Fálkinn


Fálkinn - 01.06.1956, Page 9

Fálkinn - 01.06.1956, Page 9
FÁLKINN 9 fengið vitneskju um livað varð af iitlu teikningumirn lians. Nú vissi liann að þær voru á veggjunum í herbergi Tuma litla heima í húsinu fyrir utan bæinn. Honum var eins konar fróun að því að vita, að Irene lilaut að sjá þær á hverju kvöldi þegar hún bauð drengnum góða nótt. — Ég haga mér eins og ástfanginn skólastrákur, sagði Robert við sjálfan sig. Ilann færði lampann yfir teikni- liorðið og fór að vinna. Hinir teiknar- arnir fóru að tínast inn. Þeir heils- uðu honum glaðlega inn um opnar dyrnar og hann heiisaði á móti, og hugsaði með sér, að hann mundi sakna þessara félaga sinna. En það varð að fara sem fór. Hann fór að hugsa um daginn í haust, þegar Irene kom inn i teilcni- stofuna bans. Hún hafði verið þreytu- leg og hvarmarnir rauðir, eins og hún hefði grátið eða orðið andvaka. — Viljið þér atliuga livað þér getið gert við þetta hérna, sagði hún og fleygði hrúgu af teikningum á borðið hjá honum. — Það eru liaust-fyrir- myndirnar frá Dior. Þær eru ný- koninar frá París. Hvað eigum við nú að gera? Hann skildi undir eins hvað hún átti við. Ilún hafði aldrei þurft langra útskýringa við, á því sem hún meinti. Nýja tískulínan, sem Dior hafði inn- leitt hafði gert haustfyrirmyndirnar, sem Irene hafði nýlega sent i versl- anirnar, gersamlega úreltar. Þann dag hófst nánari samvinna milli þcirra en áður, og Robert varð fyrsta kastið í sjöunda himni en hrap- aði brátt þaðan ofan í koldimma ör- væntingu. Hann mundi löngu kvötdin, þegar þau höfðu sctið við teikniborð- in. Þar heyrðist ekki nokkurt hljóð, og Robert hafði orðið innblásinn af meðvitundinni um að Irene var nærri honum, svo að hann tók ekki cftir þreytunni í bakinu né því að hann verkjaði í augun af of mikilli áreynslu. Stundum höfðu þau litið upp bæði samtímis og brosað hvort til annars. Annað eða meira hafði ekki gerst. Stundum höfðu þau fengið smurt brauð sent til sín, en það kom líka fyrir að þau höfðu tekið sér hlé og farið út í veitingahús til að fá sér að borða. Irene hafði sagt honum frá hinu stutta en sæla hjónabandi sinu og Christophers, og talað mikið um Tuma. Robert hafði gaman af að heyra hana tala um hann, og hann gat líka sagt henni ýmislegt sem dreng- urinn hafði sagt, þegar húii var ekki viðstödd. Og eitt kvöldið hafði Robert spurt hvort henni fyndist aldrei á Tuma, að liann saknaði þess að eiga engan föður. Honum hafði tekist að láta þetta koma ofur blátt áfram, og það var aðeins hann sjálfur, sem heyrði hvernig Iijarta hans sló. Irene hafði setið álút yfir teikni- borðinu. — Ég var að hugsa um það einu sinni, fyrir nokkrum árum, sagði lnin, —en nú reyni ég að ganga honum bæði í föður- og móður stað. Ég held að það fari best á þvi. Þessi orð voru eins og þvergirðing fyrir allar hugsanir lians. Hann hafði að vissu leyti alltaf gert sér ljóst, að þær gátu ekki rætst, þvi að hann hafði svo lítið að bjóða henni. En hann liafði vonað, að ef hann legði mikið að sér, gæti hann kannske gert sig ómissandi í fyrirtækinu — og þá var bilið ekki eins breitt á milli þeirra. En nú vissi hann að það var von- laust að láta sig dreyma. Það gat aldrei orðið neitt meira á milli þeirra en góð samvinna. ROBERT leit á hcndurnar á sér. Ilon- um fannst þær allt í einu svo einskis- nýtar. Þær gátu teiknað, að vísu, en þær voru ekki nógu sterkar til þess að brjóta vegginn, sem var á milli hans og konunnar sem hann elskaði. Hann stóð upp. Klukkan var tíu. Þeg- ar hann kæmi inn til hennar sæti luin kannske yfir heilum hlaða af bréfum, eins og hún hafði gert daginn sem hann kom til að sækja um stöðuna. Hann