Fálkinn - 18.05.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN

r.^N'.^v^v^N' ^v' ^
1 *W .'jííí’
.X'^^ .<S^' „íjÉ^ Jtf ..# í5
MICHELLE
* FRAMHALDSSAGA *
18 •
ciSSSs* x<iSSSí* ,#N ,A#' ...w .„<S8S^ ,x# .<s»P ..<w* .,# .,# .V-.W* .,# ..<^8* V^s* .$§§$* xN<§§$* nN<^ .n<^ v<§§$S* ^
veit nema hún gæti orðið trúnaðarmaður
Michelle síðar. Hún sagði við manninn sinn,
að sér mundi varla þykja vænna um Michelie
þó að hún væri dóttir hennar.
Næstu dagana reyndi hún að hafa ofan af
fyrir Michelle með því að segja henni eins
mikið af slúðursögum og hún gat. Og það
var alls ekki lítið, sem hún gat í þeirri grein,
því að hún var nær alltaf með vinkonum sín-
um fyrri part dagsins, miðaldra konum sem
voru mjög sólgnar í fréttir af lífi annars fólks,
eins og hún sjálf. Claudette Tremoulles var
til dæmis snillingur — hún þefaði allt uppi.
Og það var hjá henni, sem frúin heyrði frétt,
sem hreif hana svo átakanlega, að hún varð
undir eins að segja Michelie frá henni.
„Getið þér hugsað yður, Michelle," sagði
hún þegar hún kom inn og áður en hún hafði
gefið sér tíma til að fara úr kápunni, ,,að
þessi kvensa sem Lucien Colbert giftist, er
farin frá honum strax!“
Michelle leit upp og svo niður á gólfið. Frú-
in bjóst ekki við neinu svari.
„Það tekur út yfir allan þjófabálk. Hún er
blátt áfram horfin! Hann segir að hún sé far-
in í ferðalag, en allir vita, að hún hvarf af
heimilinu formálaiaust, meðan hann var í er-
indum suður í Alzír! Sumir segja að hún hafi
verið orðin leið á honum strax, aðrir að hún
hafi strokið með alla ættargimsteinana og
heilmikið af peningum."
„Haldið þér ekki, frú, að það sé eins gott
fyrir hann að hún er horfin?“ spurði Mic-
helle.
„Ja, auðvitað gleymir hann henni með tím-
anum. En hvað á hann að gera ef hann finnur
hana ekki? Hann getur ekki gifst aftur, ef
hann nær ekki i hana, eða fær ekki öruggar
sannanir fyrir að hún sé dauð.“
Michelle leit upp og stóru, dökku augun
horfðu beint í augu frúarinnar. „Jæja?“ sagði
hún hægt.
„Ég skil vei að þér vorkennið honum,“ hélt
frúin áfram. „Það geri ég líka. En hvers kon-
ar kvenmaður sem þetta er, þá getur ekkert
verið varið í hana, úr því að hún hagar sér
svona."
Michelle svaraði ekki, og þegar síminn
hringdi í þessum svifum, fór frúin til að svara.
Þegar hún kom fram í eldhúsið litlu síðar,
sagði hún:
„Það var húsvörðurinn, sem var í síman-
um. Hann spurði hvort ég hefði gleymt að
tiikynna nýju stúlkuna mína á manntals-
skrána. Og það hafði ég einmitt gert. Ég er
orðin svo vön því að stúlkurnar séu ekki nema
nokkrar vikur, að ég er aiveg hætt að skrá
þær. En hann er mjög eftirgangssamur um
þess háttar. Við verðum að skrifa á þessi eyðu-
blöð í dag, Michelle, ég á nóg af þeim einhvers
staðar. Ég skal reyna að finna þau.“
Hún fór inn og fór að leita í skúffunum
sínum, og þegar hún hafði fundið eyðublöðin
fór hún fram í eldhúsið tii að útfylla þau með
Michelle. En þar var þá engin Michelle. Frúin
leit inn í herbergið hennar. Það lítið af
dóti, sem hún hafði haft uppi við, var horfið,
klæðaskápshurðin var x hálfa gátt, og frúin
sá að engin flík var í skápnum. Á kommóð-
unni lá pappírssnepill. „Fyrirgefið þér, frú.
Ég hefi ekki gert neitt illt af mér, en ég verð
að fara. Michelle."
Frúin stóð eins og líkneski og starði út í
bláinn. „Og ég sem trúði ekki nema góðu um
hana!“ hugsaði hún með sér. „Hún átti þá
sökótt við lögregluna og hafði ekki sagt rétt
til nafns síns . . . Og kaupið sitt hafði hún
ekki fengið ...“
Michael Sylvestre var að koma út úr veit-
ingahúsinu. Hann hafði borðað einn. Nú voru
liðnar þrjár vikur síðan Michelle hvarf, og
hvergi höfðu þeir getað fundið slóð 'hennar.
Jules var nú einn þeirra, sem fór um borgina
og reyndi að spyrja hana uppi og hnýsast um
hvort nokkur stúlka hefði sést, sem liktist
Michelle. Albert var frjáls maður og hafði
verið sendur á ókunnan verustað. Michael
vissi ekki hvernig Lucien hafði farið að því
að bjarga honum, og hann spurði heldur ekki
um það. Hann talaði ekki meira en þörf var
á við Lucien núna, en þeir voru ekki óvinir.
