorin báru þau dásamleg
bleik og hvit blóm, en á liaust-
in rikulegan ávöxt. Fuglarnir
sátn i trjánum og sungu svo
unaðslega, að börnin hættu
leikutn slnum til þess að hlusta
á þá. »Ó hve okkur líður hér
vel«, sögðu þau hvert við annað.
En svo kom Risinn aftur.
Hann hafði verið i heimsókn
hjá Jötni vini sinum og dvalist
með honutn í sjö ár. Er þau
vorn liðin, hafði hann sagt alt
það, er hann kunni, þvi að
þekking hans var takmörkuð,
og hann afréð að hverfa aftur
heim í höll sína. Er hann kom
heim, sá hann börnin vera að
leika sér í garðinum.
»Hvað eruð þið að gera
hérna?« hrópaði hánn hrana-
lega, og börnin hlupu í burtu.
»Garðurinn minn er minn
garður«, sagði Risinn. »Það
ættu allir að geta skilið, og eg
leyfl engum að léika sér i hon-
um néma sj.álfum mér«. Og
hann reisti háa girðingu um-
hverfls garðinn og festi á hana
auglýsingarspjald, sem á stóðj:
Átroðningar varðar lögsókn.
’■ ■ ■ ,v . 'lf ■' - t . ’ ■ ■
Hann var ákafléga eigingjarn
risi.
Vesalings börnin gátn nú
hvergi leikið sér. Þau reyndu
að leika sér á veginum, en hann
var bæði rykngúr og grýltur, og
það féll þeim eigi. Er þau höfðu
Jært það, sem þeim var sett
fyrir, gengu þau venjulega um-
hverfis girðinguna og töluðu um
yndislega garðinn fyrir innan.
»Ó, hve okkur leið þar vel«,
sögðu þau hvert við annað.
Vorið kom, og alstaðar sáust
lítil blóm og litlir fuglar r—
nema i garði Risans éigingjarna.
Þar var enn þá vetur. Fuglarnir
vildu ekki syngja i honum, þvi
að þar voru engin börn, og trén
gleýmdn að hlómgast. Einu
sinni gægðist litið blóm upp úr
grasinu, en þegar það sá aug-
lýsingarspjaldið, kendi það svp
í brjósti um börnin, að læddist
aftnr niður i jörðina og sofnaði,
Þau ein voru ánægð, Snjórinn
og Frostið. »Vorið hefir gleyrnt
gaiði þessum«, hiópuðu þau,‘
»svo að við verðum hér allan
ársins hring. Snjórinn huldi
grasið undir breiðri hvítii skikkju.
sinni, og Frostið risti silfurrúnir
á tién. Og þau buðn Norðan-
vindinum að dveljast hjá sér
og hann kom. Hann var vafinn
loðfeldi, og bann hvein allap
daginn i garðinum og feykti
reykháfsskýlunum niður. »Þetta
er dásanilegur staður«, sagðt
hann. Við verðum að bjóða
Haglinu að heimsækja okkur.
Og Haglið kom. Þrjá tirna dag-
lega dundi það á liallarþakinu,
þangað til það hafði brotið því
nær allar flögnrnar; svo þaufc
það fram og aftur um garðinn'
eins hratt og það gat; það var
í gráum klæðum, og andi þess.
var kaldur sem is.
»Mér er óskiljanlegt, hvers
vegna vorið kernur svona seinta
sagði Risinn eigingjarni, er safc
við gluggann og horfði út yflr
kaída, hvita garðinn sinn. »Eg
vona að veðrið fari að breytast«,
En voriö kom aldrei og sum-
arið ekki heldur. Haustið bar*
öllum görðum gnllna ávexti.
nema garði Risans, — hann
fékk enga. »Hann er of eigin-
gjarn,« sagði það. Því var þar
alt af vetur, og Norðanvindurinn
og Haglið, Frostið og Snjórinn
dönsuðu milli trjánna.
Morgun einn, er risinn lá vak-
andi í rúmi sínu, heyrði hann
yndislegan söng. Hann hljómaði
svo unaðslega i eyrum hans, að
hannhélt, að hljóðfærasveit kon-
ungsins færi þar hjá. Það var
raunar að eins lítill lævirki, sem
var að syngja fyrir utan glugg-
ann hans, en það var svo langt
siðan að bann hafði heyrt fagl
‘ syngja i garði sínum, að hon-