Fálkinn - 25.05.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
in titraði lítiS eitt. — Það liggui' við
að þau séu of lítil til að trúa ókunn-
ugum fyrir þeim. Mér var að detta
í hug hvort það væri mögulegt, að
þið, Anna gætuð iiaft þau á meðan.
Graham sá í liuganum mynd bregða
fyrir af krökkunum, eins og þau höfðu
verið daginn áður, og hugsaði með
skelfingu til þess, hvernig yrði að
hafa þau í sneyrtilegu og hreinu
ibúðinni hjá Önnu. Rispur á húsgögn-
unum, mjólk á gólfdúknum ...
— Ég veit að það er mikið ónæði
fyrir ykkur, sagði Peggy, en hún
Anna minntist einhvern tíma á, að
konan sem hjá ykkur er, hefði átt
fimm börn, svo að hún ætti að vera
öllu vön. Ég hefi ekki minnst á þetta
við Alan ennþá, og ég geri það ekki,
ef ...
Graham tók fram í. ■— Mér finnst
þetta ágæt hugmynd. Og ég er viss
um að Önnu finnst það sama. Þú
getur treyst okkur.
Anna var liætt að koma niður i
morgunmatinn í silki-morgunkjóln-
um sínum, heldur var hún i hagfelld-
ari kjóh
—- Það er ekki hægt að ætlast til að
frú Johnson geti annast hvort tveggja,
börnin og morgunmatinn, sagði hún.
— Nei, komdu ekki við miðstöðvar-
ofninn, Mandy, hann er heitur. Þú
getur brennt þig. Vertu nú þæg og
komdu og fáðu smekkinn þinn.
Þó að koddi væri á stólnum gerði
ekki betur en að Mandy næði upp á
borðbrúnina. Graham brosti þegar
hún sá hvernig hún hámaði í sig
grautinn, eins og hún hefði verið svelt
lengi. Stundum var Anna að þurrka
slettur, sem telpan missti niður. —
Ég verð að kaupa vaxdúk til að leggja
á borðið fyrir framan liana.
Bob ýtti diskinum sínum til hennar.
— Viltu gera svo vel að smyrja sneið
af brauði handa mér, Anna frænka?
— Biddu snöggvast. Anna flýtti sér
að smyrja. — Gerðu svo vel!
Anna hafði verið kennari á barna-
leikskóla áður en hún giftist. Hún
liafði sagt Graham, að sér leiddist
ekkert að fást við börn, en hún hefði
fengið sig fullsadda á þeim um stund.
Svo að hún vildi helst híða dálítið
með að eignast barn sjálf.
Graham amaðist ekkert við því.
Hann var nýbyrjaður á málaflutnings-
störfum og varð að vera kappsamur.
Og hann vildi eiga konu, sem væri
glöð og óþreytt þegar hann kæmi
'heim, -konu sem hann gæti farið og
skemmt sér með, en ekki úttaugaða
húsmóður, og börn sem héldu vöku
fyrir þeim á nóttinni.
Anna var venjulega glöð og upp-
lögð, en það var svo skrítið, að því
betur sem iögfræðistofan gekk, því
minni tími varð til skemmtana. Og
það var likast og Önnu ieiddist stund-
um. En hvað börnin snerti ...
Við ættum eiginlega að fara að
eignast barn, hugsaði Graham stund-
um með sér. En þá varð Anna að
hætta við tennisinn, viðvaningaleik-
sýningarnar og allt skemmtanalífið.
Hvernig átti hann að snúa sér i þessu,
því að hún minntist aldrei á það?
— Niður! sagði Mandy einbeitt. Hún
gat sagt orð og orð þótt hún væri lítii.
Anna lyfti henni niður af stólnum
og tók af henni smekkinn. — Komdu,
ég ætla að þurrka þér um munninn.
Og svo hendurnar.
Mandy rétti fram hendurnar og svo
trítlaði hún út.
Þetta sama kvöld sat Anna hálftima
við símann, með minnisblað fyrir
framan sig.
— Heldurðu að það sé mögulegt að
fresta þvi þangað til í næstu viku?
kom aftur og aftur. — Við höfum tvö
litil börn hérna núna, og það gengur
miklu betui' að lcoma þeim í rúmið
þegar ég er heima. Nei, ég á eiginiega
ekki gott með það i dag heldur, því
að ég liefi lofað að fara með börnin
í skemmtigarðinn.
Anna fór ekki í hárgreiðslustofuna
heldur. Mandy var eitthvað lasin. Eitl
kvöldið höfðu þau gesti í mat, og Anna
varð að fara frá borðinu og var burtu
i hálftíma, vegna þess að Bob hafði
martröð.
