Fálkinn - 25.05.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
dionuhiaHa
Graham langaði til að hjálpa systur sinni í erfiðleikum hennar,
en grunaði ekki hvað það kostaði.
RAND HOTEL er ágætur staður
en þó leggja fáir í vana sipn að
drekka kampavin með hádegismatn-
um þar. I>að var kampavínsflaskan í
kælir-um, sem Graham Browne tók
fyrsf eftir, þegar hann settist við
snmrðu brauðsneiðina sína og kaffi-
bollann i hinum enda veitingasalsins.
Þarna eru víst hjú, sem eru að halda
upp á ein'hvern tyilidag, hugsaði hann
með sér, en í sömu andránni tók hann
eftir, að maðurinn við borðið var eng-
inn annar en mágur hans. Peggy
systir hans var þarna ekki — líklega
höfðu þau tokið við að borða og svo
hafði hún farið fram i fatageymsluna
til að laga á sér ásjónuna nður en þau
héldu áfram í bíó eða þá heim tii
barnanna. En hvað ég ann þeim þess
vel, hugsaði hann föðurlega með sér.
Það kom ekki oft fyrir að Peggy og
Alan gerðu sér dagamun.
Hann tróð blöðunum, sem hann
hafði verið að lesa, niður í skjalatösk-
una, og var í þann veginn að standa
upp og ganga að borðinu, þegar sú sem
var með Alan kom að borðinu.
Graham settist aftur. Þetta var alis
ekki Peggy. Peggy var lítil og dökk-
hærð, en þessi var há og ijóshærð.
Þegar hún kom nær þekkti Graham
hana ... Hún var broshýr, eins og
hún væri að hugsa um eitthvað, sem
mjög gaman var að, og Alan varð all-
ur eitt bros þegar hann sá hana.
Alan stóð upp og þau gengu saman
fram að dyrunum í hinum enda veit-
ingasalsins. Þar var vinduhurð, og
Alan stóð þannig, að hún varð að,
strjúkast við hann til að komast fram
hjá. Hún leit til hans og brosti, eins
og þau ættu leyndarmál saman.
Graham gat ekki um annað hugsað
en þau, allan daginn, og þvi ineira
sem hann hugsaði þvi miður féll hon-
um þetta.
— Er ekki orðið skelfing langt síðan
við höfum frétt frá Peggy og Alan?
sagði hann við konuna sína einn dag-
inn.
— Jú ... Anna var að opna útvarpið
og leit eltki við. — Það er áreiðanlega
orðinn yfir mánuður síðan. Hún Peggy
er vandræðamanneskja iivað bréfa-
skriftir snertir, og hún liorir aldrei
að trúa neinum fyrir krökkunum með-
an hún brygði sér inn í bæinn.
Graham talaði ekki meira um l>að,
en daginn eftir ók hann þessar átta
mílur, út í þorpið, sem Alan var bók-
sali í.
— Ég varð að tala við skjólstæðing
minn, sem á heima hérna skammt frá,
sagði hann við Peggy. — Og þá notaði
ég auðvitað tækifærið til að lita inn
til þín um leið.
Þetta var grár rigningardagur.
Peggy hafðj tekið þvottinn inn og
hengt liann upp á snúrur i eldhúsinu,
og var að baka köku. Þetta var hægra
ort en gjört, því að Bob, þrevetling-
urinn liennar ók í hring á þríhjólinu
sinu, og Mandy litla, sem var tveggja
ára, vildi fyrir hvern mun hjálpa móð-
ur sinni með baksturinn. Borðbúnað-
urinn frá hádeginu stóð í iirúgu við
vaskinn.
— Straumurinn er svo lítiil núna,
að það má heita ómögulegt að iiita
vatn, sagði Peggy. — Viltu lofa mér
að ljúka við þetta deig og koma þvi i
ofninn, áður en við förum inn í stofu.
— Alveg sjálfsagt.
Graham settist upp á eldhúsborðið
og kveikti sér í sígarettu og gleymdi
auðvitað ekki að láta Mandy slökkva
á eldspýtunni. A'fir höfuðið á telpunni
horfði liann á systur sina, sem var
að hræra saman smjör og sykur þang-
að til það yrði hvitt.