mundi hvernig hann hafði ruðst inn til hennar þá, án þess að skeyta um, að ritarinn sagði að hún hefði mikið að gera. Það var sami ritarinn, sem leit upp til hans núna, þegar hann kom inn í fremri skrifstofuna. pá§inn, sem varð mamma Hver var „Jóhanna páfi“? Mönnum kemur ekki saman um nafn hennar eða fæðingarstað. Sumir kalla hana Agnes, aðrir Gilbertu. En sem „Jóhanna“ varð hún páfi, árið 855. SAMjKVÆMT gamalli sögn varð enskur munkur að flýja klaustur sitt fyrir óskírlífi, og lenti á flakki með fylgikonu sinni. Hún eignaðist i Mainz dóttur, sem skirð var Jóhanna, og munkur- inn faðir hennar sá henni fyrir góðu uppeldi og menntaði hana í vísindum og tungumálum, enda var hún bráðgáfuð og falleg í þokkabót. En laus mun hún hafa verið á kostunum, eins og faðir liennar, því að 12 ára flýði hún með unguin munki frá Fulda. Klæddist hún nú karlmannsföt- um og gekk í Fuldaklaustur, sem „bróðir Johannes Angelicus“ og þar var elskhuginn líka. Lifðu þau i sælu en þó i sí- fclldum kvíða fyrir, að allt mundi komast upp. Og loks afréðu þau að flýja klaustrið. Næstu árin fóru þau víða — um England, Frakkland, Ítalíu og Grikkland. En i Aþenu hverfur elskhuginn úr sögunni. En Jóhanna afréð að fara pílagrímsferð til Róm. Það var altítt að kvenfólk klæddist munkaklæðum og færi pílagríms- för þangað. Jóhanna dvaldist áfram i Róm og hélt áfram að leika karlmann. Hún var fram- gjörn og sá að eina leiðin til mannvirðinga var sú, að látast vera karlmaður. Henni tókst þetta vel. Engan grunaði að hinn ungi, glæsilegi og stórmenntaði gáfumaður væri kona. Hún stofnaði skóla í grisk- um stíl og sóttu ungir höfðingja- synir þangað og hlustuðu á hina lærðu fyrirlesara Johannesar Angelicusar. Fór mikið orð af skólanum og hinir lærðustu pre- látar fóru að veita Jóhannesi at- hygli. Þessi sigur steig henni til höf- uðs, og nú tók hún það í sig að hún skyldi verða páfi. Þá sat á páfastóli Leo frá Langbarðalandi, framsýnn maður og athafnamik- ill. Hann hafði sigrað Saracena við Ostia, endurreist hina fornu múra Rómaborgar og byggt fjölda fallegra kirkna. Höfðu Rómverjar mikið dálæti á honum. En 17. júlí 855 dó Leó páfi IV. Og hver átti nú að verða páfi? Fór nú i hönd álíka skálmöld og á dögum Leós III. En þá fréttist um borgina, að kardínálarnir hefðu kjörið Jóhannes Angelicus páfa. Þeir höfðu ekki fundið annan, sem betur hæfði hinu tigna embætti. Og fögnuður lýðs- ins var mikill þegar Jóhannes páfi VIII. setti míturinn á höf- uðið. Stúlkan frá Mainz hafði sigrað og það ótrúlega var skeð, að kona sat i páfastóli. Kvenna- slægðin hafði sigrað. Jóhanna gegndi embættinu með mestu prýði. Helgiþjónustu alla vann hún grandgæfilega, þó að kirkj- an hefði bannað konum þau störf. Hún vigði presta, biskupa og kirkjur og kom lagi á fjármál páfastólsins. Hún veitti áheyrn Englandskonungi og Alfred syni hans, og lét þá kyssa stórutána á sér. Yfirleitt sýndi hún mestu hyggindi í öllu dagfari, og Róm- verjar voru stoltir af hinum nýja páfa. En þó að hún hefði náð mark- inu var hún áhyggjufull. Hún var einmana, en þráði að fá að elska. Leist henni vel á ýmsa sem hún umgekkst, en reyndi að bæla þær tilfinningar niður. Loks stóðst luin ekki mátið. Herbergisþjónn hennar varð friðill hennar. Og eftir nokkra mánuði var hún orðin ólétt. Hvað átti hún nú að gera? Það sá að vísu ekki á henni, þvi að páfaskikkjan var víð. Og þegar barnið fæddist mundi lýð- urinn líta á þetta, sem yfirnátt- úrulegan lilut — að páfinn hefði átt barn. Vitanlega eingetið. í skrúðgöngu páfa milli Colos- seum og Clemente gerðust svo þau tiðindi, að páfinn tók létta- sóttina og fæddi barn á götunni. Þetta