Það var síðdegis á laugardegi, sem
Peggy og Aian komu til að sækja
börnin. Bob hafði ekki talað um annað
allan daginn, en þegar þau komu var
líkast og bæði börnin hefðu misst
málið. Mandy faidi sig bak við pils
* .sSss- ^
1 ..sSSS' .sSS--' ..sSs5' .-■iSiS'
Banamaður Rasputins
var landcyða og Íllmenni
3

%
'%
%
¥
I
\
*
%
%
Vf *
> v
NÚ liðkast ekki að skera út úr
nösunum á þeim, sem manni
mislíkar við, eða halda veislur
fyrir 2000 manns og nota gull-
diska i stað postulíns. En þctta
höfðu höfðingjarnir í Rússlandi
í tíð Felixar Youssoupoff, manns-
ins sem myrti Rasputin.
Langamma Felixar prins var
tvígift og auk þess hjákona eins
keisarans. Og hún faldi líka upp-
reisnarmenn í kistu í svefnher-
berginu sínu. Hún hafði hirð um
sig í París í ellinni og úr liæg-
indastólnum sínum gerði hún
iiásæti íneð þremur kórónum —
prinsessunnar, greifafrúarinnar
og barónessunnar.
Þegar hún var sjö ára var hún
mjög alúðleg við gesti og bauð
þeim vindlinga og hressingu, en
ef þeir þáðu hvorugt sagði iiún:
„Kannske þér þurfið þá að fara
á kamarinn?"
Faðir Felixar prins gaf kon-
unni sinni einu sinni heilt fjall
í afmælisgjöf og jós yfir hana
gimsteinum. í þessu umhverfi
fæddist Felix árið 1887. Faðir
hans var meðal ríkustu manna
í Rússlandi og jarðeignir hans
voru svo stórar, að sá sem viidi
sjá yfir þær allar varð að ferðast
í tvo mánuði.
Þrátt fyrir allt meðlætið virtist
Felix hata allt og alla. Sérstak-
lega hataði hann prestinn sem
hafði skírt hann, þvi að hann
liafði dýft honum svo rækilega i
skirnarlaugina, að Felix lá við
köfnun. •— Ein fóstran hans
varð geðveik út af honum, og
kennslukonu sína í pianóleik
gerði hann óvirka með þvi að
bita i fingurinn á henni, svo að
hann varð aldrei jafn góður.
Einn af leikbræðrum hans varð
aumingi á sál og likama, og þeg-
ar hann var þrettán ára tók
Parísarlögreglan liann fastan fyr
ir að skrúfa frá slökkvislöngu og
dæla vatni á gesti á Parísarsýn-
ingunni árið 1900.
Hann var svo ljótur þegar hann
fæddist, að Nikulás bróðir hans
vildi fieygja honum út um
gluggann. En þegar frá leið
fríkkaði hann og varð gjörvuleg-
ur í sjón.
Mesta skemmtun hans i æsku
var sú að fara i flauelskjóla móð-
ur sinnar og gera sér svo ferð
í náttklúbbana í Pétursborg. Og
stundum skemmti hann sem
„frönsk söngmær“. Þetta lék
hann líka á skemmlistöðunum í
Paris og tókst vel. Það var einu
sinni í leikhúsi í París, að Ed-
ward VII. Bretakonungur var
nieðal gesta. Hann gerði út
snuðrara til þess að komast að
„hver þessi ljómandi fallega
stúlka“ væri. Það var Felix
Youssoupoff!
Einu sinni kom liann öllu i
uppnám á hinu fræga Carllon
Hotel í London, með því að sleppa
heilum hóp af hænsnum og kan-
ínum inn í salinn. í samkvæmi
sem faðir hans hélt höfðingjum
frá austurlöndum gekk hann á
milli og bauð vindlinga og vindla,
sem sprungu eins og púðurkerl-
ingar er kveikt var í þeim. Og
árlega fgr hann pilagrímsferð í
dýragarðinn í Berlín til að labba
þar um með „uppáhaldsstúlkunni
sinni“. Það var stór api, sem hét
Missie.
Hann var sendur til Oxford
eftir að hann varð stúdent, en
enskan hans var hvergi nærri
góð. Einu sinni átti hann að
kaupa naut og þrjár kvígur handa
föður sínum, á enskum búgarði
og þá símaði hann: „Gerið svo
vel og sendið eina karlkyns kú,
og þrjár Jersey-stúlkur."
En svo gerðist liann föður-
landsvinur þegar mest svarf að
Rússum i fyrri heimsstyrjöldinni.
