Fálkinn - 01.06.1956, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
ROBERT DAHL reif blað af daga-
talinu. 14. janúar stóð á bleðlinum,
sem hunn kuðlaði sainan og fleygði
í bréfakörfuna. Reyndar er ekki rétt
að segja að hann hafi fleygt honum
— hann grýtti honum gegnum þvert
herbergið, eins og hann væri að svala
bræði sinni.
14. janúar! Hann gleymdi aldrei
þeirri dagsetningu — þann dag hafði
hann tekið ákvörðunina miklu, og í
dag — 15. janúar — ætlaði hann að
framkvæma hana.
Hann leit kringum sig í skrifstof-
unni. Dyrnar inn i teiknistofuna
stóðu opnar, en ekki manneskja
við nokkurt borð ennþá. Hann var
snemma á ferðinni, eins og miklu
varðaði að ljúka þessu af sem fyrst.
— Fjórtán dagar í viðbót, tautaði
hann. Eftir tvær vikur væri jjetta
afstaðið. Eftir tvær vikur gæti hann
byrjað að gleyma.
En í dag var hann snemma á ferli,
og meðan enginn annar var kominn
gat hann leyft sér að rifja upp það,
sem gerst hafði undanfarin tvö ár.
Hann mundi hvernig andlit Irenu
hafði litið út daginn sem hann kom
inn í stofuna liennar i fyrsta skipti,
fyrir nær tveimur árum. Hann mundi
að hann hafði snúið flibbanum og
klippt tægjurnar neðan af buxna-
skálmunum áður. Það var til lítils að
vera gáfaður ungur maður, jiegar
enginn þurfti á hæfileikum manns
að haida.
— Þér hafið auglýst eftir tiskuteikn-
ara? sagði hann.
Hún leit upp af blöðunum sínum.
Hrukkan milli augnabrúnanna hvarf
um ieið og hún brosti. — Getið þér
ekki skrifað? spurði hún. Hann vissi
livert hún fór. í auglýsingunni liafði
verið beðið um að gefa sig fram skrif-
lega.
... Viljið þér athuga, hvað þér getið gert við þetta, sagði hún ... það eru
haust-fyrirmyndirnar frá Dior ...
Irene virtist dauðjjreylt er luin kom
til þeirra — en eftir augnablik var
öll þreytan horfin, og hún sat á
borðbrúninni hjá Robert og jiau hlógu
hvort öðru meira, hún og Tumi.
— Ég hafði ekki hugmynd að þér
væruð gamansamur líka, sagði hún,
undrandi og aðdáandi uiii leið. Þetta
augnablik geymdi Robert i hjarta
sínu — jjað var ein af dýrustu endur-
minningum hans.
IIANN kenndi beiskju við tilhugsun-
ina um, að eftir hálfan mánuð ætti
hann að fara að lifa af að teikna
sams konar smástráka og hann hafði
teiknað fyrir Tuma forðum. Sjö mán-
uðir voru liðnir síðan ritstjóri eins
blaðsins i bænum hafði hringt til
hans og sagst lvafa séð teikningarnar,
sem Tumi Callund hafði heima á
veggnum hjá sér. Gæti Robert ekki
hugsað sér að teikna svoleiðis mynda-
flokk fyrir blaðið?
Robert hafði svarað neitandi. En
í gær hafði hann símað til ritstjórans
og sagðist hafa hugsað málið að nýju
og tæki boðinu. Hann fengi þetta betur
borgað en hjá Irenu. En það var ekki
l)ess vegna, sem hann vildi fara.
Ástæðan var sú, að hann gat blátt
áfram ekki verið þarna lengur. Hann
þorði ekki að vera svo nærri Irenu,
að liann gæti snert hendur hennar og
fundið ilminn af henni, þoldi ekki
að heyra óminn af rödd hennar eða
sjá brosið, sem honum fannst eins
og Ijós væri kveikt í dimmri stofu.
— Æ, drottinn minn! stundi hann.
— Hvernig getur maður elskað nokkra
manneskju svona heitt? Hvernig get-
ur ástin sprottið svona, án þess að
fá nokkra næringu? Aldrei hafði
Irene gefið honum undir fótinn. Hon-
um fannst þvert á móti að hún hefði
látið hann finna, á nærgætinn hátt,
Tveggja viUna appsngiMrfrestur
— Jú, en ég teikna betur en ég
skrifa, svaraði hann.
— Lofið iþér rtiér að sjá, sagði hún
og það var líkast og hún væri að henda
gaman að honum. Hann fékk pappírs-
örk og blýanta og byrjaði. Teiknaði
unga stúlku í samkvæmiskjól, og án
þess að hann eiginlega vissi af komu
bogadregnar augnabrúnir Irenu, mjúka
dökka hárið og brosandi munnurinn
fram á myndinni ...
— Við þurfum ekki á andlitsteikn-
urum að halda, sagði hún. En hún
sagði það þannig, að hann skildi að
hann var ráðinn.
— Þér fáið tveggja vikna uppsagn-
arfrest, sagði hún. — Okkur þykir
réttast að haga því svo hérna á teikni-
stofunni. Þegar manni hefir verið
sagt upp, er aðstaðan óhæg á báða
bóga og þess vegna best að samvinn-
unni Ijúki sem fyrst.