Lucien hafði ekki reiðst þó að Michael játaði
að hann elskaði Michelie, og Michael hafði
ekki farið leynt með að hann vissi að hún
kærði sig ekki um nokkurn mann nema
Lucien. Að vissu leyti hafði þetta hnýtt þá
sterkari böndum. Margra ára vinátta þeirra
hafði staðist raunina.
Hann slangraði í hægðum sínum fram göt-
una í rökkrinu. Innan skamms var orðið al-
dimmt. Hann heyrði alls konar tungur talað-
ar kringum sig, skemmtiferðafólkið var farið
að koma til Parísar aftur eftir stríðið. Ver-
öldin var að komast í lag aftur.
Hann hafði borðað á litlu veitingahúsi á
Montmartre, einu sinni hafði hann verið þar
með Michelle, — nú gekk hann niður hall-
andann ofan í borgina. Allt í einu heyrði hann
hratt fótatak bak við sig og nafn hans var
nefnt. Það var Joseph, þjónn Luciens, sem
kom hlaupandi.
„Ég vissi að þér ætluðuð að borða þarna,“
stamaði Joseph, „og ég sá yður hverfa fyrir
hornið þegar ég kom ... Ég næ ekki í herra
Colbert, hann er á fundi. Ég hefi séð frúna,
herra Silvestre."
Michael þreif í handlegginn á honum.
„Hvar? Hvar?“
Joseph gekk upp og niður af mæði meðan
hann var að segja frá að hann hefði farið í
eitt úthverfi Parísar til að heimsækja ætt-
ingja sinn, sem þar átti heima, og þá hefði
hann séð Michelle koma út um hlið með dá-
iitla tösku í hendinni og flýta sér niður göt
una. Hann hafði séð hana út um glugga og
reynt að kalla í hana, en þá hefði hún farið
að hlaupa, og þegar hann kom út á götuna
var hún horfin. En hann hafði sett á sig úr
hvaða 'húsi hún kom, og húsvörðurinn hafði
sagt honum, að þetta væri vinnustúlkan hjá
Maret — hún hefði líklega farið út að versla.
„Mér datt í hug að það væri best að þér herra
Colbert færuð þangað,“ sagði hann.
„Vinnustúlka hjá Mai’et?“ endurtók Mic-
hael. „Eruð þér viss um að yður hafi ekki
missýnst, Joseph?“
„Það kemur ekki til mála. Ég gæti þekkt
hana aftur innan um tíu þúsund manns. Ég
þori vitanlega ekki að trufla herra Colbert
... en ef þér viljið fara þangað í staðinn
hans . .
„Nei, það er ekki vert að trufla hann,“
sagði Michael. Hann er önnum kafinn við
áríðandi mál. Við skulum aka þangað.“
Þeir náðu sér í leigubíl, og svo fékk frú
Maret aðra taugabyltuna þann daginn. Fyrst
í stað 'hélt hún að lögreglan væri komin,
klemmdi saman varirnar og sagði að stúlkan
hennar væri hætt í vistinni, en hún vissi ekki
hvað af henni hefði orðið. Frúin hafði haft
tíma til að hugsa sig um og hafði gert sér
ljóst, að hvað svo sem Michelle hefði gert
fyrir sér, skyldi hún ekki segja neitt misjafnt
um hana. En þegar henni varð ljóst að þessi
maður var ekki frá lögreglunni, eftir að hann
kynnti sig og hún kannaðist við nafnið hans,
bauð hún honum inn og sagði honum, að
fyrir skemmstu hefði hún munað, að hún yrði
að skrifa Michelle á manntalsskrána. En Mic-
helle hafði horfið meðan frúin brá sér frá
til að ná í eyðublaðið.
„Þér hljótið að hafa sagt eitthvað við hana
áður, frú. Ekki getur hún hafa farið vegna
þessarar skráningar á manntalið."
Frú Maret roðnaði. Hún mundi hvað hún
Ixafði sagt, en hún gat ekki sagt vini Luciens
Colberts það, sem hún hafði sagt um Colbert
og hans hagi. Hún fór og sótti miðann, sem
Michelle hafði skilið eftir, og sýndi Michael
hann.
„Jú, þetta er skriftin hennar,“ sagði hann
við Joseph. „Hefir hún verið hérna lengi, frú
Colbert?"
Frúin sagði frá. „Ég get ekki hugsað mér
að hún hafi gert neitt illt af sér,“ sagði hún.
„Þetta var svo dæmalaust geðsleg stúlka. En
hún bjó yfir sorg ...“ Og svo sagði hún hon-
um frá brúðkaupinu. „En hvers vegna eruð
þér að leita að henni, 'herra minn?“ spurði
hún svo.
„Það er ekki ég, sem er að leita að henni,“
svaraði Michael. „Það er maðurinn hennar.
Þetta stafar allt af raunalegum misskilningi.
Má ég taka þennan miða og láta manninn
hennar fá hann — hann sér þá að minnsta
kosti að hún er lifandi.”
Vitanlega fékk hann blaðið. En það var ekki
fyrr en eftir langa stund, sem frú Maret fór
að leggja tvo og tvo saman og átta sig á, hver
hún væri, þessi sem hafði verið vinnustúlka
hjá henni undanfarnar vikur.
Lucien kom ekki heim af fundinum fyrr en
seint um kvöldið. Michael beið eftir honum
til að segja honum hvers hann hefði orðið
vísari. „Við megum ekki gefast upp, Lucien,“
sagði hann. „Og nú veit ég hvað þú ættir að