Hendur liennar voru rauðar og
sprungnar, og treyjan hennar hafði
verið þvegin svo oft og hún var orðin
of ermastutt. Peggy hafði verið
framúrskarandi snyrtileg áður en hún
giftist. Hún hafði saumað mest af föt-
unum sinum sjálf og var alltaf að
breyta um hárgreiðsluna — einn dag-
inn slétt hár, annan daginn allt höf-
uðið hrokkið. Það lá við að maður
gæti mætt henni án þess að þekkja
hana, stundum þegar hárið breyttist
sem mest.
En þetta var áður en börnin komu
og sáu henni fyrir sautján tima vafstri
á dag.
— Hvað er langt síðan þú breyttir
hárgreiðslunni síðast? spurði Graham
og brosti til þess að milda spurning-
una.
Hún leit í spegilinn yfir eldhúsborð-
inu og gretti sig. — Finnst þér þetta
yfirleitt nokkur hárgreiðsla? spurði
hún. — Mandy, þú skalt fá þessa skál
og skeið, svo geturðu búið til köku
sjálf. Nei, væna mín, þú færð ekki
egg — litlu á, hérna er svolítið mél,
en farðu varlega með það. Nei, Bob, ég
hefi sagt þér að þú færð ekki að fara
út i þessa rigningu. Þú mátt hjóla
frammi í ganginum, og á eftir skulum
við fara út og skoða bílinn hans Gra-
hams frænda. Æ, gættu nú að þér
.. . Hún neri á sér ökklann og hristi
höfuðið um leið og hún horfði á eftir
þríhjólinu út um dyrnar.
Hún er of þolinmóð, hugsaði Gra-
ham með sér. — Þetta er ekkert iíkt
Peggy. Það er blátt áfram óeðlilegt.
— Hann Bob er svo rellóttur núna,
sagði hún lágt. — Hann hefir aldrei
öfundað Mandy fyrr en núna, en síðan
hún fór að stækka er hann farinn að
líta á hana sem keppinaut. Og Alan
lætur allt eftir lienni. Ef ég skipti
mér of mikið af Bob, fær Mandy
minnimáttarkennd, af þvi að hún er
lítil og gelur ekki gert það sem Bob
getur.

Graham hnyklaði brúnirnar og
starði hugsandi á sigarettuna.
— Hve langt er síðan þú hefir fengið
þér frí, Peggy?
— Það eru hér um bil tvö ár. Nei,
það er meira, það var áður en hún
Mandy fæddist. En eiginlega var það
ekki fri, þvi að Bob var svo lítill
að hann var ekki hættur að nota
bleyjur.
— Svo maður tali eins og hjúskapar-
ráðunautarnir, sagði Graham, — er
ekki kominn tími til þess að þú fáir
þér frí? Þér veitir ekki af að rétta
svoiítið úr þér við og við, og hugsa
ekki eingöngu um krakkana. Þú mátt
ekki einskorða þig svo við móður-
störfin, að þú gleymir að vera eigin-
kona. Hann talaði í léttum tón, en
augnaráðið var alvarlegt.
PEGGY roðnaði og leit á hann, undr-
andi og hálf ergileg. Þegar hún svar-
aði, heyrði hann að ennþá var skap
lil í henni.
■— Þú átt við „að hirða um sjálfa sig,
annars áttu á hættu að missa hann“,
eins og stendur í kvennablöðunum?
svaraði hún snefsin. — Ég þakka fyrir
velmeinta aðvörun, góðurinn minn, en
þú veist ekkert hvað þú ert að tala
um. Það gerir enginn, sem ekki á börn
sjálfur. Bíddu þangað til Anna hefir
eignast börn, þá hugsa ég að lnin verði
ekki alltaf fín og fáguð heldur — þó
hún hafi bestu stúlku og helmingi
meiru úr að spila en ég. Bóksalar úti
í sveit hafa ekki sams konar tekjur
og málaflutningsmenn, skal ég segja
þér.
Hún ihellti deiginu í kökumótið,
setti það inn í ofninn og hellti köldu
vatni í skálina.
