Fálkinn - 01.06.1956, Blaðsíða 12
12
FÁLKINN
MICHELLE
mann koma út og stefna í áttina þangað, sem
verið var að vinna við veginn. Michael var á
báðum áttum. Það gat verið Michelle, sem
var þarna. En það gat líka verið tilviljun, að
þessi stúlka hét Michelle. Kvenfólk af því
tagi sem vegavinnumaðurinn hafði talað um,
hampaði ekki ættarnafninu sínu.
Ef þetta var Michelle ... væri þá ekki rétt-
ast að Lucien færi þangað heim og spyrði?
Hins vegar mundi maðurinn þarna — Michelin
— bráðlega frétta, að spurt hefði verið eftir
stúlkunni, og þá mundi hann flýta sér heim
og aðvara hana, ef hann grunaði að hún vildi
ekki láta finna sig. Og þá gat hún verið horfin
þegar Lucien kæmi ...
Michael læsti bílnum og gekk áleiðis að
stígnum, sem lá heim að húsinu. Maðurinn
var kominn í hvarf.
Hann gekk fram hjá stígnum og gekk heim
að húsinu yfir túnblett, sem ekki hafði verið
í rækt í mörg ár. Hann sást ekki fyrir trján-
um kringum húsið og komst alveg að húsinu
án þess að hans yrði vart.
Um leið og hann kom að garðshliðinu kom
Michelle út úr dyrunum með skjólu í hend-
inni.
Þau störðu hvort á annað.
„Michael!" andvarpaði Michelle.
Hann hljóp nokkur skref í veginn fyrir hana
til að missa ekki af henni. Hún skyldi ekki
sleppa í þetta skipti.
Hún setti frá sér skjóluna og þurrkaði sér
um hendurnar á svuntuhorninu, og aldrei
hafði Michael fundist hún jafn falleg og nú,
rjóð og heit af vinnunni og með raunablæ
á þreytuiegu andlitinu.
„Michelle, aumingja litli bjáninn!" sagði
hann mildur. „Hvers vegna gerðir þú þetta?“
Hún saup hveljur en sagði ekkert.
„Lucien hefir ekki verið mönnum sinnandi,“
sagði Michael. „Hann er farinn að verða grá-
hærður. Fannst þér hann eigi skilið, að þú
færir svona með hann?“
„Hvað gat ég gert annað?“ spurði Michelie.
„Ég var í þann veginn að eyðileggja tilveruna
fyrir honum.“
„Hvaða vitleysa. Það varstu að gera með
því að hverfa!“ sagði Michael. „En taktu nú
af þér svuntuna og komdu með mér, og svo
förum við til Luciens og þá getið þið talað
saman um þetta sjálf. Hann er að leita að
þér spöikorn héðan, nær borginni."
„Hvernig datt ykkur í hug að leita að mér
hérna?“
„Það er nú löng saga að segja frá því,“
sagði Michael. „Komdu nú!“
Hún hikaði, en hann sá á augunum í henni
að hún þráði að fara með honum. „Komdu
nú!“ sagði hann aftur. „í þetta skipti skaltu
ekki sleppa, og þú verður að hitta Lucien,
fyrr eða síðar. Ég legg við drengskap minn,
að ef þú hefir nokkra gilda ástæðu til að fara
frá honum, skal þér ekki verða varnað þess.
En þú verður að tala við hann. Ef þú vilt
ekki verða konan hans áfram, verðurðu að
minnsta kosti að sjá til þess, að hann geti
fengið skilnað."
Hann beið eftir henni meðan hún fór í
hreina treyju og önnur föt. Svo kom hún út
til hans.
„Ég veit ekki hvað ég á að gera,“ sagði
hún. „Ég veit ekki hvort Michelin hefir nokk-
urn lykil — maðurinn sem ég bý hjá hérna,“
bætti hún við.
„Það veit ég,“ svaraði Michael. „Við getum
ekið um hjá vegavinnumönnunum og afhent
honum lykilinn og sagt honum að þú sért
farin. Það er ekki nema sjálfsagt að við gerum
það.“
Hún fór með honum orðalaust. Þau mættu
Michelin áður en þau komu á vinnustaðinn.
„Ég verð að fara með herra Silvestre,
Michelin,“ sagði hún. „Hérna er lykillinn. Ég
skildi eftir koffortið mitt, hver veit nema
ég komi aftur.“
„Hvað viljið þér stúlkunni?" spurði Mic-
helin stuttur í spuna. „Hefir hún gert eitt-
hvað illt af sér?“
„Nei,“ svaraði Michael, „en ég ætla að fara
með hana til mannsins hennar, hann var far-
inn að undrast um hana.“
Michelin leit á þau á víxl. Svo brosti hann
íbygginn.