Svo fór hún að lýsa fyrir honum
starfinu og sagði honum frá launa-
kjörunum, og honum fannst með sér,
að hann mundi aldrei segja upp.
Daginn eftir var hann byrjaður á
nýja starfinu — og nýju lífi. Þarna
voru ágæt vinnuskilyrði. Robert
fannst að eingöngu væri glaðvært fólk
innan veggjanna hjá C. & L. Callund.
Bráðiega fékk hann að vita nánari
deili á Irenu Callund. Að hún hefði
ráðist sem ung stúlka í útflutnings-
deildina fyrir mörgum árum og svo
gifst Ghristopher Callund. En þremur
árum síðar hafði hann farist af slys-
förum, og Irene sat eftir með ný-
fæddan son og stórt verslunarfyrir-
tæki. Hann hugsaði oft um, að það
hefði þurft þor til að gera það sem
Irene hafði gert. Hún hafði rekið
verksmiðjuna áfram upp á eigin spýt-
ur, og þau fimm árin, sem liún hafði
haft stjórnina, hafði öllu stórfarið
fram. Hún hafði aldrei fellt upphafs-
staf Christophers niður úr firmaheit-
inu, og Robert fann að það var af
hollustu við manninn, sem hún hafði
verið gift og unnað hugástum.
En nú fannst honum að stafurinn
C lýsti á móti honum eins og rautt
umferðarljós. Hann stóð þarna sem
tákn þess, að Irene Callund tilheyrði
ennþá Christopher Callund. Og Tuma
litla vitanlega líka.
Robert gat ekki stillt sig um að
brosa þegar liann hugsaði til Tuma
litla. Hann mundi þegar hann hitti
fimm ára gamlan drenginn í fyrsta
sinn. Tumi kom á hverjum degi til
að sækja móður sína. Það er að segja:
bílstjórinn kom vitanlega, en Tumi var
alltaf með honum, í bílnum. Það var
líkast og leynisamningur væri milli
þeirra um, að láta ekki nokkra mín-
útu fara til ónýtis. Þau urðu að vera
hvort án annars lengst af deginum,
en undir eins og vinnutími Irenu var
liðinn, fórnaði hún sér fyrir Tuma
litla.
Daginn sem Robert hafði talað við
Tuma í fyrsta sinn, hafði móðir hans
verið bundin á fundi, sem stóð lengi
og drengurinn hafði komið inn í
teiknistofuna til að drepa tímann með-
an hann biði eftir móður sinni. Þetta
var áður en Robert varð yfirmaður
á teiknistofunni — liann sat við langa
borðið og var að reyna að finna nýja
gerð af kven-nærfatnaði.
Hann liafði teiknað um stund áður
en hann tók eftir að horft var á hann.
Þegar hann kom auga á Tuma fór
hann að hlæja. Það var eitthvað spek-
ingslegt og gagnrýnandi í dökkbláum
barnsaugunum, sem gerði hann svo
spaugilega líkan Irenu.
— Hún er Ijót, sagði drengurinn
og benti á teikninguna. — Hún bros-
ir ekki. Leiðist henni?
Robert dró ofurlítið strik og breytti
munninum og Tumi kinkaði kolli. —
Teiknar þú ekkert nema kvenfólk?
spurði hann. — Teiknar þú aldrei
lilla stráka?
Þegar Irene kom innan úr fundar-
stofunni fann hún drenginn á teikni-
stofunni hjá Robert. Allt hitt fólkið
var farið fyrir löngu, en Tumi og
Robert skemmtu sér svo vel, að tím-
inn leið án þess að þeir vissu af.
að henni væri ekki vel við að hann
veitti henni mikla athygli. Eins og tii
dæmis þegar hún kom inn til hans
að sækja Tuma. Það var orðin föst
venja, að þegar hún var ekki l'erð-
búin ])egar Tumi kom, þá fór Iiann
inn til Roberts, og svo bjuggu þeir
til ný ævintýri um „Bollu-Gvend“. Ro-
berl var orðinn sannfærður um, að
Tumi fengi bílstjórann til að koma
ofurlítið fyrir tímann, svo að hann
gæti fengið að minnsta kosti eina
mynd af Bollu-Gvendi í einhverjum
skritnum kringumstæðum.
Og þegar þeir skemmtu sér sem allra
best rak Irene liöfuðið inn um gætt-
ina. Há og grönn og dálítið þreytuleg
eftir dagsins erfiði, sem nú var loks
á enda. Hún brosti alvörukenndu
brosi og sagði: — Nú verður þú að
þakka herra Dalil vel fyrir, Tumi!
Það var líkast og orðin slitu eitt-
hvað i honum sundur. Hið kalda og
ópersónulega „lierra Dalil“ eyðilagði
eitthvað af trúnaði þeim, sem var á
milli Roberts, Tuma og Bollu-Gvends.
Þeir urðu ókunnugir hver öðrum og
brosið hvarf úr augnakrókunum. En
þeir vissu báðir, að á morguri, rétt
fyrir klukkan fimni, mundu þeir geta
^verið saman yfir Bollu-Gvendi aftur,
þótt ekki væri nema stutta stúnd.
Ef ritstjórinn hefði ekki símað fyr-
ir sjö mánuðum hefði Robert aldrei