— Og, auk þess er Alan ánægður
með mig eins og ég er, sagði hún og
kastaði höfði. — Ég rnundi fljótt taka
eftir ef hann yrði leiður á mér og færi
að leggja sig eftir öðru kvenfólki.
— Hvernig mundir þú geta vitað
það?
— Ja, það er vist hugboð, hugsa
ég. Fólk veit alltaf þess konar.
— Gerir það það?
— Vitanlega. En hvað ertu annars
að fara?
—• Þú veist að ég er málaflutnings-
maður. — Ég hefi séð sitt af hverju,
og er hættur að verða hissa. Hann
lagði frá sér skeiðina, sem hann hafði
verið að fitla við og horfði á liana. —
Peggy, ég var ekki að tala almennt.
Ég sá nefnilega Alan í gær — á Grand
Hote).
— Á Grand? Ég veit að liann varð
að fara í bæinn í gær, i viðskiptaer-
indum, en hann hefir ekki minnst á
að hann hafi séð hig. Það var skrítið.
— Hann sá mig ekki heldur, sagði
Graham. — Hann var að borða há-
degisverð með dömu — mjög heillandi
dömu. Þau höfðu meira að segja
drukkið kampavín.
Peggy starði á hann eins og hún
tryði honum ekki, og sjálfsánægju-
svipurinn hvarf og angist kom í stað-
inn. I sömu andránni heyrði hún org
framan úr ganginum, Bob var há-
hljóðandi, og hún fór fram fyrir.
Þríhjólið hafði rekist á regnhlifa-
grindina. Bob hafði fengið skrámu
á kinnina og stóra kúlu á ennið, og
Mandy stóð hjá honum og grét af
eintómri vorkunnsemi. Peggy setti
plástur á skeinuna og huggaði Bob,
en það var auðséð að hugur hennar
var annars staðar. Graham sá að hún
var föl og augun voru undarlega fjar-
ræn. Veslingurinn, luigsaði liann með
sér, — ég hefði ekki átt að segja þetta
svona hranalega — ég hefði átt að vera
varfærnari.
— Þvi miður verð ég að fara, sagði
hann þegar börnin voru orðin róleg.
— Nei, þakka þér fyrir, mig langar
ekki í te. Ég var að borða hádegismat
áðan.
Hann var kominn fram i ganginn og
sneri hattinum milli handanna. —
Heyrðu, Peggy, afsakaðu þetta sem
ég sagði um hann Alan — þú mátt
ekki taka það hátíðlega. Ef Alan hittir
konu, sem hann þekkir, er ekkert at-
hugavert við að hann bjóði henni
að borða með sér, finnst þér það?
— Nei, víst ekki, sagði hún. En Alan
var bara ekki þannig gerður, að hann
byði konu að borða með sér án þess
að meina eitthvað með því, og án
þess að minnast á það við konuna
sína eftir á. Það vissu þau bæði.
— Nei, nú verð ég að hypja mig,
sagði hann aftur. —- Þú mátt ekki
vera reið við mig.
Hún þvingaði sig til að brosa. ■—
Þú veist að maður er aldrei mjög
þakklátur þeim, sem segir að eldur
muni koma upp í húsinu.
— Nei, en í þessu tilfelli er það
maður, sem vill að þú hafir slökkvi-
lækin í lagi — ef á þyrfti að halda.
Hann ók nokluið liart alla leiðina
heim til sin. Og spurði sjálfan sig
aftur og aftur hvort hann hefði gert
rétt eða rangt. En það hefði ekki þýtt
að tala við Alan. Peggy mundi ekki
heldur minnast á þetta við hann, það
var hann viss um. En hver veit nema
hún gerði eitlhvað.
ÞAÐ sem hún gerði var að sima á
skrifstofuna til Grahams daginn eftir.
— Ég hefi verið að hugsa um hvort
við Alan ættum ekki að taka okkur
dálítið frí eftir næstu helgi, sagði hún.
— Það er ekki svo mikið að gera i
versluninni núna, að hann getur
vafalaust fráskákað sér eina eða tvær
vikur.
— Það finnst mér ágæt hugmynd,
sagði hann glaðlega og beið eftir að
hún héldi áfram.
— Það er bara citl — börnin. Rödd-