vakti skelfingu í Rómaborg. Sagan segir að bæði Jóhanna og barnið hafi verið dregin út fyrir borgina og barin grjóti í hel, en önnur útgáfa segir, að Jóhanna hafi dáið af smán skömmu eftir að hún ól barnið. Og til þess að þetta kæmi ekki fyrir aftur, voru allir rannsakaðir áður cn þeir fengu páfatign, seg- ir sagan. Jafnvel Alexander Borgia varð að sæta þessari með- ferð, og skoðunin var ekki af- numin fyrr en Leó X. varð páfi. Einhvers staðar fyrir utan Róm á að hafa fundist steinn með áletruninni: „Hér dó Jóhanna páfi, sem eignaðist barn.“ Líklega er þetta staðurinn, sem hún var grýtt á. Fram á miðja 1G. öld stóð stytta af Jóhönnu meðal páf- anna í dómkirkjunni í Siena. * — Er frú Callund komin? spurði hann. — Nei, luin kenuir ekki i dag. Hún var einmitt að síma áðan og biðja um að senda sér póstinn heim. Robert stóð um stund og horfði ráðalaus á dyrnar að skrifstofu frúar- innar. Honum fannst nærri ótrúlegt að hún skyldi ekki vera þar, þvi að varla kom sá dagur fyrir að luin kæmi ekki. — Ég skal taka bréfin með mér. Ég þarf að tala við hana livort sem er. Stúlkan var á báðum áttum. — Ég veit ekki, sagði hún hikandi. — Mér heyrðist á frúnni, að hún vildi ekki láta trufla sig. En samt rétti hún honum bréfin, eins og hún gerði sér ljóst að ekki þýddi að malda í móinn við hann. Robert brosti. Stundum var manni neitað án þess að maður spyrði. Og þegar svo stóð á, skildi hann ... Á leiðinni heim til hennar var liann að liugsa um hvernig hann ætti að koma orðum að þessu. Hann þurfti ekki að særa hana með því að segja henni ástæðuna til að liann segði upp. Kannske gat hún sér þess til, og þá var engin þörf á að tala um það. Og ef hún gæti ekki giskað á það, var eins gott að luin fengi aldrei að vita ástæðuna. Stúlkan lauk upp fyrir honum. — Mig langar til að tala við frú Callund, sagði liann og gekk fram hjá henni inn. Stofudyrnar stóðu opnar og hann fór heint inn. Gömul kona svartklædd stóð iipjj af sófanúm og horfði spyrjandi á liann. — Ég heiti Robert Dahl, sagði hann hálfvandræðalegur. — Ég kem af skrifstofunni ... — Ég hefi lieyrt yðar getið, svaraði hún og brosti ofurlítið. — Ég er móðir Irenu. — Eg held að það sé betra að þér talið við hana einhvern tíma seinna. — En ... það get ég ekki I sagði hann. Hann gat ekki biðið þangað til í næsta mánuði. Hann varð að afhenda uppsögnina í dag, til þess að Ijúka þessu af. Hann heyrði að einhver kom niður stigann, og vissi að það var Irene. — Hver er þarna, mamma? Var það sendillinn með póstinn? Rödd hennar var svo annarleg, loðin og hikandi. Hún kom inn í dyrnar og kom auga á hann. Þau stóðu hreyfingarlaus eitt augnablik, öll þrjú, og sögðu ekki neitt. Robert horfði á Irenu, sá ljós- bláan morgunkjólinn, sem var velkt- ur, eins og hún hefði sofið i honum, og dökkt hárið, sem var ógreitt ennþá. — Mamma! Mamma! heyrðist kvein- andi rödd ofan af loftinu. Irene sneri áleiðis að stiganum. Robert fór á eftir henni. — Hefir eitthvað komið fyrir Tuma? spurði hann. Hann stóð neðan við stigann og starði á hana. Hann langaði til að faðma hana að sér — hún var svo varnarlaus. Ilún kinkaði kolli. — Hann ók út á veginn á þríhjólinu sínu — og svo Uom bíll, sagði hún stutt. Ilún hélt áfram upp stigann og Robert á eftir. Hann gat ekki látið hana fara upp eina, hann varð að fara til Tuma, ef ske kynni að hann gæti hjálpað lion- um eitthvað. — Ilvernig fór þetta svo? spurði hann. — Furðanlcga vel, guði sé lof. Þeir fóru með hann á sjúkrahúsið og þar var saumað saman sárið, sem hann liafði fengið á ennið og settir plástrar Framhald á bls. 14.

x

Fálkinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.