Alþýðublaðið - 24.12.1922, Blaðsíða 4

4 ,
um fanst að þetta lag mundi
fegursti söngur í heimi. Ilaglið ••
hætti að dansa á þákina og norð-
anvindurinn hætti að hvína^og
yndislegur ilmur barst að hon-
utn gegnum opinn gluggann.
®Ég fer að trúa því, að vorið
sé loksins komið«, sagði risinn,
og hann spratt upp úr rúminu
og leit út.
Hvað haldið þið, að hann
hafi séð?
Það var furðuleg sjón. Börnin
höfðu skriðið inn um litla rifu
é girðingunni og þau sátu f
.limi trjánna. í hverju tré, er
iiann sá, sat 'litið barn. Og trén
voru svo ánægð yfir því, að
hörnin voru komin aflur, að
þau höfðu skreytt sig blómutn
og bærðu greinar sínar vingjarn-
lega yfir höfðum þeirra. Fugl-
arnir flögruðu um og kvökuðu
af kæti, og blómin gægðust upp
úr grænu grasinu og brostu.
fað var yndisleg sjón. Að eins i
einu horninu var enn þá vetur.
Fað var yzta hornið í garðinnm
Og í þvi stóð litill drengur. Hann
Var svo litill, að hann náði ekki
®pp i greinar trésins, og hann
gekk umhverfis það og grét sár
an. Veslings tréð var enn þá
jþakið snjó, og norðanvindurinn
hvein uin það og næddi. »Klifr-
aðu upp, drengur lilli.a sagði
tréð og það beygði lim sitt eins
djúpt og það gat, — en dreng-
úrinn var of lítill.
Og risinn komst við, er bann
Seit út. »Ó, hve ég héfi verið
eigingjarn«, sagði hann. »Nú
sk-il, ég af hverju vorið vildi
ekki koma hingað. Ég ætla áð
íyfta litla drengnum efst upp i
tréð og rifa girðinguna niður,
Og garðurinn minn á að vera
Jeikvöllur barnanna um aldur
og æfi«. Hann iðraði sannarlega
þess, er hann bafði gert.
Svo læddist henn niður, og
lauk hljóðlega upp úlidyrunum,
og gekk út í garðinn. En þegar
fcörnin sáu hann, urðu þau svo
fcrædd, að þau hlúpu öll i burtu,
og það varð aftur vétur í garð-
jnum. Drengurinn litli var eínn
éftir, því að augu hans voru
svo full af tárum, að hann sá
ekki risann koma. Og risinn
læddist að baki, honum og tók
hann mjúklega f fang sér og
lyfti honum upp í tréð. Og tréð
ALfcÝÐUB^AÐlÐ
...1 .........................
blómgaðist samstundis, og fugl-
arnir komu og sungu i þvi, og
drengurinn litli rétti út báðar
hgndurnar og fieygði sér um
hálsinn á risanum ogkysti hann.
Og þegar hin börnin sáu, að
risinn var ékki vondur lengur,
koma þau hlaupandi aftur og
með þeim kom vorið. »Upp frá
þessn er þelta garðurinn ykkar,
börnin litln«, sagði risinn, og
hann tók stóra öxi og reif glrð-
inguna niður, Og um hádegið,
er menn gengu á sölutorgið, sáu
þeir risann Íeika við börnin í
fegursta garðinum, er þeir höfðu
nokkurn tima séð.
Þau lékn sér allan Iiðlangan
daginn, og er kvöld var komið,
fóru þau til Risans og kvöddu
hann.
»Hvar er félagi ykkar litli«,
sagði hann, »drengurinn, sem ég
lyfti upp í tréð«. Risanum þótti
vænst um hann, þvi að hann
hafði kyst hann.
»Við vitum það ekki«, svðr-
nðu börnin; »hann er farinn.«
»Segið honum, að hann verði
að koma á morgun«, sagði Ris-
inn. En börnin sögðust ekki
vita, hvar hann ætti heima, og
kváðust aldrei hafa séð hann
fyr, og Risinn varð ákaflega
hryggur. 4
Á hverju kvöldi er börnin
komu úr skólanum, fóru þau
og léku sér við Risann. En
drengurinn litli, sem Risinn elsk-
aði, sást aldrei aftur. Risinn var
einstaklega góður við börnin,
en þó þráði hann ait af fyrsta,
Jitla vininn sinn og mintist oft
á hann. »Mér þætti svo vænt
um að sjá hann aftur«, sagði
hann jafnan.
Árin liðu og Risinn varð gam-
all og brunur. Hann gat ekki
leikið sér lengur, og sat þvi {
stórum bægindastóli og horfði
á gleði barnanna og dáðist að
garði sinum. »Ég á mörg fögúr
btöm«, sagði hann, »en fegurst
þeirra allra eru þó börnin.«
Vetrarmórgun einn, er hann
var að klæða sig, varð honum
litið út um giuggann. Hann hat-
aði velurinn ekki lengur, .því
að hann vissi, að hann var að
eins sofandi vorið ög að blómin
voru að hvila sig.
Skyndilega néri hann augnn
undrandi og starði og starði.
| Það var sannarlega furðuleg sjón.
! t yzta fcorni garðsins stóð tré»
| huíið yndislegum, fcvítum blóm-
um. Greinar þess voru gnllnar
og á þeim fcéngu silfuraldin, og
nndir því stóð drengurinn litii,
sem hann elskaði.
Risinn hijóp niður og út i
garðinn frá sér numinn af fögn-
uði. Hann ílýtti sér yfir gras-
flötinn og nálgaðist barnið, og
þegar hann var kominn fast
upp að því, roðnaði hann af
reiði og sagði: »Hver hefir dirfst
að særa þig,« sagði hann, því
að í lófum barnsins voru nagla-
för og naglaför á fótunum litln.
»Hver hefir dirfst að særa
þig?« hrópaði Risinn; »segðu
mér það og ég skal leggja hann
í gegn með stóra sverðinu minu.
»Þetta eru sár kærleikans,«
svaraði barnið.
»Hver ert þú?« sagði Risinn
og undarleg lotning greip hann
og hann kraup á kné fyrir
framan barnið litla.
Og barnið brosti til hans og
sagði: »Einu sinni leyfðir þú mér
að leika mér í garðinum þlnum
en i dag átt þú að koma með
mér yfir i garðinn minn, sem er
Paradís.«
Og um kvöldið er skólabörnin
komu í gatðinn, fundu þan
Risann dáinn undir stóra trénn
og hulinn hvítum blómum.
Sigurður Giimsson
þýddi.
Um ðaginn og veglnn.
Farfoglar héitfr bók eftir Ra-
bindranuh Tagore, er nýbomin er
út b}i Ar>æli Arnaiyui. Þýðingln
er eftlr Magnús A. Amaion. —-
Bókln er hin ígatasta og útgifan
bín vandaðasta Efni bókarinnar
er, 325 stnágreinar, þrungntr af
djúpn speki og Iklæddar látlausii
fegurð f framsetnlngo.
Hlmnafor Hönnn Iltin, sem
Leikféljgið byijar að leika annan
jóladag, er einhver frægasti sjón-
lelkur frægasta nútiðariikálds ÞJóð*
verja, Gsrhait Hauptmanns; er
leikurtnn mjög fagnr og efnis-
riicur.