„Nú, það er þá svona. Það hefir hlaupið
snurða á þráðinn," sagði hann. „Já, einu sinni
fór konan mín frá mér. Það var meðan við
vorum ung. En ég náði í hana aftur. Hvers
vegna sótti maðurinn hennar hana ekki sjálf-
ur?“ spurði hann svo tortryggnislega.
„Hann er að leita að henni á öðrum stað,
nær borginni," sagði Michael. Við skiptum
leitinni þegar við höfðum ástæðu til að ætla
að hún væri einhvers staðar á þessum slóð-
um.“
„Hann má þakka fyrir að fá hana aftur —
hún eldar allra besta mat,“ sagði Michelin og
andvarpaði. „Auðvitað á hún að vera hjá
manninum sínum. Hugsið þér ekkert um
koffortið — ég skal koma því til skila ef ég
fæ heimilisfangið!"
Michael brosti og gaf honum heimilisfangið
og hugsaði með sér að gaman mundi vera
að verða viðstaddur þegar Michelin kæmi til
Versailles.
„Jæja, Versailles!“ sagði Michelin og tók
við lyklinum, sem Michelle rétti honum. „Jæja,
ég kem líklega á sunnudaginn. Fyrripartinn.
Og verið þér nú góð við manninn yðar!“
bætti hann við og flýtti sér svo til baka í
vinnuna.
Michael hló.
„Þetta er einn af bestu mönnunum, sem ég
hefi kynnst,“ sagði Michelle. „Hann hefir
farið með mig eins og ég væri dóttir hans
síðan ég kom til hans, og ekki reynt að
grennslast um neitt mér viðvikjandi. Og hann
var svo þakklátur fyrir það sem ég gerði á
heimilinu."
„Lucien gleymir honum það ekki,“ sagði
Michael og skammaðist sín fyrir að hafa farið
að hlæja.
Þau fóru að bílnum og óku svo hægt
áleiðis til Parísar. Þegar þau komu þangað,
sem aftalað hafði verið að Michael hitti
Lucien, var enginn Lucien þar. Þau sátu í
bílnurn og biðu, og nú sagði Michael henni
hvernig þeir hefðu komist á slóðina eftir
henni.
Hún hlustaði hljóð á frásögnina af stúlk-
unni ókunnu, sem hafði stolið eða óvart kom-
ist yfir töskuna hennar. Og svo spurði hún:
„Hvað hefir orðið um Albert?“
„Albert er á leið í nýlendurnar,“ svaraði
Michael. „Ég veit ekki hvernig Lucien fór
að því, en 'honum tókst að fá hann lausan.
Þú þarft ekki að hugsa meira um það. Var
það þess vegna, sem þú fórst?“
Michelle kinkaði kolli. „Er — er þá allt í
lagi?“ spurði hún með öndina í hálsinum, og
hann sá hvernig gleðin kom fram í augnaráði
hennar.
„Allt í lagi! Og við skulum sjá um Jules
líka — ég held fyrir mitt leyti, að hann sé
ekki illa á vegi staddur. Hann hefði kannske
orðið mesti efnismaður ef hann hefði ekki
lent á glapstigum í æsku. Hann er að leita
að þér í París, og ég hugsa að Lucien hjálpi
honum svo að dugi ... En þarna kemur þá
Lucien!“
Hann fór út úr bílnum og gekk á móti
Lucien, sem kom hliðargötu. Hann var þreytt-
ur og raunalegur, og vonleysið skein úr aug-
unum þegar hann leit til Michaels. „Engin
manneskja hefir orðið hennar var,“ sagði
hann.
„Hún situr hérna inni í bílnum,“ sagði
Michael rólega.
Lucien þreif í handlegginn á honum. Fyrst
datt honum í hug, að Michael hefði kannske
alltaf vitað hvar hún var, en ekki viljað segja
honum frá því fyrr en nú, en Michael varð
fyrri til að eyða þeim grun og sagði: „Vega-
vinnumaður hafði tekið hana að sér. Hann
heitir Michelin."
Lucien sleppti honum og hljóp að bílnum.
Opnaði dyrnar — og þar sat hún. Augu henn-
ar Ijómuðu móti honum gegnum tárin, varir
hennar titruðu. Og allt var eins og áður. öll
orð voru óþörf þeirra á milli — þau voru eitt.
Hann fór inn í bílinn og skellti hurðinni
aftur og settist við hlið hennar og þrýsti
henni að sér.
En loks kom að því, að honum fannst hann
verða að segja eitthvað. „Nú sleppi ég þér
aldrei framar!“ sagði hann. „Þótt ég svo verði
að hafa þig með mér á skrifstofuna á hverj-
um degi, til þess að missa ekki sjónar af þér.“
„Ég yfirgef þig aldrei framar," hvíslaði
Michelle. „Ég hélt að ég myndi deyja, eftir
að þú varst ekki hjá mér framar.“
Nokkrum mínútum síðar sá Michael bílinn
renna af stað og bruna til borgarinnar. *
E ndir.