IJann myrti munkinn Gregory
Rasputin í kjallara Youssoupoffs-
liallarinnar í Pétursborg 29. des-
ember 1916. Rasputin var hinn
illi andi, sem stóð að baki ýmsu
því óviturlegasta sein hirðin
hafðist að. Felix hafði náð i blá-
sýruskammt, sem nægt hefði til
að drepa tíu venjulega menn, en
beit ekki á Rasputin, sem reyndi
að flýja, jafnvel eftir að hann
hafði fengið kúlu í hjartað.
Fjögur skot fékk Rasputin í við-
bót. Og þá loksins gaf hann upp
öndina.
En þetta morð bjargaði ekki
keisaradæminu rússneska, né af-
stýrði byltingunni.
— Þannig var Youssoupoff lýst
í kvikmyndinni, sem Metro-
Goldwin gerði fyrir 25 árum.
Þar er hann látinn heita öðru
nafni og vera liinn mesti ódreng-
ur, en kona lians vera hjákona
Rasputins. Youssoupoff stefndi
félaginu og jjað hætti að sýna
hana. En málið varð til þess að
almenningur missti álitið á
Youssoupoff. *

Önnu og gægðist varlega fram við og
við.
— Það er kannske vegna þess að
hárið á þér er öðru visi, sagði Anna.
— Þetta er Ijómandi fallegt og fer
þér svo vel, Peggy.
Og það var satt, því að hún var
miklu unglegri svona. Og svo var hún
í nýjum fötum — ljósblágrænum,
saumuðum eftir máli, með skinn-
bryddingu. Gamla glaðlega brosið var
komið aftur og augun fjörlegri.
— Þið getið ekki lmgsað ykkur hve
dásamlegt þetta var, sagði hún hrifin.
— Það var himneskt! Og svo sagði hún
þeim frá ýmsum skemmtilegum atvik-
um úr ferðalaginu, og Alan sat og
horfði ástfanginn á hana. Loksins
hætti Mandy sér fram og fór að rjátla
við gyllta annbandið, sem Peggy hafði
um úlnliðinn.
•— Finnst þér það fallegt, góða min?
spurði hún. — Það er til minninga
um aðra brúðkaupsferðina okkar,
sagði hún við þau hin og brosti. —
Hann Alan gaf mér það. Mér finnst
það fullmikil sóunarsemi — en fallegt
er það!
— Jú, það er sérlega fallegt, sagði
Anna. Hún brosti til Alans. — Og mér
finnst það alls ekki bruðl að kaupa
svona.
ÞAU stóðu ekki nema stutt við, því
að þau urðu að komast heim og koma
börnunum í háttinn. Þegar þau fóru
úl hlupu Bob og Mandy á undan niður
að bílnum, og Alan elti. Peggy varð
á eftir um stund og þakkaði þeim enn
einu sinni fyrir börnin.
— Æ, minnstu ekki á það, sagði
Anna. — Það var ekki nema gaman
að hafa blessuð börnin.
— Það skipti að minnsta kosti miklu
máli fyrir okkur, að vita af þeim lijá
ykkur, sagði Peggy. Hún brosti til
Grahams. Og ég held að slökkvitækið
sé komið i lag núna. Þakka þér kær-
lega fyrir.
Anna hafði orð á þvi að maðurinn
frá þvottahúsinu væri kominn, og að
það væri best að hún færi og talaði
við hann. Og svo hvarf hún inn í
húsið. Graham beið þangað til liin
voru farin, og svo fór hann inn á
eftir Önnu.
Hann gat hvergi séð neinn mann
frá þvottahúsinu. Anna lá á hnjánum
við arininn og var að blása i glæð-
urnar, Útvarpstækið var opið, en
þrátt fyrir tónlistina virtist hljótt í
stofunni.
— En sú dásamlega kyrrð hérna,
sagði Anna.
— Já.
Einkennilega klippt paþpaspjald lá
í sófahorninu. Graham tók það upp
og fór að skoða það.
— Hvað er þetta?
Anna leit til hans, en sneri sér fljót-
lega frá aftur. — Það er pappahús,
sem ég ætlaði að búa til handa henni
Mandy. Fleygðu þvi — það er best
að brenna það.
En í stað þess að fleygja því gekk
hann til hennar. Það var eins og
hann hafði haldið •— Anna grét í
hljóði og reyndi ekki að fela það fyrir
honum eða þurrka tárin.
— Hvað gengur að þér, væna min?
spurði hann.
— Ekkert, snökkti hún. — Það er
bara — Mandy — ég sakna þeirra
skelfing mikið.
— Ég líka, sagði liann og þrýsti
henni að sér. — Var það bara þess
vegna, sem þú varst að gráta?
Framhald á bls. 14.